Pesto Βασιλικού...σε άλλες χρήσεις!

Για όσους αγαπούν το Pesto με το άρωμα του βασιλικού, θέλω να πιστεύω πως η ακόλουθη εκδοχή «αλμυρού στρούντελ», αξίζει τον κόπο της δοκιμής.

Ειδικά αν το pesto είναι οικιακής κατασκευής όπως ήταν το δικό μου χάρη στα αγαπημένα πλατύφυλλα αλλά και χειμωνιάτικα βασιλικά το μπαλκονιού μου.

Εκεί κατά τα μέσα Σεπτέμβρη και πριν του Σταυρού, που συνηθίζεται να κόβονται τα βασιλικά και να πηγαίνουν στην εκκλησία για τη χάρη του ΣΤΑΥΡΟΥ, έκοψα αρκετά από τις γλάστρες που τα φιλοξενούν και έκανα και 3 βαζάκια pesto.

Τα έφτιαξα, χωρίς ωστόσο να βάλω μέσα το καθιερωμένο τυρί, μιας και τα  ήθελα για διάφορες χρήσεις, μια από αυτές θα δείτε πιο κάτω.

Το pesto μου έγινε λοιπόν με :

Καθαρά και πλυμένα φύλλα φρέσκου βασιλικού περίπου 2,5 μπολάκια γλυκού,

3 σκελίδες σκόρδου,

30 γραμ. κουκουνάρι,

1/3 κοφτό κουταλάκι αλάτι, 1,5 κουταλιά λάδι,

ελάχιστο μηλόξυδο και ελάχιστο μαύρο πιπέρι.

Όλες οι πιο πάνω αναλογίες είναι για ένα βαζάκι 250 γραμ. Για 3 βαζάκια που έφτιαξα, οι ποσότητες όπως καταλαβαίνετε ήταν τριπλάσιες.

Τα βαζάκια αυτά τα βάζετε στο ψυγείο σας και έχετε δυνατότητα χρήσης τους για

20-30 μέρες, σε μακαρονάδες, σε σαλάτες, σε συνοδευτικά ντιπ για κάποιο κρεατικό, ή σαν άλλειμα πάνω σε  φρέσκο ψωμάκι ή φύλλο πίτας.

Το τελευταίο (κάτι περισσότερο από το μισό βαζάκι) το  έβαλα σε αλμυρό στρούντελ, για να έχω κάτι για βραδινό αλλά και για την άλλη μέρα στην δουλειά.

Και ιδού το αποτέλεσμα.

Χρειάζεστε ένα φύλλο σφολιάτας (όχι με βούτυρο κατά προτίμηση)

180-200 γραμ. σπιτικό pesto βασιλικού,

1 σφιχτή κόκκινη ντοματούλα χωρίς όμως τα σπόρια της και την φλούδα, κομμένη σε ψηλά μισοφέγγαρα,

250 γραμ. φέτα ή κατσικίσιο τυρί.

 

Απλώνετε το φύλλο της σφολιάτας στον πάγκο εργασίας (και έχετε ξεκινήσει την προθέρμανση του φούρνου σας). Πάνω στο φύλλο μ’ ένα μικρό κουταλάκι απλώνετε όλο το pesto, αφήνοντας όμως μια κάθετο κενή, στο σημείο που θα κόψετε το φύλλο σε δύο ίσα μέρη (όπως στην φωτογραφία).

Πάνω στο στρώμα του pesto θα βάλετε μια σειρά ντοματούλες και από πάνω θα τρίξετε με τα χεράκια το τυρί.

Ενώνετε τις άκρες δημιουργώντας 2 ρολά (αφού κόψετε στη μέση) και τα περνάτε με την  ένωση προς τα κάτω, σε ταψί στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί.

Χαράζετε ελαφρώς τη σφολιάτα με μαχαίρι σε 5-6 σημεία κατά μήκος της και ψήνετε στους 190-200 βαθμούς για 20-25 λεπτά μέχρι να φουσκώσει και να ροδίσει καλά το φύλλο.

Αφήνετε να χλιάνει λιγάκι και είστε έτοιμοι να το κόψετε.

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε και καλή σας απόλαυση, αν αποφασίσετε να τα φτιάξετε.

Ως μικρή συμβουλή: μην βάλετε πολύ λάδι στο pesto, γιατί αυτό θα σας βγει στο ψήσιμο, όταν μιλάμε για φύλλο σφολιάτας, διαφορετικά θα πρέπει να βάλετε τα στρούντελ για λίγο σε χαρτί κουζίνας, ώστε να απορροφηθεί το πολύ λάδι.

Σοκολατένιος Κορμός Μπανάνας.

Το μωσαϊκό ή ο κορμός είναι ένα από τα πιο δημοφιλή γλυκά σοκολάτας που «σηκώνει» δε, πολλές παραλλαγές σύμφωνα με τα γούστα και τα διαθέσιμα υλικά.

Πάνω σ’ αυτόν στηρίχτηκα κι’ εγώ για να κάνω τούτο το σοκολατένιο γλυκάκι, επειδή είχα κάποιες πολύ ώριμες μπανάνες, ενώ είχα και κάποια ιδιαίτερα σχόλια για γλυκά με σοκολάτα και μπανάνα στο προηγουμένο post για τα μπανανο-μπισκότα.

Σοκολατένιος Κορμός Μπανάνας

 

Το αποτέλεσμα του πειράματος πέτυχε ευτυχώς και χαίρομαι που τα υλικά μου αξιοποιήθηκαν στο έπακρο γι' αυτό και σας το γράφω, μιας και τις αποτυχίες μου, δεν με συμφέρει να τις
λέω :-))

Για μια μακρόστενη φόρμα του κεϊκ χρησιμοποίησα:

4 μεγάλες ώριμες μπανάνες

½ λεμόνι, μόνον τον χυμό του,

½ κουτάκι ζαχαρούχο γάλα,

250 γραμ. κουβερτούρα,

100 γραμ. βούτυρο ανάλατο,

½ κούπα φιστίκια Αιγίνης

½ πακέτο γεμιστά μπισκότα με γεύση μπανάνας ή σοκολάτας (εγώ έβαλα ανάμεικτες τις δύο γεύσεις).

Λιώνετε τις μπανάνες μ’ ένα πιρούνι. Τις βρέχετε με τον χυμό του λεμονιού (προσοχή να μην σας πέσουν μέσα κουκούτσια) και τις χτυπάτε το μείγμα με το πιρούνι για να ενωθεί το λεμόνι και να πάει παντού. Μέσα στις μπανάνες ρίχνετε τα μπισκότα, σπασμένα με το χέρι σε χοντρούτσικα κομμάτια, τα φιστίκια καθώς και το ζαχαρούχο γάλα.

Στο διάστημα που κάνετε όλα τα πιο πάνω, έχετε βάλει τη σοκολάτα που προηγουμένως έχετε σπάσει σε κομμάτια, να λιώνει παρέα με το βούτυρο μέσα σε αντικολλητική κατσαρόλα και σε χαμηλή φωτιά. Ανακατεύετε με μια μαρίζ και όταν το μείγμα είναι ενιαίο το ρίχνετε μέσα στο μείγμα μπανάνας-μπισκότων-φιστικιών.

Ανακατεύετε για να έχετε ένα ομοιογενές μείγμα και το βάζετε στην φόρμα του κεϊκ που προηγουμένως έχετε καλύψει με μεμβράνη φαγητού, έτσι ώστε να εξέχει και από τα πλαϊνά της φόρμας.

Απλώνετε σωστά το μείγμα μέσα στην φόρμα. Καλύπτετε με τα πλαϊνά και την βάζετε στο ψυγείο για τουλάχιστον 24 ώρες ή στην κατάψυξη για 12.

Όταν παγώσει πια με την βοήθεια της μεμβράνης, βγάζετε τον κορμό από την φόρμα και σερβίρετε. Προσωπικά προτίμησα την πιο "μαλακή" υφή του, σαν πάστα μιας και είχαμε και μικρούς καταναλωτές στην παρέα μας.

Το μοσχάρι... στο πήλινο!

Η ανάρτηση της Μάρας πριν λίγες μέρες, για μοσχαράκι στο πήλινο με έβαλε στα αίματα, γιατί είχα ένα ωραίο κομμάτι μοσχάρι στο ψυγείο μου αρκετό καιρό και ήθελα να μαγειρέψω.

Αλλά επειδή ήταν και μεγαλούτσικο δεν το έκρινα κατάλληλο για καθημερινό φαγητό.
Για Κυριακάτικο και με παρέα, ναι – μάλιστα! Ότι έπρεπε!
Είχαμε και μια επέτειο να γιορτάσουμε... Οπότε μας έκανε την χάρη.

Και νάτο έτοιμο και να προσδοκά την τελευταία «πινελιά» το 20λεπτο ψήσιμο στο φούρνο και μέσα στο οικογενειακό μας πήλινο!

Τα βήματα μπορείτε να τα δείτε όλα στο post της Μάρας, απλώς εγώ θα σας γράψω τις δικές μου διαφοροποιήσεις μιας και η ποσότητα έγινε όπως ήδη σας είπα, για Κυριακάτικο τραπέζι 6 ατόμων.

Υλικά:

2 κιλά μοσχάρι νουά (κομμένο σε κύβους)

4 μεγάλες πατάτες κομμένες σε ροδέλες,

5 μελιτζάνες τσακώνικες κομμένες σε ροδέλες,

2 μεγάλες πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε καρεδάκια,

1 μεγάλο κόκκινο κρεμμύδι ψιλοκομμένο,

3 σκελίδες σκόρδο ολόκληρες,

2 μεγάλες ντομάτες κομμένες σε ροδέλες,

1 κονσέρβα μανιτάρια ολόκληρα,

1 κονσέρβα ντομάτα κονκασέ,

1 ποτήρι κόκκινο κρασί,

1/2 ποτηριού νεράκι,

½ ποτηριού ελαιόλαδο,

2 ξυλαράκια κανέλλας,

4-5 κόκκους μπαχάρι,

πιπέρι, λίγο αλάτι.

250 γραμμάρια τυρί kerrygold regato, σε κύβους χοντρούς,

150 γραμμάρια φέτα σκληρή κομμένη επίσης, σε κύβους.

Αρχικά κόβετε το μοσχάρι σε κύβους (μέγεθος μεγάλης μπουκιάς) με προσοχή.

Ψιλοκόβετε το κρεμμύδι, τις πιπεριές σε καρεδάκια.

Τα βάζετε σε μεγάλη κατσαρόλα να σοταριστούν με ελαιόλαδο παρέα με τις σκελίδες του σκόρδου ολόκληρες, ανακατεύοντας συχνά με τη βοήθεια κουτάλας για να πάρουν παντού χρώμα.

Στη συνέχεια ρίχνετε μέσα στην κατσαρόλα το κονκασέ, το κρασί, τις κανέλλες, το μπαχάρι, το πιπέρι και το νεράκι και το αφήνετε να βράσει μέχρι το κρέας να μαλακώσει. Στα μισά του βρασμού του ρίχνετε και λίγο αλάτι αλλά με προσοχή μιας και το φαγητό θα έχει τυράκια που είναι κάπως αλμυρά. Για την δική μου ποσότητα κρέατος, αυτός ο χρόνος ήταν περίπου μιάμιση ώρα..

Στο διάστημα που το κρέας βράζει καθαρίζετε τις πατάτες και τις μελιτζάνες και τις κόβετε σε ροδέλες. Βάζετε τις μελιτζάνες σε αλατόνερο να ξεπικρίσουν. Και στη συνέχεια τις μεταφέρετε σε ταψιά στρωμένα σε λαδόχαρτο για τις ψήσετε στο φούρνο με λίγο λάδι, έτσι ώστε να αποφύγετε τα τηγανίσματα. Αν πάλι θέλετε να είστε πιο παραδοσιακοί…πάτε για τηγάνι, αν κι’ έτσι το φαγητό γίνεται σίγουρα πιο βαρύ, αλλά πιο πικάντικα νόστιμο!!

Όταν πια το μοσχάρι έχει βράσει. Οι πατάτες και οι μελιτζάνες έχουν ψηθεί, προχωράτε στη δεύτερη φάση που είναι η σύνθεση του φαγητού στο πήλινο σκεύος.

Στο πάτωμα βάζετε μια στρώση από κρέας, αφού αφαιρέσετε τις κανέλες και τα μπαχάρια. Από πάνω μια στρώση πατάτας με μελιτζάνες ανάμεικτα. Ρίχνετε τα μανιτάρια (αφού προηγουμένως τα έχετε ξεπλύνει από το ζουμί της κονσέρβας), ροδέλες ντομάτας και καλύπτετε με κύβους kerrygold.

Ξανά κρέας, πατάτες, μελιτζάνες και τις υπόλοιπες ροδέλες ντομάτας και καλύπτετε με τη φέτα. Περιχύνοντας με λίγο ελαιόλαδο και το ζωμό που έβρασε το μοσχάρι.

Ψήνετε στον φούρνο με αέρα για 20-25 λεπτά στους 180 βαθμούς.

Αφήνετε το φαγητό να ηρεμήσει  7-8 λεπτά και είστε έτοιμοι να το σερβίρετε και να το απολαύσετε με καλή παρέα και καλό κρασάκι ή μπύρα.

Πεντανόστιμο! Και το σας το λέω με εγγύηση :-)) καθώς τα τυράκια ενώθηκαν με το ψημένο κρέας και τα λαχανικά, δίνοντας  μοναδική γεύση.
Καλή εβδομάδα σε όλους μας.

Άρωμα Κανέλας!

Όσοι έχετε περάσει έξω από κατάστημα γνωστής φίρμας που φτιάχνει cinnamon rolls (στην πόλη μας ή αλλού) την ώρα που ψήνονται σίγουρα θα έχετε λιγωθεί με την μυρωδιά τους :-)))

Αυτό συνέβη και στον καλό μου πριν λίγο καιρό, όπου και μπήκε στον πειρασμό να αγοράσει. 

Τα είδαμε, τα χαζέψαμε καθώς τα έφτιαχναν, τα μυρίσαμε και τέλος το αγοράσαμε… 

Αλλά γιατί εμένα πάλι κάτι δεν μου πήγαινε καλά; Έλα ντε;

Ειδικά πια όταν είδα πως το κέντρο του εν’ λόγο «ρολακίου» ήταν ένα άψητο ζυμάρι!

Δεν ξέρω τοις ή τι, έφταιξε;

Έτσι κι’ εγώ μπήκα στην διαδικασία να φτιάξω τα δικά μου, που τα είχαμε και συντροφιά στο πρόσφατο ταξίδι μας.

Υπάρχουν άπειρες συνταγές άμα ψάξεις, με παραλλαγές αρκετές, διαλέγεις και παίρνεις λοιπόν... 

Με λίγα ή περισσότερα υλικά. 

Πάντως όλες τους είναι λαχταριστές και μιλάμε για ωραίο γευστικό αποτέλεσμα, ειδικά άμα προέρχονται από καλές πηγές, καλούς και δοκιμασμένους bloggers δηλαδή  :-)) όπως και τα τελευταία της φίλης Ελένης Gr.

Τα δικά μου έγιναν σύμφωνα με τα διαθέσιμα υλικά αλλά και τη διάθεση της στιγμής!

Δεν έγιναν ρολλάκια αλλά περισσότερο "έφερναν στη φάτσα" σε κρουασάν, αφού δεν τα έβαλα μέσα στο ταψί με την τομή τους προς τα πάνω, αλλά στο πλαϊ.

Για 16 κομμάτια χρησιμοποίησα:

Στη ζύμη :

800 γραμμάρια αλεύρι, τα 400 των οποίων ήταν αυτοδιωγκούμενο.

60 γραμμάρια βούτυρο αγελάδος,

80 γραμμάρια ελαιόλαδο,
80 γραμμάρια γάλα,

2 μέτρια αυγά,

3 κουταλιές κοφτές ζάχαρη,

½ κουταλάκι κοφτό αλάτι,

1 φακελάκι ξηρή μαγιά.

Στη γέμιση:

30 γραμμάρια λιωμένο βούτυρο,

3 κουταλιές κανέλα,

6 κουταλιές καστανή (ή μαύρη) ζάχαρη,

½ κούπα χοντροκομμένα καρύδια.

Αρχικά ετοίμασα την ζύμη μου στον αρτο-παρασκευαστή και σύμφωνα με τις προδιαγραφές του χωράει 700 γραμμάρια αλεύρι, αλλά έκανα την ανάγκη φιλοτιμία και τα έβαλα όλα μαζί με την ελπίδα ότι δεν θα πάθει κάτι ;-)  το μηχάνημα.

Τα κατάφερε όμως το φουκαριάρικο.

Όταν πια η ζύμη μου ήταν έτοιμη την χώρισα σε δύο ίσα μέρη. Και κάθε κομμάτι το άνοιξα πάνω σε αντικολλητικό χαρτί, με την βοήθεια μικρού πλάστη (ρολό) σε τετράγωνο μεγάλο και παχύ (της μάνας του καμάρι). Άλειψα τη ζύμη με λιωμένο βούτυρο με το πινελάκι μου. Από πάνω πασπάλισα με σκούρα ζάχαρη και κανέλα και τέλος πρόσθεσα τα καρύδια σπαρτά στην επιφάνεια της ζύμης.

Την δίπλωσα σε ρολό με την βοήθεια του χαρτιού όχι πάρα πολύ σφιχτά και έκοψα όσο το δυνατόν (γιατί έγινε με το μάτι και όχι με χάρακα) σε ίσα κομμάτια (8 κάθε ρολό).

Μετέφερα σε ταψί, επίσης στρωμένο με αντικολλητικό χαρτί και τα άφησα σε για δεύτερο φούσκωμα  μέσα σε ελαφρώς ζεστό φούρνο, για ¾ της ώρας.

Ψήθηκαν στους 180 βαθμούς με αέρα (2 ταψιά ταυτόχρονα) για 25 περίπου λεπτά.

Μυρωδάτα και ζουμπουρλούδικα, έτοιμα προς κατανάλωση μετά από κανένα 15λεπτο!
Και δεν έμεινε μήτε ένα :-))

Το καλοκαίρι μας αποχαιρέτησε, στα Μεσσηνιακά τα Κάστρα!

To καλοκαίρι, όπως φάνηκε στο τελευταίο 3ήμερο ταξίδι μας προς τα μέρη καταγωγής μου, μας άφησε οριστικά!

Εικόνες μιας θάλασσας αγριεμένη,  ενός κάστρου που ξεπηδά μέσα από την συννεφιά την ίδια ώρα που το χαλάζι πέφτει με δύναμη πάνω σε βάρκες του λιμανιού της όμορφης και γραφικής Κορώνης.

 

Και την άλλη μέρα! Ένας ήλιος λαμπρός, να περνά μέσα από τα άσπρα σύννεφα και να φωτίζει τα γαλάζια νερά της Σφακτηρίας παρέα με τις εικόνες από τα παλιά ναυάγια, δίπλα στο φωτεινό πράσινο της φραγκοσυκιάς και του κυπαρισσόμηλου, μέσα στο Νιόκαστρο της Πύλου…

Αλλά και γύρω από το μοναδικά πανέμορφο Κάστρο της Μεθώνης (την  αμπελόεσσα Πήδασο κατά τον Όμηρο) που αιώνες στέκει εκεί, φρουρός μοναδικός του νοτιάτου άκρου της δυτικής Πελοποννήσου, που σαν παιδί παρπάτησα άπειρες φορές μέσα στις εξερευνήσεις μου.

Ήμουν και λίγο αγριοκάτσικο βλέπεται εκείνα τα χρόνια :-))

 

 Και για να γλιτώσεις από την κακοκαιρία και την βροχή, μπαίνεις για καφέ σ’ ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της Κορώνης. Το Βυζαντινό. 

Και εκεί παρέα με το καφεδάκι θα απολαύσεις και μια καρυδόπιτα άλλο πράγμα, δίπλα σε σοκολατένια «κουτσουράκια» πασπαλισμένα με μπόλικο αμύγδαλο…και ωραία κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, εφόσον σου δοθεί η ευκαιρία.

 

Και μόλις ο καιρός κοπάσει παίρνεις πάλι το αμάξι και φτάνεις μέχρι την όμορφη περαντζάδα του Πεταλιδιού, όπου δίποδα και τετράποδα επιδίδονται σε αγώνα δρόμου δίπλα στο κύμα.

Η ψυχρούλα του φθινοπώρου μετά την βροχή είναι πια εμφανής…παρά την υγρασία και τον νοτιά που επικρατεί στην ατμόσφαιρα.

Το καλοκαίρι του 2012 μας άφησε, έτσι τουλάχιστον φάνηκε στα δικά μου μάτια, στις 14 & 15 Σεπτέμβρη. 

Ας ευχηθούμε ότι το επόμενο καλοκαίρι δεν θα «αργήσει» και πάρα πολύ…

Μεσσηνία: Πύλος, Μεθώνη, Φοινικούντα, Κορώνη, Πεταλίδι…και όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί.  Με το νέο κομμάτι δρόμου έχει σαφώς έρθει πιο κοντά προς την Αθήνα, η γη των παππούδων μου.

Καλό Φθινόπωρο και επισήμως!

Μπανανο-μπισκότα και ιστορίες για "μπινελίκια"...

«Εμείς είμαστε παιδάκια καλόφαγα (εγώ και ο μπαμπάς μου δηλαδή…άντε και οι γύρω από εμάς...) ειδικά όταν μιλάμε για γλυκά και λιχουδιές!

Οπότε σπάνια μπορούμε να αντισταθούμε σε τέτοια «μπινελίκια» όπως η μαμά τα ονομάζει.

Σε μια δε τάση να τρώμε πράγματα που έχουμε στο σπίτι μας και σε κάποια ποσότητα,  αυτή η μαμά που διαθέτουμε όλο και κάτι σκαρφίζεται!

Τι να σας λέμε τώρα…Αν είχαμε άλλη μαμά μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά!»

Οι πιο πάνω σκέψεις ανήκουν σίγουρα στο μυαλό του 5άχρονου κανακάρη μου, απλώς δεν τις εκφράζει με αυτόν τον τρόπο. 

Τα λέει αλλιώς:

«Μαμά θέλω από το γλυκό εκείνο!

Ποιο παιδί μου;

Εκείνο που έφτιαξες. Αυτό με το «άσπρο» από πάνω.

Και θα το φας όλο;

Ναι και το άσπρο και το μαύρο!

Καλά, να σου κόψω…»

Ο διάλογος πάντα συνεχίζετε…

Και το συγκεκριμένο άσπρο, είναι γλάσσο που έγινε με μαστίχα υποβρύχιο, έτσι για να σας φωτίσω.
Ενώ το μαύρο, είναι το κέϊκ που έγινε απλώς με κακάο και κρέμα γάλακτος αντί για το συνηθισμένο γάλα. Πάει όμως αυτό τελείωσε και περάσαμε σε άλλα.

Μας έδωσε αφορμή και η Πέπη με τα μπισκότα μπανάνας της (ευχαριστούμε σε καλή μου Πέπη)…

Κι’ έτσι φτιάξαμε ένα ακόμη «μπινελίκι».

Μόνο που επειδή ως μαμά φοβόμουν, ότι θα ήταν λίγο σκληρά για κατανάλωση από το 5άχρονο, 

τα συγκεκριμένα της Πέπης μας, κάναμε κάποιες προσθήκες-παραλλαγές, για να γίνουν soft!!

Υλικά για Mαλακά Μπισκότα Μπανάνας λοιπόν:

4 μπανάνες ώριμες,

½ λεμόνι μόνον το χυμό του,

1 αυγό μέτριο σε μέγεθος,

1 κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική,

1/3 ποτηριού ελαιόλαδο,

1 ποτήρι νιφάδες βρώμης ή musli,

1 κούπα αμύγδαλα με τη φλούδα,

½ κούπας καρύδα τριμμένη,

1 & ½ ποτήρι αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

1κουταλάκι κανέλα σκόνη,

1 κουταλάκι μπεϊκιν πάουντερ

½ κουταλάκι αλάτι,

2,5 κουταλιές ζάχαρη καστανή ή άσπρη,

1 πλάκα σοκολάτα μαύρη με φουντούκια (αυτήν είχα διαθέσιμη).

Λιώνετε τις μπανάνες με πιρούνι και τις λούζετε με τον χυμό του λεμονιού για να μην μαυρίσουν.
Ρίχνετε μέσα το αυγό, τη βανίλια, το λάδι και ανακατεύεται με αυγοδάρτη ή πιρούνι ώστε να ενωθούν τα υλικά.

Στο multi αλέθετε τα αμύγδαλα (εγώ το προτιμώ ελαφρώς χοντροκομμένα και όχι σκόνη).
Αλέθετε επίσης λίγο και τη βρώμη ή το musli  και τα προσθέτετε στο μείγμα.

Ενσωματώνετε την καρύδα, τη κανέλα, το αλάτι, τη ζάχαρη, το μπεϊκιν πάουντερ και σταδιακά προσθέτετε και το αλεύρι.  Τελευταίο υλικό, η σοκολάτα σπασμένη σε κομμάτια (ένα σφυράκι που χτυπάμε το κρέας, βοηθά πολύ).

Το μείγμα μπισκότων είναι έτοιμο και το μοιράζετε σε ταψιά στρωμένα με αντικολλητικό χαρτί με τη βοήθεια ενός κουταλιού. Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους180 βαθμούς για 8-9 λεπτά, αλλάζοντας τις θέσεις των ταψιών σας μέσα στο φούρνο, αν διαθέτετε φούρνο που ψήνει ταυτόχρονα περισσότερα από ένα ταψιά.

Αφήνετε να κρυώσουν ώστε να αναδειχθούν τα αρώματα και είστε έτοιμοι να απολαύσετε!
Σας εύχομαι ολόψυχα καλή εβδομάδα.

'Αλμα Ζωής!

Χωρίς πολλά - πολλά λόγια σήμερα θα ήθελα να σας προτρέψω να δείτε το site του Άλματος Ζωής.
Καθημερινά ακούμε για συνανθρώπους μας, συγγενείς και φίλους,γυναίκες και άνδρες που ο Καρκίνος έρχεται να τους χτυπήσει την πόρτα ... χτυπώντας το σώμα τους.
Εάν λοιπόν μπορείτε, έχετε καλή φυσική κατάσταση και ταυτόχρονα έχετε την διάθεση, δηλώστε συμμετοχή στον φετεινό αγώνα του  Άλματος Ζωής.
Είτε σαν δρομείς, είτε σαν περιπατητές θα έχετε ενδεχομένως την ευκαιρία να συμμετάσχετε σε μια μεγάλη ομάδα, που έχει σκοπό την Ανθρώπινη Υγεία! Το υπάρτατο αγαθό δηλαδή!

Κιμαδό-τάρτα, για να ξεμπερδεύουμε ...

Και όταν δεν ξέρεις τι να μαγειρέψεις έτσι στα γρήγορα…που ξεσπάς;
Και το κυριότερο, πως ξεμπερδεύεις με τους «δύσκολους» της παρέας;

Μια είναι η λύση για όλα τα γούστα!

Η τάρτα.
Προσωπικά είμαι φανατική του είδους, μιας και σηκώνει πάσης φύσεως συνθέσεις «η ράχη» της!

Με σκέτα λαχανικά και όλων των ειδών.

Με τυράκια, αυγουλάκια, κρεμούλες και γιαουρτάκια.

Με αλλαντικά και λουκανικάκια

Με κιμά από μοσχάρι,  γαλοπούλα ή κοτοπουλάκι, αλλά και ολόκληρα κομματάκια κρέατος.

Με γαριδούλες, τόνο ή και μύδια.
Και γλυκές φυσικά, όσες τραβά η ψυχή σας.

Εφαρμογές λοιπόν, άπειρες και όλες τους πολύ δελεαστικές όπου και να κοιτάξετε (κι εδώ μέσα) αλλά και σε πολλά φιλικά και αδελφά blogs, θα βρείτε κάτι που θα σας τραβήξει τη προσοχή και θα σας κάνει να το ορέγεστε για ώρα.

Προσωπικά, τούτη την φορά είπα να την κάνω με κιμά (καθώς μόλις είχα κάνει τις απαραίτητες προμήθειες από τον χασάπη μου).

Στην αρχή σοτάρισα τον κιμά μου για να τον ετοιμάσω για τη γέμιση, με:

ελαιόλαδο (μισό φλιτζάνι περίπου)

1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο,

250 γραμ. μοσχαρίσιο κιμά,

1 ποτηράκι κρασιού χυμό ντομάτας.

1 ξυλαράκι κανέλα

3-4 κόκκους μπαχάρι,

αλάτι, πιπέρι, πάπρικα και λίγη σκόνη σκόρδου.

Ψιλοκόβετε το κρεμμυδάκι και το βάζετε να σοταριστεί μαζί με το ελαιόλαδο. Όταν πάρει να γυαλίζει ρίχνετε τον κιμά τον ανακατεύετε και προσθέτετε το χυμό της ντομάτας και τα μπαχαρικά. Αφήνετε να μαγειρευτεί και να πάρει χρώμα.

Στο ενδιάμεσο διάστημα ετοιμάζετε την ζύμη για τη βάση της τάρτας με:

2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

100 γραμ. βούτυρο,

100 γραμ. ελαιόλαδο,

1 μεγάλο αυγό,

½ κουταλάκι πάπρικα,

½ κουταλάκι κουρκουμά (ακολούθησα τις οδηγίες της Ελένης.gr  από την πρόσφατη δημοσίευση της και λίγο παλαιότερα της Ζαμπίας από το Kitchen Stori.es).

¼ κουταλάκι αλάτι.

Όταν η ζύμη σας ομογενοποιηθεί την βάζετε για μισή ώρα στο ψυγείο, τυλιγμένη σε μια μεμβράνη ή σ’ ένα πλαστικό σακουλάκι τροφίμων.

Ο κιμάς είναι έτοιμος πια και μέσα σ’ αυτόν, αφού αφαιρέσετε το ξύλο της κανέλας και τους κόκκους του μπαχαριού, θα προσθέσετε:

1 κεσεδάκι στραγγιστό γιαούρτι,

2 αυγά,
1 κουταλάκι αποξηραμένο δυόσμο,

150 γραμμάρια τυρί φέτα ή κατσικίσιο χοντροτριμμένο.

Στρώνετε τη ζύμη σε ταψάκι ή ταρτιέρα καλύπτοντας και τα πλαϊνά του.

Με πιρούνι τρυπάτε σε διάφορα σημεία και ψήνετε τη ζύμη μόνη της για 6-7 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς.

Βγάζετε το ταψί και στρώνετε την τάρτα με την γέμισή της καλύπτοντας όλη την επιφάνεια.

Το γυρίζετε στο φούρνο και συνεχίζετε το ψήσιμο για άλλα 30 λεπτά.

Την αφήνετε λίγο να κρυώσει και την σερβίρετε παρέα με πράσινη σαλάτα ή και σκέτη.

Οι μικροί τρώνε μόνον την γέμιση (έτσι έκανε τουλάχιστον το δικό μου το βλαστάρι) και οι μεγάλοι την απολαμβάνουν ολόκληρη, παρέα μ' ένα ποτηράκι παγωμένη μπύρα.

Nanaimo bars...δεν τις λες!

Οι μπάρες που μας πρότειναν οι αγαπητές Μάρθα και Eri με το όνομα Nanaimo Bars, ήταν το project για το Σαββατοκύριακο, μιας και είχα ξεσηκωθεί με τα σχετικά αναγνώσματα.

Είχα σχεδόν όλα τα υλικά, εκτός από άνθος αραβοσίτου μιας και δεν το πολυχρησιμοποιώ.
Ε, αφού εξοπλίστηκα και με αυτό ξεκίνησα για την παραγωγή Παρασκευή απογευματάκι.

Όλα καλά και όλα ανθηρά μέχρις εδώ. Απλώς να επισημάνω πως στην ουσία εγώ πήγαινα για διπλή ποσότητα από την προτεινόμενη της φίλης μας της Μάρθας, οπότε και τα υλικά μου σαφώς περισσότερα και αποφάσισα να ακολουθήσω την μέθοδο με το μη "ψήσιμο".

Με την πρώτη σοκαλατένια γεύση όλα πήγαν κατ’ ευχήν.

Και μια χαρά μας πάγωσε και μια χαρά όλα και με λίγο πάρα-πάνω καρυδάκι μιας και του έχουμε αδυναμία.

Τι όμως στράβωσε όταν πήγαμε στο μεσαίο επίπεδο;

H λευκή αφράτη στρώση που περίμενα, δεν …ερχόταν με την βοήθεια του μίξερ (όπως σωστά θεωρώ πως κατάλαβα, έτσι Μάρθα;).

Και για να μην πάει χαμένο το υλικό μου το έστειλα στο κατσαρολάκι να ζεσταθεί και μέσα του έλιωσα και μια πλάκα λευκής κουβερτούρας, μιας και ίσως τελικά να φταίει ότι μάλλον είχα βάλει λιγότερη ζάχαρη άχνη, από ότι κανονικά θα έπρεπε, αφού φοβήθηκα ότι θα έχουν υπερβολικά γλυκειά γεύση καθώς και ένα πακέτο τυρί κρέμα 300 γραμμαρίων.
Να σημειώσω πως τα φακελλάκια με το άνθος αραβοσίτου δεν ήταν αυτά που χαρακτηρίζονται ως στιγμής, αλλά δεν νομίζω πως αυτό ήταν το λάθος...
Πάντως προσπάθησα να σώσω την κατάσταση, μετατρέποντάς την, με την άσπρη κουβερτούρα και το τυρί κρέμα και νομίζω πως τα κατάφερα μιας και το γευστικό αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό.

Και τέλος το τελευταίο σοκολατένιο στρώμα, για να γίνει λίγο πιο "παχύ" το σύνολό μου, δημιουργήθηκε με 350 γραμμάρια κουβερτούρας (2,5 πλάκες δηλαδή) με μια φυτική σαντιγύ σε μεταλλικό κουτί, που προηγουμένως είχα παγώσει αρκετά και χτυπήθηκε με λίγη άχνη και βανίλια ως σαντιγύ. Ενώθηκαν τα δύο υλικά σοκολάτα/βούτυρο με κρέμα σαντιγύ και στολίστηκαν με λίγη χρωματιστή κουρβερτούρα.

Δεν ξέρω τι «στραβό» έκανα, αν και υποθέτω πως ήταν τελικά η ποσότητα της άχνης ζάχαρης.
Πάντως το αποτέλεσμα της σοκολατένιας μπάρας άρεσε σε όσους το δοκίμασαν και ήταν όπως τελικά, προσδοκούσα. Απολαυστικός πειρασμός, δηλαδή :-)

Και να η απόδειξη…

 Χαιρετισμούς πολλούς καλές μου Μάρθα και Eri.
Καλή εβδομάδα να έχετε όλοι και όλες (και ο Θεός Βοηθός...)

Σαρδέλες σκορδάτες

Τίποτε πιο εύκολο και πιο νόστιμο από  τον ψαρομεζέ της σαρδέλας!

Για σκεφτείτε το.

Σαρδέλες παστές, σαρδέλες ψητές, σαρδέλες στα κάρβουνα, σαρδέλες τηγανιτές, σαρδέλες φούρνου, σαρδάλες μαρινάτες, σαρδέλες "παντρεμένες", σαρδέλες φιλεταρισμένες... και φαντάζομαι και πολλές άλλες γευστικές εναλλακτικές εκδοχές, σύμφωνα με τα συνοδευτικά υλικά τους.
Και προφανώς αυτή τους η ευκολία στο μαγείρεμα, είναι που τις κάνει "πρωταγωνίστριες" σε πολλές καλοκαιρινές γιορτές ανά την Ελλάδα.

Σαρδέλες σκορδάτες λοιπόν για μας, τούτη τη φορά.  
Σαν ασήμι στο πιάτο.

Κατάλληλο για ουζάκι αλλά και κυρίως πιάτο, το πιο πάνω εικονιζόμενο φαγάκι, αν το συνοδεύσετε με μια σαλάτα της αρεσκείας σας, φρέσκο ψωμάκι και γιατί όχι ένα ωραίο άλλειμα ή τυράκι.

Τα πράγματα απλά.
Μισό κιλό φρέσκια  "ζουμπουρλούδικη" σαρδέλα, πλυμμένη, αποκεφαλισμένη και καθαρισμένη (απο εντόσθια).
2 μέτριες και σφιχτές ντομάτες καθαρισμένες όμως από τους σπόρους και κομμένες σε ροδέλες.
1 μεγάλη πράσινη πιπεριά, επίσης κομμένη σε ροδέλες.
3-4 σκελίδες σκόρδο ολόκληρες ή κομμένες στη μέση (αν είναι αρκετά μεγάλες).
Ένα καλό ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο,
Ρίγανη, 3-4 κουταλιές ελαιόλαδο.
Λίγο νεράκι, λίγο ξύδι λευκό καθώς και χυμό από ένα μικρό λεμόνι.

Αφού καθαρίσετε τα ψαράκια και τα πλύνετε καλά (ο κόπος προετοιμασίας του φαγητού είναι προφανώς όλος σ' αυτό το στάδιο) θα πλύνετε και θα ξεσποριάσετε τις ντομάτες. Θα τις κόψετες σε ροδέλες και θα τις στρώσετε στον πάτο του ταψιού σας, παρέα με τις ροδέλες της πιπεριάς.
Επάνω θα βάλετε τις σαρδελίτσες να ξαπλώσουν και ανάμεσά τους θα σκορπίσετε τις ολόκληρες σκελίδες σκόρδου. Θα σκορπίσετε και τον ψιλοκομμένο μαϊντανό.
Και μετά θα προσθέσετε όλα τα υγρά πασπαλίζοντας και με ρίγανη.

Ψήνετε στους 170 βαθμούς με αέρα και γκριλ για 25 περίπου λεπτά, μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια των ψαριών αλλά χωρίς να τα μετακινήσετε και σας χαλάσουν.
Νοστιμότατο πιάτο και με πολλά ωφέλιμα για την υγεία μας συστατικά, αν φυσικά σας αρέσει το ψάρι :-)
Καλό Σαββατοκύριακο σας εύχομαι.

Αφράτες Πλεξουδίτσες

Και αφού πια σιγά-σιγά μπαίνουμε στους «κλασσικούς» μας ρυθμούς, πιάνουμε πάλι κουτάλες και κατσαρόλες και ξεκινάμε τη συνεχή «επικοινωνία» με τις κουζίνες μας, που  είναι αλήθεια, τις είχαμε ελαφρώς εγκαταλείψει με τα μπάνια και τις τσάρκες.

Και επειδή η καλή μέρα από το πρωϊνό φαίνεται…να μια ωραία ιδέα για το πρωϊνό σας ή και το δεκατιανό σας σε δουλειά και σχολεία…

Αφράτες Πλεξουδίτσες με μαραθόσπορο, κανέλα και άρωμα πορτοκαλιού

Τα καλά πορτοκάλια βέβαια δεν έχουν βγει ακόμη για να πάρετε το απαραίτητο ξύσμα τους, αλλά λίγες σταγόνες εσσάνς πορτοκαλιού δίνουν το ίδιο μυρωδάτο αποτέλεσμα.

Για 15-18 κομμάτια (ανάλογα με το μέγεθος) θα χρειαστείτε:

600 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 κούπα νερό

½ κούπα λάδι (ίσως κάτι παραπάνω αν κάνετε το πλάσιμο στο χέρι)

2 αυγά μετριού μεγέθους,

¼ κουταλάκι αλάτι,

2,5 κουταλάκια ζάχαρη (γιατί προσωπικά δεν τα θέλω πολύ γλυκά)

1 κουταλάκι κανέλα σκόνη,

2 κουταλιές σούπας μαραθόσπορο,

3-4 σταγόνες εσσάνς πορτοκαλιού,

1 φακελάκι ξηρή μαγιά.

Και για το στόλισμα τους

1 μικρό αυγό

1 κουταλιά γάλα

και λίγο επιπλέον μαραθόσπορο.

Προσωπικά όλα τα πιο πάνω υλικά και με αυτή τη σειρά τα έβαλα στον αρτο-παρασκευαστή μου.
Εάν εσείς δεν διαθέτετε, το ζύμωμα θα το κάνετε παραδοσιακά στο χέρι, από όπου και θα πάρετε μια ωραία εύπλαστη ζύμη. Ενδεχομένως στο τελευταίο ζύμωμα να σας «ζητήσει» το ζυμαράκι λίγο περισσότερο λάδι. Εδώ παίζει ρόλο πάντα το «μάτι» της νοικοκυράς ή του νοικοκύρη.

Το μηχάνημα χρειάζεται 1 ώρα και 20 λεπτά (το δικό μου τουλάχιστον) για ζύμωμα και πρώτο φούσκωμα. Με τον παραδοσιακό τρόπο σίγουρα θα αφήσετε το ζυμαράκι σας σε ζεστό μέρος καλά σκεπασμένο για μιάμιση ώρα οπωσδήποτε.

Μετά αρχίζει η δεύτερη φάση. Παίρνετε κομματάκια ζύμης ίσα με το μέγεθος ενός μικρού πορτοκαλιού και τα πλάθετε σε κορδόνια μακριά με τα δάχτυλα. Το κάθε κορδόνι το πλέκετε με τον ρυθμό του (γ)  όπως τα κουλουράκια αλλά σε πλεξούδα.

Ενώνετε τις άκρες και έτοιμο το χαριτωμένο κουλουράκι πλεξούδα.

Αλείφετε την επιφάνειά τους με το αυγό χτυπημένο με το γάλα και τα πασπαλίζετε με λίγο μαραθόσπορο ακόμη.

Τα βάζετε σε ταψιά στρωμένα με αντικολλητικό χαρτί (δύο ταψιά θα σας χρειαστούν σίγουρα γι’ αυτή την ποσότητα υλικών) με απόσταση μεταξύ τους και τα αφήνετε σε ελαφρώς ζεστό φούρνο, κλειστό όμως για ¾ της ώρας ώστε να ξανά-φουσκώσουν.

Ανάβετε τον φούρνο και ψήνετε στους 150-160 βαθμούς με αέρα, μέχρι να ροδίσουν αλλάζοντας οπωσδήποτε μια φορά την θέση των ταψιών.

Εξαιρετικά γευστικά και αφράτα, συνοδεύουν άριστα το πρωϊνό σας ρόφημα.

Σκέτα είναι υπέροχα, αλλά τρώγονται και με μαρμελάδα ή άντε μερέντα για τους πιο φανατικούς λάτρεις της σοκολάτας.

Κεϊκ Βυσσινάδας με cranberries, σοκολάτα και καρύδια

Τι να σας λέω τώρα…σίγουρα το έχετε νοιώσει κι εσείς (όσοι ασχολείστε με τα, της κουζίνας) πως όταν κάτι μας πιάνει και θέλουμε να το φτιάξουμε... ούτε η ζέστη, ούτε το κρύο μας πτοεί!

Έτσι λοιπόν κι’ εγώ, μεταξύ δύο πλυντηρίων που ήταν σε εξέλιξη σιδερώματος…

Ενός φαγητού που ψηνόταν στον φούρνο, γίγαντες με καλοκαιρινή σάλτσα για την ακρίβεια!
Δύο βεραντών που ήθελαν καθάρισμα.

Ενός παιδιού που ήθελε μπανιάρισμα …

Κι’ ενός σκύλου που ήθελε παιχνίδια και είχε περιέργεια για τα πάντα, αποφάσισα ότι ήθελα ένα κεϊκ!

Το σκέφτηκα… Το ξέχασα…Το ξανασκέφτηκα…και είπα να το ξανά-ξέχασω…όμως τελικά  άφησα το σιδέρωμα στη μέση και πήγα να το φτιάξω :-))

Ωχ, αδελφέ!!!

Νάτο λοιπόν.

Αρωματικό όσο δεν φαντάζεστε και με υλικά που είχαμε υπόλοιπο από άλλες «εκτελέσεις».

Κέϊκ Βυσσινάδας με κράνα, σοκολάτα και καρύδια

Κέϊκ βυσσινάδας γιατί το ένα υγρό που χρησιμοποίησα ήταν σπιτική βυσσινάδα, όπως την έφτιαχνε η γιαγιά μου, φτιαγμένη όμως από την πεθερά μου,  παρέα με τα πιο κάτω υλικά:

4 αυγά,

100 γραμ. βούτυρο αγελάδος,

100 γραμ. ελαιόλαδο,

1 κούπα ζάχαρη

500 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

2 καλές κουταλιές ρυζάλευρο,

2 κουταλάκια μπεϊκιν πάουντερ,

1,5 κουταλιά κανέλα σκόνη,

½ κουταλάκι κοφτό βανίλια,

1 κούπα βυσσινάδα,

1 ποτηράκι κονιάκ ή λικέρ βύσσινο,

1 κούπα γάλα φρέσκο,

½ κούπα αποξηραμένα cranberries,

1 κούπα αλεσμένο καρύδι,

1 πλάκα σοκολάτα κουβερτούρα σε χοντρά κομμάτια.

Βάζετε αρχικά για μια ώρα τα cranberries να μουλιάσουν μέσα στην βυσσινάδα που την έχετε ανακατέψει με το κονιάκ ή το λικέρ.

Σε βαθύ μπολ χτυπάτε το βούτυρο (που το έχετε αφήσει επίσης μια ώρα ή λιγότερο τώρα με τη ζέστη, σε θερμοκρασία δωματίου) μαζί με το λάδι και τη ζάχαρη μέχρι ν’ ασπρίσουν.

Σταδιακά ρίχνετε στο μείγμα τα τέσσερα αυγά και τα ενώνετε.

Όταν το μείγμα αυτό ενωθεί ρίχνετε μέσα, το ρυζάλευρο, την κανέλα, την βανίλια, τα cranberries με τη βυσσινάδα και το λικέρ. Ανακατεύετε ξανά

Προσθέτετε το αλεσμένο καρύδι, το μπείκιν πάουντερ και το γάλα και ενσωματώνετε σιγά – σιγά και όλο το αλεύρι. Τέλος ρίχνετε τα κομμάτια της σοκολάτας και ανακατεύετε μ’ ένα κουτάλι ή μια μαρίζ.

Βάζετε το μείγμα σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 170-180 βαθμούς για 40 περίπου λεπτά. Ο δικός μου ήταν ήδη ζεστός από το φαγητό που ψηνόταν προηγουμένως και έτσι όλα έγιναν πιο εύκολα.

Όταν σβήσετε τον φούρνο. Το αφήνετε για 15 λεπτά μέσα στην φόρμα να κρυώσει και μετά ξεφορμάρετε. Πασπαλίζετε με ζάχαρη άχνη ή σάλτσα σοκολάτας (για τους λάτρεις) και το καταναλώστε άφοβα και χωρίς πολλή σκέψη!

Υ.Γ. 

To σιδέρωμα το τελείωσα όταν πια ψηνόταν. Έτσι ούτε γάτα, ούτε ζημιά :-)) 
Καλή Εβδομάδα σας εύχομαι.

Αρωματικά Hot Dogs

Τα Hot Dogs αποτελούν αγαπημένο σνακ του ανδρικού πληθυσμού στο σπίτι μας, αλλά όπως πιστεύω και πολλών αρσενικών ακόμη (τουλάχιστον από σχόλια που έχω δεχτεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου για hot dogs και πάλι).

Σε μια πρόσφατη εκδοχή αποφάσισα να τα κάνω λίγο πιο διαφορετικά, αρωματίζοντας τη ζύμη που τα περιβάλλει.  Και πραγματικά είχαν θετική ανταπόκριση αφού η κατανάλωση των 10 τεμαχίων ήταν άμεση!

Για να φτιάξετε λοιπόν την αρωματική ζύμη θα σας χρειαστούν:

½ ποτήρι ελαιόλαδο,

½ ποτήρι λιωμένο βούτυρο,

1 ποτήρι γάλα,

600 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

1 φακελάκι ξηρή μαγιά,

1 κουταλάκι κοφτό ζάχαρη,

½ κουταλάκι κοφτό αλάτι,

½ κουταλάκι κοφτό πάπρικα γλυκιά,

Όλα τα πιο πάνω υλικά μπορείτε να τα ζυμώσετε στο χέρι μέχρι να πάρετε μια εύπλαστη και ελαστική ζύμη ή να τα βάλετε σε μηχάνημα αρτό-παρασκευαστή και να κάνει αυτός το ζύμωμα για χάρη σας.

Στην συνέχεια θα αφήσετε την ζύμη να σταθεί για μια ώρα σκεπασμένη σε ζεστό μέρος για να ανέβει.

Στο διάστημα που η ζύμη διπλασιάζει τον όγκο της θα ετοιμάσετε μια  σάλτσα με την οποία θα αλείψετε την εσωτερική επιφάνεια των Hot Dogs.

Εδώ θα χρειαστείτε:

4 κουταλιές σούπας μουστάρδα,

3 κουταλιές σούπας κέτσαπ,

1 κουταλάκι ρίγανη,

1 κουταλάκι ξερό δυόσμο.

Ανακατεύετε καλά να ενωθούν τα υλικά σε ομοιόμορφη σάλτσα

Θα πάρετε την ζύμη και θα την χωρίσετε σε 10 όμοια μπαλάκια. 

Με τη βοήθεια μικρού πλάστη ή ρολού θα τα ανοίξετε πάνω σε μια κόλλα από χαρτί φούρνου.

Κάθε πιττάκι θα το αλείψετε καλά με μια δόση σάλτσας σε όλη του την επιφάνεια εκτός από τις άκρες του. Θα βάλετε στο μέσον ένα λουκάνικο για hot dog, θα γυρίσετε τα πλαϊνά προς τα μέσα και θα ενώσετε καλά όλες τις άκρες.

Κάθε ένα Hot Dog θα μπει σε ταψί που προηγουμένως έχετε στρώσει με χαρτί ψησίματος και με μια απόσταση 5 εκατοστών το ένα από το άλλο, γιατί θα φουσκώσουν και πάλι.

Άρα υπολογίστε ότι θέλετε δύο ταψιά για φούρνισμα.

Μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία θα αλείψετε τις επιφάνειες με λίγο λιωμένο βούτυρο, με το χεράκι σας ή μ’ ένα πινελάκι. Θα στολίσετε με λίγο άσπρο παπαρουνόσπορο ή σουσάμι ή μαυροκούκι (το έκανα μόνον στα μισά γιατί ο γιός μου έχει θέμα με τα σποράκια) και θα τα βάλετε σε ελαφρώς ζεστό (αλλά κλειστό) φούρνο για μισή ώρα, ώστε να ξανά-φουσκώσουν.

Μετά ψήνετε με αέρα στους 180 βαθμούς για 25 περίπου λεπτά, μέχρι να ροδίσει η επιφάνειά τους.

Και όταν πια βγουν από τον φούρνο και χλιάνουν…θα τα χάσετε εν ριπή οφθαλμού.

Καλή σας απόλαυση, καλό Σαββατοκύριακο  και με το καλό στο Φθινόπωρο που επισήμως μας έρχεται από αύριο...

Στην σκιά της λεμονιάς ... με το σιρόπι της!

Τις μέρες του Αυγούστου που η πόλη μας ήταν σχεδόν άδεια, κατάφερνα καθημερινά να παρκάρω κοντά στον σταθμό του μετρό. Κάτι που τον υπόλοιπο χρόνο είναι ακατόρθωτο έως ανυπόστατο!

Εκεί λοιπόν πάντα, κοντά σ΄ έναν κήπο σπιτιού με 3-4 μεγάλες λεμονιές έβρισκα το πράσινο να κάνει σκιά πάνω στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου μου και ευγνωμονούσα τα μυρωδάτα δένδρα γι’ αυτήν τους την ύπαρξη :-))

Σήκωνα τα μάτια και έβλεπα τα καταπράσινα φύλλα τους αλλά και τα νιούτσικα πράσινα λεμόνια
και τους χαμογελούσα σαν χαζή.

Αλλά αυτά τα νιούτσικα λεμόνια με έβαλαν και σε πειρασμό.

Έτσι τις «κούρσεψα» λιγάκι τις λεμονιές, χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη τους δυστυχώς, μαζεύοντας καμμιά δεκαριά λεμονάκια.

Τα άρωμά τους εξαιρετικό.

Αλλά τι να τα έκανα;

Σκέφτηκα στην αρχή γλυκό του κουταλιού. Μα ήταν μεγαλούτσικα σε μέγεθος.

Μετά σκέφτηκα μαρμελάδα. Και να πω την αλήθεια για κει το ξεκίνησα.

Αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι θα ήταν αρκετά πικρή, παρά το όποιο ξεπίκρισμα θα τους έκανα, ενώ μη διαθέτοντας ραβδό-μπλέντερ θα ήταν δύσκολο να λιώσω την αρκετά σκληρή φλούδας τους, παρά το όποιο βράσιμο επίσης.

Και τελικά η σκέψη με οδήγησε στο να κάνω ένα μυρωδάτο σιρόπι, για να το χρησιμοποιήσω ώστε να γλυκάνω λουκουμάδες, ή τις τηγανίτες του χειμώνα που θα μας έρθει.

Και όπερ και εγένετο!

Δεν είναι βέβαια τόσο υγιεινό όπως το μέλι, αλλά έχει τόσο ωραίο άρωμα και μια ελαφριά "αψάδα" στη γεύση, που σίγουρα θα έχει την χάρη του.

Χρειάστηκαν 10 λεμόνια πράσινα που αφού ξεπλύθηκαν καλά προηγουμένως, τα τρύπησα σε διάφορα μέρη με ένα ξύλινο σουβλάκι και τα άφησα μέσα σε λεκάνη με νερό για 3 μέρες. 

Τα νερά αλλάχτηκαν 6-7 φορές συνολικά.

Μετά έκοψα τα λεμόνια στη μέση, κάθετα. Κάθε μισό πάλι στη μέση στο σημείο τομής τους και αφαίρεσα όλα τους κουκούτσια. Το κάθε τέταρτο ή όγδοο (ανάλογα το μέγεθος του λεμονιού) το έκοψα σε κυβάκια.

Όλα τα κυβάκια (γύρω στο ένα κιλό σίγουρα) μπήκαν σε κατσαρόλα παρέα με ένα ποτήρι νερό και ένα κιλό ζάχαρη.

Έβρασαν για μια ώρα και μισή.

Ξαφρίζοντας συχνά-πυκνά.
Τέλος, έκλεισα την φωτιά. Άφησα το μείγμα να κρυώσει ελαφρώς και το πέρασα μέσα από χοντρό σουρωτηράκι, πετώντας στο τέλος όλα τα κομμάτια.

Αποτέλεσμα ένα άκρως καραμελωμένο σιρόπι (μοιάζει στο χρώμα σαν αυτό του σφένδαμου) με το άρωμα του λεμονιού να το χαρακτηρίζει.

Χρήση κατά βούληση, μιας και αυτό για μένα ήταν απλώς ένα πείραμα :-)) επειδή ήθελα να
"φυλακίσω" με κάποιο τρόπο το άρωμα των λεμονιών.
Εσείς σκεφτείτε το όσο υπάρχουν ακόμη τα πράσινα λεμονάκι.

Μαστίχα...Δάκρυα..Μνήμες!

Μπορεί να λέω πως το άρωμα της Βανίλιας το λατρεύω, αλλά πρέπει να σας πω ότι και το άρωμα καθώς και τη γεύση της μαστίχας επίσης την αγαπώ, με θέρμη.

Το καλοκαίρι η μαστίχα δε, σου χαρίζει και μια «δροσιά» μοναδική όταν την γεύεσαι.

Καθώς έβλεπα όλα αυτά τα videos για τις μεγάλες πυρκαγιές στην Χίο και τα όμορφα χωριά της Μαστίχας, να καίγονται. Τους καλλιεργητές να κλαίνε για τα χαμένα δένδρα και την καταστροφή του περιβάλλοντος, μιλάμε για το 25-30% του φυτικού κεφαλαίου της μαστίχας να έχει καταστραφεί, κάτι «έσπασε» μέσα μου.

Έχω ταξιδέψει τρεις φορές στην όμορφη Χίο. 

Για το πρώτο μου ταξίδι αφορμή ήταν ο πιο αγαπημένος φίλος του πατέρα μου, που χάθηκε νωρίς και είχε καταγωγή από την Βολισσό της Χίου. Μίλαγε με απέραντη αγάπη για το νησί του και ακόμη και μέσα από τα ανέκδοτά του, έβγαινε αυτό το αίσθημα.

Τότε ήμουν κι’ εγώ αρκετά νέα.

Μετά ξαναπήγα για διακοπές με συγγενικά πρόσωπα, και τέλος πια με τον άνδρα μου.

Το νησί όπου κι αν πήγα ήταν πάντα το ίδιο όμορφο και στις τρεις μου επισκέψεις.

Έτσι λοιπόν, αισθάνομαι βαθιά λύπη για αυτά τα όμορφα μέρη που «καρβούνιασαν» και θα τους πάρει πάλι, πολλά χρόνια να ξανα-πρασινίσουν.

Το δεύτερο ταξίδι μου συμπτωματικά είχε συμπέσει με την αναδάσωση μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 87, και είχα νιώσει μεγάλη χαρά με τα φρεσκοφυτεμένα  πευκάκια που έβλεπα παντού. 

Κι’ έλεγα πως σε μερικά χρόνια θα είναι πάλι τα μέρη πανέμορφα. Όχι, ότι σε λίγα χρόνια θα γίνουν πάλι όλα, στάχτη και κάρβουνο :-((

Μέσα από αυτή μου τη λύπη και καθώς οι μέρες τις επετείου του θανάτου του πατέρα μου αλλά και του αγαπημένου του φίλου (έφυγαν την ίδια σχεδόν περίοδο μέσα στον μήνα Αύγουστο, με διαφορά ετών) πλησίασαν, ήθελα να τους «θυμηθώ» γιατί στην οικογένειά μου συνήθιζαν  πάντα να τιμούν τους νεκρούς κάνοντας κάποιο γλυκό, ώστε να γλυκαθούν οι ψυχές τους!
Ταυτόχρονα όμως θέλησα να σας δώσω  μια αφορμή να να δοκιμάστε την μαστίχα μέσα στα γλυκά σας, μιας και νομίζω πως με αυτόν τον τρόπο θα στηρίξουμε την παραγωγή της.

Κέϊκ Μυρωδάτης Μαστίχας με μαρμελάδα βερίκοκο

Για ένα μέτριο στρογγυλό ταψί φούρνου θα χρειαστείτε:

Για το κέϊκ:

150 γραμ. βούτυρο αγελάδος,

100 γραμ ελαιόλαδο,

1 κούπα ζάχαρη,

5 μέτρια αυγά,

1 κούπα γάλα φρέσκο,

1 κουταλιά σούπας δάκρυα μαστίχας,

λίγους σπόρους κάρδαμου,

1 ποτηράκι ούζο ή λικέρ μαστίχας,

1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του,

1 κουταλιά μπεϊκιν πάουντερ,

Για την γέμιση:

1 μεγάλη κούπα μαρμελάδα βερίκοκο ή ροδάκινο,

Για το στόλισμα

½ κούπα υποβρύχιο μαστίχας,

½ κούπα χοντρο-κοπανισμένα ανάλατα φιστίκια Αιγίνης.

Αρχικά, στο multi ή στο γουδί θα κοπανήσετε τα δάκρυα της μαστίχας μαζί με τα σποράκια του κάρδαμου καθώς και μια κουταλιά ζάχαρη, μέχρι να γίνουν σκόνη.

Στη συνέχεια σε βαθύ μπολ (ή στον κάδο του μίξερ) θα χτυπήσετε καλά το βούτυρο με την ζάχαρη μέχρι ν’ ασπρίσουν. Κατόπιν θα προσθέσετε το ελαιόλαδο και τα αυγά και θα χτυπήσετε το μείγμα εκ’ νέου.

Προσθέτετε το μπεϊκιν, το μείγμα μαστίχας-κάρδαμου, το γάλα, το ούζο και το ενσωματώνετε το αλεύρι λίγο-λίγο, χτυπώντας πάντα με το μίξερ μέχρι να πάρετε τον χυλό του κεϊκ.

Βουτυρώνετε ελαφρώς το ταψί σας και το πασπαλίζετε με λίγη ζάχαρη άχνη ή αλεύρι.

Ρίχνετε τον χυλό και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς για 45-50 λεπτά, ανάλογα με τον φούρνο πάντα.

Βγάζετε το ταψί σας και το αφήνετε να κρυώσει αρκετά, έτσι ώστε να μπορέσετε να το κόψετε μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι κατά πλάτος στη μέση.

Θα το «γεμίσετε» στην ουσία με την μαρμελάδα σας και θα το ξανα-ενώσετε πάνω στην πιατέλα σερβιρίσματος.

Στον φούρνο μικροκυμάτων ή σ’ ένα κατσαρολάκι θα ζεστάνετε το υποβρύχιο, όχι να το κάψετε, έτσι ώστε να μπορέσετε με την υγρή μορφή του να γλασσάρετε την επιφάνεια του κεϊκ. Πάνω στο ζεστό γλάσσο θα πασπαλίσετε το φιστίκι Αιγίνης.

Έτοιμο.

Το άρωμα του είναι ανεπανάληπτο πιστεύω.

Ας ελπίσουμε ότι τα μαστιχόδενδρα θα δείξουν Δύναμη και θα τα καταφέρουν να ξαναγίνουν όπως πριν!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ποντιακά Περέκ και ... αντιστάσεις

Και επειδή ενδεχομένως, να φάνηκα αρκετά σκληρή με τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης στο προηγούμενο post μου, πρέπει να σας πω ότι έχει ωραία πράγματα να δείτε και να ανακαλύψετε.
Τόσο ανάμεσα στα ψηλά της κτήρια, όπου και ξεπροβάλλουν πανέμορφα σπίτια  παλαιώτερων χρόνων εκπληκτικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής,  καθώς και στολίδια μοναδικά οι βυζαντινές εκκλησίες της.

Όσο και μέσα στις εμπορικές της πιάτσες.
Εμείς δε, σαν άλλοι καλοί περιηγητές βρεθήκαμε και μέσα στην παλιά κεντρική της αγορά, πως θα μπορούσαμε άλλωστε να μην βρεθούμε (;) αφού η  Μοδιάνο είναι τόσο φημισμένη που δεν χρειάζεται πολλά λόγια και περιγραφές.
Ειδικά άμα πέσεις σε καλή εποχή και όχι σε περίοδο διακοπών όλης της Ελλάδας, όπως εγώ, θα χαζέψεις θέλεις δεν θέλεις. Θυμάμαι σε παλαιότερες εποχές είχα βρεθεί να μένω σε ξενοδοχείο εκεί, στον 4 όροφο και από κάτω ένα τεράστιο καρότσι με κεράσια Βοδενών. Ήμουν έτοιμη να κάνω βουτιά από τον τέταρτο :-)) αλλά τελικά αρκέστηκα σε μια χάρτινη σακούλα ενός κιλού για να ηρεμήσω!

Εκεί λοιπόν, στη παλιά κεντρική αγορά της Θεσσαλονίκης βρίσκεις ότι μπορεί να φανταστείς!

Για δείτε και θαυμάστε.

Και φυσικά τα βήματα οδηγήθηκαν και στα μεζεδοπωλεία για: στάση, ανάπαυση, τόνωση και απόλαυση!

Τόσα και τόσα λοιπόν κι' εγώ σταθερά έδειχνα "χαρακτήρα" και δεν υπέκυψα στον πειρασμό, να πάρω τα πάντα,  μιας και σκεφτόμουνα το κουβάλημα μετά από μέρες στην Αθήνα.
Λίγα πράγματα παρέα με τα κουτάκια με τα γλυκά και πήραμε τον απογευματινό δρόμο της επιστροφής προς την Κατερίνη.

Έλα όμως, που την άλλη μέρα πήραμε και πάλι τους δρόμους για την Βέροια και φτάσαμε με τη Βοήθειά της και στη Παναγία Σουμελά.

Προσκυνήσαμε. Θαυμάσαμε το υπέροχο τοπίο με την απίστευτη δροσιά του (έως κρύο το λέμε αυτό για τις 14 Αυγούστου) και μετά κάναμε και το σχετικό χάζι στα μαγαζιά που είχαν στηθεί για το πανηγύρι, αφού προηγουμένως είχαμε φάει και κάτι κοψιδάκια έτσι για να έρθουμε στα ίσα μας.

Εδώ ήταν πια οι «αντιστάσεις» μου χαμηλές  έως και ανύπαρκτες!

Και μόλις έπεσα πάλι πάνω στα Περέκ, είπα θα τα πάρω, πάει και τελείωσε.

Έλα όμως που πήραμε και τυράκι ποντιακό και κουλούρια με μέλι, ταχίνι και ηλιόσπορο και τελικά πιάσαμε την κουβέντα με την κυρία και τον κύριο (από το Ραγιάν) που είχαν εκεί χώρο παρουσίασης αλλά και δοκιμών ... και κοντέψαμε να βραδιάσουμε.

Όμως το όφελος ήταν τα φρέσκα Περέκ και ορίστε τα πια…έτοιμα σε πιτούλα, με την επιστροφή στην βάση μας.

Τα ποντιακά τούτα φύλλα «σηκώνουν» ότι συνδυασμό θέλετε. Αλμυρό ή γλυκό.

Η κυρία που τα πουλούσε μου είπε ότι ακόμη και με μερέντα μπορεί να τα καταναλώσεις όπως είναι.

Εγώ το πρώτο μου πείραμα το έκανα αλμυρό. Το δεύτερο θα είναι γλυκό σίγουρα και ακόμη προσπαθώ να  το "συλλάβω" στο μυαλό μου.

Τυρόπιτα με Περέκ στον φούρνο.

200 γραμμάρια ξυνομυζύθρα (εδώ πιάσαμε Κρήτη - σταθερή άξια).

200 γραμμάρια κασέρι πικάντικο,

1 κεσεδάκι στραγγιστό γιαούρτι,

2 μεγάλα αυγά,

½ κουταλάκι κοφτό πιπέρι,

½ κουταλάκι κοφτό μοσχοκάρυδο.

Σε καλά λαδωμένο ταψί έβαλα 3 ολόκληρα φύλλα που λάδωσα ελαφρώς και μεταξύ τους.
Τα τοποθέτησα έτσι ώστε να καλύπτω και όλο το ύψος το πλαϊνό του ταψιού.

Από πάνω έβαλα την γέμιση τυριών και κάλυψα μ’ ένα ακόμη φύλλο.
Γύρισα και τα πλαϊνά προς τα μέσα. Λάδωσα ελαφρώς και έψησα σε προθερμασμένο φούρνο με αέρα στους 180 βαθμούς για 20 περίπου λεπτά.
Έτοιμη. Τραγανή και πολύ γρήγορη στην ετοιμασία της.

Να είμαστε όλοι μας καλά και πάμε με Δύναμη και Αντοχή στα επόμενα, γιατί πολλά έχουν να "πέσουν" πάνω στο κεφάλι μας σύντομα όπως διαβάζω στον τύπο.

Υπόσχεση ...για γεύσεις Αυγούστου 2012

Έχοντας δώσει την υπόσχεση ότι θα επανέλθω, σε θέματα και προσωπικές κρίσεις (και ελπίζω να μου επιτρέπεται αυτό) για τα όσα πια δοκιμάσαμε και γευτήκαμε σε τούτο το ταξίδι, έρχομαι να σας δώσω φωτογραφικό υλικό προς τέρψη αλλά και προβληματισμό.

Η γιαγιά μου έλεγε: όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι!

Η παροιμία αυτή λοιπόν είναι «νόμος» πια, σε ότι αφορά τα πολυδιαφημισμένα και γνωστά ονόματα ειδικά στον τομέα της εστίασης, είτε μιλάμε για εστιατόρια είτε για ζαχαροπλαστεία. Αυτά που ήξερα και τουλάχιστον είχα γευτεί εγώ σε περασμένα χρόνια, καμμία σχέση δεν είχαν με τα όσα γευτήκαμε και αγοράσαμε φέτος το καλοκαίρι.

Τα διάσημα ζαχαροπλαστεία της συμπρωτεύουσας είναι άκρως  «βιομηχανοποιημένα».

Τα υλικά τους έχουν μεγάλο ποσοστό βελτιωτικών και χημικών υλών, πράγμα που καταλαβαίνεις αφού έχει περάσει η πρώτη «αίσθηση».

Ο καλός μου είχε απωθημένο το «Χανούμ Μπουρέκ» γνωστού μαγαζιού.

Ψάχναμε να το βρούμε με λαχτάρα. Και τελικά η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη.

Εξίσου μεγάλη ήταν και από τις τουλούμπες καθώς και τα τσουρέκια και κρουασανάκια σοκολάτας άλλου καταστήματος.

Μα είναι δυνατόν να έχεις κρέμα σε οποιοδήποτε γλυκό τύπου γαλακτομπούρεκο και να μην έχει κανένα... μα κανένα άρωμα;

Είναι δυνατόν να μιλάς για τραγανό φύλλο, και αυτό να είναι σαν «πανί»;

To σιρόπι δεν μπορεί να είναι μόνον γλυκόζη; Κάποιος πρέπει να πει σε όλους τους ζαχαροπλάστες ότι και το μέλι κάνει εξίσου καλή δουλειά, αν θελήσεις να το χρησιμοποιήσεις και σε σωστές αναλογίες.
Και δεν μιλάμε πια για τόσο απαγορευμένο κόστος, μιας και ότι αγοράζεις το «χρυσοπληρώνεις»!

Από την άλλη πάλι, το να φας ένα πολύ καλό γλυκό εκεί που δεν το περιμένεις και δεν το «πιάνει» και το μάτι σου που λένε, είναι μια ευχάριστη έκπληξη και σαφώς θα την ονοματίσεις και θα την διαφημίσεις!!
Ε, ας κατηγορηθώ γι' αυτό :-))

Τέτοιο ήταν το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο Σερεμέτα, στη Βέροια.

Το συναντήσαμε τυχαία πάνω στην πεζοπορία μας μέσα στο παλιό εμπορικό κομμάτι της πόλης. 

Ο άνδρας μου με φώναξε: Έλα να δεις κάτι που πολύ θα σου αρέσει να το φωτογραφίσεις!

Και φυσικά είχε δίκιο. Δείτε λοιπόν και εσείς με την σειρά σας.

Κι’ αν φτάσετε στην Βέροια, αναζητήστε το. Οι ιδιοκτήτες κάνουν την προσπάθεια που αξίζει σε τέτοια παραδοσιακά μαγαζιά. Τα υλικά τους πολύ καλά. To ντεκόρ του μαγαζιού σε πάει πίσω στα παλιά.

Το παραδοσιακό ροδίνι που μας τράταρε ο άνθρωπος καθώς του πιάσαμε την κουβέντα, ήταν ΑΦΡΟΣ!

Η πάστα αμυγδάλου που έκανα παραγγελία για να πιώ τον καφέ, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια.

Ενώ τα κουλουράκια κανέλας που συνόδευσαν  ως κερασματάκι το ελληνικό καφεδάκι μας, παραδοσιακά σερβιρισμένο, άκρως αρωματικά και γευστικά πάνω στα παλαϊκά μαρμάρινα τραπεζάκια του μαγαζιού.

Και το πιο εντυπωσιακό, οι θαμώνες – ντόπιοι κατά κύριο λόγο, απολάμβαναν τον καφέ και το γλυκό τους υπό τους ήχους απαλής κλασσικής μουσικής  και βιενέζικων βαλς!  Όχι «τέκνο ή ραπ»!!!

Παρόμοιο συναισθήματα και για το εξαιρετικό προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο Ζιλή στα λουτρά Πόζαρ, όπως και το παγωτό βανίλια που συνόδευε ένα γευστικό και άκρως χορταστικό κομμάτι γαλακτομπούρεκο (είπαμε έχει απωθημένο το παλικάρι μας), που από ατυχία δεν φωτογράφισα μιας και με εγκατέλειψαν οι μπαταρίες της μηχανής μου.

Συμπέρασμα: η γεύση θα σε συναντήσει εκεί που δεν την περιμένεις και εκεί που δεν υπάρχουν βαρύγδουπα ονόματα.

Έχω αντίστοιχα παραδείγματα και για τα φαγητά μας βεβαίως.

Αλλά θα σας δείξω μόνον μια φωτογραφία από γνωστό μαγαζί στο Λιτόχωρο, που χρόνια τώρα έχω ακούσει, συζητήσει και διαβάσει απόψεις φίλων από τα blogs αλλά

και τον καιρό του Hungry (για όσους ξέρουν).

Η τιμή του. 9.90 Euros. Και μιλάμε στην κυριολεξία για 3-4 κουταλάκια από κάθε είδος, μιας και ήταν απλώς ορεκτικό. 

Τα υπόλοιπα κάπως υποφερτά, με αποκορύφωμα έναν συνοδευτικό πουρέ δίπλα σ' ένα  αρνίσιο καλοψημένο κότσι, που όταν πάγωσε η επιφάνειά του είχε γίνει σαν γόμα.

Λυπάμαι πραγματικά. Είχα μεγαλύτερες προσδοκίες φτάνοντας εκεί και πηγαίνοντας φυσικά επί τούτου.

Από την άλλη φάγαμε εξαιρετικά σε ψαροταβέρνα στην παραλία του Κορινού, τον Πολύζο.
Και σε πάρα πολύ καλές τιμές, δεδομένου ότι μιλάμε κυρίως για ψαρικά. Θα σας πω μονάχα, ότι οι ντομάτες της σαλάτας τους ήταν από το δικό τους περιβόλι και τέτοιο άρωμα μόνον τα καλά ζαρζαβατικά έχουν. Ενώ το ψητό καλάμαρι στα κάρβουνα και τα μύδια σαγανάκι ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει.

Οι λογαριασμοί μας τις 3 φορές που πήγαμε δεν ξεπέρασαν τα 40-45 Euros 3 άτομα (άντε 2,5 άτομα) με όλα μέσα (κουβέρ, ποτά, σαλάτα, 2-3 ορεκτικά, κυρίως πιάτο και κερασμένα παγωτάκια).

Επαναλαμβάνω δε, με ψαρικά και θαλασσινά πάντα στο μενού μας!

Επίσης εξαιρετικά κρεατικά και σε μεγάλες μερίδες φάγαμε σε ψητοπωλείο στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης. Μαγαζί πολύ προσεγμένο και με ανθρώπους στο σέρβις που μας  «συμβούλεψαν» ορθά για το τι θα πάρουμε και σε πια ποσότητα, για να μην "σκάσουμε" και κάνουμε "μπαμ" καθώς ήταν και βράδυ!

Τέλος, ως απλή συμβουλή αποφύγετε όλες τις καφετέριες στα τουριστικά σημεία, όπως για παράδειγμα οι Καταράκτες της Έδεσσας. Σερβίρουν τον χειρότερο καφέ.
Αν δε, θελήσεις να πας σε τουαλέτα, θα καταλάβεις τι σημαίνει η φράση "έχουν πάρει διαζύγιο με την χλωρίνη"! 

Το ίδιο και στις τουαλέτες των Αρχαιολογικών Χώρων, μιας και φαίνεται πως μέσα στα κονδύλια που έχουν κοπεί λόγω κρίση από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού είναι και τα καθαριστικά-απολυμαντικά τέτοιων χώρων, που τα επισκέπτονται εκατοντάδες τουριστών αλλοδαπών και εγχώριων.

Τέλος, η περιοχή της Παραλίας (Δήμος Παραλίας-Καλλιθέας) της Κατερίνης με έκανε να σκεφτώ πως ίσως σύντομα θα χρειαστεί να μάθω σλάβικα ή ρώσικα για να μπορώ να διαβάζω τις ταμπέλες και τους καταλόγους των καταστημάτων!!
Αλλά τους καταλαβαίνω ως ένα βαθμό, τους εκεί ιδιοκτήτες, μιας και αυτό είναι το 90% της πελατείας τους. Σαν τα πρόβατα σε μαντρί ... ένα πράγμα οι Βαλκάνιοι γείτονές μας, αλλά αποτελούν την τουριστική αγορά της περιοχής και ίσως του μέλλοντός μας :-)

Όλες οι  πιο πάνω κρίσεις είναι βέβαια απολύτως προσωπικές.
Έχω την αίσθηση όμως, ότι δεν αδικώ κανέναν και καμμία κατάσταση.

Ενώ όσοι και όσες με διαβάζουν και ξέρουν τα μέρη και τα μαγαζιά αυτά ενδεχομένως και να με δικαιώσουν.  

Και σε άλλα πιο όμορφα σύντομα :-))