Ένα αφιερωμένα banana bread...

Η αλήθεια είναι πως τις τελευταίες ημέρες γίνονται πολλά γύρω μου, στενάχωρα τα περισσότερα δυστυχώς. Αλλά αυτό είναι κάτι σαν νόμος στην ζωή, δηλαδή τα στενάχωρα να πέφτουν μαζεμένα και να λες πότε θα σταματήσει το κακό...
Έτσι δεν είχα διάθεση για πολλές χαρούμενες περιγραφές συνταγών.
Σκάρωσα όμως κάτι χθες το βράδυ, για να ξορκίσω το κακό και για να υπάρχει κάτι νόστιμο στο κολατσιό σήμερα το πρωί....
Και τέλος, γιατί καθώς διάβασα σήμερα το πρωί το blog του φίλου Δημήτρη Τερζή του έδωσα μια υπόσχεση  :-))

Σίγουρα, αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε άπειρες εκδοχές, παραλλαγές, συνταγές για ένα banana Bread. Το δικό μου απλώς ήταν έμπνευση της στιγμής και με μια ιδιαιτερότητα. Οι μπανάνες αποτελούσαν την γέμισή του. Κάτι σαν τα γεμιστά τσουρέκια που σίγουρα έχετε οι περισσότεροι δοκιμάσει.

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό και γευστικό. Τα ευχαριστήθηκαν όλοι. Μικροί, μεγάλοι και σήμερα οι λίγοι συνάδελφοι στο γραφείο (λιγοστεύουμε καθημερινά...κι' εδώ).

Επί το έργω λοιπόν, για να μην λέω πολλά.

Αρτοπαρασκευαστής, μια μέτρια κατσαρόλα αντικολλητική και δύο φόρμες μακρόστενες για κέϊκς, οι βασικοί μου συντελεστές.

Μέσα στον αρτοπαρασκευαστή στο πρόγραμμα για ζύμωμα (που στο δικό μου μηχάνημα κρατά 1 ώρα και 20 λεπτά).
Μπήκαν: 330 γραμμάρια νερό, 50 γραμμάρια λιωμένο βούτυρο, 30 γραμμάρια γάλα φρέσκο, 700 γραμμάρια αλεύρι λευκό για όλες τις χρήσεις, 1 μεγάλο δίκροκο αυγό, 1 κουταλάκι κοφτό αλάτι,
3 κουταλιές σούπας ζάχαρη κρυσταλλική, 1 κουταλάκι κοφτή βανίλια σκόνη, 1 φακελλάκι μαγιά και 1 κουταλιά γάλα σε σκόνη
Όλα τα υλικά ζυμώθηκαν με τον τρόπο του αρτοπαρασκευαστή.

Στο διάστημα που αυτός ζύμωνε, εγώ έφτιαξα την μαρμελάδα μπανάνας.
Μέσα στην μέτρια κατσαρόλα έκοψα σε φέτες 5 μεγάλες μπανάνες, έριξα τον χυμό από 2 μέτρια λεμόνια, 3/4 κούπας ζάχαρη και λίγες σταγόνες εσσάνς βανίλιας (προς το τέλος του βρασμού).
Τις άφησα να σιγοβράσουν για περίπου 20 λεπτά ανακατεύοντας συχνά-πυκνά μιας και η μπανάνα ως  φρούτο με άμυλο "κολλάει" εύκολα. Όταν ήσαν κοντά στην μορφή της μαρμελάδας έβγαλα την κατσαρόλα τελείως από την φωτιά.

Ο αρτοπαρασκευστής συνέχισε να ζυμώνει.

Πήρα στην συνέχεια τις δύο μακρόστενες φόρμες κέϊκ, τις έντυσα με το μαγικό λαδόχαρτο και τις άφησα στην άκρη. Περίμενα να τελειώσει το ζύμωμα και στο διάστημα αυτό έπλυνα τα σχετικά κατσαρολικά. Ενώ προθέρμανα ελαφρώς τον φούρνο μου για να είναι έτοιμος για την δεύτερη φάση...

Το ηχητικό σήμα του αρτοπαρασκευαστή ήρθε.
Πήρα την ζύμη μου, την χώρισα σε 4 ίσα μέρη (θέλει σ' αυτό το στάδιο λίγο λάδωμα στα χέρια, γιατί η ζύμη λόγω βουτύρου είναι κάπως κολλώδης) και το κάθε κομμάτι το έπλασα ως μακρόστενη φρατζολίτσα. Έβαλα τις δύο πρώτες μέσα στις φόρμες, τις άπλωσα με τα χέρια καλά για να πάνε σε όλο το μήκος της φόρμας και στην επιφάνειά τους έστρασα κομμάτια απο 3 σοκολάτες γάλακτος (που έπρεπε να τις διώξω απο το ψυγείο μου).
Από πάνω έβαλα κουταλιές μαρμελάδας μπανάνας σε όλην την επιφάνεια της κάθε φρανζόλας.
Στην συνέχεια πρόσθεσα και τις δύο υπόλοιπες φραντζόλες, μια σε κάθε φόρμα πάντα.
Πάτησα λίγο με τα δάχτυλα να ενωθούν.
Χάραξα ελαφρά τις επιφάνειες τους με μαχαίρι ενώ τις άλοιψα με λίγο γάλα.
Και τις ξέχασα για μιάμιση περίπου ώρα στον ζεστό φούρνο...για να ανέβουν και να φουσκώσουν όσο θα έπρεπε. Στην ουσία διπλασίασαν (και κάτι παρά πάνω) τον όγκο τους.

Η συνέχεια ήρθε κατά τις 8 το βράδυ πια, που έβαλα τον φούρνο μου να ψήσει στους 180 βαθμούς με αέρα για μισή ώρα περίπου.
Μοσχοβόλησε η κουζίνα μου.
Ο γιός μου καθόταν μπροστά στην πόρτα του φούρνου και περίμενε....
Το γεύτηκε όμως σήμερα το πρωί και μετά ξεκίνησε με χαρά για το σχολείο του, είναι άλλωστε και Παρασκευή.

Αφού ψήθηκαν τις άφησα για λίγο στην σχάρα του φούρνου και μετά τα σήκωσα με την βοήθεια του λαδόχαρτου από τις φόρμες και τις άφησα όλη νύχτα στην σχάρα του φούρνου...
Το αποτέλεσμα ήταν ένα γευστικό, γλυκό, βαρύ ψωμί με πολλά αρώματα.

Σας εύχομαι καλό Σαββατοκύριακο.
Να θυμάστε πως, θέλουμε, δεν θέλουμε, πρέπει να είμαστε πάντα με το κεφάλι ψηλά. Να είμαστε αισιόδοξοι, για να μπορούμε να δίνουμε ανάσες πνοής και σε αυτούς που μας έχουν ανάγκη στις δικές τους δύσκολες στιγμές.
Γιατί οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.
Πάντα έτσι πάλευα τα δύσκολά μου μέχρι τώρα και έτσι προσπαθώ και σήμερα που σας γράφω.
Καλό Σαββατοκύριακο, φίλε Δημήτρη.