Αρωματικά Hot Dogs

Τα Hot Dogs αποτελούν αγαπημένο σνακ του ανδρικού πληθυσμού στο σπίτι μας, αλλά όπως πιστεύω και πολλών αρσενικών ακόμη (τουλάχιστον από σχόλια που έχω δεχτεί σε παλαιότερη ανάρτησή μου για hot dogs και πάλι).

Σε μια πρόσφατη εκδοχή αποφάσισα να τα κάνω λίγο πιο διαφορετικά, αρωματίζοντας τη ζύμη που τα περιβάλλει.  Και πραγματικά είχαν θετική ανταπόκριση αφού η κατανάλωση των 10 τεμαχίων ήταν άμεση!

Για να φτιάξετε λοιπόν την αρωματική ζύμη θα σας χρειαστούν:

½ ποτήρι ελαιόλαδο,

½ ποτήρι λιωμένο βούτυρο,

1 ποτήρι γάλα,

600 γραμ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

1 φακελάκι ξηρή μαγιά,

1 κουταλάκι κοφτό ζάχαρη,

½ κουταλάκι κοφτό αλάτι,

½ κουταλάκι κοφτό πάπρικα γλυκιά,

Όλα τα πιο πάνω υλικά μπορείτε να τα ζυμώσετε στο χέρι μέχρι να πάρετε μια εύπλαστη και ελαστική ζύμη ή να τα βάλετε σε μηχάνημα αρτό-παρασκευαστή και να κάνει αυτός το ζύμωμα για χάρη σας.

Στην συνέχεια θα αφήσετε την ζύμη να σταθεί για μια ώρα σκεπασμένη σε ζεστό μέρος για να ανέβει.

Στο διάστημα που η ζύμη διπλασιάζει τον όγκο της θα ετοιμάσετε μια  σάλτσα με την οποία θα αλείψετε την εσωτερική επιφάνεια των Hot Dogs.

Εδώ θα χρειαστείτε:

4 κουταλιές σούπας μουστάρδα,

3 κουταλιές σούπας κέτσαπ,

1 κουταλάκι ρίγανη,

1 κουταλάκι ξερό δυόσμο.

Ανακατεύετε καλά να ενωθούν τα υλικά σε ομοιόμορφη σάλτσα

Θα πάρετε την ζύμη και θα την χωρίσετε σε 10 όμοια μπαλάκια. 

Με τη βοήθεια μικρού πλάστη ή ρολού θα τα ανοίξετε πάνω σε μια κόλλα από χαρτί φούρνου.

Κάθε πιττάκι θα το αλείψετε καλά με μια δόση σάλτσας σε όλη του την επιφάνεια εκτός από τις άκρες του. Θα βάλετε στο μέσον ένα λουκάνικο για hot dog, θα γυρίσετε τα πλαϊνά προς τα μέσα και θα ενώσετε καλά όλες τις άκρες.

Κάθε ένα Hot Dog θα μπει σε ταψί που προηγουμένως έχετε στρώσει με χαρτί ψησίματος και με μια απόσταση 5 εκατοστών το ένα από το άλλο, γιατί θα φουσκώσουν και πάλι.

Άρα υπολογίστε ότι θέλετε δύο ταψιά για φούρνισμα.

Μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία θα αλείψετε τις επιφάνειες με λίγο λιωμένο βούτυρο, με το χεράκι σας ή μ’ ένα πινελάκι. Θα στολίσετε με λίγο άσπρο παπαρουνόσπορο ή σουσάμι ή μαυροκούκι (το έκανα μόνον στα μισά γιατί ο γιός μου έχει θέμα με τα σποράκια) και θα τα βάλετε σε ελαφρώς ζεστό (αλλά κλειστό) φούρνο για μισή ώρα, ώστε να ξανά-φουσκώσουν.

Μετά ψήνετε με αέρα στους 180 βαθμούς για 25 περίπου λεπτά, μέχρι να ροδίσει η επιφάνειά τους.

Και όταν πια βγουν από τον φούρνο και χλιάνουν…θα τα χάσετε εν ριπή οφθαλμού.

Καλή σας απόλαυση, καλό Σαββατοκύριακο  και με το καλό στο Φθινόπωρο που επισήμως μας έρχεται από αύριο...

Στην σκιά της λεμονιάς ... με το σιρόπι της!

Τις μέρες του Αυγούστου που η πόλη μας ήταν σχεδόν άδεια, κατάφερνα καθημερινά να παρκάρω κοντά στον σταθμό του μετρό. Κάτι που τον υπόλοιπο χρόνο είναι ακατόρθωτο έως ανυπόστατο!

Εκεί λοιπόν πάντα, κοντά σ΄ έναν κήπο σπιτιού με 3-4 μεγάλες λεμονιές έβρισκα το πράσινο να κάνει σκιά πάνω στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου μου και ευγνωμονούσα τα μυρωδάτα δένδρα γι’ αυτήν τους την ύπαρξη :-))

Σήκωνα τα μάτια και έβλεπα τα καταπράσινα φύλλα τους αλλά και τα νιούτσικα πράσινα λεμόνια
και τους χαμογελούσα σαν χαζή.

Αλλά αυτά τα νιούτσικα λεμόνια με έβαλαν και σε πειρασμό.

Έτσι τις «κούρσεψα» λιγάκι τις λεμονιές, χωρίς την άδεια του ιδιοκτήτη τους δυστυχώς, μαζεύοντας καμμιά δεκαριά λεμονάκια.

Τα άρωμά τους εξαιρετικό.

Αλλά τι να τα έκανα;

Σκέφτηκα στην αρχή γλυκό του κουταλιού. Μα ήταν μεγαλούτσικα σε μέγεθος.

Μετά σκέφτηκα μαρμελάδα. Και να πω την αλήθεια για κει το ξεκίνησα.

Αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι θα ήταν αρκετά πικρή, παρά το όποιο ξεπίκρισμα θα τους έκανα, ενώ μη διαθέτοντας ραβδό-μπλέντερ θα ήταν δύσκολο να λιώσω την αρκετά σκληρή φλούδας τους, παρά το όποιο βράσιμο επίσης.

Και τελικά η σκέψη με οδήγησε στο να κάνω ένα μυρωδάτο σιρόπι, για να το χρησιμοποιήσω ώστε να γλυκάνω λουκουμάδες, ή τις τηγανίτες του χειμώνα που θα μας έρθει.

Και όπερ και εγένετο!

Δεν είναι βέβαια τόσο υγιεινό όπως το μέλι, αλλά έχει τόσο ωραίο άρωμα και μια ελαφριά "αψάδα" στη γεύση, που σίγουρα θα έχει την χάρη του.

Χρειάστηκαν 10 λεμόνια πράσινα που αφού ξεπλύθηκαν καλά προηγουμένως, τα τρύπησα σε διάφορα μέρη με ένα ξύλινο σουβλάκι και τα άφησα μέσα σε λεκάνη με νερό για 3 μέρες. 

Τα νερά αλλάχτηκαν 6-7 φορές συνολικά.

Μετά έκοψα τα λεμόνια στη μέση, κάθετα. Κάθε μισό πάλι στη μέση στο σημείο τομής τους και αφαίρεσα όλα τους κουκούτσια. Το κάθε τέταρτο ή όγδοο (ανάλογα το μέγεθος του λεμονιού) το έκοψα σε κυβάκια.

Όλα τα κυβάκια (γύρω στο ένα κιλό σίγουρα) μπήκαν σε κατσαρόλα παρέα με ένα ποτήρι νερό και ένα κιλό ζάχαρη.

Έβρασαν για μια ώρα και μισή.

Ξαφρίζοντας συχνά-πυκνά.
Τέλος, έκλεισα την φωτιά. Άφησα το μείγμα να κρυώσει ελαφρώς και το πέρασα μέσα από χοντρό σουρωτηράκι, πετώντας στο τέλος όλα τα κομμάτια.

Αποτέλεσμα ένα άκρως καραμελωμένο σιρόπι (μοιάζει στο χρώμα σαν αυτό του σφένδαμου) με το άρωμα του λεμονιού να το χαρακτηρίζει.

Χρήση κατά βούληση, μιας και αυτό για μένα ήταν απλώς ένα πείραμα :-)) επειδή ήθελα να
"φυλακίσω" με κάποιο τρόπο το άρωμα των λεμονιών.
Εσείς σκεφτείτε το όσο υπάρχουν ακόμη τα πράσινα λεμονάκι.

Μαστίχα...Δάκρυα..Μνήμες!

Μπορεί να λέω πως το άρωμα της Βανίλιας το λατρεύω, αλλά πρέπει να σας πω ότι και το άρωμα καθώς και τη γεύση της μαστίχας επίσης την αγαπώ, με θέρμη.

Το καλοκαίρι η μαστίχα δε, σου χαρίζει και μια «δροσιά» μοναδική όταν την γεύεσαι.

Καθώς έβλεπα όλα αυτά τα videos για τις μεγάλες πυρκαγιές στην Χίο και τα όμορφα χωριά της Μαστίχας, να καίγονται. Τους καλλιεργητές να κλαίνε για τα χαμένα δένδρα και την καταστροφή του περιβάλλοντος, μιλάμε για το 25-30% του φυτικού κεφαλαίου της μαστίχας να έχει καταστραφεί, κάτι «έσπασε» μέσα μου.

Έχω ταξιδέψει τρεις φορές στην όμορφη Χίο. 

Για το πρώτο μου ταξίδι αφορμή ήταν ο πιο αγαπημένος φίλος του πατέρα μου, που χάθηκε νωρίς και είχε καταγωγή από την Βολισσό της Χίου. Μίλαγε με απέραντη αγάπη για το νησί του και ακόμη και μέσα από τα ανέκδοτά του, έβγαινε αυτό το αίσθημα.

Τότε ήμουν κι’ εγώ αρκετά νέα.

Μετά ξαναπήγα για διακοπές με συγγενικά πρόσωπα, και τέλος πια με τον άνδρα μου.

Το νησί όπου κι αν πήγα ήταν πάντα το ίδιο όμορφο και στις τρεις μου επισκέψεις.

Έτσι λοιπόν, αισθάνομαι βαθιά λύπη για αυτά τα όμορφα μέρη που «καρβούνιασαν» και θα τους πάρει πάλι, πολλά χρόνια να ξανα-πρασινίσουν.

Το δεύτερο ταξίδι μου συμπτωματικά είχε συμπέσει με την αναδάσωση μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 87, και είχα νιώσει μεγάλη χαρά με τα φρεσκοφυτεμένα  πευκάκια που έβλεπα παντού. 

Κι’ έλεγα πως σε μερικά χρόνια θα είναι πάλι τα μέρη πανέμορφα. Όχι, ότι σε λίγα χρόνια θα γίνουν πάλι όλα, στάχτη και κάρβουνο :-((

Μέσα από αυτή μου τη λύπη και καθώς οι μέρες τις επετείου του θανάτου του πατέρα μου αλλά και του αγαπημένου του φίλου (έφυγαν την ίδια σχεδόν περίοδο μέσα στον μήνα Αύγουστο, με διαφορά ετών) πλησίασαν, ήθελα να τους «θυμηθώ» γιατί στην οικογένειά μου συνήθιζαν  πάντα να τιμούν τους νεκρούς κάνοντας κάποιο γλυκό, ώστε να γλυκαθούν οι ψυχές τους!
Ταυτόχρονα όμως θέλησα να σας δώσω  μια αφορμή να να δοκιμάστε την μαστίχα μέσα στα γλυκά σας, μιας και νομίζω πως με αυτόν τον τρόπο θα στηρίξουμε την παραγωγή της.

Κέϊκ Μυρωδάτης Μαστίχας με μαρμελάδα βερίκοκο

Για ένα μέτριο στρογγυλό ταψί φούρνου θα χρειαστείτε:

Για το κέϊκ:

150 γραμ. βούτυρο αγελάδος,

100 γραμ ελαιόλαδο,

1 κούπα ζάχαρη,

5 μέτρια αυγά,

1 κούπα γάλα φρέσκο,

1 κουταλιά σούπας δάκρυα μαστίχας,

λίγους σπόρους κάρδαμου,

1 ποτηράκι ούζο ή λικέρ μαστίχας,

1 πακέτο αλεύρι που φουσκώνει μόνο του,

1 κουταλιά μπεϊκιν πάουντερ,

Για την γέμιση:

1 μεγάλη κούπα μαρμελάδα βερίκοκο ή ροδάκινο,

Για το στόλισμα

½ κούπα υποβρύχιο μαστίχας,

½ κούπα χοντρο-κοπανισμένα ανάλατα φιστίκια Αιγίνης.

Αρχικά, στο multi ή στο γουδί θα κοπανήσετε τα δάκρυα της μαστίχας μαζί με τα σποράκια του κάρδαμου καθώς και μια κουταλιά ζάχαρη, μέχρι να γίνουν σκόνη.

Στη συνέχεια σε βαθύ μπολ (ή στον κάδο του μίξερ) θα χτυπήσετε καλά το βούτυρο με την ζάχαρη μέχρι ν’ ασπρίσουν. Κατόπιν θα προσθέσετε το ελαιόλαδο και τα αυγά και θα χτυπήσετε το μείγμα εκ’ νέου.

Προσθέτετε το μπεϊκιν, το μείγμα μαστίχας-κάρδαμου, το γάλα, το ούζο και το ενσωματώνετε το αλεύρι λίγο-λίγο, χτυπώντας πάντα με το μίξερ μέχρι να πάρετε τον χυλό του κεϊκ.

Βουτυρώνετε ελαφρώς το ταψί σας και το πασπαλίζετε με λίγη ζάχαρη άχνη ή αλεύρι.

Ρίχνετε τον χυλό και ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς για 45-50 λεπτά, ανάλογα με τον φούρνο πάντα.

Βγάζετε το ταψί σας και το αφήνετε να κρυώσει αρκετά, έτσι ώστε να μπορέσετε να το κόψετε μ’ ένα κοφτερό μαχαίρι κατά πλάτος στη μέση.

Θα το «γεμίσετε» στην ουσία με την μαρμελάδα σας και θα το ξανα-ενώσετε πάνω στην πιατέλα σερβιρίσματος.

Στον φούρνο μικροκυμάτων ή σ’ ένα κατσαρολάκι θα ζεστάνετε το υποβρύχιο, όχι να το κάψετε, έτσι ώστε να μπορέσετε με την υγρή μορφή του να γλασσάρετε την επιφάνεια του κεϊκ. Πάνω στο ζεστό γλάσσο θα πασπαλίσετε το φιστίκι Αιγίνης.

Έτοιμο.

Το άρωμα του είναι ανεπανάληπτο πιστεύω.

Ας ελπίσουμε ότι τα μαστιχόδενδρα θα δείξουν Δύναμη και θα τα καταφέρουν να ξαναγίνουν όπως πριν!

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ποντιακά Περέκ και ... αντιστάσεις

Και επειδή ενδεχομένως, να φάνηκα αρκετά σκληρή με τα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης στο προηγούμενο post μου, πρέπει να σας πω ότι έχει ωραία πράγματα να δείτε και να ανακαλύψετε.
Τόσο ανάμεσα στα ψηλά της κτήρια, όπου και ξεπροβάλλουν πανέμορφα σπίτια  παλαιώτερων χρόνων εκπληκτικής ομορφιάς και αρχιτεκτονικής,  καθώς και στολίδια μοναδικά οι βυζαντινές εκκλησίες της.

Όσο και μέσα στις εμπορικές της πιάτσες.
Εμείς δε, σαν άλλοι καλοί περιηγητές βρεθήκαμε και μέσα στην παλιά κεντρική της αγορά, πως θα μπορούσαμε άλλωστε να μην βρεθούμε (;) αφού η  Μοδιάνο είναι τόσο φημισμένη που δεν χρειάζεται πολλά λόγια και περιγραφές.
Ειδικά άμα πέσεις σε καλή εποχή και όχι σε περίοδο διακοπών όλης της Ελλάδας, όπως εγώ, θα χαζέψεις θέλεις δεν θέλεις. Θυμάμαι σε παλαιότερες εποχές είχα βρεθεί να μένω σε ξενοδοχείο εκεί, στον 4 όροφο και από κάτω ένα τεράστιο καρότσι με κεράσια Βοδενών. Ήμουν έτοιμη να κάνω βουτιά από τον τέταρτο :-)) αλλά τελικά αρκέστηκα σε μια χάρτινη σακούλα ενός κιλού για να ηρεμήσω!

Εκεί λοιπόν, στη παλιά κεντρική αγορά της Θεσσαλονίκης βρίσκεις ότι μπορεί να φανταστείς!

Για δείτε και θαυμάστε.

Και φυσικά τα βήματα οδηγήθηκαν και στα μεζεδοπωλεία για: στάση, ανάπαυση, τόνωση και απόλαυση!

Τόσα και τόσα λοιπόν κι' εγώ σταθερά έδειχνα "χαρακτήρα" και δεν υπέκυψα στον πειρασμό, να πάρω τα πάντα,  μιας και σκεφτόμουνα το κουβάλημα μετά από μέρες στην Αθήνα.
Λίγα πράγματα παρέα με τα κουτάκια με τα γλυκά και πήραμε τον απογευματινό δρόμο της επιστροφής προς την Κατερίνη.

Έλα όμως, που την άλλη μέρα πήραμε και πάλι τους δρόμους για την Βέροια και φτάσαμε με τη Βοήθειά της και στη Παναγία Σουμελά.

Προσκυνήσαμε. Θαυμάσαμε το υπέροχο τοπίο με την απίστευτη δροσιά του (έως κρύο το λέμε αυτό για τις 14 Αυγούστου) και μετά κάναμε και το σχετικό χάζι στα μαγαζιά που είχαν στηθεί για το πανηγύρι, αφού προηγουμένως είχαμε φάει και κάτι κοψιδάκια έτσι για να έρθουμε στα ίσα μας.

Εδώ ήταν πια οι «αντιστάσεις» μου χαμηλές  έως και ανύπαρκτες!

Και μόλις έπεσα πάλι πάνω στα Περέκ, είπα θα τα πάρω, πάει και τελείωσε.

Έλα όμως που πήραμε και τυράκι ποντιακό και κουλούρια με μέλι, ταχίνι και ηλιόσπορο και τελικά πιάσαμε την κουβέντα με την κυρία και τον κύριο (από το Ραγιάν) που είχαν εκεί χώρο παρουσίασης αλλά και δοκιμών ... και κοντέψαμε να βραδιάσουμε.

Όμως το όφελος ήταν τα φρέσκα Περέκ και ορίστε τα πια…έτοιμα σε πιτούλα, με την επιστροφή στην βάση μας.

Τα ποντιακά τούτα φύλλα «σηκώνουν» ότι συνδυασμό θέλετε. Αλμυρό ή γλυκό.

Η κυρία που τα πουλούσε μου είπε ότι ακόμη και με μερέντα μπορεί να τα καταναλώσεις όπως είναι.

Εγώ το πρώτο μου πείραμα το έκανα αλμυρό. Το δεύτερο θα είναι γλυκό σίγουρα και ακόμη προσπαθώ να  το "συλλάβω" στο μυαλό μου.

Τυρόπιτα με Περέκ στον φούρνο.

200 γραμμάρια ξυνομυζύθρα (εδώ πιάσαμε Κρήτη - σταθερή άξια).

200 γραμμάρια κασέρι πικάντικο,

1 κεσεδάκι στραγγιστό γιαούρτι,

2 μεγάλα αυγά,

½ κουταλάκι κοφτό πιπέρι,

½ κουταλάκι κοφτό μοσχοκάρυδο.

Σε καλά λαδωμένο ταψί έβαλα 3 ολόκληρα φύλλα που λάδωσα ελαφρώς και μεταξύ τους.
Τα τοποθέτησα έτσι ώστε να καλύπτω και όλο το ύψος το πλαϊνό του ταψιού.

Από πάνω έβαλα την γέμιση τυριών και κάλυψα μ’ ένα ακόμη φύλλο.
Γύρισα και τα πλαϊνά προς τα μέσα. Λάδωσα ελαφρώς και έψησα σε προθερμασμένο φούρνο με αέρα στους 180 βαθμούς για 20 περίπου λεπτά.
Έτοιμη. Τραγανή και πολύ γρήγορη στην ετοιμασία της.

Να είμαστε όλοι μας καλά και πάμε με Δύναμη και Αντοχή στα επόμενα, γιατί πολλά έχουν να "πέσουν" πάνω στο κεφάλι μας σύντομα όπως διαβάζω στον τύπο.

Υπόσχεση ...για γεύσεις Αυγούστου 2012

Έχοντας δώσει την υπόσχεση ότι θα επανέλθω, σε θέματα και προσωπικές κρίσεις (και ελπίζω να μου επιτρέπεται αυτό) για τα όσα πια δοκιμάσαμε και γευτήκαμε σε τούτο το ταξίδι, έρχομαι να σας δώσω φωτογραφικό υλικό προς τέρψη αλλά και προβληματισμό.

Η γιαγιά μου έλεγε: όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι!

Η παροιμία αυτή λοιπόν είναι «νόμος» πια, σε ότι αφορά τα πολυδιαφημισμένα και γνωστά ονόματα ειδικά στον τομέα της εστίασης, είτε μιλάμε για εστιατόρια είτε για ζαχαροπλαστεία. Αυτά που ήξερα και τουλάχιστον είχα γευτεί εγώ σε περασμένα χρόνια, καμμία σχέση δεν είχαν με τα όσα γευτήκαμε και αγοράσαμε φέτος το καλοκαίρι.

Τα διάσημα ζαχαροπλαστεία της συμπρωτεύουσας είναι άκρως  «βιομηχανοποιημένα».

Τα υλικά τους έχουν μεγάλο ποσοστό βελτιωτικών και χημικών υλών, πράγμα που καταλαβαίνεις αφού έχει περάσει η πρώτη «αίσθηση».

Ο καλός μου είχε απωθημένο το «Χανούμ Μπουρέκ» γνωστού μαγαζιού.

Ψάχναμε να το βρούμε με λαχτάρα. Και τελικά η απογοήτευση ήταν πολύ μεγάλη.

Εξίσου μεγάλη ήταν και από τις τουλούμπες καθώς και τα τσουρέκια και κρουασανάκια σοκολάτας άλλου καταστήματος.

Μα είναι δυνατόν να έχεις κρέμα σε οποιοδήποτε γλυκό τύπου γαλακτομπούρεκο και να μην έχει κανένα... μα κανένα άρωμα;

Είναι δυνατόν να μιλάς για τραγανό φύλλο, και αυτό να είναι σαν «πανί»;

To σιρόπι δεν μπορεί να είναι μόνον γλυκόζη; Κάποιος πρέπει να πει σε όλους τους ζαχαροπλάστες ότι και το μέλι κάνει εξίσου καλή δουλειά, αν θελήσεις να το χρησιμοποιήσεις και σε σωστές αναλογίες.
Και δεν μιλάμε πια για τόσο απαγορευμένο κόστος, μιας και ότι αγοράζεις το «χρυσοπληρώνεις»!

Από την άλλη πάλι, το να φας ένα πολύ καλό γλυκό εκεί που δεν το περιμένεις και δεν το «πιάνει» και το μάτι σου που λένε, είναι μια ευχάριστη έκπληξη και σαφώς θα την ονοματίσεις και θα την διαφημίσεις!!
Ε, ας κατηγορηθώ γι' αυτό :-))

Τέτοιο ήταν το παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο Σερεμέτα, στη Βέροια.

Το συναντήσαμε τυχαία πάνω στην πεζοπορία μας μέσα στο παλιό εμπορικό κομμάτι της πόλης. 

Ο άνδρας μου με φώναξε: Έλα να δεις κάτι που πολύ θα σου αρέσει να το φωτογραφίσεις!

Και φυσικά είχε δίκιο. Δείτε λοιπόν και εσείς με την σειρά σας.

Κι’ αν φτάσετε στην Βέροια, αναζητήστε το. Οι ιδιοκτήτες κάνουν την προσπάθεια που αξίζει σε τέτοια παραδοσιακά μαγαζιά. Τα υλικά τους πολύ καλά. To ντεκόρ του μαγαζιού σε πάει πίσω στα παλιά.

Το παραδοσιακό ροδίνι που μας τράταρε ο άνθρωπος καθώς του πιάσαμε την κουβέντα, ήταν ΑΦΡΟΣ!

Η πάστα αμυγδάλου που έκανα παραγγελία για να πιώ τον καφέ, μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια.

Ενώ τα κουλουράκια κανέλας που συνόδευσαν  ως κερασματάκι το ελληνικό καφεδάκι μας, παραδοσιακά σερβιρισμένο, άκρως αρωματικά και γευστικά πάνω στα παλαϊκά μαρμάρινα τραπεζάκια του μαγαζιού.

Και το πιο εντυπωσιακό, οι θαμώνες – ντόπιοι κατά κύριο λόγο, απολάμβαναν τον καφέ και το γλυκό τους υπό τους ήχους απαλής κλασσικής μουσικής  και βιενέζικων βαλς!  Όχι «τέκνο ή ραπ»!!!

Παρόμοιο συναισθήματα και για το εξαιρετικό προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο Ζιλή στα λουτρά Πόζαρ, όπως και το παγωτό βανίλια που συνόδευε ένα γευστικό και άκρως χορταστικό κομμάτι γαλακτομπούρεκο (είπαμε έχει απωθημένο το παλικάρι μας), που από ατυχία δεν φωτογράφισα μιας και με εγκατέλειψαν οι μπαταρίες της μηχανής μου.

Συμπέρασμα: η γεύση θα σε συναντήσει εκεί που δεν την περιμένεις και εκεί που δεν υπάρχουν βαρύγδουπα ονόματα.

Έχω αντίστοιχα παραδείγματα και για τα φαγητά μας βεβαίως.

Αλλά θα σας δείξω μόνον μια φωτογραφία από γνωστό μαγαζί στο Λιτόχωρο, που χρόνια τώρα έχω ακούσει, συζητήσει και διαβάσει απόψεις φίλων από τα blogs αλλά

και τον καιρό του Hungry (για όσους ξέρουν).

Η τιμή του. 9.90 Euros. Και μιλάμε στην κυριολεξία για 3-4 κουταλάκια από κάθε είδος, μιας και ήταν απλώς ορεκτικό. 

Τα υπόλοιπα κάπως υποφερτά, με αποκορύφωμα έναν συνοδευτικό πουρέ δίπλα σ' ένα  αρνίσιο καλοψημένο κότσι, που όταν πάγωσε η επιφάνειά του είχε γίνει σαν γόμα.

Λυπάμαι πραγματικά. Είχα μεγαλύτερες προσδοκίες φτάνοντας εκεί και πηγαίνοντας φυσικά επί τούτου.

Από την άλλη φάγαμε εξαιρετικά σε ψαροταβέρνα στην παραλία του Κορινού, τον Πολύζο.
Και σε πάρα πολύ καλές τιμές, δεδομένου ότι μιλάμε κυρίως για ψαρικά. Θα σας πω μονάχα, ότι οι ντομάτες της σαλάτας τους ήταν από το δικό τους περιβόλι και τέτοιο άρωμα μόνον τα καλά ζαρζαβατικά έχουν. Ενώ το ψητό καλάμαρι στα κάρβουνα και τα μύδια σαγανάκι ήταν από τα καλύτερα που έχω φάει.

Οι λογαριασμοί μας τις 3 φορές που πήγαμε δεν ξεπέρασαν τα 40-45 Euros 3 άτομα (άντε 2,5 άτομα) με όλα μέσα (κουβέρ, ποτά, σαλάτα, 2-3 ορεκτικά, κυρίως πιάτο και κερασμένα παγωτάκια).

Επαναλαμβάνω δε, με ψαρικά και θαλασσινά πάντα στο μενού μας!

Επίσης εξαιρετικά κρεατικά και σε μεγάλες μερίδες φάγαμε σε ψητοπωλείο στην κεντρική πλατεία της Κατερίνης. Μαγαζί πολύ προσεγμένο και με ανθρώπους στο σέρβις που μας  «συμβούλεψαν» ορθά για το τι θα πάρουμε και σε πια ποσότητα, για να μην "σκάσουμε" και κάνουμε "μπαμ" καθώς ήταν και βράδυ!

Τέλος, ως απλή συμβουλή αποφύγετε όλες τις καφετέριες στα τουριστικά σημεία, όπως για παράδειγμα οι Καταράκτες της Έδεσσας. Σερβίρουν τον χειρότερο καφέ.
Αν δε, θελήσεις να πας σε τουαλέτα, θα καταλάβεις τι σημαίνει η φράση "έχουν πάρει διαζύγιο με την χλωρίνη"! 

Το ίδιο και στις τουαλέτες των Αρχαιολογικών Χώρων, μιας και φαίνεται πως μέσα στα κονδύλια που έχουν κοπεί λόγω κρίση από το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού είναι και τα καθαριστικά-απολυμαντικά τέτοιων χώρων, που τα επισκέπτονται εκατοντάδες τουριστών αλλοδαπών και εγχώριων.

Τέλος, η περιοχή της Παραλίας (Δήμος Παραλίας-Καλλιθέας) της Κατερίνης με έκανε να σκεφτώ πως ίσως σύντομα θα χρειαστεί να μάθω σλάβικα ή ρώσικα για να μπορώ να διαβάζω τις ταμπέλες και τους καταλόγους των καταστημάτων!!
Αλλά τους καταλαβαίνω ως ένα βαθμό, τους εκεί ιδιοκτήτες, μιας και αυτό είναι το 90% της πελατείας τους. Σαν τα πρόβατα σε μαντρί ... ένα πράγμα οι Βαλκάνιοι γείτονές μας, αλλά αποτελούν την τουριστική αγορά της περιοχής και ίσως του μέλλοντός μας :-)

Όλες οι  πιο πάνω κρίσεις είναι βέβαια απολύτως προσωπικές.
Έχω την αίσθηση όμως, ότι δεν αδικώ κανέναν και καμμία κατάσταση.

Ενώ όσοι και όσες με διαβάζουν και ξέρουν τα μέρη και τα μαγαζιά αυτά ενδεχομένως και να με δικαιώσουν.  

Και σε άλλα πιο όμορφα σύντομα :-))

Εικόνες Αυγούστου 2012

Οι δρόμοι του Αυγούστου του 2012 είχαν πολλά όμορφα μέρη.

Ο νομός Πιερίας αλλά και  ο νομός Ημαθίας θέλουν τον χρόνο τους για ψάξιμο.

Και ευτυχώς οι περισσότερες επιλογές, μας δικαίωσαν.

Τόποι ευλογημένοι!

Τόποι με νερά που δίνουν ζωή και δύναμη σε ότι μεγαλώνει μέσα τους, είτε άνθρωποι είναι αυτοί, είτε φυτά, είτε ζώα.

Τόποι «απλόχωροι» και αυτή την «άπλα» την διακρίνεις τελικά και στις ψυχές των ανθρώπων, κάτι που κοντεύουμε τελικά να ξεχάσουμε με τούτη την «κρίση» των τελευταίων ετών. 

Αυτό μάλλον ήταν και το μεγάλο μας κέρδος από τούτο το ταξίδι. Οι άνθρωποι και τα τοπία!

Πλαταμώνας, Παλαιός Παντελεήμονας, Λεπτοκαρυά, Λιτόχωρο, Όλυμπος, Φαράγγι Ενιπέα, Αρχαιολογικό Πάρκο του Δίον, Αλεξάνδρειον, Ολυμπιακή Ακτή & Παραλία Κατερίνης, πόλη της Κατερίνης, Κορινός, Κολινδρός, Πύδνα, Αρχαία, Πύδνα, Μακρύγιαλος, Μεθώνη, Εθνικό Πάρκο Δέλτα Αξιού - Λουδία - Αλιάκμονα.

Και μετά οι δρόμοι, για: Βεργίνα, Βέροια (εξαιρετική, που φέτος γιορτάζει τα 100 χρόνια απελευθέρωσης από τους Βούλγαρους) Βέρμιον, Παναγία Σουμελά (μια μέρα πριν τον 15 Αύγουστο)  Καστανιά, Αλιάκμονας, Νάουσα, Έδεσσα, Σκύδρα, Εξαπλάτανος, Αριδαία, Λουτρά Πόζαρ (φτάσαμε πια στα σύνορα με τα Σκόπια) και η ΑΠΟΛΑΥΣΗ του να κάνεις το θεραπευτικό λουτρό σου μετά από μια τέτοια διαδρομή. Άσε δε το εξαιρετικό προφιτερόλ στο ζαχαροπλαστείο Ζιλή, στην άκρη του πουθενά!
Το καλύτερο γλυκό που γεύτηκα σε τούτο το ταξίδι κι’ ας έχουν άλλοι τη χάρη.

Και μια μέρα αφιερωμένη στην Θεσσαλονίκη. Έτσι για «σπονδή» στην πρωτεύουσα του Βορρά μας. Όπως την θυμόμουν και μάλλον με λιγότερη «εμπορική κρίση» από ότι η Αθήνα. 

Αλλά εδώ τα γλυκά με απογοήτευσαν. Αυτά που ήξερα … ΔΕΝ!

Θα επανέλθω με σχετικό ποστ για το τι με απογοήτευσε και τι με ενθουσίασε σε θέματα φαγητού και γλυκού.

 

 

Μια πρώτη γεύση και σας χαιρετώ  δίνοντάς μερικές από τις 300 φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σε τούτο το ταξίδι, με την ελπίδα και την ευχή να αξιωθούμε πάλι ένα τέτοιο οδοιπορικό.
Και με την υπόσχεση να επανέλθω με περισσότερα μέσα στις επόμενες ημέρες.
Καλό Φθινόπωρο και καλή Δύναμη σε όλους μας.