Στα όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα το λάδι που καταναλώναμε στο σπίτι μας, αλλά και αυτό των παππούδων μου, ήταν λάδι από τις δικές μας ελιές.
Ελιές που πέρασαν από τον προ-πάππο μου, στον παππού μου, που ως το «εγγράμματο» παιδί της πολύτεκνης οικογένειας του πήρε το μικρότερο μερίδιο σε γη.
Φρόντισε πάντως να βάλει κάποιες επιπλέον ρίζες μέσα στα στρέμματα που του αναλογούσαν και όσο ζούσε και μπορούσε πάντα παράστεκε στο μάζεμα της ελιάς.
Φρόντισε πάντως να βάλει κάποιες επιπλέον ρίζες μέσα στα στρέμματα που του αναλογούσαν και όσο ζούσε και μπορούσε πάντα παράστεκε στο μάζεμα της ελιάς.
Σαν παιδί είχα κάνει μαζί του πολλές φορές τον ποδαρόδρομο από το γειτονικό χωριό, προς το χωράφι και πάλι πίσω στο σπίτι που μας φιλοξενούσε για τα καλοκαίρια, μιας και σπίτι δικό μας στο χωριό δεν είχαμε.
Μετά, το χωράφι πέρασε στον πατέρα μου κι’ αυτός αφού δεν ζούσε πια στον τόπο καταγωγής του, απλώς πήγαινε μια δυο φορές το χρόνο να «δει» τις όμορφες ελιές δίνοντας την διαχείρισή σε συγγενικό πρόσωπο με τον τίτλο του «σέμπρου».
Ο πατέρας μου έφυγε.
Το χωράφι όμως έμεινε εκεί στον κάμπο…
Και πέρασε στα δυο παιδιά του εξ’ αδιαιρέτου.
Τη διαχείρισή του, πάντα την έχει ο «σέμπρος» και εμείς αν καμιά φορά μέσα στον χρόνο καταφέρουμε να πάμε να το δούμε από κοντά, πάει καλά! Αλλιώς … είμαστε στην «καλή διάθεση» του σέμπρου!
Τη διαχείρισή του, πάντα την έχει ο «σέμπρος» και εμείς αν καμιά φορά μέσα στον χρόνο καταφέρουμε να πάμε να το δούμε από κοντά, πάει καλά! Αλλιώς … είμαστε στην «καλή διάθεση» του σέμπρου!
Δεν ξέρω πραγματικά ποια θα είναι η τύχη του στο μέλλον, μιας και τα «κατεχόμενα» εξ’ αδιαιρέτου συνήθως με προβλήματα προχωρούν… Πάντως φέτος είμαι χαρούμενη που κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου μελομακάρονα και πάλι με δικό μας "καινούργιο" λάδι, και καθώς τα έφτιαχνα, να θυμηθώ χρόνια παλιότερα και κουβέντες που έρχονται μέσα από το παρελθόν.
Τηγανίτες, κουλουράκια λαδιού, λαλάγγια, λουκουμάδες, δίπλες, μελομακάρονα και ο παραδοσιακός μπακλαβάς της Πρωτοχρονιάς είχαν πάντα τη πρώτη θέση στις κουζίνες αυτών που σήμερα δεν είναι μαζί μου.
Η νοσταλγία είναι μάλλον που με κάνει να θυμάμαι τις γεύσεις καλύτερες από αυτές που ίσως πραγματικά ήταν!
Και στο σημείο αυτό, που ίσως θα περιμένατε μια συνταγή για μελομακάρονα, δεν θα σας γράψω, θα σας βάλω απλώς φωτογραφία για του λόγου το αληθές, μιας και υπάρχουν πολλές συνταγές για μελομακάρονα που μπορείτε να διαβάσετε και θα σας πω, να δώσετε περισσότερη σημασία στα πράγματα που «βρίσκετε» μέσα σας κάθε φορά που χρησιμοποιείτε ένα υλικό του τόπου και της ιδιαίτερης πατρίδας σας.
Εκείνα έχουν αξία!
Κι εκείνα είναι που θα κάνουν την συνταγή σας ξεχωριστή.
Κι εκείνα είναι που θα κάνουν την συνταγή σας ξεχωριστή.
Πολύ νοσταλγική σε βρίσκω σήμερα κι είμαι κι εγώ κάπως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ πρώτη ύλη είναι το Α και το Ω για όλα κι όταν έχει κι αγάπη μέσα ακόμα καλύτερα!!
Καλημέρα!!!
Συμφωνώ με την Ξανθή. Ορμώμενη από αυτό και τη νοσταλγική σου διάθεση για τόσο γαλήνιες εποχές, έρχομαι να αναφωνήσω Αχ τι μας κάνουν Πηνελόπη! στα δύσκολα, γυρνάμε πίσω στις μνήμες μας και εν τέλει στις αξίες μας. Αν το καλοσκεφτείς σε καλό μπορεί να βγεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα!
Ξανθή μου, είναι οι μέρες που με κάνουν έτσι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι "απουσίες" βλέπεις πολλές για μένα τα τελευταία χρόνια, και καθώς η ζωή μας έχει γίνει στενάχωρη ανατρέχω πάντα σ' αυτές για κάτι πιο θετικό!
Οπλίζομαι και θωρακίζομαι ενώ ταυτόχρονα γίνομαι πιο "σκληρή" κάπως σαν πυρίμαχο σκεύος δηλαδή :-))
Τα αγνά υλικά, σαφώς και είναι το Α και το Ω, απλώς πρέπει να το θυμηθούμε ξανά αυτό!
Προσωπικά το πιστεύω Σοφία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον μέσα από τις "αξίες" μπορούμε ν' αντλήσουμε δύναμη.
Αυτές είναι οι "ρίζες" που κρατάνε το δένδρο όρθιο, όσο τα καλλικατζάρια το ροκανίζουν (για να μπούμε και στο Πνεύμα των δικών μας Χριστουγέννων, όχι μόνον των Δυτικών).
Όμορφες αναμνήσεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι ν'αλλάξει η ζωή μας τόσο που περισσότεροι άνθρωποι να γίνουν ρομαντικοί και αυτές οι εικόνες να μην είναι μόνο αναμνήσεις αλλά και πραγματικότητα!!!
Και του χρόνου με υγεία τα γλυκά σου!!!
Μόλις διάβασα την ανάρτησή σου μου ήρθαν στο νου παρόμοιες εικόνες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι παραλληλισμοί βιωμάτων μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων είναι εδώ καταγεγραμμένα.
Να αγαπάμε και να σεβόμαστε αυτό που μας κληροδοτήθηκε και, αν γίνεται, να περάσει στους επόμενους.
Τι όμορφα και καίρια όσα έχεις γράψει!
Φιλί
Ζ.
Μαρίνα μου, οι αναμνήσεις συνοδεύουν κάθε άνθρωπο στην ζωή του, ειδικά αν μεγάλωσε με πολλούς και καλούς ανθρώπους γύρω του. Αυτοί που δεν έχουν "αναμνήσεις" προσωπικά τους χαρακτηρίζω "άτυχους".
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι θέμα ρομαντισμού οι αναμνήσεις. Είναι η ζωή μας η ίδια και αν δεν τις έχουμε είναι σαν να μην έχουμε καν ζήσει αυτό το "διαφορετικό". Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, αντεύχομαι για όμορφες και γλυκές στιγμές και φέτος σε σένα και τους δικούς σου.
Με ταξίδεψες πολύ πίσω...τότε που πήγαινα και εγώ με τους γονείς μου για τις δικές μας ελιές! Να σαι καλά Πηνελόπη! Και του χρόνου να ξανακάνεις μελομακάρονα τόσο ωραία και πάλι με το δικό σας λαδάκι! Πολύ σημαντικό να έχεις την καλύτερη πρώτη ύλη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΖαμπία μου όπως το είπες: oι παραλληλισμοί βιωμάτων μιας μεγάλης μερίδας ανθρώπων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί οι περισσότεροι Έλληνες μέσα από τέτοιες πορείες και οικογένειες προερχόμαστε. Ας το θυμηθούμε λοιπόν, κι ας το αξιολογήσουμε ανάλογα καλή μου.
Και μακάρι να καταφέρουμε να το κληροδοτήσουμε και στους επόμενους απ' εμάς.
Φιλιά πολλά.
"Μάνα" μου Έφη, χωρίς να σε ξέρω προσωπικά, νομίζω πως καταλαβαίνεις καλά τι θέλω να πω με τα όσα έγραψα σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει τέτοιες "αναμνήσεις", "προσωπικά βιώματα" και "επεισόδια ζωής" να καταφέρουμε να τα έχουν και τα παιδιά μας στο μέλλον, έτσι ώστε να μπορούν να "πιαστούν" απ' αυτά και να πάνε πιο κάτω.
Να σαι καλά και να χαίρεσαι την όμορφη λόχο-φαμίλια σου.
Εγω παντως μια φορα προσπαθησα να κανω μελομακαρονα κι εγιναν σα λαστιχα με σιροπι!
ΑπάντησηΔιαγραφήτα πεταξα κι απο τοτε αρχισα διαιτα
χαχαχα
φιλια πολλα
Αμ, Coulitsa μου αφού κατάφερες να κάνεις τα μελομακάρονα...λάστιχα, σου αξίζει δίπλωμα ευρεσιτεχνίας :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή συνέχεια δίαιτας και περαστικά σου σύντομα.
Πηνελόπη μου καλησπέρα οι αναμνήσεις είναι ό,τι καλύτερο έχουμε, χωρίς αυτές δεν έχουμε παρελθόν και ειδικά όταν αφορούν αγαπημένα μας πρόσωπα.Να είσαι καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μέρες ειναι Πηνελόπη έχεις δίκιο. Πολύ ωραία η ανάρτηση σου και τα μελομακάρονα όνειρο! Φιλιά πολλά
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι τρυφερη ανάρτηση! Τη διαβασα και θυμήθηκα κι εγω πολλα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι σπουδαίο να έχεις ρίζες που σου δίνουν δύναμη, κι όσο πιο βαθιές τόσο πιο γερες!
Καλό σου βραδυ!
Πηνελόπη μου, νομίζω ότι όσο θυμάσαι και τιμάς τα αγαπημένα σου πρόσωπα που έφυγαν, πάντα θα είναι μαζί σου! Και όλα αυτά που πάντα είχαν τη πρώτη θέση στις κουζίνες σας θα γεμίσουν δύναμη τον Θ. να συνεχίσει κρατώντας το χέρι σου!!!! Φιλάκια
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι είναι Ροδάνθη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ. Εύχομαι να υπάρχουν κι' άλλα ωραία να μας περιμένουν στο μέλλον.
Σίγουρα Eri μου. Στις μέρες των Χριστουγέννων πάντα μετρούμε "απουσίες" και κάνουμε "απολογισμούς", με στόχους την νέα Χρονιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα φετεινά μελομακάρονα άρεσαν και ήδη έχουν φτάσει σχεδόν στον πάτο της πιατέλας :-))
Έτσι είναι Νίκη μου, οι "βαθιές" ρίζες άλλωστε δίνουν ζωή στο δένδρο και δύναμη για να κρατά γερά όρθιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γυαλένια μπουκαλογειτονιά σου είναι θαύμα. Τι ωραία πράγματα φτιάχνεις.
Προσπαθώ Αγγελική μου. Προσπαθώ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά είναι κάποια πράγματα (κι' ας τα θαμπώνει κάπως ο χρόνος στο περασμά του) που "πονάνε" αρκετά.
Πολλά φιλιά.
Πηνελόπη αυτό το μέσα μου είναι που με τρώει πολλές φορές γιατί όλο εκεί " μέσα μου " είμαι τρυπωμένη και ψαχουλεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές γιορτές καλή μου και αν φέρει ο δρόμος πίνουμε και καφεδάκι!
Πηνελόπη μου καλή, καταλαβαίνω ότι όσο πλησιάζουν οι γιορτές, γίνεσαι πιο ευαίσθητη και κάνεις αναδρομές στο παρελθόν. Πίστεψέ με, ένα κομμάτι του όλους μας πονάει, κι ας το κρύβουμε βαθιά μέσα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒγαίνει όμως απρόσκλητα, όταν μας πικραίνουν και μας απογοητεύουν, έτσι δεν είναι;
Όμως τώρα είμαστε πια εμείς οι μεγάλοι . . . και οι απουσίες έγιναν πολλές.
Εγώ πάλι για όλα αυτά τα γεωργικά προιόντα μόνο μεγάλο κόπο θυμάμαι κι αγωνίες. Άντε και λουκουμάδες, τηγανίτες ζεστές και λαδοψωμάκια.
Γέμισε αισιοδοξία και δύναμη κοιτάζοντας τα ματάκια του μικρού σου και κρατώντας το χέρι του συντρόφου σου!
Περιμένω πώς και πώς να τα πούμε από κοντά.
Πολλά φιλιά.
κι εγώ στους πρώτους ανήκω αλλά δεν μούκατσε ρίζα ποτέ. Νένα
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί αυτές οι μέρες έχουν για όλους γλυκόπικρη γεύση; Και όσο περνούν τα χρόνια γίνεται πιο έντονη μου φαίνεται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΉ μήπως είναι "ειδική" χρονια φέτος;
Πολύ γλυκιά ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ μου άρεσε αυτό που είπες πως η νοσταλγία μας κάνει να θυμόμαστε τις γεύσεις καλύτερες από ότι μπορεί να ήταν στην πραγματικότητα.
Τα πιο νοστιμα μελομακάρονα θα είναι τα φετινά με λαδάκι το δικό σου.
Φιλιά
Σαν τους "τυφλοπόντικες" Λίλα μου. Ανοίγουμε "τρύπες" και όλο ξεπηδούν πράγματα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν τα καταφέρουμε ίσως κάνουν κάποιες διαδρομές τις ημέρες του "εορταστικού χαλαρώματος". Αν φτάσουμε στα μέρη σας θα σε πάρω να τα πούμε.
Χαιρετισμούς πολλούς και με το καλό στα φετεινά Χριστούγεννα.
Έτσι ακριβώς Ελένη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφή"Απρόσκλητα" αλλά μετά αρχίζουν οι συγκρίσεις, τα πως, τα γιατί και πάει λέγοντας!
Αλήθεια είναι ότι όλα της γης τα καλούδια με κόπο γίνονται, αλλά ορισμένες φορές έχουν μέσα τους την "ελευθερία" που τόσο λείπει από τις πόλεις μας.
Θα σε περιμένουμε και με πολύ χαρά θα τα πούμε και από κοντά. Μέχρι τότε πολλούς χαιρετισμούς φίλη μου.
Αχ, Νένα μου...κρίμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά κάνε βρε συ καμμιά προσπάθεια μήπως αφήσεις εσύ τίποτε ρίζες στον Θ. :-))
Χαιρετισμούς πολλούς καλή μου.
Και το "ειδικό" της φετεινής χρονιάς συμβάλλει πολύ Βαγγελιώ μου στο συναίσθημα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά οι μέρες το έχουν σαφώς και από μόνες τους τούτο το "ειδικό" βάρος!
Ας ελπίσουμε ότι με καλούς φίλους και λίγα χαμόγελα θα το κάνουμε ελαφρύτερο!
Φιλιά σε σένα και την όμορφη Κρήτη.
Σ' ευχαριστώ καλή μου Marion. Φαίνεται πως ήταν όντως από τα καλύτερα τα φετεινά μελομακάρονα, γιατί λίγα μας έμειναν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΣΚ θα πάμε μάλλον για την δεύτερη δόση.
Η νοσταλγία κάνει την "γεύση" πιο ευλογημένη είναι σχεδόν σίγουρο. Γιατί συνήθως βλέπουμε τα θετικά της κάθε ανάμνησης, βάζοντας τα "αρνητικά" σε δεύτερο ρόλο. Είναι ένα είδος άμυνας για τις ψυχές μας και ας μην το καλό-καταλαβαίνουμε.
Να σαι καλά.
το δικό μας λάδι... μου άρεσε αυτό, μου θυμίζει την οικογένειά μου και τη μανία όλων με το δικό μας λάδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήMana μου-Ιωάννα μου, το "δικό" μας το λάδι, όποιανού τόπου κι' αν είναι... Είναι πάντα το καλύτερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ...Το δικό μας λάδι...Πόσο σημαντικό πράγματι. Κι εμείς με σέμπρο το μαζεύουμε, παρόλο που είναι γύρω από το σπίτι μας... Και του χρόνου Πηνελόπη μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην περίπτωσή σας Κική μου, ο σέμπρος είναι βοηθός γιατί είστε παρόντες. Εμείς είμαστε σε άλλη φάση και μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε συχνότερα στα αγαπημένα μας μέρη!
ΑπάντησηΔιαγραφή