"Κατσαρολάτα" της μαρμίτας, για μερικές μέρες...

Οι ειδικές διατροφικές ανάγκες ενός εκ’ των μελών της οικογενείας, αλλάζει στην ουσία και την καθημερινότητα μας μέσα στην κουζίνα, ειδικά όταν μιλάμε για οικογένεια με λίγα μέλη.

Έτσι λοιπόν προσαρμόζεσαι στα δεδομένα που έχεις και προχωράς.

Το είδα να μου συμβαίνει από προχθές και τελικά, αν θέλεις όλα μπορείς να τα αξιοποιήσεις μέσα στην κουζίνα (αυτό το πίστευα πάντα και τώρα πια είμαι και απολύτως σίγουρη πως γίνεται και στην πράξη).

Τα βραστά μέρη που σουρώνονται μόνον για να φάει κάποιος του ζουμάκι τους, έγιναν πολύ ωραίες σαλάτες όταν μιλάμε για λαχανικά και πατάτες, για τους υπολοίπους.

Τα κρεατικά (πέρα από το ότι τρώγονται και από τους άλλους ως βραστά) μπορούν να μετατραπούν εύκολα σε προσθήκη (κοτόπουλο βραστό) μέσα στην πράσινη σαλάτα, σε ομελέτα (ας είναι καλά το Αστέρι) σε μπουκίτσες πανέ για να φάει και ο πιο μικρός, ακόμη και σε τηγανιτό πιάτο με μικρή προετοιμασία.

Το μοσχάρι πάλι, με ξυδάκι και λαδάκι είναι από μόνο του ωραίο μεζεδάκι και ελαφρύ για να χάσουν και οι άλλοι της παρέας κανένα κιλό.

Το ψαράκι το ίδιο. ΒΡΑΣΤΟ για μένα είναι ότι πρέπει με σαλατούλα από κολοκυθάκια, καροτάκια και βλίτα.

Και τέλος οι γαρίδες και τα μύδια που μας δίνουν ωραιότατο ζουμάκι, γυρίζουν μετά σε εξαιρετικό ριζότο ή μακαρόνια κοφτά που αρέσουν σε όλους.

Μέχρι και καβούρια βραστά σκέφτηκα να κάνω…αλλά είπα να κρατηθώ. Γιατί που χρόνος μετά για να τα απολαύσω όπως θα τους έπρεπε.

Τέλος, μέχρι και τα όσπρια μας επετράπησαν σουρωμένα (αυτό πάλι δεν το περίμενα, μιας και θεωρώ πως το ζουμάκι τους μαζί με τα μυρωδικά του θα ήταν βαρύ για το νέο στομάχι).

Όλοι ικανοποιημένοι λοιπόν…Και για έναν περίεργο τρόπο, όλα μου φάνηκαν πολύ πιο εύκολα απ’ όσο τα περίμενα. Το ωραιότερο δε, ότι με μικρές ποσότητες νοιώσαμε όλοι χορτασμένοι και  ικανοποιημένοι.

:-))