Κάπως σαν...εκμέκ πολίτικο!

Όταν ήμουν πιτσιρίκα μια από τις αγαπημένες βόλτες που έκανα με την γιαγιά μου και τις αδελφές της μάνας μου, ήταν ο περίπατος (με τα λεωφορεία της εποχής μιλάμε...) στην περιοχή του Καρέα.
Να πάμε στον μοναστήρι και να εκκλησιαστούμε.
Να κάνουμε μια βόλτα, στους πρόποδες του βουνού του Υμηττού.
Και τέλος, να γευτούμε εκμέκ πολίτικο στης "Κορίνας" στον Καρέα, αφού βέβαια είχαμε κάνει και μια στάση για φαγητό σε μια από τις διάσημες ταβέρνες της περιοχής. Να σημειώσω, εδώ ότι τα πράγματα τότε στην περιοχή του Καρέα, δεν ήταν όπως είναι σήμερα.
Τότε ήταν ΕΞΟΧΗ.
Για όσους δε, γνωρίζουν περισσότερα από εμένα, στην περιοχή του Καρέα, όπως και: της Νέας Σμύρνης, του Παλαιού Φαλήρου, της Νέα Χαλκηδόνας της Νέας Φιλαδέλφειας υπήρχαν πολλοί συμπολίτες μας που είτε είχαν έρθει με την Καταστροφή του 1922, ή από το 1955 και μετά, που άρχισαν να έρχονται κι' άλλοι  Έλληνες  "διωγμένοι" πια από την Πόλη και τα εκεί δρώμενά τους.

Στην μνήμη μου κάπως έτσι έχω καταχωρήσει και τη κυρία Κορίνα  με την οικογένειά της.
Χωρίς να ξέρω περισσότερα γι' αυτήν και ταυτόχρονα να την θυμάμαι αμυδρά, την "τοποθετώ" στους ανθρώπους αυτούς, που ήρθαν από την Πόλη και για να ζήσουν εδώ στην Ελλάδα, άρχισαν να δημιουργούν και να πωλούν τις "γεύσεις" και τις "μυρωδιές" της Πόλης στα μικρά μαγαζιά τους.
Έφτιαχνε το καλύτερο Πολίτικο Εκμέκ που έχω φάει στην ζωή μου.

Εκμέκ  ψωμί. Βάση που μύριζε μαστίχα και βούτυρο. Σιροπιαστό τόσο που να ισορροπεί τέλεια με την πλούσια κρέμα του και από πάνω μια καλή μπάλα παγωτού καϊμάκι που μύριζε επίσης μαστίχα και να είναι τέλειο στην "κόρδα" του, τη "κλωστή'  δηλαδή που πρέπει να κάνει το σωστό παγωτό καϊμάκι, μέσα στην υφή του.
Και τέλος  στολισμένο με κεράσι γλυκό. Αλησμόνητο!

Το Πολίτικο Εκμέκ  είναι αυτό κυρίες και κύριοι και όχι το συνηθισμένο με κανταϊφι, που συναντάμε συχνά ως εκδοχή σήμερα.

Το τσουρέκι που είχε μείνει λοιπόν μέσα στο ψυγείο, από τις μέρες του Πάσχα και ήταν πραγματικά μυρωδάτο με την μαστίχα και το μαχμλέπι του, σκέφτηκα να το κάνω κάπως σαν εκμέκ, (υποσχόμενη στον εαυτό μου, πως την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να κάνω μια πιο αυθεντική συνταγή όπως αυτή, από τις Συνταγές της Παρέας)

Για το δικό μου, το "σαν Πολίτικο Εκμέκ" χρησιμοποίησα περίπου 10 φέτες τσουρέκι, κομμένες σε πάχος ενός εκατοστού.
Έστρωσα τις φέτες μου σε πυρέξ, και κάλυψα και όλα τα σημεία που ενδεχομένως υπήρχε κενό.
Είχα διαθέσιμο γλυκό κουταλιού από φλούδες λεμονιού.
Σιρόπιασα τις φέτες τσουρεκιού με με 10 κουταλάκια σιρόπι.
Πάνω από τις φέτες έκοψα σε καρεδάκια ψιλά από το γλυκό μου και τις σκόρπισα πάνω στις φέτες διάσπαρτα.
Και τώρα πάμε στην κρέμα, που έχει το ιδιαίτερο άρωμα της μαστίχας.
1 φυτική σαντιγύ 500 γραμ., αυτή στο πράσινο κουτί, που μας έρχεται από την Ιταλία.
200 γραμ. τυρί κρέμα.
1/2 κούπα τσαγιού ζάχαρη άσπρη, από την οποία κρατάμε στην άκρη μια κουταλιά.
1 φακελάκι ζελέ με άρωμα λεμόνι (ή ανανά - αν δεν βρείτε λεμόνι).
1/2 φλιτζάνι ζεστό νερό για να διαλύσετε το ζελέ (όχι περισσότερο).
4-5 δάκρυα μαστίχας μέτριο μέγεθος, αν είναι μικρά θα βάλετε περισσότερα.

Χτυπάμε στο multi την μαστίχα με τη μια κουταλιά ζάχαρης, μέχρι να γίνουν τα δάκρυα της μαστίχας σκόνη.
Σε βαθύ μπολ βάζουμε την ζάχαρη μαζί με το τυρί και το χτυπάμε μέχρι να ενωθούν.
Στο ζεστό νερό έχουμε διαλύσει καλά το ζελέ και το αφήνουμε στην άκρη.
Μέσα στο μπολ που χτυπήσαμε το τυρί με τη ζάχαρη, ρίχνουμε την σκόνη μαστίχας καθώς και τη φυτική σαντιγύ και χτυπάμε με το μίξερ χειρός μέχρι να αφρατέψει.
Σταδιακά προσθέτουμε και το χλιαρό ζελέ.
Η κρέμα μας δεν είναι πολύ σφιχτή, αλλά δεν πειράζει γιατί θα σφίξει όσο χρειάζεται στο ψυγείο.
Την στρώνουμε πάνω από τις σιροπιασμένες φέτες τσουρεκιού και το κομματάκια γλυκού και αφήνουμε το πυρέξ για ένα 8-10 ώρες στο ψυγείο.
Έτοιμο για κατανάλωση.
Η κρέμα του είναι πραγματικά τόσο αφράτη και μυρωδάτη, που με πήγε πίσω στα χρόνια μου τα παιδικά, με τις αναμνήσεις από την "Κορίνα" που έφτιαχνε έτσι κι' αλλιώς απίθανα παγωτά εκείνη την εποχή (δεκαετία του 70).

Σερβίρεται σκέτο ή στολισμένο κατά το δοκούν.
Στην δική μου περίπτωση με ελαφριά σάλτσα φράουλας, αγαπημένο "φετίχ'" της εποχής.
Και καθώς το "κουταλιάζει" κανείς έχει εναλλάξ αρώματα: μαστίχας, μαχλεπιού, λεμονιού, φράουλας και ότι άλλο επιθυμεί η ψυχή του.
Καλή σας απόλαυση και καλή εβδομάδα σε όλους.