Στην σκιά της λεμονιάς ... με το σιρόπι της!

Τις μέρες του Αυγούστου που η πόλη μας ήταν σχεδόν άδεια, κατάφερνα καθημερινά να παρκάρω κοντά στον σταθμό του μετρό. Κάτι που τον υπόλοιπο χρόνο είναι ακατόρθωτο έως ανυπόστατο!

Εκεί λοιπόν πάντα, κοντά σ΄ έναν κήπο σπιτιού με 3-4 μεγάλες λεμονιές έβρισκα το πράσινο να κάνει σκιά πάνω στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου μου και ευγνωμονούσα τα μυρωδάτα δένδρα γι’ αυτήν τους την ύπαρξη :-))

Σήκωνα τα μάτια και έβλεπα τα καταπράσινα φύλλα τους αλλά και τα νιούτσικα πράσινα λεμόνια
και τους χαμογελούσα σαν χαζή.

Αλλά αυτά τα νιούτσικα λεμόνια με έβαλαν και σε πειρασμό.

Έτσι τις «κούρσεψα» λιγάκι τις λεμονιές, χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη τους δυστυχώς, μαζεύοντας καμμιά δεκαριά λεμονάκια.

Τα άρωμά τους εξαιρετικό.

Αλλά τι να τα έκανα;

Σκέφτηκα στην αρχή γλυκό του κουταλιού. Μα ήταν μεγαλούτσικα σε μέγεθος.

Μετά σκέφτηκα μαρμελάδα. Και να πω την αλήθεια για κει το ξεκίνησα.

Αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι θα ήταν αρκετά πικρή, παρά το όποιο ξεπίκρισμα θα τους έκανα, ενώ μη διαθέτοντας ραβδό-μπλέντερ θα ήταν δύσκολο να λιώσω την αρκετά σκληρή φλούδας τους, παρά το όποιο βράσιμο επίσης.

Και τελικά η σκέψη με οδήγησε στο να κάνω ένα μυρωδάτο σιρόπι, για να το χρησιμοποιήσω ώστε να γλυκάνω λουκουμάδες, ή τις τηγανίτες του χειμώνα που θα μας έρθει.

Και όπερ και εγένετο!

Δεν είναι βέβαια τόσο υγιεινό όπως το μέλι, αλλά έχει τόσο ωραίο άρωμα και μια ελαφριά "αψάδα" στη γεύση, που σίγουρα θα έχει την χάρη του.

Χρειάστηκαν 10 λεμόνια πράσινα που αφού ξεπλύθηκαν καλά προηγουμένως, τα τρύπησα σε διάφορα μέρη με ένα ξύλινο σουβλάκι και τα άφησα μέσα σε λεκάνη με νερό για 3 μέρες. 

Τα νερά αλλάχτηκαν 6-7 φορές συνολικά.

Μετά έκοψα τα λεμόνια στη μέση, κάθετα. Κάθε μισό πάλι στη μέση στο σημείο τομής τους και αφαίρεσα όλα τους κουκούτσια. Το κάθε τέταρτο ή όγδοο (ανάλογα το μέγεθος του λεμονιού) το έκοψα σε κυβάκια.

Όλα τα κυβάκια (γύρω στο ένα κιλό σίγουρα) μπήκαν σε κατσαρόλα παρέα με ένα ποτήρι νερό και ένα κιλό ζάχαρη.

Έβρασαν για μια ώρα και μισή.

Ξαφρίζοντας συχνά-πυκνά.
Τέλος, έκλεισα την φωτιά. Άφησα το μείγμα να κρυώσει ελαφρώς και το πέρασα μέσα από χοντρό σουρωτηράκι, πετώντας στο τέλος όλα τα κομμάτια.

Αποτέλεσμα ένα άκρως καραμελωμένο σιρόπι (μοιάζει στο χρώμα σαν αυτό του σφένδαμου) με το άρωμα του λεμονιού να το χαρακτηρίζει.

Χρήση κατά βούληση, μιας και αυτό για μένα ήταν απλώς ένα πείραμα :-)) επειδή ήθελα να
"φυλακίσω" με κάποιο τρόπο το άρωμα των λεμονιών.
Εσείς σκεφτείτε το όσο υπάρχουν ακόμη τα πράσινα λεμονάκι.