Σιρτζίρτζουλα ...

... Θα μπορούσε να είναι η λέξη που χαρακτήριζε την κουζίνα μου και τις δημιουργίες της, το τελευταίο μήνα.
 Η Κεφαλονίτισσα γιαγιά μου Πηνελόπη, την έλεγε συχνά...και αυτό φυσικά θα έλεγε και για μένα, αν ήταν από μια μεριά να  με βλέπει, καθώς προσπαθούσα να συνδυάσω διαθέσιμα υλικά και χρόνο.
Η άλλη μου γιαγιά,  η Ευτυχία (άρα δύο επιλογές θα είχα τελικά ως προς το όνομά μου, όπως καταλαβαίνετε...) με ρίζες από την Πάργα αλλά γέννημα θρέμμα Πλακιώτισσα και μετά Εξαρχειώτισσα, θα έλεγε:  ότι μπορείς κάνε ... με τα χρήματα που έχεις!
Αυτή βλέπετε,  είχε 8 στόματα να θρέψει, συν κάποιους που είχαν ανάγκη ένα πιάτο φαϊ, σε πολύ δύσκολα πολεμικά και μεταπολεμικά χρόνια.
Άρα μάλλον την ευχή τους έχω τελικά, αφού τα κατάφερα και "επιβιώσαμε" και τούτο το πολύ δύσκολο και "πιεσμένο" διάστημα" :-)))

Τα Σιρτζίρτζουλα όμως μην νομίσετε ότι δεν υπάρχουν!!!
Φυσικά και υπάρχουν ...και να τα!

Είναι ένα μικρό και εύκολο σνακ Κεφαλλονίτικης προέλευσης και φτιάχνετε παραδοσιακά με ελάχιστα υλικά, αυτά που τους βρίσκονταν δηλαδή, για να έχει η πιτσιρικαρία ένα υγιεινό σνακ για κολατσιό. Αλευράκι, αλατάκι, λαδάκι και κρασί (άσπρο ή κόκκινο) και μετά άχνη και κανέλλα.
Προσωπικά, όπως πάντα σχεδόν, έδωσα την δική μου αρωματική πινελιά και χροιά.
Τους έβαλα μέλι, τους έβαλα βανίλια, τα ράντισα με ανθόνερο και τα έκανα πιο εορταστικά!

Για ένα πιάτο μεγάλο, χρειάστηκα:
350-400 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1/3 κοφτό κουταλάκι αλάτι,
1/3 κοφτό κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική,
3 κουταλάκια μέλι,
150 γραμ. καλό ελαιόλαδο,
1/2 φλιτζάνι κόκκινο κρασί
και λάδι για τηγάνισμα (ελιάς ή καλαμποκιού)
.

Σε μπολ έβαλα το αλεύρι, το λάδι, το αλάτι, τη βανίλια και το μέλι, ανακάτεψα για να έχω ένα μείγμα με την μορφή της άμμου και σταδιακά πρόσθετα λίγο-λίγο το κόκκινο κρασί.
Πήρα μια ζύμη μέτρια σε ελαστικότητα.
Την άφησα να σταθεί μισή ώρα και μετά έπλασα μπαστουνάκια που έκοψα με το μαχαίρι διαγώνια σε μικρά "κουτσουράκια". Δεν τα θέλουμε πολύ μεγάλα, γιατί θα πάμε μετά για τηγάνισμα.
Τα θέλουμε ελαφρώς τραγανά και όχι "ψωμένια".

Τηγάνισα  σε καυτό λάδι, λίγα-λίγα.
Γύρισα και από την άλλη πλευρά να ροδίσουν και μετά τα έβαλα σε πιάτα στρωμένο με χαρτί κουζίνας, για να στραγγίξει το περίσσιο λάδι.
Όπως ήταν ζεστά τα ράντισα με ανθόνερο, κάθε φορά, κάθε τηγανιά.
Μπήκαν σε πιατελίτσα και από δίπλα μαρμελάδα φράουλας εποχής, που πρόλαβα κι΄ έφτιαξα τις προηγούμενες μέρες.
Kαι η λιωμένη σάλτσα σοκολάτας ταιριάζει εξίσου ωραία, επίσης.
Τέλειο οικογενειακό πρωϊνό για το σημερινό Σάββατο του Λαζάρου.
Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν και με το καλό στην Ανάσταση του Κυρίου.

Υ.Γ. Ευχαριστίες και πάλι σε όσους με σκέφτηκαν αυτόν τον καιρό, και πρωτίστως στις
αγαπημένες μου:  Μάρθα, Ζαμπία, Ξανθή και Αμαλία (άντε να δω, εσένα πότε θα σε δω απo  κοντά...) για την σκέψη τους αλλά και την προσωπική τους επικοινωνία.