Εντυπώσεις ... με την επιστροφή.

Καλώς σας βρήκα και πάλι.
Σας ευχαριστώ όλες για τις ευχές σας, που όπως φαίνεται έπιασαν τόπο, μιας και είχαμε εξαιρετικό καιρό.  Και μιλάμε για ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ αφού όλη την προηγούμενη εβδομάδα έβρεχε και έκανε αρκετό κρύο όπως μας είπαν. Μόνον χθες το απόγευμα μας έπιασε λίγο η βροχή στην Φλωρεντία ή οποία και θα συνέχιζε σύμφωνα με το δελτίο καιρού και μετά την αναχώρισή μας :-))
Τύχη λοιπόν, μοναδική.

Οι εντυπώσεις υπέροχες και άμα κερδίσω κάποτε το Lotto θα βρω εκεί στην εξοχή της Τοσκάνης ένα σπιτάκι και θα πάω να εγκατασταθώ :-)))

Αθήνα-Ρώμη με αεροπλάνο.
Ρώμη - Φλωρεντία με τραίνο.
Την Φλωρεντία την είχα ήδη δει στο παρελθόν ήξερα κάποια πράγματα. Αλλά πάντα η βόλτα εκεί σε οδηγεί σε σημεία που ίσως στο παρελθόν να μην είχες δει. Έχει αρχίσει και ο Χριστουγεννιάτικος στολισμός οπότε οι βιτρίνες παίρνουν και άλλο χρώμα.

Φλωρεντία-Σίεννα με αυτοκίνητο. Παραμονή στην Σιέννα σε ωραίο γραφικό σημείο έξω από τα τοίχη της πόλης και με θέα προς την μεσαιωνική ομορφιά της.
Chianti,  San Gimignano  (και άλλα ενδιάμεσα μικρά ή μεγαλύτερα χωριά της Τοσκάνης με αυτοκίνητο όπως: το Monteriggioni, το Grosseto, το Casentino, το Arezzo). Και μετά οδικώς μέχρι την Πίζα περνώντας στο δρόμο από το Έμπολι (θυμηθείτε το γνωστό βιβλίο του Κάρλο Λέβι και αργότερα κινηματογραφική ταινία του Φραντσέσκο Ρόζι με την Ειρήνη Παππά - Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι).
Και πάλι Σιέννα.

Εξαιρετικές διαδρομές, αν και λίγο "ζαλιστικές" λόγω των στροφών.
Ποδαρόδρομος (μαζί μ' ένα καρότσι μην ξεχνιώμαστε) σε πολλά από αυτά τα σημεία για να τα γνωρίσουμε καλύτερα.  
Το τοπίο μαγευτικό.
Έτσι όπως το είχα σχηματίσει στην φαντασία μου με το όσα είχα διαβάσει και δει. Με λόφους γεμάτους αμπέλια σε όλα τα χρώματα του φθινοπώρου. Αλλά και οργιαστική πράσινη βλάστηση με νερά, ποτάμια, ρυάκια, έλατα και κυπαρίσσια, μέχρι βατομουριές και μύρτιλλα.

Φαγητό, το γνωστό κλασσικό ιταλικό. Μακαρονάδες όλων των ειδών και σαλτσών. Πίτσες κάποιες από αυτές πολύ επιτυχημένες, άλλες πάλι όχι. Εξαιρετικά αφράτα ψωμάκια με αλλαντικά και μοτσαρέλλα. Κρεατικά μάλλον ελάχιστα για εμάς. Παγωτά ανυπέρβλητα (5 μεγάλα χωνάκια σε 5 μέρες για μένα) και άλλα γλυκάκια όπως αρωματική και αφράτη μους λεμονιού και μους με άρωμα και γεύση καφέ (το τέλειο γλυκό).

Αλλά εκείνο που σίγουρα είναι σημαντικό είναι το "design" και το "marketing" που συνοδεύει κάθε σου επιλογή για αγορά.
Απ' ένα βάζο φακές μέχρι ένα κομμάτι porcetta (χρειαζόμαστε πολλά μαθήματα εμείς ως παραγωγοί για κάτι τέτοιο, αλλά ας ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας και ας κοιτάξουμε πιο πέρα από την μύτη και την επιφάνεια της τσέπης μας. Όλα στον βωμό του εύκολου κέρδους).


Ένα θα σας σημειώσω και τελειώνω εδώ. Θα επανέλθω όσο πιο σύντομα μπορώ με φωτογραφικό υλικό. Σε cafe/pizzaria στο Chianti (Κιάντι) που σταματήσαμε να τσιμπίσουμε κάτι και να πιούμε ένα καφεδάκι γύρω στις 12.30 μεσημέρι, σε κεντρική θέση της τζαμαρίας του μαγαζιού μοστράριζε χειρόγραφη ανακοίνωση για "brouscetta con nouvo olio". Νέας σοδειάς δηλαδή λαδάκι με ψητό ζεστό ψωμάκι αρωματισμένο με ελάχιστο βασιλικό!
Εδώ, δεν ξέρω σε πόσα καφενεδάκια της Μεσσηνίας ή της Λακωνίας (τούτην την εποχή που μαζεύουμε και εμείς ελιές) θα σας σερβίριζαν κάτι τέτοιο παρέα με έναν εσπρέσσο ή καπουτσίνο, με ελληνικό ή φραπέ δηλαδή. Εκεί το έκαναν με καλό τρόπο και προωθούσαν το τοπικό προϊόν προς όλους τους τουρίστες.  Άντε τώρα να πεις στον Ιταλό, ότι το ελληνικό νέο λαδάκι ή το αγουρόλαδο είναι καλύτερο από το δικό του!  Θα σε πετάξει έξω από το μαγαζί.

Και το παράπονό μου. Ένα πράγμα  που με στεναχώρησε πάρα πολύ.
Οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) νεο-Ιταλοί (κατά το νεό-Έλληνες) έχουν μια έμφυτη αγένεια.
Δεν παραμερίζουν στο ελάχιστο να περάσει μια γυναίκα με καρότσι και μωρό, πάνω στην ειδική δε ράμπα. Κάτι που σε άλλα ταξίδια μου δεν το έχω δει (παρά μόνον στην Ελλάδα).
Μόνον οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι, το έκαναν, ίσως επειδή στην δική τους γενειά μάθαιναν τρόπους.
Άστε που είναι και αρκετά τσιγκούνηδες :-(

Καλώς σας βρήκα και πάλι.

Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι από πίνακα της Eveline Kiegerl  "Φθινόπωρο στην Τοσκάνη" και περιλαμβάνεται μέσα στα τόσα ωραία άλμπουμ με φωτογραφίες της Τοσκάνης που κυκλοφορούν είτε ως ημερολόγια τοίχου, είτε ως άλμπουμ-βιβλία φωτογραφιών συλλεκτικά.

Οι Εραστές της Σιένα

"Μετά το θάνατο της αγαπημένης της θείας και την αποκάλυψη ότι το πραγματικό της όνομα είναι Τζουλιέτα Τολομέι, η Τζούλι ταξιδεύει στη Σιένα, αποφασισμένη να μάθει όλη την αλήθεια για την καταγωγή της οικογένειάς της. Στην τραπεζική θυρίδα της μητέρας της βρίσκει ένα κουτί με το ημερολόγιο ενός Ιταλού ζωγράφου. Ένα παλιό αντίτυπο του σαιξπηρικού έργου "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" κι ένα πλήθος από παραλλαγές γι' αυτή την θρυλική ιστορία. Προσπαθώντας να σπάσει τον κώδικα που άφησε η μητέρα της και έχοντας στο κατόπι της επικίνδυνους δολοφόνους, η Τζούλι θα βρεθεί στον τάφο των αιώνιων εραστών και θα ...."

Τι θα γίνει τελικά ... θα το δείτε εάν αποφασίσετε να διαβάσετε τούτο το βιβλίο, οι Εραστές της Σιένα από την Αν Φόρτιε,εκδόσεις Ψυχογιός. Προσωπικά πάντως το έχω πάρει μαζί μου μήπως και καταφέρω να το διαβάσω στο ταξίδι μου προς την Σιένα.

Από σήμερα το βράδι και μέχρι και την Κυριακή τι βράδι, θα είμαι στην Τοσκάνη με κεντρικό τόπο διαμονής μου την Σιένα.

Σας εύχομαι τα καλύτερα, μέχρι να σας ξαναβρώ.

Ελπίζω δε, να με αφήσουν να περάσω στο αεροδρόμιο, τα πακέτα που έχω για τους ανθρώπους που θα συναντήσω εκεί  :-)

Μπήκαμε σ' ένα άλλο "τριπάκι" με τούτα τα γεγονότα πάλι. 

Αμάν μέχρι πότε θα βάλλεται τούτη η έρμη χώρα από την "αντίσταση των παίδων"!

Rosti και εξαιρετικά κρεατικά σ' ένα πολύ όμορφο περιβάλλον. Το Base Grill

To Rösti είναι ένα απλό, μα πιο απλό δεν γίνεται που λένε, φαγητό στην παρασκευή του και αποτελεί ένα από τα "εθνικά" πιάτα της Ελβετίας (και έχει και φυσικά κάποιες παραλλαγές).
Αν δε, σκεφτείτε ως "πιάτο" και τις χιλιάδες απίθανες γεύσεις σοκολάτας, ε, αυτό μάλλον θα σας φανεί κάτι σαν ανέκδοτο :-)) μιας και μιλάμε στην ουσία για πατάτες τηγανιτές με αυγά.
Toυ ωφείλω όμως τούτην την αναφορά, μιας και την Κυριακή το μεσημέρι που μας πέρασε, το παιδάκι μου έγλυψε στην κυριολεξία το πιάτο του στο εστιατόριο που πήγαμε. Πρέπει τώρα λοιπόν να το προσπαθήσω και κατ΄ οίκον  εκτέλεση αν και ο απαιτούμενος εξοπλισμός δεν μου βρίσκεται διαθέσιμος... Θα δούμε πως θα τα καταφέρουμε με τα κλασσικά εργαλεία.

Όμως η αναφορά στο Rosti, έχει συνδυαστεί όπως πολύ καλά καταλάβατε με το εστιατόρια που το γευτήκαμε.
Μιλάμε για το Base Grill στο Περιστέρι (ή Μπουρνάζι για όσους το ξέρουν έτσι).
Καιρό θέλαμε να πάμε, είμαστε κάτοικοι της περιοχής, έχουμε αρκετά καλά μαγαζιά που αξίζουν να τα τιμήσουμε μιας και αυτά είναι επίσης τίμια μαζί μας.
Φίλοι μας είχαν αναφέρει τα καλύτερα.
Προσωπικά είχα διαβάσει και πολύ καλές κριτικές πρόσφατα, αλλά όταν κάτι αρχίζει να γίνεται μόδα...το φοβάσαι! Εγώ τουλάχιστον (δεν ξέρω για σας) το φοβάμαι.
Από την άλλη τελευταίως οι τρεις μας, τρώμε για ενάμιση άτομο, οπότε αν δεν έχουμε παρέα, δυσκολευόμαστε να έχουμε ως επιλογή στην έξοδό μας να πούμε πως θα πάμε κάπου για φαγητό.
Όμως το τολμήσαμε, κλείσαμε έγκαιρα τραπέζι, είχαμε και καλή παρέα μαζί μας και όλα πήγαν κατ' ευχήν.

Αν το ψάξετε θα βρείτε πολλές αναφορές, όπως αυτή στο Pandespani (στην παρουσίαση των εστιατορίων),  στο estiatoria.gr και αλλού.

Το περιβάλλον εξαιρετικά διαμορφωμένο, τα παιδιά του service πολύ ευγενικά και τους ευχαριστούμε πολύ, μιας και είχαν κι' ένα πιτσιρίκι να μπλέκει συνέχεια στα πόδια τους. Οι ιδιοκτήτες (τα αδέλφια Σπύρος και Βαγγέλης Λιάκος) έδειξαν ότι ξέρουν βρε παιδί μου πως μπορούν να μας πουν πως τρώγεται σωστά ένα καλό κομμάτι κρέας (μιας και εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του). Η σαλάτα με τα ψητά λαχανικά και το χαλούμι ήταν πολύ καλή στην γεύση, μ' εξαίρεση λίγο την μελιτζάνα.
Τα τυροπιτάκια πολύ καλά, ειδικά για μια "πιττού" σαν και του λόγου μου. Το φιλέτο του χασάπη, όπως ακριβώς μας το ανέφερε ο Σπύρος, ήταν άπαιχτο μοσχαρίσιο φιλέτο, γευστικό και καλοψημένο. Καθώς και το εξαιρετικό μπιφτέκι. Οι πατατούλες με τ' αυγά, ή αλλιώς Rosti (ελληνικής κατασκευής) ήταν τελικά ένα πιάτο που το φάγαμε όλοι (μικροί - μεγάλοι) με πολύ λαχτάρα!

Το γεύμα έκλεισε με εξαιρετικά επιδόρπια.
Μους σοκολάτας με παγωμένο λικέρ μαστίχας, κερασμένα από το μαγαζί. Αλλά εγώ και η φίλη μου φάγαμε από ένα ακόμη. Μια ανάλαφρη ατομική Πάβλοβα εγώ και μια πολύ γευστική σοκολατίνα εκείνη.

Σύνολο λογαριασμού, μιας και αυτό είναι σημαντικό στους καιρούς που ζούμε. 78 Euros
Για : 2 μπολάκια με ωραίες μεγάλες πράσινες ελιές (το δεύτερο ήρθε χάρισμα στον Θ.), ψωμάκι ζυμωτό, σαλάτα ψητών λαχανικών με χαλούμι, τζατζίκι, τυροπιτάκια, πατάτες τηγανιτές, πατάτες τηγανιτές με αυγά, μπιφτέκι μερίδα, φιλέτο μοσχαρίσιο μερίδα, 2 επιδόρπια, κρασί χύμα και 2 εμφιαλωμένα νερά καθώς και το κέρασμα του καταστήματος.

Μαστιχωτά Αρωματικά Γεμιστά Κυδώνια

Τα κυδώνια είναι μια ολόκληρη ιστορία!

Η Ξανθή πριν λίγες ημέρες είχε γράψει ένα πολύ ωραίο post αφιερωμένο στα κυδώνια και νομίζω πως μας είπε και πράγματα που δεν ξέραμε.

Προσωπικά το κυδώνι γλυκό του κουταλιού, το τσακίζω! Φέτος όμως βαρέθηκα να το φτιάξω γιατί είναι λίγο μπελάς στο κόψιμό του γενικά. Έκανα όμως μια άλλη "ζουζουνιά" όπως λέει και ο υιός μου, όταν κάνει τις σχετικές σκανδαλιές του.  Τα αγόρασα τα κυδωνάκια μου (δεν μπόρεσα να τους αντισταθώ) και τα έκανα γεμιστά!
Γλυκά γεμιστά κυδώνια με άρωμα μαστίχας. Γιατί να ξέρετε, πως υπάρχει πολύ ωραία συνταγή για αλμυρά γεμιστά κυδώνια (Μικρασιατικής καταγωγής) με κιμά και κουκουνάρια. Άμα ψάξετε θα βρείτε τα σχετικά και από το Internet. Και αν δεν σας τρέξουν τα σάλια με όσα θα διαβάσετε...εγώ θα είμαι ψεύτρα :-))

Τα δικά μου όμως έγιναν για επιδόρπιο το ΣΚ που μας πέρασε.
Έχουμε και λέμε:  6 μετρίου μεγέθους κυδώνια, τα ξεπλένετε καλά και τα τρίβετε να φύγει το χνούδι. Στην συνέχεια τα βάζετε μέσα σε νερό που βράζει για 5-6 λεπτά περίπου, ώστε να μαλακώσουν κάπως. Θα καταλάβετε το γιατί πιο κάτω.
Τα αφήνετε στην άκρη να κρυώσουν ελαφρά και μετά κόβετε το πάνω μέρος του με μαχαίρι (όπως θα κάνετε με τις ντομάτες για τα γεμιστά) και με το ειδικό εργαλείο αδειάζετε το εσωτερικό τους σ' ένα μπολάκι. Πετάτε τα κουκούτσια, αλλά όχι την σάρκα.
Στην συνέχεια αλέθετε ελαφρώς την σάρκα στο multi, την ανακατεύετε με μια κούπα ψιλοκομμένο αμύγδαλο, καθώς και 3 κουταλιές σουσάμι ελαφρώς καβουρδισμένο.
Σε γουδί ή στο multi πάλι έχετε κοπανίσει 3-4 δάκρυα μαστίχας μαζί με 4 κουταλιές σκούρα κρυσταλλική (ή άσπρη αν δεν έχετε σκούρα) ζάχαρη.
Θρυμματίζετε καμμιά 10καριά μπισκότα Μιράντα ή Πτι Μπερ μέχρι να γίνουν σκόνη, πάντα δουλεύει multi σ' αυτές τις καταστάσεις :-)
Ανακατεύετε σε μείγμα: την σάρκα των κυδωνιών, τα αλεσμένα μπισκότα, το τριμμένο αμύγδαλο, το σουσάμι, την  ζάχαρη με την μαστίχα και γεμίζετε  τα "κουφωμένα" κυδώνια.
Τα βάζετε σε μικρό ταψί του φούρνου και τα περιχύνετε με μισό ποτήρι νερό ανακατεμένο μισό ποτήρι γλυκό κόκκινο κρασί καθώς και μια κουταλιά καλή μαύρη ζάχαρη.
Τα ψήνετε για 35 με 40 λεπτά περίπου, σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 Βαθμούς.
Για συνοδεία εσείς θα κρίνετε! Γιαουρτάκι στραγγιστό σκέτο ή αρωματισμένο με μαστίχα, σαντιγύ ή παγωτό καϊμάκι.
Σε μας, οι μισοί επέλεξαν το πρώτο (που το είχα φτιάξει) και οι υπόλοιποι σκέτα με την γλυκειά σάλτσα τους.

Καλημέρα, καλόν μήνα να έχετε και Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν είτε ή ίδιοι είτε τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Μillefeuille (μιας και δεν είχε χίλια φύλλα) δεν το λες...

Τα γλυκά είναι η αδυναμία μου, το λέω μήπως και κάποιοι από εσάς που με διαβάζετε, δεν το έχετε καταλάβει  :-))
Αλλά εκείνο που προσπαθώ, είναι να τα κάνω όσο το δυνατόν πιο ελαφρά και όσο το δυνατόν λιγότερο γλυκά (γιατί τα πολύ γλυκά στον ουρανίσκο, δεν τα αντέχω).
Το παλεύω λοιπόν, όσο μπορώ και κάποιες φορές το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό.
Τότε το γράφω σε τούτο εδώ το blog, για να υπάρχει, μιας και ποτέ δεν κάνω πάντα τα ίδια δυό φορές, κι΄ αν θελήσω να το κάνω ξανά, πρέπει να ψάχνω το πονεμένο μου μυαλό. Για τέτοια είμαστε τώρα!

Σ΄αυτά τα πλαίσια και πάντα αυτοσχεδιάζοντας, χάρη και πάλι στις ώριμες μπανάνες (κακό μεγάλο, μου έχουν κάνει που γίνονται έτσι γρήγορα, γιατί λυπάμαι να τις πετάξω) τις χθεσινές τέσσερεις που μου είχαν μείνει, τις έκανα millefeuille.
Μillefeuille, δεν το λες βέβαια, μιας και δεν είχε στην κυριολεξία 1000 φύλλα, αλλά είναι κάτι που του μοιάζει.

Από ένα πακέτο φύλλου σφολλιάτας, χρησιμοποίησα το ένα κομμάτι, το οποίο τοποθέτησα σε ταψί φούρνου στρωμένο με λαδόχαρτο. Το πασπάλισα με λίγη καστανή ζάχαρη, στην συνέχεια το έκαψα στην μέση σε δύο μέρη και το τρύπησα σε αρκετές μεριές μ' ένα πιρούνι.
Το έβαλα στον φούρνο να ψηθεί στους 170 βαθμούς για περίπου 20 λεπτά, μέχρι να ροδίσει.

Όσο το φύλλο ψηνόταν, με το μίξερ χτύπησα μια φυτική κρέμα γάλακτος (αυτήν στο πράσινο κουτί)  μαζί μ΄ ένα κουταλάκι βανίλιας κρυσταλλικής και μισή κούπα ζάχαρη άχνη.
Και αφού αφράτεψε την έβαλα στο ψυγείο.
Σ' ένα φλυτζάνι ζεστό νερό έριξα ένα φακελλάκι ζελέ με άρωμα μπανάνας, το διέλυσα καλά και το άφησα στην άκρη λίγο να χλυάνει.
Σε μια μεγάλη λεκάνη καθάρισα τις μπανάνες τις οποίες και  έλιωσα με το πιρούνι καλά.
Τις έλουσα με τον χυμό ενός λεμονιού και τις πασπάλισα με 3 γεμάτες κουταλιές ζάχαρη άχνη, ανακάτεψα καλά για να γίνουν σαν κρέμα.
Κατόπιν ένωσα τα τρία βασικά υλικά:. Χτυπημένη κρέμα γάλακτος, ζελέ, μείγμα μπανάνας και η κρέμα μπανάνας για το millefeuille μπανάνας ήταν έτοιμη!
Την έβαλα για μια ώρα στο ψυγείο, να σταθεί κάπως καλύτερα και μετά ήμουν έτοιμη για την συναρμολόγηση του γλυκού.

Σε πιατέλα τοποθέτησα το ένα φύλλο σφολιάτας, από πάνω έστρωσα την μισή κρέμα μπανάνας. Συνέχισα με το δεύτερο φύλλο σφολιάτας. Έστρωσα την υπόλοιπη κρέμα.
Έβαλα το γλυκό μου να σταθεί για 3 ώρες στο ψυγείο.

Για να κάνω ένα ελαφρύ ντεκόρ, έσπασα ένα μικρό πακέτo sαβουαγιάρ που είχαν μείνει από άλλο γλυκό, 3 κουταλιές αλεσμένο φουντούκι, καθώς και 2 κουταλιές ζάχαρη άχνη, τα ανακάτεψα καλά και με αυτό το υλικό κάλυψα όμορφα την επιφάνεια  όταν ήταν έτοιμο για σερβίρισμα το απογευματάκι πια...

Καλή απόλαυση, εάν τελικά το προσπαθήσετε.
Και καλό Σαββατοκύριακο (σήμερα όλο μπερδεύομαι και λέω πως είναι Δευτέρα) :-))

Φουρνιστά Φρούτα Εποχής ή αλλιώς Clafouti

Σήμερα είναι γιορτή.
Γιορτή που στην ουσία σημαδεύει την έναρξη του χειμώνα με τις τόσες ονομαστικές εορτές μέχρι και τα Χριστούγεννα (και αργότερα φυσικά).
Προσωπικά αγαπώ τον Άγιο Δημήτριο, γιατί πριν πολλά πολλά χρόνια, ανήμερα στην γιορτή του είχα ένα ατύχημα, πέρασα στην ουσία μέσα από μια μεγάλη τζαμαρία με πολύ φόρα,  με ελάχιστα ευτυχώς τραύματα.
Την θυμάμαι έτσι πάντα αυτήν την μέρα, ακόμη κι αν δεν τα πάω πολύ καλά με τις ονομαστικές εορτές (για όσους με ξέρουν).

Από την άλλη ξέρω κάποιον που γιορτάζει σήμερα και περίμενε όπως λέει πως θα βάλω κάποια ανάρτηση με γλυκό, όμως δεν το έκανα έγκαιρα γιατί απλά δεν είχα κάτι πολύ σημαντικό να γράψω ενώ ταυτόχρονα το τελευταίο διάστημα είναι η προσωπική μου πίεση τέτοια που δεν προλαβαίνω  να σκαρώνω και πολλά μέσα στην κουζίνα μου. Τα βασικά μονάχα.
Όμως θα γράψω το χθεσινό μου επιδόρπιο γιατί νομίζω πως θα του αρέσει.
Αρχικά γιατί είναι ελαφρύ, δεύτερον γιατί είναι γευστικό χωρίς να τον κολάζω θανάσιμα, και τρίτον γιατί μπορεί να φτιαχτεί πολύ γρήγορα και εύκολα απ' όλους μας με πρώτες ύλες που σίγουρα έχετε στο σπίτι αυτόν τον καιρό.

Clafouti (κλαφουτί επί το ελληνικότερον) ή αλλιώς φρούτα φουρνιστά και μελωμένα μέσα σε ανάλαφρη ζύμη. 
Την Ανοιξη γίνεται υπέροχο με κεράσια και άλλα κόκκινα φρούτα, ενώ το έχω φτιάξει και  με βερύκοκκα καθώς και  δαμάσκηνα αποξηραμένα που τα έχω ωστόσο αρκετή ώρα μέσα σε ποτό και ζεστό νεράκι.

Έχουμε και λέμε:
3 μήλα,
3 αχλάδια
(και 2 μεγάλες πολύ ώριμες μπανάνες, γιατί λυπήθηκα να τις πετάξω),
2 κουταλιές μαργαρίνη με άρωμα βουτύρου,
3 κουταλιές μαύρη ζάχαρη,
2  κουταλιές λικέρ πικραμύγδαλο (ή άλλο που να ταιριάζει στην γεύση, ακόμη και μαύρο ρούμι ή κονιάκ).
Σε αντικολλητικό τηγάνι βάζετε το βούτυρο να ζεσταθεί, έχετε κόψει τα φρούτα σε με μισοφέγγαρα και ροδέλλες και τα βάζετε μαζί με την ζάχαρη και το λικέρ (προς το τέλος) για ένα 10 λεπτο να καραμελώσουν.

Στην συνέχεια χτυπάτε σε βαθύ μπολ:
3 μεγάλα αυγά,
200 γραμμάρια ζάχαρη,
3/4 κούπας μαργαρίνη (με άρωμα βουτύρου) λιωμένη, μέχρι να ασπρίσουν.
Στο μείγμα ρίχνετε στην συνέχεια :
1 κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική,
1 κουταλάκι κανέλα,
λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο ή τζίντζερ σε σκόνη,
3 με 4 κουταλιές της σούπας αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1 κουταλάκι κοφτό μπέϊκιν πάουντερ,
1 κεσεδάκι γιαούρτι πλήρες (η γαλλική συνταγή θέλει κρέμα γάλακτος),
1 σφηνάκι λικέρ πικραμύγδαλο,
και τέλος αν έχετε αλεσμένο (σε σκόνη) αμύγδαλο ή φουντούκι, περίπου το μισό κεσεδάκι από το γιαούρτι. Καλό θα είναι αν βάλετε φουντούκι, να είναι ψημένο και ανάλατο φυσικά γιατί έχει περισσότερη γεύση.
Τον χυλό που θα προκύψει (μοιάζει αρκετά με αραιό χυλό για κέϊκ) τον ρίχνετε μέσα σ' ένα πυρέξ ή άλλο πυρίμαχο σκεύος στο οποίο έχετε βάλει τα καραμελωμένα φρούτα.

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο για 25 περίπου λεπτά μέχρι να χρυσίσει η επιφάνεια του γλυκού. Το αφήνετε λίγο χλυάνει και σερβίρετε αμέσως. Μπορείτε να το συνοδέψετε με γλυκειά σος, σος βουτύρου, ή σος από αραιωμένη μαρμελάδα. Να το πασπαλίσετε με άχνη ζάχαρη. Αλλιώς και σκέτο είναι πολύ ωραίο.
Μπορείτε βεβαίως το όλο μείγμα να το μοιράσετε σε ατομικά πυρεξάκια για πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα, όπως αυτά της φωτογραφίας που υπάρχουν στο blog του Junglefrog Cooking.
Ότι κι' αν αποφασίσετε, καλή επιτυχία σας εύχομαι.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Δημήτρη.

Χρόνια Πολλά και καλά σε όλους τους αγαπημένους σας που γιορτάζουν. Χρόνια Πολλά Αχτίδα, να τους χαίρεστε και τους δύο. Χρόνια Πολλά αγαπητή Δήμητρα με τις Μανιταροδημιουργίες σου.

Είναι κι' αυτή ...μια μηλόπιτα.

Πριν κάτι χρόνια σε ταξίδι μου στην Γερμανία, γεύτηκα σε σπίτι φίλων, της φίλης που με φιλοξενούσε, ένα γλυκό με μήλα.
Βέβαια τότε ως νέα και άπειρη, δεν είχα καμμία σχέση με την κουζίνα (βοηθητικώς μόνον) που μυαλό για να ζητήσω συνταγή!!

Αλλά ο καιρός έχει γυρίσματα ως γνωστόν και ο χρόνος που περνά σε κάνει να θυμάσαι πράγματα του παρελθόντος και να λες, τώρα αυτό πως να φτιάχνετε; Τι θυμάσαι πως είχε σαν κύριο χαρακτηριστικό στην γεύση; Τι συστατικά μπορεί να είχε; Πώς τέλος πάντων να το έφτιαξε εκείνη η καλονοικοκυρά η Γερμανίδα; Μια συμπαθέστατη νέα κυρία εκείνη την εποχή...Ελπίζω να είναι καλά σήμερα.
Βάζεις λοιπόν την γκλάβα σου να δουλέψει, ειδικά αν είσαι μέσα στον συρμό του μετρό και γυρίζεις σπίτι (με τον τρόπο αυτόν περνά ο χρόνος :-))  και δεν το καταλαβαίνεις για πότε έφτασες).
Σκέφτεσαι και τι υλικά διαθέτεις....και το πράγμα πάει λέγοντας...

Κάπως έτσι λοιπόν μας προέκειψε η χθεσινή "Γερμανική Μηλόπιτα". Αν τώρα εσείς γνωρίζετε κάτι πάρα πάνω από μένα για τούτην την συνταγή, πολύ θα χαρώ να μου την πείτε και να μου τα γράψετε, για την επόμενη φορά που θα την κάνω. Είναι εύκολη και πολύ νόστιμη τελικά.

Χρειαζόμαστε:
2 μεγάλα πακέτα μπισκότα κανέλλας (βρίσκω κάτι πολύ ωραία σε γνωστή αλυσίδα SM με διπλή σειρά μπισκότων και σε πολύ καλή τιμή).
1/2 φλυτζανιού λιωμένο βούτυρο (έβαλα και μισή κουταλιά βούτυρο γάλακτος για περισσότερο παραδοσιακό άρωμα).
1 κούπα καρυδόψυχα αλεσμένη,
6-7 μήλα κομμένα σε λεπτά κομμάτια και λουσμένα με χυμό λεμονιού,
2 κουταλιές της σούπας αλεύρι,
1 κουταλιά γλυκού κανέλλα σκόνη,
1/4 γλυκού γαρύφαλλο σκόνη,
2 κεσεδάκια γιαούρτι στραγγιστό,
1 κουτάκι γάλα ζαχαρούχο,
1 μικρό αυγό,
1 κοφτό κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική (σκόνη).

Έχουμε και λέμε λοιπόν, γιατί με τον τρόπο κατασκευής τα πράγματα είναι σχετικά απλά.
Παίρνουμε μια φόρμα με έλασμα, την οποία στρώνουμε με λαδόχαρτο, για να γλιτώσουμε και το πολύ τρίψιμο στο πλύσιμο, αλλά και για σαφώς πιο εύκολο ξεφορμάρισμα του γλυκού.
Αλέθουμε τα μπισκότα στο multi (όπως για το cheesh cake δηλαδή) και ανακατεύουμε το μισό υλικό μπισκότων με το λιωμένο βούτυρο και το αλεσμένο καρύδι. Το μείγμα το τοποθετούμε (κατά τα γνωστά πιστεύω) στην βάση της φόρμας.

Σ' ένα μπολ έχουμε καθαρίσει και κόψει τα μήλα σε φετάκια και τα έχουμε λούσει με τον χυμό ενός λεμονιού (μπορείτε να βάλετε και πορτοκάλι, κάνει επίσης την ίδια δουλειά).
Σ' ένα άλλο μπολ, ανακατεύουμε το υπόλοιπο τριμμένο μπισκότο, με το αλεύρι και τα μπαχαρικά.

Πάμε για το "στρώσιμο".
Πάνω από την βάση των μπισκότων-καρυδιού, βάζουμε μήλα ώστε να καλύψουμε όλον τον πάτο, πασπαλίζουμε με το μείγμα μπισκότου-αλευριού-μπαχαρικών. Συνεχίζουμε με μήλα, δεύτερη στρώση, πασπαλίζουμε και πάλι με μπισκότο-αλεύρι-μπαχαρικά, βάζουμε και μια τελευταία στρώση μήλων.

Και τώρα έρχεται να μπει η κρέμα...δηλαδή το γιαούρτι χτυπημένο με το σύρμα μαζί το ζαχαρούχο γάλα, το αυγό και την σκόνη βανίλιας. Απλώνουμε καλά πάνω από τα μήλα με την βοήθεια ενός κουταλιού και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 30-35 περίπου λεπτά, μέχρι να ροδίσει και να αποκτήσει ένα καραμελωμένο χρώμα η επιφάνεια.
Αφήνουμε λίγο το γλυκό να τραβήξει και είμαστε έτοιμοι για σερβίρισμα.
ΑΠΟΛΑΥΣΗ δεν σας το κρύβω :-))
Υ.Γ. 1ο  ζητώ συγγνώμη για την όχι και τόσο καθαρή φωτογραφία, αλλά βγήκε με το κινητό. Αλλιώς πάλι δεν θα είχαμε καθόλου.
Υ.Γ. 2ο η συνταγή δεν περιλαμβάνει καθόλου ζάχαρη, γιατί τα μπισκότα είναι ήδη γλυκά και το ζαχαρούχο γάλα επίσης.

Υ.Γ. 3ο μετά από παρότρινση του ανώνυμου φίλου είπα να δηλώσω συμμετοχή στο event της Royal-Cocount

Αν είχε κολοκύθι...θα ήταν Μπατζίνα

Όταν δεν έχω κάτι να κάνω, λέω πως θα ΚΑΤΣΩ και δεν θα ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΕ  ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπας και ξεκουραστώ λιγάκι, αλλά να, που έχω και το κουσούρι να μην "κάθομαι στ' αυγά" μου με τίποτε.
Έτσι χθες το απογευματάκι, που όλα ήταν στην θέση τους (πρωτοφανές) είπα θα κάτσω! Όμως εκεί που καθόμουνα, σκέφτηκα το πρωϊ τι θα πάρεις μαζί σου στην δουλειά για κολατσιό;
Φρούτα, εντάξει, ίσως και κανένα γιαούρτι...
Μπα, δεν μου άρεσε και τόσο η ιδέα.
Και καθώς είχε έρθει το νέο τσουβαλάκι με αλεύρι, σκέφτηκα να κάνω μια γρήγορη πίτα.
Πίτα με χυλό, μπατζίνα την ξέρετε οι περισσότεροι ίσως,

Ναι, αλλά εδώ αυτοσχεδιάσαμε και πάλι, γιατί θέλαμε κάτι διαφορετικό και ως γνωστόν πιο αρωματικό.

Έτσι βγήκε μια άλλου είδους μπατζίνα (χωρίς κολοκύθι) που είχε μέσα:
300 γραμμάρια φέτα,
ρεγκάτο τριμένο περίπου μισό φλυτζάνι,
4 αυγά,
1 γιαούρτι,
1/2 πακέτου βούτυρο λιωμένο,
1 κουταλάκι κοφτό μοσχοκάρυδο τριμμένο,
1/2 ποτηριού γάλα,
3/4  παριζάκι τριμμένο στον τρίφτη,
2 καλές κουταλιές μουστάρδα,
1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο (που κάνει και την διαφορά)
2 κουταλάκια μπέϊκιν,
3 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1 φλυτζάνι καλαμποκάλευρο
λάδι με το μάτι περίπου τα 3/4 φλυτζανιού (στο σύνολο μαζί με το άλειμα του ταψιού).
Και σουσάμι για το πασπάλισμα.

Σε μια βαθειά λεκάνη, τρίβουμε με το πιρούνι ένα κομμάτι φέτα, προσθέτουμε στην συνέχεια το τριμμένο ρεγκάτο, τα αυγά, το γιαούρτι, το λιωμένο βούτυρο,  το μοσχοκάρυδο, το τριμμένο παριζάκι και τα ανακατεύουμε καλά με την βοήθεια ενός πηρουνιού. Στην συνέχεια ρίχνουμε το άσπρο αλεύρι, το μπέϊκιν και το γάλα, και συνεχίζουμε το ανακάτεμα να ενωθούν τα υλικά. Για το τέλος έχουμε αφήσει τον άνηθο, το καλαμποκάλευρο και το λάδι.  Τα ρίχνουμε και συνεχίζουμε το ανακάτεμα με γρήγορες κινήσεις μέχρι ο χυλός μας, που είναι παχύρρευστος, να έχει ενωθεί καλά.

Σε ταψί αντικολλητικό, που το έχουμε λαδώσει και πασπαλίσει με καλαμποκάλευρο ρίχνουμε τον χυλό μας και τον μοιράζουμε μ' ένα κουτάλι να πάει παντού, χωρίς να είναι πολύ χοντρός σε πάχος για να ψηθεί καλά. Τέλος τον στολίζουμε με αρκετό σουσάμι.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο (στους 180 βαθμούς με αέρα το έκανα εγώ) μέχρι να ροδίσει καλά η επιφάνεια της πίτας.
Την αφήνουμε να χλυάνει και είναι έτοιμη για κατανάλωση.
Και σήμερα το πρωί είναι μια χαρά συνοδευτικό στο γραφείο.

Μπακαλιάρος ο "αρωματικός".

Τα φιλέτα ψαριού είναι μια πολύ καλή λύση, για γρήγορο και ελαφρύ μαγείρεμα και όταν τα κρεατικά γενικώς δεν είναι της αρεσκείας σου (όπως στην δική μου περίπτωση). Αλλά και το ψάρι, δεν είναι κάτι που τρώγεται εύκολα απ' όλους ειδικά όταν μιλάμε για μικρά παιδιά.

Έτσι υιοθετούμε τα φιλέτα που αφήνουν δυνατότητα δημιουργίας (και δεν έχουν πολλά-πολλά κόκκαλα).

Παλαιότερα, έχω κάνει αναρτήσεις στο Hungry for life, αλλά και σ' αυτό το blog για φιλέτα σολωμού, φιλέτα πέρκας, φιλέτα γαλέου, που μπορεί να χορτάσουν τόσο την αίσθηση της όσφρησης, γιατί η μυρωδιά είναι το πρώτο μισό ενός πιάτου,  όσο και τον απαιτητικό για γεύση ουρανίσκο, αλλά και το ταλαιπωρημένο από την  πείνα, 

στομάχι  :-)))

Για την σημερινή συνταγή την αφορμή μου την έδωσε η Vita.  

Δεν κομίζω "γλαύκα" στην Αθήνα, απλώς ήρθε, για  να συμπληρώσει τα δικά της λεγόμενα για το φιλέτο ψαριού που είναι ΤΕΛΕΙΟ, έτσι όπως μας το παρουσίασε, με μια άλλη δική μου εκδοχή.

Υλικά λοιπόν: για αρωματισμένο φιλέτο μπακαλιάρου, που θα ταϊσουν 2 ανθρώπους (εμείς βέβαια είμαστε τρείς, αλλά τρώμε για ενάμισυ).

2 μεγάλα φιλέτα μπακαλιάρου ξαλμυρισμένου (η  γνωστή εταιρία κατεψυγμένων θαλασσινών διαθέτει τέτοια έτοιμα, ψαλμυρισμένα και παγωμένα). 

1 μεγάλη μαραθόριζα (γιατί δεν είναι πάντα εύκολο να βρούμε φρέσκο μάραθο εδώ στο άστυ) τριμμένη στον χοντρό του τρίφτη,

1 μέτριο ψιλοκομμένο κόκκινο, γλυκό, κρεμμύδι (πρόσφατα βρήκα Ζακύνθου, Κικίτσα)

2 μεγάλα καρότα, ελαφρώς βρασμένα και κομμένα σε ροδέλλες,

1 κουταλάκι κοφτό, σπόρο γλυκανίσου (τριμμένο λίγο με το χέρι για να σπάσει ο κόκκος)

αλάτι, πιπέρι (περίπου 1/2 κοφτό κουταλάκι)

χυμό και το ξύσμα από ένα λεμόνι,

1 σφυνάκι ούζου 

και τέλος, ελαιόλαδο (εδώ πάω λίγο με το μάτι) περίπου ένα κρασοπότηρο.

Σ' ένα κατσαρολάκι βάζουμε λίγο ελαιόλαδο και σοτάρουμε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι.

Στην συνέχεια ρίχνουμε την τριμμένη μαραθόριζα και τ' αφήνουμε για λίγο να σοταριστούν μαζί.

Σε αντικολλητικό ταψί ή πυρέξ στρώνουμε τις ροδόλλες του βρασμένου καρότου, πάνω τοποθετούμε τα φιλέτα του ψαριού τα οποία και σκεπάζουμε με το μείγμα κρεμμυδιού-μαραθόριζας.

Αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το ξύσμα, τον χυμό του λεμονιού, το ούζο, το ελαιόλαδο και τον σπόρο του γλυκανίσου. Ανακατεύουμε ελαφρά μ' ένα κουτάλι και ψήνουμε στους 180 βαθμούς με αέρα, σε ελαφρώς προθερμασμένο φούρνο, για 10-12 λεπτά (πάντα ανάλογα με τον φούρνο και το πόσο χοντρά είναι τα φιλέτα).

Είστε έτοιμοι για σερβίρισμα.  Αν έχετε διάθεση, πιείτε και κανένα ουζάκι ή λευκό παγωμένο κρασάκι.

Το απαιτούν οι περιστάσεις.

Πόση "Ειρήνη" θα είχαμε σήμερα στον κόσμο αν ο Μάρξ δεν έτρωγε την σούπα του!

H αλήθεια είναι πως η διάθεσή μου το τελευταίο 2ήμερο δεν είναι καθόλου καλή, μετά από ένα συμβάν που μου επιβεβαίωσε :

• το γεγονός για το πόσο ανήθικη έχει γίνει πια η κοινωνία μας, 
• για το πόσο μπορεί να νομίζουν κάποιοι ότι είναι "εξυπνότεροι" των άλλων, 
• για το πόσο εύκολα πιστεύουν κάποιοι, πως μπορούν να "ξεφεύγουν" χωρίς να έχουν και καλά συνέπειες για τις παράνομες πράξεις τους και πρακτικές τους,
• για το πόσο μπορεί να μπλεχτείς εσύ, που απλά έδειξες "χαλαρός" και άφησες την εμπιστοσύνη να πάρει προβάδισμα μιας και ο απέναντι ήταν ένας άνθρωπος "απλός"  σαν και σένα....

Ξέρω πως το πρόβλημα που αντιμετωπίζω θα το λύσω, γιατί για όλα τα πράγματα βρίσκεται αργά ή γρήγορα η λύση τους. Είμαι φανατική του δόγματος αυτού.
Αλλά δεν παύει να έχει χαλάσει πολύ η διάθεσή μου. Να έχω χάσει τον ύπνο μου αυτές τις μέρες και να μην έχω και διάθεση για πολλά - πολλά, παρά μονάχα για να βρω τρόπο και πρακτικές που θα με βγάλουν από την κατάσταση αυτή (και που σίγουρα θα μου κοστίσει σε κόπο και χρήμα).

Λίγο φρέσκο ψωμί και ένα πιάτο ζεστής σούπας λαχανικών καθώς και λίγες σπιτικές χυλοπίτες (τουτουμάκια για όσους τις ξέρουν) μέσα σε φρέσκια σάλτσας ντομάτας με βασιλικό και σκόρδο... για το σημερινό μενού μιας και δεν είχα διάθεση ούτε στην κουζίνα να μπω.

Και τέλος, μια ωραία σκηνή από την αγαπημένη μου Mαφάλντα έτσι για να σας ευχηθώ  ένα πολύ καλό Σαββατοκύριακο και μακάρι να σταματήσει πια να βρέχει και να μην είναι και ο καιρός έτσι κατσούφης...

ΝΕΔΑ

Την δική μου επίσκεψη στην έκθεση Μεσσηνιακών προϊόντων την πραγματοποίησα χθες το απόγευμα κατά την μεταφορά μου από το γραφείο στο σπίτι, αλλάζοντας όπως πάντα συρμούς του μετρό.
Ήταν συμπαθητικό το όλο στήσιμο, αν και θα περίμενα λίγο περισσότερους εκθέτες.

Εκείνο που προσωπικά με εντυπωσίασε γιατί δεν το γνώριζα πως υπήρχε, είναι η νέα ετικέτα μπύρας με τόπο προέλευσης και όνομα καθαρά Μεσσηνιακό.  ΝΕΔΑ. Νέο προϊόν και όπως φαίνεται αρκετά υποσχόμενο για την τοπική κοινωνία και όχι μόνον. Χρειάζεται όμως την υποστήριξή του στα εστιατόρια της περιοχής πρώτα από όλα.
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε το link  με αναφορά στην Μεσσηνιακή μπύρα, αλλά και να την γευτείτε στην συγκεκριμένη έκθεση.

Την ονομασία της, η μπύρα την πήρε από το ποτάμι ΝΕΔΑ. Και  Η Νέδα, γιατί το όνομα είναι θηλυκό, ίσως να είναι και το μοναδικό θηλυκό ποτάμι στην Ελλάδα, με μαγευτικές διαδρομές για πεζοπορία αλλά και χωριά που αξίζει τον κόπο να τα δείτε από κοντά.

Μεσσηνιακή Παρουσία στην Αθήνα

Για να "κανακέψουμε" και λίγο μία από τις  τέσσερεις ιδιαίτερες πατρίδες μου.
Αυτήν στην οποία έζησα και τα πρώτα μου παιδικά χρόνια....την Μεσσηνία και ιδιαίτερα την Πύλο και την Μεθώνη, θα κάνω μια μικρή αναγγελία.

Σήμερα ξεκίνησε η τριήμερη έκθεση "Παραδοσιακών Τυποποιημένων Αγροτικών Προϊόντων και Χειροτεχνίας της Μεσσηνίας" που οργανώνεται από το Επιμελητήριο Μεσσηνίας, στον εκθεσιακο χώρο του Μετρό στην πλατεία Συντάγματος. Τα  επίσημα εγκαίνια της έκθεσης έγιναν  κάπου το μεσημέρι και το όλο γεγονός θα κρατήσει μέχρι και τις 13 Οκτωβρίου.

Φαντάζομαι ότι κάτι καλό θα μπορέσετε να βρείτε, μιάς και οι ελιές, το λάδι, τα αποξηραμένα σύκα, τα παστέλια, αλλά και τα μεταξωτά της Καλαμάτας είναι αρκετά διάσημα.

Ένα αφιερωμένα banana bread...

Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες ημέρες γίνονται πολλά γύρω μου, στενάχωρα τα περισσότερα δυστυχώς. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν νόμος στην ζωή, δηλαδή τα στενάχωρα να πέφτουν μαζεμένα και να λες πότε θα σταματήσει το κακό...
Έτσι δεν είχα διάθεση για πολλές χαρούμενες περιγραφές συνταγών.
Σκάρωσα όμως κάτι χθες το βράδυ, για να ξορκίσω το κακό και για να υπάρχει κάτι νόστιμο στο κολατσιό σήμερα το πρωί....
Και τέλος, γιατί καθώς διάβασα σήμερα το πρωί το blog του φίλου Δημήτρη Τερζή του έδωσα μια υπόσχεση  :-))

Σίγουρα, αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε άπειρες εκδοχές, παραλλαγές, συνταγές για ένα banana Bread. Το δικό μου απλώς ήταν έμπνευση της στιγμής και με μια ιδιαιτερότητα. Οι μπανάνες αποτελούσαν την γέμισή του. Κάτι σαν τα γεμιστά τσουρέκια που σίγουρα έχετε οι περισσότεροι δοκιμάσει.

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και γευστικό. Τα ευχαριστήθηκαν όλοι. Μικροί, μεγάλοι και σήμερα οι λίγοι συνάδελφοι στο γραφείο (λιγοστεύουμε καθημερινά...κι' εδώ).

Επί το έργω λοιπόν, για να μην λέω πολλά.

Αρτοπαρασκευαστής, μια μέτρια κατσαρόλα αντικολλητική και δύο φόρμες μακρόστενες για κέϊκς, οι βασικοί μου συντελεστές.

Μέσα στον αρτοπαρασκευαστή στο πρόγραμμα για ζύμωμα (που στο δικό μου μηχάνημα κρατά 1 ώρα και 20 λεπτά).
Μπήκαν: 330 γραμμάρια νερό, 50 γραμμάρια λιωμένο βούτυρο, 30 γραμμάρια γάλα φρέσκο, 700 γραμμάρια αλεύρι λευκό για όλες τις χρήσεις, 1 μεγάλο δίκροκο αυγό, 1 κουταλάκι κοφτό αλάτι,
3 κουταλιές σούπας ζάχαρη κρυσταλλική, 1 κουταλάκι κοφτή βανίλια σκόνη, 1 φακελλάκι μαγιά και 1 κουταλιά γάλα σε σκόνη
Όλα τα υλικά ζυμώθηκαν με τον τρόπο του αρτοπαρασκευαστή.

Στο διάστημα που αυτός ζύμωνε, εγώ έφτιαξα την μαρμελάδα μπανάνας.
Μέσα στην μέτρια κατσαρόλα έκοψα σε φέτες 5 μεγάλες μπανάνες, έριξα τον χυμό από 2 μέτρια λεμόνια, 3/4 κούπας ζάχαρη και λίγες σταγόνες εσσάνς βανίλιας (προς το τέλος του βρασμού).
Τις άφησα να σιγοβράσουν για περίπου 20 λεπτά ανακατεύοντας συχνά-πυκνά μιας και η μπανάνα ως  φρούτο με άμυλο "κολλάει" εύκολα. Όταν ήσαν κοντά στην μορφή της μαρμελάδας έβγαλα την κατσαρόλα τελείως από την φωτιά.

Ο αρτοπαρασκευστής συνέχισε να ζυμώνει.

Πήρα στην συνέχεια τις δύο μακρόστενες φόρμες κέϊκ, τις έντυσα με το μαγικό λαδόχαρτο και τις άφησα στην άκρη. Περίμενα να τελειώσει το ζύμωμα και στο διάστημα αυτό έπλυνα τα σχετικά κατσαρολικά. Ενώ προθέρμανα ελαφρώς τον φούρνο μου για να είναι έτοιμος για την δεύτερη φάση...

Το ηχητικό σήμα του αρτοπαρασκευαστή ήρθε.
Πήρα την ζύμη μου, την χώρισα σε 4 ίσα μέρη (θέλει σ' αυτό το στάδιο λίγο λάδωμα στα χέρια, γιατί η ζύμη λόγω βουτύρου είναι κάπως κολλώδης) και το κάθε κομμάτι το έπλασα ως μακρόστενη φρατζολίτσα. Έβαλα τις δύο πρώτες μέσα στις φόρμες, τις άπλωσα με τα χέρια καλά για να πάνε σε όλο το μήκος της φόρμας και στην επιφάνειά τους έστρασα κομμάτια απο 3 σοκολάτες γάλακτος (που έπρεπε να τις διώξω απο το ψυγείο μου).
Από πάνω έβαλα κουταλιές μαρμελάδας μπανάνας σε όλην την επιφάνεια της κάθε φρανζόλας.
Στην συνέχεια πρόσθεσα και τις δύο υπόλοιπες φραντζόλες, μια σε κάθε φόρμα πάντα.
Πάτησα λίγο με τα δάχτυλα να ενωθούν.
Χάραξα ελαφρά τις επιφάνειες τους με μαχαίρι ενώ τις άλοιψα με λίγο γάλα.
Και τις ξέχασα για μιάμιση περίπου ώρα στον ζεστό φούρνο...για να ανέβουν και να φουσκώσουν όσο θα έπρεπε. Στην ουσία διπλασίασαν (και κάτι παρά πάνω) τον όγκο τους.

Η συνέχεια ήρθε κατά τις 8 το βράδυ πια, που έβαλα τον φούρνο μου να ψήσει στους 180 βαθμούς με αέρα για μισή ώρα περίπου.
Μοσχοβόλησε η κουζίνα μου.
Ο γιός μου καθόταν μπροστά στην πόρτα του φούρνου και περίμενε....
Το γεύτηκε όμως σήμερα το πρωί και μετά ξεκίνησε με χαρά για το σχολείο του, είναι άλλωστε και Παρασκευή.

Αφού ψήθηκαν τις άφησα για λίγο στην σχάρα του φούρνου και μετά τα σήκωσα με την βοήθεια του λαδόχαρτου από τις φόρμες και τις άφησα όλη νύχτα στην σχάρα του φούρνου...
Το αποτέλεσμα ήταν ένα γευστικό, γλυκό, βαρύ ψωμί με πολλά αρώματα.

Σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο.
Να θυμάστε πως, θέλουμε, δεν θέλουμε, πρέπει να είμαστε πάντα με το κεφάλι ψηλά. Να είμαστε αισιόδοξοι, για να μπορούμε να δίνουμε ανάσες πνοής και σε αυτούς που μας έχουν ανάγκη στις δικές τους δύσκολες στιγμές.
Γιατί οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.
Πάντα έτσι πάλευα τα δύσκολά μου μέχρι τώρα και έτσι προσπαθώ και σήμερα που σας γράφω.
Καλό Σαββατοκύριακο, φίλε Δημήτρη.

Γλυκά με φρούτα, σπόνσορες της νέας μου χειμερινής γκαρταρόμπας

Μήλα, αχλάδια, δαμάσκηνα  φρούτα λαχταριστά για  τάρτες όλων των ειδών που έχουν την τιμητική τους τούτες τις μέρες τόσο στην αγορά όσο και στα περισσότερα blogs που ασχολούνται με την κουζίνα και τις λαχτάρες της.
Κάθε μέρα διαβάζω (όσο μπορώ και προλαβαίνω πάντα) τους φίλους bloggers με τις απίστευτες δημιουργίες τους και με κάνουν να θέλω να τα φτιάξω όλα.
Μα πως, δεν γίνεται κάτι τέτοιο;
Γιατί αν γίνει ... θα πρέπει να μετά να με χρηματοδοτήσετε όλοι μαζί (εσείς οι υπεύθυνοι) για την αγορά νέας χειμερινής γκαρταρόμπας στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Καλά, άσχετο, τι τιμές έχουν κάποια μαγαζιά σε ρούχα;
Μήπως πρέπει να το αναθεωρήσουν και να το σκεφτούν καλύτερα, ότι το λουκέτο το βάζουν οι ίδιοι στα μαγαζιά τους...και όχι η ΚΡΙΣΗ!
Είδα μπλούζα εποχής με 50 Euros και την ίδια (μα ακριβώς την ίδια) σε μαγαζί με κινέζικα έξω απο το Ναύπλιο την βρήκαμε με 7 Euros.
Τι δεν πάει καλά;

Ας επανέλθω όμως, τα γλυκά (γιατί για εκεί ξεκίνησα τούτο το post) με αγαπημένα φρούτα τούτην την εποχή είναι στο φόρτε τους.  Ίσως γιατί τα περιμέναμε όλοι μας με μια κάποια αγωνία.
Μηλόπιτα στο Funky Cook ,
Τάρτα αχλαδιών στο Taste Advisor,
Λιχουδιά με αχλάδια και σοκολάτα στο Blog της Fimere.
Είναι όλα τόσο δελεαστικά και τέλεια.
Έτσι επέλεξα να σας παρουσιάσω κι'  εγώ κάτι γρήγορο που έφτιαξα πρόσφατα και αν  ίσως σας αρέσει ως ιδέα να το δοκιμάσετε μέσα στον κατακλησμό των φρούτων του φθινοπώρου κκαι των συνταγών που τα συνοδεύουν.

Μηλόπιτα με επίγευση σοκολάτας.

Υλικά
1 φύλλο σφολιάτας (με ή χωρίς βούτυρο, ανάλογα τις προτιμήσεις σας)
2 μεγάλα μήλα (τριμμένα στην χοντρή πλευρά του τρίφτη)
1 σακουλάκι μπισκότα σοκολάτας (τα mini διευκολύνουν πολύ) γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμη γαλέτα....
1 μεγάλη κουταλιά σούπας σοκολάτα τρούφα (πικρή ή γάλακτος)
χυμό από ένα λεμόνι
3 κουταλιές μαύρης ζάχαρης
μια πρέζα βανίλια κρυσταλλική
και τέλος,  2 κουταλιές σταφίδες.

Το φύλλο της σφολιάτας το κόβετε σε δύο ίσα μέρη (κατά πλάτος).

Σ' ένα μεγάλο μπόλ τρίβετε τα μήλα με την βοήθεια του τρίφτη, τα περιχύνετε με το χυμό από το λεμόνι για να μην μαυρίσουν και γιατί τους πάει στην γεύση.
Σπάτε τα μπισκότα σοκολάτας με το χέρι σας, καθώς είναι μέσα στο κλειστό σακουλάκι) για να γίνουν τρίμμα. Τα προσθέτε στα μήλα, βάζετε επιπλέον την σοκολάτα τρούφα, την ζάχαρη, τις σταφίδες και ανακατεύετε καλά μ' ένα κουτάλι.

Στρώνετε κουταλιές στο κέντρο των δύο κομματιών της σφολιάτας, ενώνετε τις άκρες τους καλά και βάζετε τα ρολά με την ένωση προς τα κάτω, μέσα σε μέτριο ταψί του φούρνου που έχετε στρώσει το μαγικό αντικολλητικό χαρτί ψησίματος. Χαράσετε την επιφάνεια με ένα μαχαίρι σε 3-4 ελαφριές τομές (βοηθά το ψήσιμο της σφολιάτας) και ψήνετε σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 35 λεπτά μέχρι να έχει ροδίσει η επιφάνεια καλά.
Βγάζετε από τον φούρνο, αφήνετε να χλυάνει ελαφρώς και σερβίρετε το κάθε κομμάτι πασπαλισμένο με αρκετή άχνη ανακατεμένη με κανέλα.

Υ.Γ. τα υλικά που σας δίνω είναι ικανή ποσότητα για το ένα φύλλο σφολιάτας που θα σας δώσει 2 ρολλά για 8 καλές μερίδες. Εάν θέλετε να κάνετε και τα 2 φύλλα, σαφώς και θα διπλασιάσετε τις ποσότητες.

Το πιστόλι

To κείμενο που ακολουθεί δεν είναι δικό μου, είναι από αυτά που παραλαμβάνουμε όλοι μας κάθε μέρα στο προσωπικό μας ταχυδρομείο, ευγενική αποστολή άλλων φίλων, που το έλαβαν από άλλους και πάει λέγοντας.
Όμως αυτό το συγκεκριμένο το μεταφέρω αυτούσιο,
1ον γιατί μου άρεσε ο τρόπος γραφής του δημιουργού του.
και
2ον γιατί πιστεύω πως πολλές αλήθειες κρύβονται μέσα στις λέξεις του.

Ευχαριστώ την φίλη Νένα που μου το έστειλε και μου έφτιαξε την μέρα πρωί-πρωί...σε μια φάση αρκετά περίεργη.

Το «πιστόλι» που στόχευε αλλού...    Παλιά καραβάνα ο θείος Ορέστης. Η ζωή του μυθιστόρημα. Άνοιξε κι έκλεισε καμιά δεκαριά μαγαζιά. Μετά μπάρκαρε, ύστερα ξαναστέριωσε αλλά το μεγάλο του χούι δεν το άφησε ποτέ. Το τζόγο. Κάθε είδους. Άλογα, προπό, καζίνο μέχρι χρηματιστήριο. Φτιάχνει και σπουδαίο σπληνάντερο κι όπως καταλαβαίνεις δε θα άφηνα με τίποτα την ευκαιρία να πιω μαζί του κανά δυο τσίπουρα και να πούμε και δυο λόγια για τα οικονομικά. Εξάλλου, ξέρει κανείς καλύτερα από ένα τζογαδόρο τα κόλπα των κερδοσκόπων; Κανείς. Ο Γιώργος ο Πιστολάς ίσως, αλλά πού να τον βρεις αυτόν. -Για πες ρε θείο, πως τα βλέπεις εσύ τα πράματα τώρα; -Δηλαδή σαν τι θέλεις να σου πω ρε; Με ρώτησε με το ένα μάτι μισόκλειστο, σαν να κρατούσα φλος ρουαγιάλ. -Να ρε θείο, λένε θάρθει το ΔουΝουΤου γιατί φαλιρίσαμε και τέτοια. Εσύ τι πιστεύεις; -Μπαρμπούτσαλα, μου αντιγυρίζει. -Τι θες να πεις θείο; -Ρε χαμένο, φάε μεζέ και πιες το τσιπουράκι σου και μην ανησυχείς για τίποτα και κυρίως μην ακούς τις μπούρδες που σου λένε. -Ε πως ρε θείε. Εδώ μειώνουνε μισθούς και πάμε για απολύσεις και... -Άντε ρε σταμάτα! Θες να μάθεις τι γίνεται; -Ναι, τι λέμε τώρα; -Άκου λοιπόν. Τι είναι η Ελλάδα ρε; Να σου πω εγώ τι είναι. Δυο πράματα όλα κι όλα. Ή μάλλον τρία. Απλά και όμορφα. Ήλιος, θάλασσα και ο κόσμος. Οι Έλληνες δηλαδή. Κατάλαβες; -Όχι. -Αφού είσαι χαμένος. Ήλιος ρε. Δηλαδή τουρισμός. Αυτό είναι το ένα μεγάλο μας κεφάλαιο.Δεν τον έχουν οι Ευρωπαίοι. Όσο άσχημα και να το χειριζόμαστε, το κεφάλαιο από τον τουρισμό θάρθει. Και θάρθει καλοκαίρι. Και τότε δε θάχουμε ανάγκη πολλά δανεικά. Κάθε χρόνο το ίδιο γίνεται. Ένα το κρατούμενο. Το δεύτερο, θάλασσα. Ναυτιλία. Νησιά. Τόχουμε κι αυτό. Ο πρώτος στόλος παγκόσμια. Κι αυτό δεν τόχουν οι άλλοι. Δυο κεφάλαια που δεν έχει κανείς. Χρήμα, βρέξει χιονίσει. Όχι τοξικά ομόλογα και παλιόχαρτα. Άρα ό,τι και να γίνει, η Ελλάδα θάχει χρήμα. Λιγότερο ή περισσότερο θάχει. Οι Ευρωπαίοι έτσι και δε σκεφτούνε καμιά οικονομική παπαρδέλα - ομόλογα, μετοχές, ασφάλειες χαρτιά δηλαδή - που θα βρούνε κεφάλαιο ρε; Να στο πάω πιο μακρυά ή θα σε μπλοκάρω; -Για προχώρα. -Στον ήλιο βάλε και φτηνή πηγή ενέργειας. Φωτοβολταϊκά. Έχουν οι Ευρωπαίοι ήλιο; Όχι ρε χαμένε. Στη θάλασσα βάλε και την αξία της παραθαλάσσιας γης. Και τις μεταφορές. Άπλωσε τη σκέψη σου. Βάλε και προϊόντα της γης. Με λίγα λόγια: οι Έλληνες ό,τι και να γίνει θα τη βγάλουν καθαρή. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν φυσικό κεφάλαιο. Και θέλουν πολύ ενέργεια. Κάνει κρύο αγόρι μου στη Βόρεια Ευρώπη. Και ενέργεια χρειάζονται από αλλού. Απ' τη Ρωσία ας πούμε. Εμείς τι να την κάνουμε την ενέργεια ρε; Να ζεστενόμαστε το Μάρτη; Ή να τροφοδοτήσουμε την ανύπαρκτη βιομηχανία μας; -Δηλαδή τι θες να πεις ρε θείο; -Ακόμα δεν κατάλαβες; Είσαι το μέλλον ρε. Σα χώρα σου λέω. Όχι εσύ γιατί όπως μου τα λες δεν πιάνεις μία. Λοιπόν, τι σου έχει πει ο Γιώργος μέχρι τώρα; Πράσινη ενέργεια και πτώχευση δε σου λέει; Τι σημαίνει αυτό όλο μαζί; Φτηνή ενέργεια για όποιον σε αγοράσει ρε. Από τα δικά σου χωράφια θα περάσουν οι αγωγοί ενέργειας και τα δικά σου λιμάνια και σιδηρόδρομους θέλουν οι Κινέζοι για να τροφοδοτούν την Ευρώπη ρεεεε! Η Ελλάδα λοιπόν ήταν ακριβή και θα γινόταν ακόμα πιο πολύ αφού οι Ευρωπαίοι δεν είχαν μία μετά την κρίση. Οπότε σου τη φέρανε. Θέλουν να σε αγοράσουν φτηνά γιατί θα παίξει πολύ χοντρά το παιχνίδι αυτό στα χρόνια που έρχονται. Έρχομαι τώρα στο τρίτο πράμα που σου είπα. Οι Έλληνες. Τι έχουν οι Έλληνες ρε; -Ε...Ιστορία; -Είσαι για τα μπάζα. Κεφάλαια ρε. Πάντα δε σε λέγανε φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες; Το κράτος λοιπόν είναι φτωχό και χρεωμένο γιατί σου πλήρωνε διάφορα. Κι εσύ μασούριαζες τα φράγκα. Κι έπαιρνες και σπίτια και αυτοκίνητα και μπιντέδες. Σ' όλη την Ευρώπη οι πολίτες είναι καταχρεωμένοι και το κράτος πλούσιο. Εδώ είναι τ' ανάποδο. Τώρα αυτό θα αλλάξει. Γιατί; Θα σου πω γιατί. Το χρήμα το πήραν οι Τράπεζες από τα Κράτη για να σωθούνε. Τα κράτη γίνανε ελλειμματικά και ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη; Οι Έλληνες. Από που θα ζήσεις τώρα; Θα πουλήσεις αυτοκίνητα, σπίτια, χωράφια. Θα φας από τα έτοιμα. Γιατί πολύ απλά το Κράτος στα παίρνει πίσω αφού σου κόβει  το μισθό,  τις θέσεις εργασίας, τις παροχές. Οπότε θα πληρώσεις εσύ από ίδια κεφάλαιά σου που λέμε. -Κάτσε ρε θείο. Δηλαδή δεν πτωχεύουμε; -Ρε χαμένε πως θα πτωχεύσεις; Φαντάσου μια επιχείρηση που λέγεται Ελλάδα. Έχει καμιά 300αριά δις ευρώ σε ακίνητα του δημοσίου. Έχει σε ρευστό στις τράπεζες κοντά στα 250 δις και βάλε. Και μόνο στις ελληνικές. Παράγει κάθε χρόνο ένα κατά κεφαλήν ΑΕΠ κοντά στα 25 χιλιάρικα σε ευρώ. Έχει τα πάγια κεφάλαια που σου είπα - ήλιο και θάλασσα, δηλαδή τουρισμό και ναυτιλία - και επιπλέον έσοδα πάγια από δασμούς λόγω της θέσης της και μόνο. Όλοι από δω περνάνε. Άρα έχεις κοντά στο 1 τρις και βάλε αξία και χρωστάς περίπου το ένα τρίτο. Τα μισά σου λέω εγώ. Και χωρίς να κάνεις και τίποτα σπουδαίο, γιατί εδώ που τα λέμε δεν έχεις εξαγωγές και δεν παράγεις και κάτι σοβαρό. Άρα ρε χαμένε πως να πτωχεύσεις και ποιο ΔουΝουΤου μου τσαμπουνάς; Αφού μόνο και μόνο από τη θέση που βρίσκεσαι τη γεωγραφική έχεις ένα τρις πάγια κεφάλαια και χρωστάς τα μισά! -Και τα σπρεντ; -Εδώ ήρθες στο στοιχείο μου. Το κουμάρι. Το τζόγο ανεψιέ. Άκου λοιπόν. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε μαγαζάκι για να κλείσει ούτε καμιά βόρεια χώρα να τους τραβήξει ένα χειμώνα στα μείον 25 με πετρέλαιο στο θεό και να μη μπορεί να κουνηθεί. Δηλαδή δεν κινδυνεύει ο προϋπολογισμός της από απρόβλεπτους παράγοντες. Συν τα πάγια κεφάλαιά της, να μην τα ξαναλέω, από πλευράς δανεισμού είναι "λίρα εκατό".  Υπάρχει καμιά δεκαριά χιλιάδες χρόνια κι έχει κι ένα όνομα στην αγορά πολύ σπουδαίο. Δεν είναι ούτε κράτος που ιδρύθηκε χτες - όπως η Λετονία - αλλά ούτε και κράτος που μπορεί να το τουμπάρει ένας παγετώνας λόγω ανόδου του πετρελαίου, ούτε κι έχει και τη σούπερ διασυνδεδεμένη οικονομία, να πέσει το πέσο στο Μεξικό και να πτωχεύσει η κυρά Γιαννούλα με το ψιλικατζίδικο εδώ δίπλα. Επιπλέον είναι και στο ευρώ. Και οι τζογαδόροι το ξέρουν αυτό πολύ καλά. Όλοι το ξέρουν πολύ καλά. Πάντα το ξέρανε. Λες να τη δανείζανε πακτωλούς και ξαφνικά τους ήρθε και είπανε:"Αμάν! Ξεχάσαμε να πάρουμε τα δανεικά από τους Έλληνες!" Αυτοί ρε που δε σε κερνάνε ούτε τσίχλα; -Οπότε τι θέλουνε ρε θείο; -Να γίνουμε πιο φτηνοί ρε. Να μπορούν να αγοράσουν από μας αυτά που σου είπα. Το κράτος είναι χρεωμένο, εσύ για να ζήσεις πρέπει να πουλήσεις, οπότε ποιος θάρθει να αγοράσει; Ο ξένος αγόρι μου. Αυτός θάρθει. Ζορίζονται ποιος θα πρωτοπρολάβει. Δεν σου κάνει εντύπωση πως για μια χώρα-κουτσουλιά τρέχουνε Τρισέδες, Μέρκελ, οικονομικοί οίκοι, Φίτσιδες, κανάλια διεθνή, ΔουΝουΤου, Διεθνείς κολοσσοί. Κι άλλες χώρες πτωχεύσανε, δεν κάνανε έτσι. Έχει πλάκα να τους βλέπεις να τρέχουνε έτσι ανταγωνιζόμενοι ποιος θα μας σώσει.   Λες να γίνανε ξαφνικά καλοί Σαμαρείτες; Κι άλλοι ήταν και είναι σαν κι εμάς. Οι Ιρλανδοί, οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί, οι Ισλανδοί. Βγάλανε πρωτοσέλιδα στα περιοδικά τους; Γράφανε για μήνες στις εφημερίδες τους; Φτιάξανε και καλά ειδικούς μηχανισμούς μοναδικούς στην ιστορία - ΕΕ και ΔΝΤ - ειδικά για πάρτη τους για να τους σώσουνε; Όχι βέβαια. Εμείς τι έχουμε; Το μέλι; Όχι. Με δυο λόγια, υπάρχει πολύ χρήμα στη χώρα, πολύ κεφάλαιο - φυσικό και ιδιωτικό - και το μυριστήκανε. Και τρέχουνε τώρα από τα πέρατα της γης για να το αρπάξουνε φτηνά. Αυτό είναι όλο. Και θα μου πεις τώρα το μάθανε; Όχι. Το ξέρανε. Απλά τώρα που το χρήμα στις διεθνείς αγορές εξαερώθηκε από την κρίση, ψάχνουνε και στο τελευταίο στρώμα -δηλαδή χώρα - να βρούνε χρήμα και κεφάλαιο. Μ' αρέσει που έρχονται και ξανάρχονται και αναγγέλλουν μέτρα, κι άλλα μέτρα και ξανάμανά να κάνουν ανακοινώσεις και συμβούλια κι ό,τι θες. Ανεψιέ έτσι και είχαμε πτωχεύσει στ' αλήθεια λες να μας παρακαλάγανε;  Λες να είχανε βάλει τα δισεκατομμύρια τους και μετά να μας λέγανε:"Σας παρακαλούμε καλοί μας Έλληνες, πάρτε μέτρα μη χάσουμε τα λεφτά μας!" . Για τέτοιους τους έχεις;Αμ' θα 'χανε πάρει τα μέτρα όχι χθες αλλά προχθές! Σιγά την περίπλοκη οικονομία που έχει η Ελλάδα και θέλει τόση επιστήμη για να σωθεί και σιγά μη φοβούνται κοινωνικές εκρήξεις και μπούρδες. Γλυκαθήκανε οι ξένοι με τον ΟΤΕ και τώρα μυριστήκανε και υγιείς τραπεζούλες - που αυτοί δεν  έχουνε -  και κάτι άλλα ασημικά που μας μείνανε ξεχασμένα. Και κυρίως χωράφια κι αυτοκινητόδρομους και λιμάνια. Να ξέρεις ο πρώτος κλάδος που ανακάμπτει μετά την κρίση είναι οι μεταφορές ρε άσχετε.  Κι η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι κι οι ξένοι ανακάμπτουν από μια παγκόσμια κρίση. Καταλαβαίνεις; Πάντως θα είχε πολύ πλάκα, ο Έλληνας συνταξιούχος με το δώρο του Πάσχα - έτσι και του το κόψουνε - να τόχει να το λέει ότι έσωσε τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ένα δώρο Πάσχα ρε συ και μάλιστα του Έλληνα αξίζει η συνοχή κοτζάμ Ευρώπης ρε;  Σαν πολύ φτηνά δεν μας την πουλάνε; -Δηλαδή ρε θείο, ποιο είναι το συμπέρασμα; -Τσάμπα τρομάζουνε τον κοσμάκη. Ούτε θα πτωχεύσουμε, ούτε ΔουΝουΤου θα εγκατασταθεί, ούτε τίποτα. Θα μας τα πάρουνε τ' ασημικά, θα μας κόψουνε και κανά εικοσάευρο από το μισθό και τη σύνταξη, θα πουλήσουμε και κανάν ΟΣΕ - που ούτως ή άλλως θα το κάναμε όπως με την Ολυμπιακή - κι αυτό είναι όλο.  Και την Κυβέρνηση τη βολεύει το κλίμα γιατί θα σου πω τι θα γίνει: Θα μας φτιάξουνε ένα "χαρτί" κι ένα "μηχανισμό" και καλά για μπαμπούλα. Μαύρο κι άραχλο. Με απολύσεις και περικοπές του φόβου. Μετά θα βγαίνει ο Γιώργος και θα λέει: "Καθήστε καλά να κάνω αυτό ή εκείνο γιατί θα καταφύγω στο ΔουΝουΤου και ξέρετε τι μας περιμένει. Κι όποιος μου πάει κόντρα θα του χρεώσω και την προσφυγή της χώρα στο μηχανισμό". Και μετά όλοι θα κάθονται σούζα. Ένα τέτοιο χαρτί θέλει ο Γιώργος από το ΔΝΤ να τόχει για "πιστόλι" που λέει κι αυτός. -Δηλαδή το "πιστόλι" δεν ήταν για τις αγορές; -Όχι ρε χαμένε. Για μας το θέλει. Να τόχει πάνω στο τραπέζι να μας το δείχνει. Και να τον φωνάζουμε μετά:"Ο Γιώργος ο Σερίφης που έσωσε τη χώρα από το ΔΝΤ". Ο καθείς λοιπόν τις σκέψεις του...

Πατάτες Γεμιστές

Τα γεμιστά παντώς είδους ομολογώ, πως είναι από τις πιο αγαπημένες φάσεις δημιουργίας μέσα στην κουζίνα μου. Γιατί κάθε φορά θέλω να ξεφεύγω από τα κλασσικά και να έχω δυνατότητα πειραματισμού με τα υλικά που έχω στην διάθεσή μου.
Χθες λοιπόν έσπαγα το κεφάλι μου, για να δω πως θα αξιοποίησω, τα άπειρα κιλά από πατάτες που αγόρασα σε μια κρίση καλής θέλησης από την λαϊκή μας προχθές, όταν ο μανάβης μου είπε: Κυρία 7 κιλά πατάτες 4 Euro, είναι προσφορά!
Στις προσφορές δεν λέμε ποτέ όχι (στους δύσκολους καιρούς που ζούμε) και έτσι του είπα: βάλτε τις.

Στα πλαίσια λοιπόν αυτά πρέπει με κάποιον τρόπο να τις αξιοποιήσω όχι "πατατιάζοντας" τα διάφορα μαγειρέματά μου.
Δηλαδή βάζοντάς τες σαν συμπλήρωμα σε ότι φτιάχνω.
Αλλά να τις κάνω "αυτόνομο" φαγητό.
Έτσι λοιπόν αποφάσισα χθες να κάνω γεμιστές πατατούλες!
Γεμιστές όμως με τί;
Kαι άρχισα να το ψάχνω, αποκλείοντας κάθε είδους ζυμαρικό, καθώς και τον κυμά.
Τα φιλέτα γλώσσας που είχα στην κατάψυξη μου έδωσαν την λύση.

Γεμιστές πατάτες με φιλέτο γλώσσας αρωματισμένη με μπόλικο άνηθο και όχι μόνον.

Για ένα μέτριο ταψί φούρνου, επέλεξα 8 πατάτες μετρίου μεγέθους.
Τις ξέπλυνα καλά και τις έβρασα με την φλούδα σε αλατισμένο νερό για 6-7 περίπου λεπτά.
Τις άφησα στην άκρη να κρυώσουν αφού προηγουμένως τις ξέπλυνα με κρύο νερό (για να ανακάψω και λίγο τον βρασμό).

Αφού κρύωσαν, τις άνοιξα κατά μήκος και τις άδειασα. Την ψύχα την κράτησα στην άκρη.

Ψεπάγωσα τα φιλέτα τα ξέπλυνα και τα "μάδησα" με τα χέρια, τα ανακάτεψα με την ψύχα της πατάτατας, που την έλιωσα ελαφρώς μ' ένα πιρούνι. Πρόσθεσα ένα κρεμμύδι ψιλοκομμένο καθώς και αρκετό ψιλοκομμένο άνηθο. Συμπλήρωσα το μείγμα με αλάτι, μαυροπίπερο φρεσκοτριμμένο και λίγο γλυκό κάρυ, καθώς και μια γενναία κουταλιά μουστάρδας.
Ανακάτεψα καλά να ενωθούν όλα τα υλικά με το μείγμα αυτό γέμισα τις πατατούλες μου.
Τις έβαλα στο ταψί και τις έλουσα με ελαιόλαδο χτυπημμένο στο multi μ' ένα ποτηράκι ούζο, λίγο ψιλοκομμένο άνηθο ακόμη και ελάχιστο αλάτι, προσθέτοντας τέλος στο ταψί και μισό ποτηράκι νερό.

Τις έψησα σε προθερμασμένο φούρνο για κάτι περισσότερο από μισή ώρα, μέχρι να ροδίσει η επιφάνειά τους
Ωραίο γευστικώς το αποτέλεσμα και με πολύ άρωμα και πολύ εύκολο στην κατανάλωση από όλα τα μέλη της οικογένειας.
Νομίζω πως θα σας αρέσει.

Συναισθήματα Χαράς...για μια κυμαδόπιτα.

Η χαρά που παίρνω όταν φίλοι μου λένε καλά λόγια, για κεράσματα που τους προσφέρω, είναι μεγάλη. Φαντάζομαι το ίδιο συναίσθημα εισπράτετε και σεις όλες και όλοι που δημιουργείτε στις κουζίνες σας και μετά φιλεύετε με το "κάτι τις" σας, αγαπημένα πρόσωπα.
Λοιπόν σήμερα με πήρε τηλέφωνο μια αγαπημένη κυρία, να μου πει για το πόσο γευστικά ήταν τα όσα της πρόσφερα χθες το μεσημέρι που συναντηθήκαμε (ας το σημειώσουμε αυτό) έξω για φαγητό.

Το γλυκό κουταλιού σταφύλι (το οποίο φέτος έβρασα μέσα σε χυμό πορτοκαλιού, αντί για το λίγο νερό που χρειάζεται) μαζί με τα αμυγδαλάκια του και τα αρωματικά του (λουϊζα και βανίλια).
Το γεμιστό ψωμό-μπριός με μαρμελάδα κεράσι-σταφίδα και με άρωμα κανέλλας και γαρύφαλλου, που έφτιαξα για συνοδεία στο κεφαδάκι μας.
Και τέλος για την ανοιχτή κρεατόπιτα με αφράτη ζύμη.

Αυτήν την τελευταία θα σας περιγράψω. Είναι εύκολη- γρήγορη και όπως αποδείχτηκε νόστιμη συνταγή. Αν σας έχει περισσέψει κιμάς από μακαρόνια, ή αν έχετε ένα μεγάλο πακέτο κιμά από το οποίο θα προγραμματίζετε να κάνετε μπιφτέκια, κεφτεδάκια, σουτζουκάκια...το υπόλοιπο κάντε κιμά για μακαρόνια. Σκορδάκι, κρεμμυδάκι τσιγάρισμα. Μετά τον κιμά σας που θα τον εμπλουτίσετε με ψιλοκομμένη ντομάτα (χωρίς σπόρια και πολύ φλούδα παρακαλώ), καροτάκι ψιλοκομμένο, μαϊντανό, ντομάτα σάλτσας και τα μπαχαρικά που συνηθίζετε (εγώ βάζω κανέλλα ξύλο, μπαχάρι) αλάτι, πιπέρι και λίγη γλυκειά πάπρικα. Αφού γίνει ο κιμάς σας, αφήστε τον στην άκρη. Μην σας πω καλύτερα, ξεχάστε τον για την επομένη μέσα στο ψυγείο, γιατί κάπως καλύτερα μου κάθεται εμένα :-))

Πάμε τώρα στην παρασκευή της ζύμης.
300 -350 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1 φακελάκι μαγιά σκόνη,
αλάτι (κοφτό κουταλάκι του γλυκού)
λίγη ζάχαρη,
ρίγανη (1 κουταλάκι του γλυκού),
νεράκι ελαφρώς χλυαρό και λάδι (εδώ δουλεύω με το μάτι αλλά θα κάνω προσπάθεια να σας πω πως είναι περίπου μισό ποτήρι νερό και μισό ποτήρι λάδι σε αναλογία.

Σε λεκάνη δουλεύετε όλα τα πιο πάνω υλικά μέχρι να πάρετε μια εύπλαστη ζύμη.
Την αφήνετε σε μέρος ζεστό (κλασσικά, σε ελαφρώς ζεστό φούρνο) μέχρι να διπλασιάσει τον όγκο της για περίπου για 3/4 της ώρας.
Στην συνέχεια, λαδώνετε ένα μεγάλο ταψί φούρνου και ανοίγετε σε όλη του την επιφάνεια και τα πλαϊνά τοιχώματα, την ζύμη με τα χεράκια σας

Και πάμε για την γέμιση της κρεατόπιτας.
Πάνω από την ζύμη βάζετε σάλτσα ντομάτας (δική σας ή έτοιμη) την απλώνετε να πάει παντού.
Στην συνέχεια στρώνετε τον κιμά όσο πιο ομοιόμορφα μπορείτε.
Στην επιφάνεια του κιμά ρίχνετε τυρί μαλακό ψιλοκομμένο (της αρεσκείας σας). Προσωπικά έβαλα ένταμ και λίγο πικάντικο κασέρι.
Επάνω βάζετε φέτες φρέσκιας ντομάτας (που έχετε όμως προηγουμένως αφαιρέσει τον σπόρο-έχω μανία με το θέμα, γιατί αφήνει υγρά αρχικά και γιατί προσωπικά με ενοχλεί στο στομάχι).
Και τελειώνετε με τυρί ψιλοκομμένο. Το σύνολο του τυριού που χρησιμοποίησα ήταν κάπου 350 γραμμάρια.

Γυρίζετε την ζύμη από τα τοιχώματα προς τα μέσα και πάνω στο στρώμα της γέμισης και είστε έτοιμοι για φούρνο.

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, πάνω-κάτω αντίσταση, για 3/4 της ώρας στους 190 και μέχρι να ροδίσει καλά η επιφάνεια της πίτας σας. Την αφήνετε να κρυώσε ελαφρά και να τραβήξει γιατί διαφορετικά θα σας "διαλυθεί" στο κόψιμο.

Υ.Γ. η φωτογραφία μπήκε στο τέλος γιατί είναι από παλιότερες εποχές, εκείνες του HFL, απλώς σας την αναρτώ για να δείτε το σχήμα που θα πάρει η πίτα σας, όταν  γυρίσετε την ζύμη προς τα μέσα.
Καλοφάγωτη. Είμαι σχεδόν σίγουρη για το καλό του αποτελέσματος.

Εξωτικό, επετειακό κέρασμα

Τώρα ξέρω ότι θα αναρρωτηθείτε γιατί είναι επετειακό;
E! Ας το αφήσουμε να πλανάται στην ατμόσφαιρα ως μυστήριο.
Εσείς απολαύστε το ελαφρύ κερασματάκι (και το έκανα επίτηδες ελαφρύ, για να μην έχει πρόβλημα με καρδιολόγους πάλι ο φίλος Δημήτρης Τερζής).

Ένα γλυκάκι ψυγείου, ας το πούμε cheesh cake με εξωτικό άρωμα καρύδας (και όχι μόνον)!

Για μια μέτρια φόρμα, με αποσπώμενο πάτο, χρειαζόμαστε ένα πακέτο μπισκότα (όποιου είδους σας αρέσει ή έχετε διαθέσιμα) προσωπικά είχα πτι-μπερ, αλλά και μικρά με σοκολάτα. Προτίμησα τα δεύτερα γιατί... Γιατί έτσι, που λέει κι ο γιόκας μου.  Και στην ουσία χρησιμοποίησα 3 μικρά σακουλάκια, τα οποία και άλεσα στο multi, τα ανακάτεψα με λίγο βούτυρο και τα άπλωσα με την βοήθεια της πίσω πλευράς ενός κουταλιού, στον πάτο της φόρμας.

Έψησα για 5-6 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο το μείγμα μπισκότου και το άφησα να κρυώσει ενώ στο διάστημα αυτό έφτιαξα την κρέμα ψυγείου. Δεν μου πήρε περισσότερο από 5 - 6 λεπτά να την φτιάξω με τα ακόλουθα υλικά:

1 μεγάλο πακέτο τυρί κρέμα,
1 κεσεδάκι στραγγυστό 2%,
1 κουτί γάλα καρύδας,
3/4 ενός μεγάλου φλυτζανιού, ζάχαρη άχνη,
4 φύλλα ζελατίνας πιο το έβρεξα σε κρύο νερό και μετά τα διέλυσα σε λιγάκι ζεστό ποτό Badita (λικέρ καρύδας)
6 σταγόνες εσσάνς πικραμύδαλου.

Όλα τα πιο πάνω υλικά χτυπήθηκαν για 5 λεπτάκια με το μίξερ μέχρι να ενωθούν καλά. Με τελευταία την προσθήκη της ζελατίνας στο μείγμα μας και λίγο ακόμη χτύπημα. Η κρέμα αρκετά υγρή, στρώθηκε πάνω στο ψημένο μπισκότο και μπήκε στο ψυγείο για 5 περίπου ώρες (να σφύξει).
Στην συνέχεια διακοσμήθηκε με τριμμένη καρύδα, ανακατεμένη με αλεσμένο (στο multi) ανάλατο αμύγδαλο καθώς και λίγο ακόμη τριμμένο σοκολατένιο μπισκότο.

Cheese Cake: Καρύδας - Αμυγδάλου - Σοκολάτας 

Χρόνια μας πολλά και πάντα να είμαστε γεροί και ν' αντέχουμε...
Τα υπόλοιπα θα μας συναντήσουν από μόνα τους, στην πορεία της ζωής μας.

Οψώμεθα...

Διαβάζοντας σήμερα στο ηλεκτρονικό φύλλο των ΝΕΩΝ  ότι ζητείται να μπει " Φρένο στην επέκταση της Αθήνας με ταυτόχρονη Επιστροφή στις κατοικίες του Κέντρου για να αντιμετωπιστούν τα γκέτο" απλώς αναρρωτήθηκα για μια ακόμη φορά (τελευταίως το παθαίνω 3-4 φορές την μέρα...)
Σε τι χάλι πρέπει να φτιάσει πια το πολύπαθο κέντρο της Αθήνας για να αποφασίσουν οι αρχές να πάρουν κάποια μέτρα; 
Μαγαζιά ετών, που ήξερα ως μόνιμος κάτοικος κέντρου, να έχουν κλείσει εδώ και καιρό ή να ετοιμάζονται να κλείσουν με μισοάδεια ράφια και ανύπαρκτο πια προσωπικό.
Σπίτια - παλιές μονοκατοικίες να είναι πια εύκολη "λεία" μόνον για υψηλά βαλάντια. 
Διαμερίσματα μεγάλα (γιατί στις παλιές πολυκατοικίες του κέντρου τέτοια είναι, και όχι τα σύγχρονα κλουβιά που φτιάχνονται και καλά με πολυτελή κατά τ' άλλα χαρακτηριστικά τους)  να είναι εγκαταλελειμένα ή να έχουν νοικιαστεί υποτιποδώς σε αλλοδαπούς.  
Στην καλύτερη δε, των περιπτώσεων να έχουν πουληθεί με χαμηλό τίμημα για να μπορέσουν οι ιδιοκτήτες τους να τα "διώξουν" από πάνω τους. 
Καθημερινά οι δρόμοι γεμάτοι "γεγονότα" που δημιουργούν οι όποιες συμμορίες αλλοδαπών. 
Το να θέλεις να πας βόλτα μέσα σε κάποιο από τα ελάχιστα άλση ή πάρκα, να είναι το προσωπικό ρίσκο του καθενός που θα το αποφασίσει... 
Τα έρμα τα ράκη των χρηστών ναρκωτικών, να είναι καθημερινή εικόνα στην Ομόνοια και τα πέριξ, χωρίς πια να γίνεται τίποτε γι' αυτούς. 
Οι εκδιδόμενες αλλοδαπές να την "πέφτουν" κανονικά στους άρρενες πεζούς, χωρίς φραγμούς και όρια.
Τα σκουπίδια και η βρωμιά των δρόμων να είναι μόνιμη εικόνα στα μάτια όλων μας, μέχρι που την συνηθίσαμε ως "αισθητική" και "εικαστική" παρέμβαση!
Οι εικόνες από την πόλη του κυρίου Προκόπη Δούκα, τα περιγράφουν όλα αυτά, πολύ καλύτερα από εμένα (ζητώ την άδειά σας κύριε Δούκα για τούτο το link).

Κάπου για όλα όμως πρέπει να υπάρχει κι' ένα τέλος. 

Ένας "πάτος" βρε αδελφέ, πρέπει να υπάρχει και σε τούτο το βαρέλι...

Δεν μπορεί να είναι διαφορετικά τα πράγματα... 

Λέτε να τον πιάσαμε (τον πάτο εννοώ);

Και να αποφασίστηκε να γίνει κάτι από αυτούς που έχουν και κατέχουν την εξουσία, ενώ ταυτόχρονα έχουν και το μαχαίρι για να τρώνε το πεπόνι που εμείς τους προσφέρουμε (στις κατά τετραετία επαναλαμβανόμενες εκλογές: Βουλευτικές και Δημοτικές).

Οψώμεθα.

Υ.Γ. Η εικόνα της οδού Ερμού καθώς νυχτώνει, δανεισμένη από το διαδίκτυο.

Μπανανό-μπουγάτσα η εύκολη

Το Σαββατοκυριακάτικο γλυκό μας ήταν έμπνευση της στιγμής και αξιοποϊήση υλικών που έπρεπε να καταναλωθούν άμεσα. Και μιλάω για τις μπανάνες (που μου έχουν γίνει άγχος το τελευταίο διάστημα, αφού ψωνίζω αρκετές γιατί τις τρώνε και τα δυό αγόρια μου, αλλά πάντα ωριμάζουν γρήγορα - ήταν και η ζέστη των ημερών βλέπετε).
Είχα κατά  νου τις διάφορες εκδοχές για γλυκειά πατσαβουρόπιτα, πορτοκαλόπιτα, γρήγορη μπουγάτσα της Κικής  και είπα να φτιάξω έναν γρήγορο συνδυασμό.
Βγήκε λοιπόν μια γρήγορη μπουγάτσα μπανάνας, άκρως αρωματική και απολαυστική σας διαβεβαιώ.

Υλικά
7-8 πολύ ώριμες μπανάνες
χυμός από ένα λεμόνι
1 κουτί ζαχαρούχο γάλα
2 αυγά
2 κουταλιές σιμιγδάλι ψηλό
χυμός από 3 πορτοκάλια μέτρια
1/2 κουταλάκι κοφτό κρυσταλλική βανίλια
ελάχιστο νεράκι.
Και τέλος ένα πακέτο φύλλο κρούστας και βούτυρο όσο χρειαστεί για το άλλειμά τους.

Καθαρίζουμε και λιώνουμε τις ώριμες μπανάνες σε βαθύ μπόλ, με την βοήθεια ενός πιρουνιού.
Τις ανακατεύουμε με τον χυμό λεμονιού άμεσα για να μην μας μαυρίσουν.
Στην συνέχεια μέσα σ' αυτό το μείγμα ρίχνουμε το ζαχαρούχο, τα αυγά, τον χυμό από τα πορτοκάλια, την βανίλια και το σιμιγδάλι. Ανακατεύουμε πολύ καλά με το πηρούνι για να ενωθούν όλα τα υλικά
Σίγουρα θα έχει ξεμείνει λίγο ζαχαρούχο στο κουτάκι, οπότε εδώ συμπληρώνουμε με το ελάχιστο νεράκι και το μείγμα το ρίχνουμε στην κρέμα μπανάνας και λοιπόν υλικών που φτιάξαμε πιο πριν.

Σε βουτυρομένο ταψί φούρνου τώρα βάζουμε  ένα - ένα τα φύλλα, αφού προηγουμένως τα έχουμε καλά βουτυρώσει επίσης. Τα σουρώνουμε - τσαλακώνουμε σχηματίζοντας "πλισεδάκι". Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία με τα φύλλα, τα περιχύνουμε με την κρέμα μπανάνας-ζαχαρούχου και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο (στους 180 - 190 βαθμούς) για 40 περίπου λεπτά μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια της μπανανο-μπουγάτσας.
Αφήνετε λίγο κρυώσει, πασπαλίζετε με άχνη και κανέλλα ανακατεμένες στον αχνό-ρίχτη (εάν έχετε) αλλιώς συμβατικά με το σουρωτηράκι σας και καλή απόλαυση :-)