Λεμονάτο Ραβανί Καρύδας

Τα μικρά πράσινα εσπεριδοειδή όλων των ειδών που αναπτύσσονται τούτη την εποχή στα δένδρα με έβαλαν σε σκέψεις. 

Το νεραντζάκι γλυκό που  έφτιαξα, το μοίρασα κιόλας. 

Τα νεραντζομαφφινάκια, τα γευτήκαμε και ήταν άκρως πρωτότυπα. 

Ε, μετά έπιασα στα χέρια μου τα νιούτσικα πράσινα λεμονάκια.

Τι να λέμε...

Το «νεογέννητο» έχει άλλη χάρη, όπως ακριβώς και τα μωράκια που όλη την ώρα θέλεις να τα πασπατεύεις :-)

Πέρασα λοιπόν από την αυλή του γείτονα (δύο δρόμους παρακάτω από το σπίτι μας) και οι  λεμονιές του οι μισές βλέπουν στον δρόμο. Κατάφορτες με μικρά και μεσαία πράσινα λεμονάκια. Είναι ότι πρέπει για γλυκό, αλλά που να κάθομαι τώρα…να κάνω τα ίδια, άλλωστε θα φτιάξω γλυκό σταφύλι σίγουρα.

Όμως έκοψα  τέσσερα μικρούτσικα έτσι για τη χαρά της μυρωδιάς τους και μετά τα οδήγησα στην κατσαρόλα! Όχι θα μου ξέφευγαν.

Τα ξέπλυνα αρχικά καλά. Τα έριξα μέσα στο νερό και τα έβρασα για μια ώρα και κάτι μέχρι να μαλακώσουν αφού τους άλλαξα δύο φορές το νερό που έβραζαν.  Τα άφησα να κρυώσουν και μετά τα έκοψα για να κρατήσω μόνον το χοντρό πράσινο μέρος της φλούδας. Το άγουρο περιεχόμενο το πέταξα μαζί με τα κουκούτσια.

Την φλούδα την έκοψα στο Multi και μετά την έβαλα μαζί με δύο κουταλιές ζάχαρη, να κάτσει να περιμένει για κανένα μισάωρο…

Και τώρα τι την κάνουμε;  

Ραβανί καρύδας με μπόλικο άρωμα λεμονιού.

Φλασιά δηλαδή, μιας και καρύδα είχαμε αρκετή από προηγούμενο καρυδογλυκό. Γιαουρτάκι, σιμιγάλι, αυγά, αλεύρι, βούτυρο και βούτυρο γάλακτος... 

Όλα τα απαιτούμενα δηλαδή.

Εύκολα γίνεται  (και ακόμη ευκολότερα φαγώθηκε - γιατί αυτό της φωτογραφίας ίσα που πρόλαβα να του βγάλω μια πόζα).

Τι θα χρειαστείτε για ένα μέτριο ταψί φούρνου.

1 και 1/2 κεσεδάκι γιαούρτι (στραγγιστό με χαμηλά λιπαρά)

250  γραμμάρια σιμιγδάλι ψιλό (ή μισό - μισό ψιλό και χοντρό)

4 αυγά μέτρια,

2 κουταλιές βούτυρο γάλακτος,

1/2 πακέτου μαργαρίνη,

1 κουταλιά μπεϊκιν πάουντερ

4 κουταλιές καρύδα ψύχα,

φλούδα πράσινο λεμονιού,

3 κουταλιές αλεύρι αυτοδιωγκούμενο,

1 μεγάλη κούπα ζάχαρη,

και λίγο γάλα φρέσκο.

Σ' ένα μπόλ βάζετε το γιαούρτι μαζί με το σιμιγδάλι και τ' ανακατεύται να ενωθούν καλά.

Τ' αφήνετε έτσι για 3/4 της ώρας, ώστε να "σπάσει" κάπως ο κόκκος του σιμιγδαλιού και να φουσκώσει.

Τις κομμένες φλούδες λεμονιού με την ζάχαρη (τις είχαμε ήδη). Μπορείτε αν θέλετε και βρείτε λεμονάκια, να τα βράσετε και να τ' αφήσετε ολόκληρα στο ψυγείο μέσα σε τάπερ σκεπασμένα μερικές μέρες μέχρι να έχετε χρόνο στην διάθεσή σας για να φτάξετε το γλυκό. Δεν θα πάθουν τίποτε.

Κατόπιν μέσα σε βαθύ μπολ χτυπάτε τα αυγά, με την ζάχαρη και τα δύο είδη βούτυρου μέχρι ν' ασπρίσουν. Ρίχνετε το πολτοποιημένο λεμόνι, την καρύδα, το ενωμένο γιαούρτι-σιμιγδάλι και ανακατεύετε και πάλι. Τελευταίο ενσωματώνουμε το αλεύρι, το μπέϊκιν πάουντερ και το γάλα (αν ο χυλός φανεί πολύ σφικτός). Ο χυλός σας είναι έτοιμος και το βάζετε σε καλά βουτυρωμένο ταψί.

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο μέχρι να ροδίσει καλά.

Σημειώνουμε ότι το υλικό αυτό δεν φουσκώνει όπως ένα κεϊκ.
Αυτό θα γίνει μόλις το σιροπιάσουμε.

Για το σιρόπιασμα τώρα. Θα αφήσετε το γλυκό να κρυώσει λίγο και μετά θα το λούσετε με το σιρόπι που θα φτιάξετε με 2,5 κούπες νερό, 2,5 κούπες ζάχαρη, το χυμό από μισό λεμόνι, ένα ξυλάκι κανέλλας και φλούδα λεμονιού (κιτρίνου, κανονικά ώριμου δηλαδή).

Με το ζεστό σιρόπι βρέχετε το ελαφρώς κρύο ραβανί και το αφήνετε να το "πιεί" με την ησυχία του.

Μετά από καμμιά ώρα και κάτι, είναι έτοιμο προς κατανάλωση.
Όσο δε, κρυώνει τα αρώματα είναι ακόμη καλύτερα.

Τρώγεται σκέτο, αλλά και με παγωτό (όπως αυτό της φωτογραφίας που είναι βανίλλια-αγριοκέρασο της Κρι-Κρί και είναι πολύ καλό στην γεύση).

Στο σημείο αυτό να ευχαριστήσω την Μάνα του Λόχου (Έφη) για το βραβείο που είχε την καλοσύνη

να μου προσφέρει και να την γλυκάνω μ' ένα κομματάκι λεμονάτο ραβανί.

Ευχαριστώ Έφη. Κι εγώ με την σειρά μου να το χαρίσω σε όλους τους αναγνώστες και φίλους bloggers που διαθέτουν όρεξη και χρόνο μέσα στις κουζίνες τους αλλά και στα διάφορα χόμπυ τους. Όλα αυτά είναι μας κάνουν πιο ζωντανούς και πιο χαρούμενους μέσα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Οδοιπορικού συνέχεια...

Η Θάσος, η Δράμα, η Ξάνθη και οι Σέρρες ήταν οι επόμενοι σταθμοί μας σε τούτο το καλοκαιρινό ταξίδι, που σαν βάση είχε πάντα την Καβάλα, γιατί χάρη στην τόποθετησή της στον χάρτη ευνόησε τις κοντινές μετακινήσεις μας προς τις γειτονικές της πόλεις.
Οι αποστάσεις εύκολες και άνετα προσβάσιμες, δεν ξεπερνούσαν συνολικά την μια ώρα με Ι.Χ.

Ωραίες πόλεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από μια πρωτεύουσα, μιας κι' έχουν τα πάντα. Τοπικές αγορές με άφονα αγαθά, υπηρεσίες, ψυχαγωγία, πάρκα, πλατείες, όμορφες κατοικίες (καλά τις πολυκατοικίες μην τις υπολογίζετε...παντού τα ίδια χάλια), παρελθόν, παρόν αλλά και μέλλον αν οι άνθρωποί τους τις προσέξουν περισσότερο.

Αξέχαστη η εμπειρία με την κεντρική καταπράσινη, δροσερή πλατεία της Δράμας και τις πηγές της Αγίας Βαρβάρας που είναι σχεδόν μέσα στον κεντρικό ιστό της πόλης. Νομίζεις ότι ξαφνικά βρέθηκες σε μια όμορφη βουνοπλαγιά με γάργαρα και τρεχούμενα νερά, ενώ μ' ένα-δυό βήματα πιο κει βρίσκεσαι μέσα στο κέντρο της αγοράς για ψώνια και καφεδάκι (σαν να ζεις σ' άλλη εποχή του χρόνου).

Θάσος

Δράμα

 

Ξάνθη

 

Αν μας προσέξετε καλά θα δείτε πολλά πάνω στο καρότσι μας μέχρι και κοφίνια :-))

Σέρρες

 

 

Στην αγορά και στην βόλτα μας στην Ξάνθη, είχαμε συντροφιά την αγαπητή φίλη Στέλλα Σπανού, που για μια φορά ακόμη, επιβεβαίωσε τα αισθήματα που τρέφω για κείνη μερικά χρόνια τώρα.
Σ' ευχαριστούμε πολύ, καλή μου Στέλλα.

Πριν τελειώσω με τούτο το ταξίδι να σας δώσω και μερικές γλυκιές "εικόνες"... για να με δικαιώσετε και εσείς με την σειρά σας, γιατί έλεγα πως θέλω να τα δοκιμάσω όλα  :-))

  Ατομικά  Μπαμπαδάκια

 Μπακλαβάς με Φυστίκι Αιγίνης

 

Εκμέκ Καταϊφι

Καζάν Ντιπί

Αλλά και δυό αλμυρές, για τους λάτρεις του είδους, μην τους αφήσουμε παραπονεμένους :-))
 Κρέας του Κυνηγού και Πανσέτα στην λαδόκολλα
(πίσω φαίνεται και η τυροκαυτερή κάπως)

 Γιαουρτλού Κεμπάπ

Με το καλό στον Σεπτέμβριο πια ...Τα "κεφάλια μέσα" μέχρι την επόμενη εξόρμηση και να είμαστε με τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να δεχτούμε νέες εμπειρίες, όσο κι' αν προσπαθούν να μας την μαυρίσουν, η μελέτη της Ιστορίας πάντα θα μας δικαιώνει.

Κεντρική Μακεδονία, Ανατολική Μακεδονία και λίγο από Θράκη

Μια μοναδικά αξιόλογη παρουσία μέσα στην διαδρομή των αιώνων, 
η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη. Πλούσια λαογραφική παράδοση, αρχαιλογικοί τόποι με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά  και το σήμερα μπλεγμένο μέσα από τη καθημερινή ζωή των ανθώπων της με την ιστορία, δεν μπορεί παρά να "κλέψουν" την καρδιά όσων την επισκέπτονται.

Tα επιβλητικά βουνά, τα όμορφα δάση, τα ποτάμια, οι λίμνες και τα σπήλαια  (Nέστος, Στρυμόνας, Aγγίτης, λίμνη Kερκίνη, σπήλαιο Aλιστράτης και Mααρά), οι πηγές της Αγίας Βαρβάρας με το απόλυτο πράσινο μέσα στην πόλη της Δράμας, οι ιαματικές πηγές στα περίχωρα, οι όμορφες αμμώδεις παραλίες της Kαβάλας και της Θάσου, δεν μπορεί παρά να σας προκαλέσουν και να σας εντυπωσιάσουν ακόμη κι' αν δεν είστε φυσιολάτρες.

Οι γραφικές "παλιές πόλεις" της Καβάλας και της Ξάνθης με τα όμορφα σπίτια και αρχοντικά τους.
Οι καπναποθήκες που έχουν γίνει ιστορικά μνημεία αλλά και τόποι πολιτισμού για το σήμερα, οι γραφικές εκκλησίες και τα προσκυνήματα, δεν μπορεί παρά να σας κάνουν να θέλετε να περπατήσετε ξανά και ξανά ανάμεσά τους. Ενώ η όμορφη (για μένα τουλάχιστον) πόλη των Σερρών είναι αυτή που άνετα θα με έκανε να πάω να ζήσω κοντά της.

Οι καλλιέργειες όλων των ειδών, με την απεραντοσύνη των κάμπων που τις φιλοξενούν, δεν μπορεί να μην σας κάνει να εφρανθείτε με τούτην την "άπλα" που χάρησε ο Θεός απλώχερα γύρω σας, ενώ τα γεννήματα τους προσφέρουν αυτονομία στην οικονομία του τόπου, όπως άλλωστε και η εύρωστη κτηνοτροφία που υπάρχει παντού.

Όσο για τις γεύσεις.
Γαργαλιστικές, γεμάτες από αρώματα με την μαγεία της κουζίνας της Ανατολής αλλά και του Πόντου και με πολλές θερμίδες...Κάτι που είναι άκρως εμφανές από τις "αφράτες" και "χυμώδεις" παρουσίες γύρω σας  και το λέω με την καλή την έννοια, γιατί πραγματικά δεν αιστάνθηκα καθόλου άσχημα όταν έλεγα ότι θέλω να δοκιμάσω απ' όλα (και μιλάω για τα γλυκά και παγωτά κυρίως) και δεν γύριζαν να με κοιτάξουν υποτιμητικά τα μάτια γύρω μου!  Να 'ναι καλά οι άνθρωποι.

Εικόνες αυτού του οδοιπορικού που χρόνια τώρα ήθελα να κάνω, αλλά προφανώς τον Αύγουστο του 2011 είχε έρθει η ώρα του.
Γιατί, κάθε πράγμα για να γίνει, γίνεται μόνον στην ώρα του!
Κρίμα που δεν είχαμε και άλλες μέρες στην διάθεσή μας για να πάμε και παραπέρα μέχρι την Ροδόπη, την Αλεξανδρούπολη, το Σουφλί, το Διδυμότειχο και τον Έβρο (ως σπονδή στην στρατιωτική θητεία του μεγάλου άνδρα της οικογένειας).

Όλα τα πιο πάνω, μαζί με τα διαβάσματα και τα αναγνώσματα με έκαναν να καταλάβω, γιατί πάντα τούτο το κομμάτι της Ελλάδας ήταν και είναι στο "μάτι" των γειτόνων μας.  Θα το νοιώσετε κι' εσείς αν οι δρόμοι σας φτάσουν μέχρι εκεί.

Μέχρι τότε όμως ας χαζέψετε το δικό μας φωτογραφικό ρεπορτάζ.

Πως την είδε το πενάκι του παλιού περιηγητή τούτη την πόλη, τη χτισμένη πάνω στους λόφους της.

 

Πως φαίνεται σήμερα μέσα από τον φακό της δικής μας φωτογραφικής μηχανής, στο πέρασμα του χρόνου.

Με τα αρχοντικά της μέσα στην παλιά πόλη και με την ιστορία να μας ακολουθεί κατά βήμα.

Με το Imaret και την ιστορία του να σε προ(σ)καλεί να διαβείς το κατώφλι του και να δεις πιο μέσα.

 

 Να αναρωτηθείς και να σκεφτείς τελικά πως ο χρόνος εξελίσσεται μέσα από τα υλικά αγαθά και πως αυτά μένουν σε τούτη τη γη, ενώ οι άνθρωποι αποχωρούν και μένει μόνον η ιστορία τους πίσω.

Και μετά από αυτή την πεζοπορία μέσα στην παλιά πόλη, 

ένα καφεδάκι και λίγη ξεκούραση είναι ότι χρειάζεται.

 

 Και θα επανέλθω με άλλες εικόνες, μυρωδιές και πόλεις... μέχρι τότε να είστε όλοι καλά και να είναι οι "δρόμοι" ανοιχτοί εμπρός σας.

Νεραντζο-δημιουργίες και βραβεύσεις.

Με έβαλε στα αίματα η φίλη Vita με το νερατζογλυκό της, και καθώς είχα τέσσερα χρόνια να το φτιάξω, δεν κατάφερα τελικά να προβάλλω και πολύ σθεναρές αντιστάσεις :-))

Πήγα λοιπόν στις νερατζιές της αυλής μας και μάζεψα κι' εγώ τα δικά μου (άμα έχεις μαχαίρι τρώς και πεπόνι δηλαδή) νεραντζάκια. Τώρα πια έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία και το γλυκάκι ξεκουράζεται στα βαζάκια που έχουν δωθεί εδώ και εκεί (για να μην τα φάω κι' όλα μόνη μου).

Αλλά επειδή, ως πειραματιζόμενο ον δεν σταματώ πουθενά, ειδικά όταν μου καρφωθεί κάτι στο μυαλό (!!!)  ας σας παρουσιάσω και τα Muffins Νεραντζιού!

Αυτά προέκειψαν από μια τάση της στιγμής, στο τόσο ιδιαίτερο άρωμα που είχε ακόμη και το νερό που έχυνα, καθώς ξεπίκριζα τα νεραντζάκια μου και είπα δεν μπορεί αυτό το άρωμα δεν πρέπει να πάει χαμένο...

Η Βαγγελιώ τα γράφει όλα τα βήματα στο post της, οπότε δεν νομίζω πως θα σας δυσκολέψω περισσότερο (λέγοντας κι' εγώ τα δικά μου). Αφού ξεπικρίσετε μερικά νεραντζάκια 5-6 ανάλογα με την ποσότητα των muffins που θα φτιάξετε (για 12 είναι αρκετά τα 6) και τα έχετε ήδη βράσει ώστε να είναι μαλακά  και πριν αρχίσετε το συρόπιασμα του γλυκού και το όλο δέσιμο, επιλέγετε 6 μεγαλούτσικα.  Τα κόβετε στη μέση και αφαιρείτε μ' ένα κοφτερό μαχαίρι πιθανόν κουκουκούτσια και μέρος του εσωτερικού. Μας ενδιαφέρει να κρατήσουμε την σύνολο της φλούδας.

Τα μέρη αυτά τα λιώνετε στο multi  και να μοιάζουν κάπως με τα κόντιτα (τα κομμάτια δηλαδή απο έτοιαμ φρούϊ γλασσέ που βρίσκετε στο σούπερ μάρκετ). Μην τα κάνετε πουρέ, γιατί θέλουμε να τα βρίσκουμε λίγο στο στόμα, όταν θα δαγκώνουμε το μαφφινάκι :-))

Στην συνέχεια ανακατεύετε τον πράσινο μυρωδάτο πολτό με μιάμιση κούπα ζάχαρης και τα αφήνετε να σταθούν έτσι "αδελφωμένα" για 15 με 20 λεπτά, αυτό το κάνετε γιατί θα τονιστεί ακόμη περισσότερο το άρωμα του πολτού και να σας έρθει σε μορφή που θα μοιάζει με "πάστα"

Η συνέχεια είναι πολύ απλή.
Στρώνετε τις θήκες των muffins με τα χαρτάκια ή με κομμένο στα μέτρα τους λαδόχαρτο.  Και στην πάστα νερατζιών-ζάχαρης ρίχνετε 2 μεγάλα αυγά, μισή κούπα λιωμένο βούτυρο, λίγη κρυσταλλική βανίλια και λίγο γάλα ανακατεύετε καλά και τέλος προσθέτετε μιάμιση κούπα αλεύρι που φουσκώνει μόνο του ή αλεύρι για όλες τις χρήσεις μαζί μ' ένα κουταλάκι μπέϊκιν πάουντερ.

Με την βοήθεια βαθειάς κουτάλας μοιράζετε τον χυλό στις θήκες  της μαφφινιέρας σας και ψήνετε σε καλά προθερμασμένο φούρνο για 25 λεπτά περίπου.

Χρώμα, άρωμα και άκρως πρωτότυπη γεύση για muffins.

Στο σημείο αυτό να ευχαριστώ θερμά την φίλη Ελένη με τα γευστικά και όχι μόνον ταξίδια της, για το βραβείο που είχε την καλοσύνη να μου προσφέρει.
Έχουν περάσει αρκετές ημέρες από τότε είναι η αλήθεια, αλλά με τις διακοπές, πάει παρέα και η πλήρης "αποδιοργάνωση" :-)))
Ευχαριστώ σε και πάλι καλή μου Ελένη.

Αναγνώσματα

Το καλοκαίρι, είναι καιρός που όλοι μας μπορούμε να διαβάσουμε περισσότερο (και πρέπει να το κάνουμε).

Φέτος στα χέρια μου,  έπιασα δύο μυθιστορήματα (ανάμεσα σε καμμιά 10αρια), που θα τα χαρακτήριζα "ανθρώπινα & ιστορικά".

Διαδραματίζονται σε περιόδους της πολύ ταραγμένης ιστορίας της πατρίδας μας, 

1821 - 1826  και 1900 αντίστοιχα. 

Επειδή οι καιροί που ζούμε είναι δύσκολοι, προβληματικοί και όλους μας έχουν βαρύνει, θα σας συνιστούσα να τα διαβάσετε.

Μέσα από τον αγώνα των Ελλήνων ξεπηδά πάντα και η ελπίδα.

Μέσα από την κακία, την απληστία, την αδικία, τον σκοταδισμό, τον φόβο, την καταστροφή, τον ανθρώπινο πόνο και την φτώχεια…έρχεται πάντα το φως της ελπίδας.

Αυτό είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε.

Διαβάστε λοιπόν:  την «Αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζούργου από τις εκδόσεις Πατάκη,

καθώς και το «Άγιοι Έρωτες – Τα Μεγάλα Χρόνια» του Γιώργου Μιχαηλίδη (γνωστού σκηνοθέτη) από της εκδόσεις του Αυγούστου.

Αξίζουν τον χρόνο σας και την προσοχή σας.

Καλή συνέχεια σε όσους έχουν ακόμη διακοπές μπροστά τους.

Ντοματόπιτα μυρωδάτη.

Οι ντομάτες είναι στο φόρτε τους.

Κόκκινες, αρωματικές και με σάρκα που αξίζει να κάνεις τα πιο ωραία "πειράματα".

Δεν νομίζω πως μπορείς να ξεφύγεις εύκολα από το κόκκινο χρώμα τους.
Έχω δει πρόσφατα και μαύρες (ναι μαύρο-κόκκινες σκούρες) να κυκλοφορούν σε μεγάλο SM, από το Ισραήλ αν θυμάμαι καλά, αλλά δεν μπήκα στον πειρασμό τελικά να τις αγοράσω για να δω πως είναι.
Προφανώς γιατί, αυτό το μαυρό χρώμα τους, δεν είχε να μου υποσχεθεί πολλά, πέρα από την γεγονός ότι ήταν παράξενο.

Η ντομάτα είναι κόκκινη πάει και τέλειωσε.

Καλά... είναι και πράσινη ορισμένες φορές (αλλά αυτή είναι καλή μόνον για τουρσί ή για το τηγάνι).

Πάμε λοιπόν να αξιοποιήσουμε εύκολα και γρήγορα 3 μεγάλες ζουμπουρλούδικες και ώριμες ντομάτες, για μια γρήγορη και μυρωδάτη ντοματόπιτα (αλμυρή σαν κέϊκ).

Υλικά
3 μεγάλες ώριμες ντομάτες (ξεφλουδισμένες και ξεσποριασμένες) κομμένες σε κομματάκια οι δύο από αυτές όχι πολύ μικρά και  η τρίτη κομμένη σε ροδέλλες ή μισοφέγγαρα.
3 μέτρια αυγά.
2/3 φλυτζανιού ελαιόλαδο.
1 μικρό κουτάκι γάλα εβαπορέ.
300 γραμμάρια φέτα τριμμένη με το χέρι.
1/3 κουταλάκι μαύρο πιπέρι φρεσκοτριμμένο.
1/3 κουταλάκι μοσχοκάρυδο τριμμένο.
1/4 κουταλάκι αλάτι (γιατί έχουμε την φέτα).
2 κουταλάκια γεμάτα ξερό δυόσμο.
1 κουταλάκι μπείκιν πάουντερ.
1 και 1/2 φλυτζάνι αλεύρι για όλες τις χρήσεις.
1 κουταλιά σούπας σουσάμι.

Εκτέλεση
Σε βαθύ μπολ χτυπάτε τα αυγά, μαζί με το αλάτι και με το ελαιόλαδο (κρατήστε λίγο για το άλλειμα του ταψιού σας), μόλις ενωθούν τα υλικά, ρίχνετε μέσα τις ψιλοκομμένες ντομάτες, το πιπέρι, το μοσχοκάρυδο, τον δυόσμο και ανακατεύετε καλά με τον αυγοδάρτη σας.
Στην συνέχεια ρίχνετε τη φέτα και το γάλα. Ανακατεύετε και πάλι για πλήρη ένωση και των νέων υλικών.
Ως τελευταία κίνηση, προσθέτετε το αλεύρι με το μπεϊκιν πάουντερ και ανακατεύετε μέχρι να έχετε έναν ομοιόμορφο χυλό. Αν σας φανεί το μείγμα πολύ σφιχτό, ρίξτε λίγακι λάδι (2 κουταλιές περίπου).

Στρώνετε το χυλό σε μεσαίο στρογγυλό ταψί φούρνου που έχετε προηγουμένως λαδώσει, τον απλώνετε ομοιόμορφα με την βοήθεια ενός κουταλιού ενώ τον πασπαλίζετε με το σουσάμι.
Η πινελιά του τέλους είναι ο στολισμός με τα μισοφέγγαρα ή τις φέτες ντομάτας.

Ψήνετε σε προσθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς με αέρα, μέχρι να ροδίσει καλά η επιφάνεια, (για περίπου 40 λεπτά δηλαδή). Αφήνετε την πίτα να κρυώσει λίγο και είστε έτοιμοι να την γευτείτε.
Τρώγεται δε, εξίσου ωραία και την επόμενη μέρα, χωρίς καν ζέσταμα.

Καλή σας απόλαυση με ότι παρέα εσείς επιθυμείτε  :-)

Τα Τυροκούλουρα της φασίνας

Επειδή η επιστροφή πάντα μας κάνει να έχουμε μια κάπως "ανώμαλη" προσγείωση (δεν θέλω ούτε να το συζητώ) πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να κρατάμε τις ισορροπίες μας!
Και ο μόνος τρόπος που βρήκα εγώ χθες το βράδυ, για να έρθω στα "ίσα" μου, μετά από αρκετές ώρες φασίνας ήταν το γρήγορο κολατσιό για κείνη την ώρα αλλά και για την επόμενη μέρα.

Σας το γράφω να το έχετε κατά νου αλλά και για να μην νομίζουν όλοι οι κατασκευαστές έτοιμων σνακ, ότι αν θελήσουμε να φτιάξουμε παρόμοια πράγματα στο σπίτι μας, ότι και καλά δεν θα τα καταφέρουμε. Φυσικά και μπορούμε :-)))
Βρε παιδιά λίγη καλή διάθεση χρειάζεται (και λίγος χρόνος είναι η αλήθεια).

Τούτα τα τυροκούλουρα δεν μου πήραν περισσότερο από 15 λεπτά στην προετοιμασία και κάπου 20 λεπτάκια στο ψήσιμο.

Τα υλικά που χρησιμοποίησα.

Για την βάση:  ένα μεγάλο φύλλο σφολιάτας (από εργαστήριο) που μου έβγαλε 9 τυρο-κούλαρα. 

Το φύλλο σε πακέτο από SM λογικά θα σας βγάλουν 6 με 7.

Για την γέμιση: το μείγμα που θα βάλετε μέσα είναι θέμα προσωπικών επιλογών και διαθεσιμότητας υλικών στον ψυγείο σας.  Προσωπικά έβαλα ένα 100 γραμμάρια κασέρι τριμμένο στον τρίφτη, 80 γραμμάρια τριμμένο regato, 3 κομμάτια μπεϊκον ψιλοκομμένα και σοταρισμένα για 3-4 λεπτά, 1 αυγό, 2 κουταλιές γιαούρτι 2% λιπαρά, 1 κουταλιά γάλα, μοσχοκάρυδο τριμμένο και λίγο πιπεράκι.

Ανακάτεψα καλά όλα τα πιο πάνω υλικά να ενωθούν.

Πήρα το φύλλο της σφολιάτας (που είχα αφήσει να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου χωρίς όμως να παραζεσταθεί για να μπορέσω να το κόψω εύκολα) και το χώρισα μ’ ένα μαχαίρι σε 9 λωρίδες φάρδους 5 εκατοστών περίπου.

Κατά μήκος της κάθε λωρίδας και στο μέσον της έβαλα γέμιση τυριών, αφήνοντας ένα περιθώριο από το πάνω και κάτω μέρος κενό. Ένωσα τις δύο πλευρές να κολλήσουν καλά. Έκλεισα και τις άκρες και τα «μπαστουνάκια» γύρισαν σε κουλουράκια.

Σε ταψί στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί, έβαλα τα κουλουράκια μου. Μ’ ένα πιρουνάκι έκανα ελαφρώς  μερικές ανάλαφρες τρυπούλες πάνω στην σφολιάτα και τα φούρνισα. Ψήθηκαν σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 20 – 25 λεπτά μέχρι που φούσκωσαν και ρόδισαν καλά.

Τυρένια, τραγανά, αλλά προπάντων με υλικά από τα χεράκια σας.

Tips:

1. Η σφολιάτα δεν πρέπει να σας παραζεσταθεί.
2. Μην βάλετε πολύ γέμιση και δεν μπορείτε να τα κλείσετε σωστά. Ενώ μοιράστε την γέμιση σε όλο το μήκος της λωρίδας
3. Αν κάπου σας «ανοίξει» τρύπα, καλύψτε την με κομματάκια ζύμης από τις άκρες του μπαστουνιού που θα πρέπει να είναι κενές.

Καλώς σας βρήκα και πάλι και καλή συνέχεια να έχουμε με το δεύτερο μέρος διακοπών  (μιας και προβλέπεται εκεί κατά τα μέσα Αυγούστου). Να είστε όλες και όλοι καλά.