Πριν 2 μέρες είπαμε να πάμε επίσκεψη στις αδελφές της μητέρας μου. Θέλησα λοιπόν να φτιάξω στα γρήγορα ένα γλυκάκι για τον απογευματινό μας καφέ εκεί.
Τσις κέϊκ μπανάνας στον φούρνο σκέφτηκα, μιας και είχα διαθέσιμα όλα τα υλικά. Μπανάνες, μπισκότα, καρύδι και αμύγδαλο, κανέλα, βούτυρο, ζάχαρη άχνη, χυμό λεμονιού, βανίλια, τυρί κρέμα, κρέμα γάλακτος, αυγά και ζάχαρη μαύρη (που μου αρέσει) για την καραμέλα. Όλα στην διάθεσή μου, καθώς και ο χρόνος προετοιμασίας και ψησίματος.
Ξεκίνησα λοιπόν, χτύπησα τα μπισκότα στο multi (1 μεγάλο πακέτο Μιράντα έβαλα). Επίσης μερικά καρύδια και αμύγδαλα (μια κούπα τσαγιού αλεσμένα και τα δύο). Στην συνέχεια ανακάτεψα τα αλεσμένα μπισκότα, με τα αλεσμένα ξηροκάρπια με (μισή κουταλίτσα) κανέλα σκόνη. Το μείγμα αυτό το έβρεξα με το λιωμένο βούτυρο (2/3 μιας κούπας τσαγιού) και το έστρωσα σε βάση με έλασμα και το πάτησα καλά μ’ ένα κουτάλι. Έψησα την μπισκοτο-βάση μου για 10 λεπτά. Μοσχομύρισε.
Στον χρόνο που ψηνόταν η βάση μπισκότου, έλιωσα τις μπανάνες (5 μεγάλες) μ’ ένα πιρούνι και τις έλουσα με τον χυμό από (μισό) λεμόνι. Στην συνέχεια χτύπησα σε μεγάλο μπολ την κρέμα γάλακτος (μικρό κουτί), μαζί με την άχνη ζάχαρη (3 κουταλιές της σούπας) και την βανίλια (στην μύτη του κουταλιού). Όταν έπηξαν λίγο πρόσθεσα το τυρί κρέμα (1 κουτάκι) και τα (2) αυγά, χτύπησα ξανά λίγο για να ενωθούν όλα τα υλικά. Έβγαλα την βάση μπισκότου εννοποίησα το μείγμα κρέμας με τις λιωμένες μπανάνες, ανακάτεψα εκ’ νέου όλα μου τα υλικά και τα έστρωσα πάνω στην βάση. Φούρνισα και έψησα για 25 λεπτά ακόμη με γκρίλ και αέρα, μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια και να σφίξει η κρέμα μπανάνας.
Μετά από μισή ώρα ήμουν έτοιμη. Είχα ετοιμάσει και την καραμέλα (με 3 κουταλιές μαύρη ζάχαρη και ελάχιστο νεράκι) για το γλασάρισμα μαζί με μερικές φέτες μπανάνας και το γλυκό απλώς έπρεπε κάπως να κρυώσει για να μπορώ να το μεταφέρω. Και απ’ εκεί άρχισαν τα ευτράπελα….
Ετοιμάστηκα, ετοίμασα τον κανακάρη μου, φορτώθηκα τις τσάντες μας, το γλυκό και φύγαμε… Ωραία μέχρι εδώ. Τα καταφέραμε! Κατεβήκαμε τις σκάλες, φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητό μας, μπήκαμε και εμείς… ΟΥΦ και πάλι τα καταφέραμε! Φτάσαμε στο Γαλάτσι σε χρόνο dt.Άδειοι οι απογευματινοί Αθηναϊκοί δρόμοι. Τα καταφέραμε και πάλι! Και όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά, βρήκαμε και πάρκινκ ακριβώς απ΄έξω από το σπίτι που θέλαμε… Μιλάμε για την απόλυτη επιτυχία! Τα καταφέραμε σας λέω! Και να ΄μαστε έτοιμοι για την αποβίβαση και την εκφόρτωση... Και πως κάνω έτσι…..και μου γλιστρά το γλυκό και τουμπάρει ανάποδα στον δρόμο.
Αυτό το συναίσθημα δεν το έχω βιώσει ξανά...
Είναι μάλλον, αυτό που περιγράφεται ως: «το μας έμεινε η χαρά στα δόντια» για ένα τσιςκέϊκ μπανάνας που δεν γευτήκαμε ΠΟΤΕ!
Λόγια παρηγοριάς άκουσα πολλά από τις θείες μου….αλλά το συναίσθημα ακόμη και τώρα που γράφω (γι’ αυτό άλλωστε το γράφω – κάνω ψυχοθεραπεία) δεν το έχω ξεπεράσει.
Xaxa.. ψυχοθεραπεία!! Κάποιος σας μάτιασε χαρά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει, καλό μάλλον έκανες στις θείες, δεν κάνει να τρώνε γλυκά.. Άλλωστε καλά να είσαστε και το ξαναφτιάχνεις!
κρίμα τόσος κόπος και τόσα υλικά, και στο τέλος ούτε μια μπουκίτσα, α πα πα πα πααααααααααα!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρόμοιο συναίσθημα εγώ βίωσα με αυγά βαμένα για το Πάσχα. πριν πολλά χρόνια όταν ακόμη στην Ελλαδα δεν υπήρχαν μεταλικές γυαλιστερες βαφές για τα αυγά έβαψα σε διάφορα χρώματα για την κουμπάρα μου που της αρέσουν τα περίεργα (τις μπογιές μου είχε φέρει η αδελφή μου από Γερμανία).
τα πήγα μέχρι τις Σέρρες σώα και αβλαβή, τα παρέδωσα στα χέρια της στην εξώπορτα, πιο μέσα δεν έφτασαν με το
Α!!ΤΙ Ω....!!!
της έπεσαν και ΩΠΑ, ήρθαν στο τσακίρ κέφι... μέχρι που κλάψαμε παρέα, εκείνη που δεν τα χάρηκε, με παρέσυρε και μένα και έκλαιγα για τον κόπο, διότι ήταν και πολλά τα ρημάδια, ήθελα να είναι εντυπωσιακά, σχεδόν σα ζωγραφισμένα, 4 ώρες έβαφα!!!!
ούτε φωτό δεν πρόλαβες!!!!!!
ευκαιρία να ξαναφτιάξεις
Πηνελόπη δεν πειράζει στο επόμενο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχες όλη την καλή πρόθεση αυτό αρκεί νομίζω, θα έχεις να θυμάσαι όμως τα ευτράπελα και να γελάς μόνο!!
Το έχω πάθει με κουραμπιέδες από τα χεράκια μου. Τα είχα σε δίσκο αν θυμάμαι σκεπασμένα με αλουμινόχαρτο, δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε, είναι και πολλά χρόνια από τότε, αυτό που θυμάμαι είναι εμένα μέσα στο αυτοκίνητο πασαλειμμένη με άχνη!
ΑπάντησηΔιαγραφήπω, πω, κι έμεινα κι εγώ με τη χαρά πώς θα το δώ, τουλάχιστον...τεσπα μην ανησυχείς, χρυσοχέρα είσαι κι αυτά συμβαίνουν..., δυστυχώς πάντα στο τέλος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην συνταγή την αντιγράφω να την φτιάξω...Τώρα θα μου πεις πού να βρω μιράντα εδώ..., άσχετο...
Και τί τυρί χρησιμοποιείς;
Λέω μήπως το πετύχω πουθενά...
Σε φιλώ, καλό βράδυ...
Κατερίνα μου, λες μάτι να ήταν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε δεν το αποκλείω και καθόλου τελικά :-)) τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Φιλιά πολλά
Γαστεροπλήξ, κρίμα δεν λες τίποτε. Αλλά είδες που είχα δίκιο, κι ας μου λέει η Κατερίνα (για την ψυχοθεραπεία)...Έχουν περάσει χρόνια, και ακόμη το θυμάσαι το γεγονός με τα βαμένα/ζωγραφισμένα αυγά! Αυτό λέω κι' εγώ, πως δεν ξεπερνιέται :-)))
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞανθή μου, η πρόθεση υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, για τους ανθρώπους που αγαπώ. Αλλά είναι σαν μια "ανεκπλήρωτη" επιθυμία, που σου αφήνει αποθημένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμοιοπαθούσα Big Mama, με κατάλαβες αμέσως. Φαντάζομαι μετά και το αυτοκίνητο που θα ήθελε καθάρισμα απο την άχνη!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την χαρά στα δόντια αγαπητή Artanis. Η συνταγούλα είναι πολύ εύκολη και να την κάνεις. Αν δεν έχεις Μιράντα, σίγουρα θα μπορείς να βρεις τραγανά μπισκοτα τύπου Digestive ή κανέλας που κυκλοφορούν συνήθως στα αγγλόφωνα μέρη. Κρέμα τυρί, τύπου Φιλαδέλφεια ή Mascarpone, κάτι θα βρεις στα μέρη σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩωωωχ! Δεν υπάρχει χειρότερο! Ούτε μυρωδιά δλδ! Κρίμα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει... Θα ξαναφτιάξεις. Καλά να είσαι!
Ολική καταστροφή Πηνελόπη! Η συνταγή σου πάντως διαβάζεται πολύ νόστιμη, θα δοκιμαστεί, διάγω περίοδο μπανανογλυκών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν σε παρηγορεί αυτό, μου έχει τύχει κι εμένα, με μακαρονοσαλάτα πεσκέσι σε φίλη που θα μας έκανε το τραπέζι, πριν προλάβω να διαβώ το κατωφλι του σπιτιού μου, ντααγκ εκτοξεύεται η σακούλα με την γαβάθα από την πλάτη της καρέκλας στο χαλί παρακαλώ και ... θρύψαλα το μπωλ, σαλάτα η σαλάτα!!! Ακόμη το θυμάμαι... αυτά όμως, μια στο τόσο, πάνε πακέτο με το αξίωμα του μαγείρου, worry not :)
Κικίτσα μου, μέχρι που σκέφτομαι να την ξαναφτιάξω τούτην την Κυριακή για να ξεπεράσω το σοκ της απώλειας! χα,χα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Εύα. Ολική καταστροφή, δεν λες τίποτε! Αλλά παρηγοριά τα λόγια και τα δικά σου, μιας και όπως φαίνεται οι παθούσες (σαν την αφεντομουτσουνάρα μου) είναι αρκετές. Πάμε γι' άλλα λοιπόν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή επιτυχία αν φτιάξεις την εκδοχή τούτου του μπανανογλυκού με τα ευτράπελα.
ντρεπομαι να το ομολογησω, αλλα σε μια παρομοια περιπτωη που μεταφεραμε ενα γλυκο με τον καλο μου κουμπαρο και μας επεσε, μονο που δεν γλυψαμε την ασφαλτο, το τσακισαμε επι τοπου! και μετα βεβαια μας παρηγορουσαν ολοι για την ατυχια μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ, αγαπητέ Παναθήναιο... το σκέφτηκα κι' εγώ το ομολογώ (ως πρώτη αντίδραση) να το μαζέψω και να σώσω ότι μπορούσα...αλλά τελικά δεν το τόλμησα :-(
ΑπάντησηΔιαγραφή