27.5.16

Soft Cake με χαρούπι και αχλάδια

Τελευταίως κάνω μια προσπάθεια να μειώσω την ζάχαρη όσο μπορώ και όπου με "παίρνει"... καθώς το γεγονός ότι είμαστε οικογενειακώς γλυκατζήδες θα το βρούμε μπροστά μας,  συν το γεγονός ότι είμαστε αρκετά "αφράτοι" πια ... και πρέπει κάπως να μαζευτούμε :-)

Επειδή χωρίς γλυκάκι δεν κάνουμε λοιπόν...κάνω μια προσπάθεια δοκιμάζοντας προϊόντα που μπορούν να προσφέρουν γλύκα χωρίς να μας επιβαρύνουν πολύ.
 Έτσι έβαλα την χαρουπόσκονη στην ζαχαροπλαστική μου από πέρσι το καλοκαίρι αλλά και ένα προϊόν που βρήκα στο SM με 50% λιγότερες (όπως λέει θερμίδες) καθώς περιέχει στέβια (αλλά και ζάχαρη σε μειωμένη ποσότητα).
Δεν ξέρω κατά πόσο κάνει πραγματικότητα αυτά που αναγράφει, αλλά είπα να το δοκιμάσω για ένα διάστημα και βλέπουμε...

Με αυτές τις σκέψεις προχώρησα χθες στο γρήγορο γλυκάκι που θα δείτε πιο κάτω, καθώς ο φούρνος μου ήδη λειτουργούσε και με βόλευε ο χρόνος προετοιμασίας και ψησίματος, χωρίς να χρειαστεί να τον ανάψω και δεύτερη φορά.
Η σχάρα και μια μεσαία λαμαρίνα φούρνου βοήθησαν στο να ψηθούν ταυτόχρονα φαγητό και γλυκό (καθώς δούλευε με αέρα ο φούρνος μου).
 
Soft  Cake (Μαλακό κέικ) με χαρουπόσκονη και αχλάδια
 

Τα υλικά που χρησιμοποίησα για μια κλασσικού μεγέθους ταρτιέρα είναι αυτά που ακολουθούν:

Για τον χυλό του κέικ
100 γραμ. βούτυρο αγελάδος ανάλατο,
60 γραμ. ελαιόλαδο ελαφρύ,
2 μέτρια αυγά,
3 κουταλιές σούπας χαρουπόσκονη,
3 κουταλιές σούπας γλυκαντικό με στέβια και ζάχαρη,
ξύσμα από ένα μεγάλο λεμόνι (ή πορτοκάκι αν θέλετε)
1/4 κοφτό κουταλάκι κρυσταλλική βανίλια,
2,5 κουταλάκια στιγμιαίο καφέ με γεύση  καπουτσίνο,
2/3 από ένα φλιτζάνι  χλιαρό γάλα,
250 γραμ. αλεύρι αυτοδιογκούμενο.

Για το ντεκοράρισμα
3 αχλάδια ώριμα, αλλά γερά, κομμένα σε τέταρτα. Έχει σημασία τα αχλάδια να είναι ώριμα και όχι άγουρα γιατί ο χρόνος ψησίματος του κέικ είναι λίγος σχετικά και έτσι θα είναι μαλακά όσο πρέπει και όχι άψητα.
2 κουταλάκια μαύρη τρούφα,
λίγη καστανή κρυσταλλική ζάχαρη (ή απλή).

Αρχικά έλιωσα το βούτυρο και μέσα σε βαθύ μπολ το χτύπησα με το ελαιόλαδο και τα αυγά.
Στην συνέχεια πρόσθεσα στο μείγμα την σκόνη χαρουπιού, την ζάχαρη με την στέβια, την βανίλια και το ξύσμα λεμονιού.
Στο χλιαρό γάλα ανακάτεψα τον καφέ και στην συνέχεια το πρόσθεσα στο μείγμα ενσωματώνοντας σταδιακά και το αλεύρι μου.

Στην ταρτιέρα που έστρωσα με αντικολλητικό χαρτί, αφού προηγουμένως είχα βρέξει ελαφρώς από την επιφάνεια που θα έμπαινε πάνω στον πάτο της ταρτιέρας, έβαλα όλο τον χυλό του κέικ.
Μέσα στο χυλό τοποθέτησα συμμετρικά τα τέταρτα των αχλαδιών.
Στην συνέχεια πασπάλισα λίγη καστανή ζάχαρη πάνω στην επιφάνεια κάθε αχλαδιού και μετά σε όλη την επιφάνεια του κέικ έριξα την μαύρη τρούφα.


Στον φούρνο που ήδη λειτουργούσα έβαλα ένα ταψί μέτριου βάθους που έπιανε στα τοιχώματα του φούρνο γέμισα νερό μέχρι την μέση του και μέσα έβαλα την φόρμα της τάρτας.
Έψησα για 18 περίπου λεπτά μέχρι που είχε φουσκώσει αλλά ταυτόχρονα έβγαινε στεγνό και το μαχαιράκι μου μέσα από το σώμα του κέικ.


Ο τρόπος αυτός του ψησίματος, που είναι ο τρόπος για να ψήσει κανείς πουτίγκα φούρνου, βοήθησε, ώστε το κέικ να μείνει μαλακό και να θυμίζει στην υφή τα soft μπισκότα ή ένα πιο συμπαγές μπράουνι.
Μόλις κρύωσε ελαφρώς έγινε ανάρπαστο...ενώ είναι σίγουρο πως συνοδεύεται θαυμάσια και από μια μπαλίτσα παγωτό αν κάποιος το επιθυμεί.
Δοκιμάστε το και ελπίζω να σας αρέσει.
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι σε όλες και όλους.

20.5.16

Ζύμη με τρία άλευρα για ... τυροκουλούρες

Χθες, ξύπνησα με μια  "μανία" για ζεστή και αφράτη πιτούλα...
Λες και την έβλεπα στο όνειρό μου σαν τον έρμο και πάντα πεινασμένο Καραγκιόζη :-))
Κι' άμα ξυπνήσεις με τέτοιο συναίσθημα δύσκολα σου ξεκολλάει όλη μέρα...
Ήρθε που λέτε το απόγευμα ... και η "μανία" δεν είχε καταλαγιάσει παρά τις τρέχουσες καταστάσεις της ημέρας... οπότε ανασκουμπώθηκα!

Αλλά έλα που την πάτησα, γιατί δεν είχα επαρκή ποσότητα αλευριού για πίτες, οπότε πήρα ότι υπόλοιπο είχα και σκάρωσα ένα άλλο ζυμαράκι.
Είχα και φρέσκο ανθότυρο, είχα και ένα τυράκι που έμοιαζε με παρμεζάνα (φερμένο από το πρόσφατο ταξίδι μας) οπότε τις ολοκλήρωσα τις τυροκουλούρες μου και παρά το γεγονός ότι φτιάχτηκαν με τις ιδιαιτερότητες της στιγμής έγιναν πεντανόστιμες και έτσι αποφάσισα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Ζυμωτές τυροκουλούρες
 

Υλικά για την γέμιση: 

400 γραμ. φρέσκο ανθότυρο λιωμένο,
150 γραμ. παρμεζάνα τριμμένη,
2 μέτρια αυγά,
3 κουταλιές γιαούρτι στραγγιστό,
2 κουταλιές γάλα φρέσκο,
πιπέρι, μοσχοκάρυδο από 1/3 κοφτό κουταλάκι
και τέλος δύο κουταλάκια αποξηραμένο δυόσμο.

Υλικά για την ζύμη:
200 γραμ. αλεύρι αυτοδιωγκούμενο,
150 γραμ. αλεύρι γ.ο.χ.
150 γραμ. αλεύρι ολικής
100 γραμ. βούτυρο λιωμένο,
 90 γραμ. ελαιόλαδο,
1/2 ποτήρι χλιαρό νερό,
1 μεγάλο αυγό,
3 κουταλιές γιαούρτι,
2 κουταλιές παπαρουνόσπορο,
λίγο αλάτι, λίγη καστανή ζάχαρη.

Τα υλικά για την ζύμη μπήκαν στον αρτοπαρσκευαστή στο πρόγραμμα ζυμώματος και σε μια ώρα ήταν έτοιμη η ζύμη μου.
Κανονικά είναι μια ώρα και 20 λεπτά, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν ήθελα κάποιο ιδιαίτερο φούσκωμα αφού δεν έφτιαχνα ψωμάκι.


Ετοίμασα και τα υλικά της γέμισης λιώνοντας σε βαθύ μπολ το ανθότυρο εμπλουτίζοντάς το μετά, με την τριμμένη παρμεζάνα και όλα τα υπόλοιπα προαναφερόμενα υλικά.


Όταν πήρα πια την έτοιμη ζύμη έστρωσα αντικολλητικό χαρτί στα ταψιά μου καθώς και ένα στον πάγκο εργασίας, ώστε να με διευκολύνει στο άνοιγμα του φύλλου.
Χώρισα την ζύμη σε 3 ίσα μέρη και μετά με το πλαστηράκι μου άνοιξα κάθε ένα, σε φύλλο.


Κάθε φύλλο το χώρισα κατά μήκος στη μέση κόβοντας μ' ένα κοφτερό μαχαίρι.
Στη συνέχεια έβαλα γέμιση περίπου 3 κουταλιές της σούπας άπλωσα κατά πλάτος (στο κάθε κομμάτι) τύλιξα ρολό και μετά γύρισα το ρολό σε κουλούρα.


Άλειψα στην επιφάνεια λίγο γάλα ανακαταμένο με λίγο ελαιόλαδο και έψησα σε προθερμασμένο φούρνο για 25 περίπου λεπτά στους 170 βαθμούς. 
Ήταν πραγματικά ένα υπέροχο βραδινό παρέα με σαλάτα και έτσι εκπληρώθηκε και η πρωϊνή μου "μανία".


Καλή σας απόλαυση αν αποφασίσετε να τις φτιάξετε με τον ίδιο συνδυασμό από τυριά ή ότι τραβά η όρεξή σας. 

Εύχομαι ολόψυχα καλό Σαββατοκύριακο και Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλες και όλους τους εορτάζοντες (Ελένες, Λένες, Λένιες, Ντίνες, Κωνσταντίνες, Κωνσταντίνους, Κωστήδες και Ντίνους).

13.5.16

Το γευστικό Βελιγράδι

Το οδοιπορικό όμως στη Σερβική πρωτεύουσα είχε και γευστικές δοκιμές καθώς και shopping ή window shopping, σε μαγαζιά τροφίμων.

Θα έλεγα πως η τοπική κουζίνα είναι γεμάτη από επιρροές των γειτόνων και πως (;)θα ήταν δυνατόν να είναι διαφορετικά, αφού εδώ είναι ΒΑΛΚΑΝΙΑ όπως έλεγε και ο Δ. Σαββόπουλος... και δεν είναι παίξε-γέλασε!

Έχουν όμως και γευστικές νότες από την Ιταλία αλλά και από πιο βόρεια, ενώ αγαπούν ιδιαιτέρως τα αλλαντικά και τα λουκάνικα.
Τα τυριά  τους "φέρνουν" πολύ προς τα ελληνικά παραδοσιακά, ενώ οι εισαγωγές σε διάφορα είδη (πρώτες ύλες και όχι μόνον) από την Ελλάδα είναι παντού εμφανείς.

Ο "γύρος" βρίσκεται στις πρώτες επιλογές και στα εκεί ταχυφαγεία, μαζί με το σέρβικο hamburger που ονομάζεται Pljeskavica. Πολύ χορταστικό και συνδυαζόμενο με διάφορα λαχανικά καθώς μια ιδιαίτερη σάλτσα γιαουρτιού μπορεί και να "κλέψει" την παράσταση αν σερβιριστεί σ' ένα τραπέζι.

Το πιο γνωστό ίσως πιάτο των Σέρβων (που δεν γίνεται βέβαια σε καθημερινή βάση μέσα σ' ένα νοικοκυριό) είναι το Karadjordjeva. Φαγητό που πήρε το όνομά του από τον Σέρβο Πρίγκηπα Καραγιώργη. Στην ουσία είναι ένα παναρισμένο (αυγό, φρυγανιά, μπαχαρικά) μοσχαρίσιο σνίτσελ (ή και χοιρινό) γεμιστό με καϊμάκι (σαν κρέμα αλλά από βουβαλίσιο γάλα) και μετά τηγανισμένο σε βούτυρο.  Βαρύ μεν αλλά αρκετά γευστικό :-)) αν αποφασίσει να το δοκιμάσει κάποιος.

Για πρωινό συνηθίζουν πολύ να έχουν στο χέρι μια τυρόπιτα, σε στυλ φλογέρας, με φύλλο που μοιάζει να είναι χωριάτικο και καφέ που μοιάζει  (και λέω μοιάζει γιατί μου φάνηκε πιο αραιός) να είναι ελληνικός.

Στις υπαίθριες αγορές (λαϊκές δηλαδή...) βρίσκει κανείς από φρούτα και λαχανικά μέχρι καθαρισμένα και μαγειρεμένα ψαρικά.
Μαγειρεμένα κρεατικά, τυριά, αλλαντικά καθώς και όλα τα είδη για το σπίτι.
Οι τιμές εξαιρετικά χαμηλές και πραγματικά, το "χάζι" αξίζει τον κόπο αλλά με προσοχή και σύνεση...






Μετάφραση: με 100% ελληνικά προϊόντα (και μιλάμε για σουβλάκι...) σε μια από τις γωνιές της πόλης λίγο πιο έξω από το πολύ ιστορικό κέντρο.


Από τα πιο ωραία μαγαζιά της πόλης.  To Mala Fabrica, είναι πραγματικά μια ατραξιόν από μόνο του. Ελληνική μουσική (Πλούταρχος όπως με ενημέρωσε η φίλη μου) έπαιζε την ώρα που κάτσαμε εμείς για φαγητό. Ήταν 7.00 το βράδυ και ακόμη κόσμος δεν υπήρχε...αλλά κατά τις 9.00 που ακόμη ξακουραζόμασταν και συζητάγαμε δεν έριχνες πια καρφίτσα, τόσο μέσα όσο και έξω στον πεζόδρομο.
Πραγματικά άξιζε η επιλογή μας που έγινε τυχαία, αν και ήταν λίγο ακριβό για τα δεδομένα του Βελιγραδίου.





Και κάτι για επιδόρπιο :-))
Τι λέτε για χρωματιστά γλυφιτζούρια για μικρούς και μεγάλους;

 
Απολαυστικά παγωτά ιταλικής κουλτούρας.
Για πρώτη φορά δοκίμασα παγωτό βύσσινο (αγαπημένο στους Σέρβους) και το βρήκα ιδιαιτέρως δροσερό και με την "υπόξινη" γεύση του σε ξυπνούσε!!! Το μάνγκο εξαίσιο, αλλά και η μέντα με σοκολάτα μου θύμισε αντίστοιχη επιλογή μου στην Ιταλία πριν μερικά χρόνια.

 
Μπακλαβαδάκια και λουκουμάκια από μαγαζί με τούρκο ιδιοκτήτη. Τα λουκούμια μέντας που γεύτηκα ήταν απίστευτα. Ενώ αγοράσαμε και από υπαίθριο πωλητή, σακουλάκια για την επιστροφή μας. Πες, ότι είμασταν στην Σύρο :-))


 
Όσο για την σοκολάτα...
Σοκολάτα για όλα τα γούστα: σκέτη, γάλακτος, λευκή μέχρι και με γεύση του κλασσικού κορμού.
Σε κομματάκια, σε πουράκια, σε βραχάκια, σε κουτάκια, σε σακουλάκια,  σε βαζάκια, μέχρι και γοβάκια (αν τα προσέξετε στην φωτογραφία). Σοκολατένια γοβάκια!!!

 
Τέλος, για την χώνεψη ένα αφέψημα από βιολογικά βότανα, πράσινο τσάι ή ότι ο πελάτης επιθυμεί επιλέγοντας από μια πολύ χαριτωμένη βιτρίνα. 
 

Σας εύχομαι ολόψυχα καλό Σαββατοκύριακο και ελπίζω να σας "πέρασα" λίγη από την γευστική ατμόσφαιρα του Βελιγραδίου.

12.5.16

Βελιγράδι..."τροφή" για σκέψεις

Το κάθε ταξίδι πέρα από την εμπειρία και την "φόρτιση" των εσωτερικών μπαταριών του καθενός μας, προσφέρει και άφθονη "τροφή" για σκέψεις και αναδρομή στην ιστορία της δικής μας χώρας.
Στον τόπο που βρίσκεσαι δεν σταματάς (ηθελημένα ή αθέλητα) τη σύγκριση με τα γεγονότα και τις καταστάσεις που βιώνεις (από την χώρα που επισκέπτεσαι) στην χώρα που ζεις.
 Έτσι τουλάχιστον πιστεύω...


Το πρόσφατο ταξίδι μας στο Βελιγράδι με έκανε για μια ακόμη φορά να σκεφτώ τα ίδια και να πω στους συνταξιδιώτες μου, ότι ΝΑΙ  ΖΟΥΜΕ στην ομορφότερη χώρα του κόσμου, αλλά δεν την προσέχουμε και μάλλον δεν της "αξίζουμε" κιόλας ως πολίτες :-(
Οι νεώτερες γενιές πρέπει να το καταλάβουν αυτό και να έρθουν να αντιστρέψουν τα δεδομένα, αν θέλουν να ζήσουν καλύτερα στο μέλλον. 
Εμείς οι "μεσήλικες" και οι πιο μεγάλοι από εμάς πρέπει να τους διδάξουμε όσο μπορούμε περισσότερο και να μην τους "αφήνουμε αραχτούς στην όποια αδιαφορία" τους για τον τόπο που γεννήθηκαν, καθώς βλέπουν το "στημένο παιχνίδι" που παίζεται σε βάρος τους...











Τις σκέψεις αυτές έκανα, καθώς περπατούσαμε στους δρόμους του ιστορικού (παλαιού) Βελιγραδίου, χαζεύοντας τα απίστευτης ομορφιάς κτίρια και λέγοντας στο παιδί μου, πως κάποτε και μέσα στην Αθήνα υπήρχαν παρόμοια κτίρια (όχι τόσο φορτωμένα ενδεχομένως) που αποτελούσαν κατοικίες των ανθρώπων της πόλης μας και πως η τρελή μανία για αντιπαροχή (δύσκολη λέξη για ένα παιδί 9 χρονών ομολογουμένως) τα ισοπέδωσε!



Το άφθονο και λαμπερό πράσινο που τα συνόδευε, μαζί με το νερό που τα δρόσιζε (είτε ήταν βρύση, είτε ποταμός), σε έκανε να θέλεις να "αράξεις" με τις ώρες και να ξεκουράζεις μάτια και ψυχή!








Πραγματικά δεν περίμενα να μου αφήσει τέτοια "αίσθηση" το Βελιγράδι, ειδικά όταν σκεφτόμουν την πιο πρόσφατη ιστορία του.
Αυτούς τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ που ήρθαν να αποκαθηλώσουν το "όραμα" ενός ιστορικού ηγέτη (ακόμη και αν αμφισβητεί κανείς την προσωπικότητα του) για μια ενωμένη Γιουγκοσλαβία.


Η αγάπη τους για το διάβασμα (σε κάθε γωνιά βιβλιοπωλείο) καθώς και η ομοιότητα στη θρησκεία και την φιλοσοφία ζωής προσωπικά με συγκίνησε ιδιαίτερα. Αγαπούν όλες τις μορφές τέχνης και δείχνουν και να τις απολαμβάνουν κιόλας!







Αν σας δοθεί η δυνατότητα για ένα ταξίδι στην ιστορική πρωτεύουσα της Σερβίας, κάντε το χωρίς επιφυλάξεις, γιατί έχει αρκετά πράγματα να δείτε (χιλιόμετρα γράψαμε περπατώντας) και καλύπτει όλα τα γούστα!


 






Οι τιμές είναι αρκετά χαμηλές σε εστιατόρια, καφέ και ξενοδοχεία (3-4 αστέρων).
Οι βόλτες ακόμη και στο νέο Βελιγράδι (που έχει άλλη αισθητική σαφώς) θα σας δώσουν εικόνες για την ζωή των Σέρβων σήμερα και έχω την αίσθηση πως θα θελήσετε να το επισκευθείτε και πάλι.
Καλά ταξίδια (έστω και νοερά...).
Χριστός Ανέστη φίλες και φίλοι.