Πικάντικη εύκολη τυρόπιτα

Τούτο το Σαββατοκύριακο πέρασε πολύ εύκολα, γρήγορα, χαλαρά και όμορφα. Ίσως γιατί οι δουλειές μου ήταν λιγότερες, μπήκαμε βλέπετε πια σε έναν δρόμο μετά την αλλαγή της εποχής που θέλει από σήκωμα χαλιών μέχρι πλύσιμο ντουλάπας :-)))

Κάτι η όμορφη ημερήσια εκδρομή στην Αίγινα, κάτι η παρέα για καφεδάκι με φίλες νέες και παλιές, κάτι που τελικά ενώ μαγείρεψα για την Κυριακή τελικά φάγαμε έξω…οποία τύχη!!

Ήρθαν τα πράγματα πιο άνετα.

Και μάλλον πρέπει να το κάνω αυτό πιο συχνά.

Λέμε τώρα!

Μέσα όμως στα μαγειρέματα: παπουτσάκια μελιτζάνες, τυρόπιτα και γλυκό ψυγείου, εκείνο που για μένα προσωπικά ιδιαίτερη επιτυχία, ήταν  η πιττούλα.. Και η επιτυχία οφείλεται στο γεγονός ότι έγινε πολύ γρήγορα χωρίς κόπο πολύ δηλαδή και ήταν πολύ νόστιμη (για τα δικά μου γούστα).

Περιγράφω λοιπόν.

Υλικά:

1 πακέτο φύλλο σφολιάτας

300 γραμμάρια φέτα

150 γραμμάρια μπλε τυρί

1 κεσεδάκι γιούρτι 2%

3 αυγά μέτρια

μισό φλιτζάνι γάλα φρέσκο

1 ματσάκι μικρό άνηθο

½ κουτ. Γλυκού μοσχοκάρυδο τριμμένο

1 κοφτό κουταλάκι του γλυκού κάρυ

½  κουτ. Γλυκού μπέϊκιν πάουντερ

Εκτέλεση ολίγων λεπτών :

ξεπαγώνετε την σφολιάτα, στρώνετε το ένα φύλλο σε βαθύ πυρέξ (κατά προτίμηση τετράγωνο γιατί παίρνει σχεδόν το φύλλο αυτούσιο)

Σε βαθύ μπολ τρίβετε με το πιρούνι την φέτα και το μπλέ τυρί, στην συνέχεια ρίχνετε το γιαούρτι, τα αυγά, το γάλα, τον άνηθο αφού τον ψιλοκόψετε, τα μπαχαρικά και το μπεϊκιν.  Ανακατεύετε καλά να ομογενοποιηθούν τα υλικά και είστε έτοιμοι.

Ρίχνετε το μείγμα πάνω στην σφολιάτα και σκεπάζετε με το δεύτερο φύλλο.

Εάν τύχει να περισσεύουν κάπως οι γωνίες της σφολιάτας, τις κόβετε με το μαχαίρι και δεν τις πετάτε, τις κάνετε σχηματάκια με τα δάχτυλα και τις βάζετε από πάνω ως ντεκόρ.

Δημιουργείτε έναν «κόθρο», χαρακώνετε με το μαχαίρι και είστε έτοιμοι για ψήσιμο.

Σε καλά προθερμασμένο φούρνο (απαραίτητα για το φούσκωμα της σφολιάτας) ψήνετε για 25-30 λεπτά στους 200 βαθμούς με πάνω κάτω αντιστάσεις.

Γίνεται πικάντικη λόγω των υλικών (μπλέ τυρί, άνηθος και κάρυ) και πολύ αφράτη ως γέμιση (χάρη στα αυγά, το μπέϊκιν και το γιαούρτι).

Για καλό πρωϊνό...ραντεβού στο Μετρό Συντάγματος.

Ένα καλό και ευχάριστο Σαββατοκύριακο, σίγουρα περιέχει μέσα στις δραστηριότητες του τουλάχιστον δύο καλά πρωϊνά (breakfast κατά την κοινή ορολογία).  Σας δίνετε λοιπόν η ευκαιρία να μάθετε περισσότερα γι' αυτήν την καλή συνήθεια σε μια ειδική εκδήλωση που θα γίνει στον χώρο πολλαπλών εκδηλώσεων του Μετρό στην Πλατεία Συντάγματος.

Για περισσότερες πληροφορίες δείτε το σχετικό δημοσίευμα μέσα από το In Gr

Ανανέωση και στο "εδώ" σπίτι.

Μια μικρή ανανέωση την χρειαζόμασταν!
Το χρώμα επιλέχτηκε ως πιο αισιόδοξο και πιο κοντά στην φύση, ενώ μπορεί να είναι και πιο εύκολο στο μάτι για την ανάγνωση των κειμένων.
Σαν τους παλιούς πράσινους πίνακες των σχολικών μας χρόνων  :-))

Κάπως έτσι έκανα και με το σπίτι μου απλώς εκεί επέλεξα ως κύριο χρωματικό στοιχείο το πορτοκολί με φόντο τα μπέζ, μιας και ήθελα περισσότερο χαρά και φωτεινότητα τούτην την περίοδο.
Φως με αποχρώσεις πρωϊνής ανατολής για να αιστανθούμε κάπως καλύτερα.

Κεφαλλονίτικη Κρεατόπιτα με φύλλο ανοιγμένο στο χέρι

Η φιλή Κική στην Μικρή της Κουζίνα έγραψε την ιστορία της για την Κολοκυθόπιτα με ανοιγμένο στο χεράκι φύλλο που τόσο την έχει συνδυάσει με τις κατά καιρούς επισκέψεις στην Κεφαλλονιά (το δικό μου κατά ¼ καταγωγής νησί). 

Στην Κεφαλλονιά συνηθίζουν πολύ την Μπακαλιαρόπιτα (post έχω βάλει κατά το παρελθόν) αλλά και την Κρεατόπιτα με κομμάτια κρέατος και όχι κιμά, όπως συνηθίζεται ως επί το πλείστον.

Υποσχέθηκα να γράψω τούτη την πίτα λοιπόν, όχι γιατί δεν θα την βρείτε αλλού άμα ψάξετε στο διαδίκτυο, αλλά γιατί τούτη την έφτιαχνε η νόνα μου με τον δικό της τρόπο.

Που οι Κεφαλλονίτες να ξέρετε έχουν ένα άλλο τρόπο, πιότερο «βουρλισμένο» από ούλους τους Επτανήσιους :-))

Χρειάζεστε ψιλοκομμένο κρέας από μπουτάκι αρνίσιο (παλιά έβαζαν από τράγο, αλλά νομίζω πως μυρίζει ιδιαίτερα) και χοιρινό ψαχνό. Θα πλύνετε καλά τα κρεατικά, θα τα ξεκοκαλιάσετε και θα τα κόψετε σε μπουκίτσες (όσο πιο μικρές μπορείτε). Προσωπικά τα πλένω καλά, τα βράζω για κανένα μισάωρο και μετά τα μαδώ με τα χέρια και τα αφήνω στην άκρη.

Σε κατσαρόλα βαθιά βάζω λάδι για σοτάρω ένα μεγάλο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, 3-4 σκελίδες σκόρδο και αφού μαραθούν ελαφρά προσθέτω τα ψιλοκομμένα κρεατικά, ελάχιστο αλάτι (θα καταλάβετε γιατί ελάχιστο πιο κάτω), πιπέρι και τα αφήνω να  σωταριστούν μαζί και να πάρουν χρώμα.

Στην συνέχεια ρίχνω ψιλοκομμένη ντομάτα (χωρίς φλούδα και σπόρους), ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, μια πατάτα κομμένη σε μικρά κομματάκια, λίγο χυμό ντομάτας, κανέλα και τα αφήνω να βράσουν όλα μαζί. Ίσως να χρειαστεί λιγάκι επιπλέον υγρό, νεράκι και κρασάκι ανάμεικτα θα κάνουν την δουλειά τους καλά. 

Κατεβάζω από την φωτιά, αφήνω την γέμιση λίγο να χλυάνει και προσθέτω ένα φλιτζανάκι του καφέ ρύζι. Τέλος προσθέτω κεφαλοτύρι κομμένο σε μικρά κομματάκια, ανακατεύω καλά και είμαιε έτοιμη να γεμίσω την πίτα.

Αν φτιάξετε σπιτικό φύλλο, όπως η Κική (οι οδηγίες της είναι πολύ καλές και να μην τις γράφω πάλι), μην ξεχάσετε να βάλετε το ξύδι, μπορείτε δε αντί για ξύδι να βάλετε και κρασάκι. Βοηθούν στο να γίνει το φύλλο τραγανό και πιο νόστιμο.

Εναλλακτικά αν δεν φτιάξετε φύλλο, δοκιμάστε τα έτοιμα του εμπορίου με την ένδειξη χωριάτικο. Νόστιμη θα βγει και με αυτά η πίτα σας.

Το μυστικό είναι το κρέας να είναι ψιλοκομμένο, να βάλετε κρασάκι οπωσδήποτε στο τσιγάρισμά του καθώς και κανέλλα και κεφαλοτύρι. Αν δε, βρείτε πικάντικο Κεφαλλονιάς να το προτιμήσετε.

Καλή σας όρεξη. 
Αφιερωμένο στην Μικρή Κουζίνα και τα καλούδια που με μοναδικό τρόπο δημιουργεί και περιγράφει.

Φωτογραφίες και πληροφορίες, αλλά και ιστορίες και έθιμα για το νησί, θα βρείτε στον Κεφαλλονίτη, αξίζει να τον επισκεφθείτε.

Τα άσπρα γεμιστά

Τα ζαρζαβατικά και τα τυροκομικά είναι πολύ του γούστου μου, αλλά όχι και του καλού μου.
Πρέπει λοιπόν κάθε φορά να σκέφτομαι και να σκαρφίζομαι καταστάσεις προκειμένου να τα κάνω πιο «ελκυστικά» προς βρώση και κατανάλωση από όλα τα μέλη της οικογενείας.

Ο μικρός μας πάλι δεν είναι του κρέατος (μάλλον  μου μοιάζει δηλαδή) και κάπως έτσι μας προέκυψαν τα χθεσινά μας γεμιστά.
Κολοκυθάκια χοντρούτσικα και πατατούλες μετρίου μεγέθους. Συνολικά 12 κομμάτια.
Αρχικά έπλυνα καλά πατάτες και κολοκύθια, τα καθάρισα από φλούδες και χνούδι και άρχισα το «άδειασμά» τους με το ειδικό εργαλείο, αφού προηγουμένως τους έκοψα κομματάκι για να δημιουργήσω «καπάκι» και να διαμορφώσω σαν «βαρκούλες» τα κολοκυθάκια και σας «βραχάκια» τις πατατούλες, πρέπει να βάλουμε και το παιχνίδι στην ζωή μας, όταν έχουμε για βοηθό ένα 3χρόνο!

Σε βαθύ τηγάνι σοτάρισα δύο μέτρια ψιλοκομμένα κρεμμύδια και στην συνέχεια έριξα το περιεχόμενο από τα κολοκύθια και τις πατάτες αφού προηγουμένως τα είχα περάσει για λίγο από το multi για να τα κάνω κάπως σαν πουρέ. Πρόσθεσα: αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο, σκόρδο σκόνη, αρκετό ξερό δυόσμο και λίγη σόγια σος. Τα άφησα να λίγο να μαραθούν και να ενωθούν τα αρώματα τους αφού ανακάτεψα μια – δυο φορές με κουτάλα ξύλινη. Κατέβασα από το μάτι και στην συνέχεια πρόσθεσα ένα ποτήρι του κρασιού ρύζι Basmati (αρωματικό) και 150 περίπου (γιατί είναι με το μάτι) ξυνομηζύθρα την οποία ενσωμάτωσα μέσα στο μείγμα.  Ανακάτεψα καλά και γέμισα τα κολοκυθάκια και τις πατάτες.

Στρώθηκαν στο ταψί. Τα περίχυσα με λαδάκι, λίγο αλάτι και νεράκι (δύο κουταλιές γέμιση που έμεινε τις έριξα μέσα στο ταψί μου).

Έψησα σε μέτριο φούρνο για μιάμιση περίπου ώρα, μέχρι να μαλακώσουν και να ροδίσουν τα κολοκυθάκια και οι πατατούλες. Το αποτέλεσμα μάλλον με δικαίωσε, μιας και ήταν μια άλλη εκδοχή για τα αγαπημένα γεμιστά.

Εγώ τα ονόμασα «άσπρα» γιατί δεν είχαν ίχνος ντομάτας και όλα τα υλικά της γέμισης (πλην των μυρωδικών) ήταν άσπρα ως προς τον χρωματισμό τους  :-)))

Ανάλαφρη γεύση λεμονιού

Όσο κι’ αν ψύχρανε ο καιρός το τελευταίο διήμερο, το θέρος είναι προ των πυλών και τα ελαφριά επιδόρπια και γλυκά είναι αυτά που του αρμόζουν. Καλή η σοκολάτα και λίγοι καταφέρνουν να της αντισταθούν σθεναρά, αλλά η ελαφριά υπόξινη mousse λεμονιού έχει στο δικό μας τουλάχιστον περιβάλλον, φανατικούς φίλους με πρώτη και καλύτερη την πεθερά μου.


Σας γράφω λοιπόν και νομίζω πως θα αρέσει ιδιαίτερα στην Αμαλία, την συνταγή για τούτη την πολύ εύκολη και ελαφριά mousse, που θα σας γλυκάνει αλλά και θα σας χαρίσει ωραία γεύση μετά από ένα χορταστικό γεύμα ή δείπνο. Χωρίς αυγά, σε μια αρκετά light εκδοχή, που αν δεν είχε και ζάχαρη θα ήταν το «ιδανικό» επιδόρπιο :-))

Θα χρειαστείτε το λοιπόν (που έλεγε κι’ ένας παλιός τυπογράφος μας):

·        1 κουτί φυτική κρέμα γάλακτος, αυτή στο πράσινο κουτί (προσωπικά έβαλα τα ¾ του περιεχομένου, γιατί η φόρμα που είχα δεν είναι από τις μεγάλες).

·        3 κουταλιές της σούπας τυρί κρέμα (τύπου Φιλαδέλφεια).

·        1 φλιτζάνι τσαγιού ψιλή ζάχαρη, χυμό από ένα μεγάλο λεμόνι καθώς και το ξύσμα του.

·        1 φλιτζάνι του τσαγιού νερό και το μισό περιεχόμενο ενός φακέλου ζελέ λεμόνι.

Αρχικά ζεσταίνετε το νερό σ’ ένα κατσαρολάκι, αδειάζετε το μισό φάκελο από το ζελέ ανακατεύετε καλά να λιώσει το ζελέ και το αφήνετε λίγο στην άκρη να κρυώσει.
Χτυπάτε την κρέμα γάλακτος μαζί με την ζάχαρη, μέχρι να κάνετε μια ελαφριά σαντιγύ (3 – 4 λεπτάκια) προσθέτετε την κρέμα τυριού, ανακατεύετε 2 λεπτά ακόμη ώστε να ενωθούν καλά τα υλικά και στην συνέχεια ρίχνετε το ξύσμα του λεμονιού, τον χυμό και το ζελέ. Ανακατεύετε καλά μ’ ένα κουτάλι και είστε έτοιμοι.
Βάζετε το μείγμα σε φόρμα πλαστική για ζελέ, αυτές με το άνοιγμα για πιο εύκολο ξεφορμάρισμα και πιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ή σε μπολάκια για ατομικό σερβίρισμα και την αφήνετε στο ψυγείο για 3-4 ώρες, να πήξει. Επισημαίνω ότι θα ξεφορμαριστεί τέλεια, αλλά θα είναι ανάλαφρη και όχι συμπαγής σαν ένα ζελέ.
Διακοσμείτε με ξύσμα από λεμόνι και καραμελωμένο  αμύγδαλο φιλέ.
Καλή σας απόλαυση.

Στραπατσάδα... τα πάντα μέσα μου. Για έξω τι να σας πω τώρα;

Το τελευταίο διάστημα δεν έχω διάθεση να γράψω κάτι, ούτε να αναρτήσω συνταγή, ίσως γιατί δεν έχω φτιάξει και κάτι που θα παρουσίαζε δημιουργικό ενδιαφέρον για να το μοιραστώ μαζί σας.

Φαγητά απλά και καθημερινά με κάποιες ίσως δικές μου παραλλαγές για να ταιριάζουν στα γευστικά γούστα μας.

Το κλίμα είναι άλλωστε πολύ βαρύ εδώ και μέρες και δεν μου κάνει «καρδιά» για πολλά ιδιαίτερα. Είναι και κάποια προσωπικά πράγματα που με «βάρυναν» επίσης.

Αν βάλει δε, κανείς και τα πρόσθετα της εποχής «μας έπιασε η άνοιξη και αλλού θα θέλαμε να είμαστε, αλλά είμαστε εδώ και πρέπει να δίνουμε παρόν»… τότε το φορτίο είναι ακόμη βαρύτερο και τι να γράφουμε τώρα για συνταγές και τηγάνια, για μαριναρίσματα και παναρίσματα!  Άστε τα να πάνε φίλες και φίλοι…

Όμως νοιώθω την ανάγκη να σας πω, γιατί βλέπω και στα φιλικά και αδελφά blogs (πλην καλών εξαιρέσεων και μπράβο σας κόρες καλό-νοικοκυρές και κύρηδες καλό-νοικοκύρηδες) παρόμοια συναισθήματα με τα δικά μου, ότι θα γυρίσει σιγά – σιγά ο τροχός και πάλι θα έρθουν τα καθημερινά μας ενδιαφέροντα στην θέση τους. Αλλά να είναι για καλό εύχομαι.

Μέχρι  τότε, η θαλπωρή και η αγάπη που νοιώθουμε για τους δικούς μας ανθρώπους μπορεί να βγει «δημιουργικά» και με μια στραπατσάδα βρε αδελφέ!

Στραπατσάδα

6 αυγά μεγάλα

3 μεγάλες ώριμες ντομάτες ψιλοκομμένες (χωρίς φλούδα και σπόρια)

2 μέτρια κολοκυθάκια τριμμένα στον τρίφτη και ελαφρώς αλατισμένα για να στραγγίξουν από τα νερά τους.

200 γραμμάρια φέτα τριμμένη ή ξυνομηζύθρα.

1 ψιλοκομμένη πράσινη πιπεριά.

1 κουταλάκι κοφτό δυόσμο ξερό.

πιπέρι, πάπρικα γλυκιά,

λίγη ζάχαρη (πρέζα δηλαδή που λέμε)

λίγο αλάτι (αν είναι αλμυρή η φέτα ίσως καθόλου).

λίγο γάλα και

ένα κουταλάκι κοφτό κορν φλαοϋερ.

και λίγο γάλα.

Σε βαθύ αντικολλητικό τηγάνι βάζουμε λίγο λάδι να ζεσταθεί. Στην συνέχεια ρίχνουμε την ψιλοκομμένη ντομάτα μαζί με την πιπεριά καθώς την ζάχαρη και το πιπέρι, αφήνουμε να σοταριστούν λίγο και στην συνέχεια ρίχνουμε και το τριμμένο κολοκύθι. Τα αφήνουμε λίγο να μαραθούν. Σε μπολ τώρα σπάμε τα αυγά τα οποία και χτυπάμε μαζί με το γάλα και το κορν φλάοϋερ μέχρι να ενωθούν καλά.

Τα ρίχνουμε στο τηγάνι, προσθέτοντας τον δυόσμο, την πάπρικα και την φέτα (ή την ξυνομηζύθρα). Ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα μέχρι το μείγμα μας να αρχίσει να πήζει. Σβήνουμε την φωτιά και αποσύρουμε σταδιακά αφήνοντας ελαφρώς το φαγητό να κρυώσει και να μπορεί να σερβιριστεί. Συνοδεύεται με φρέσκο ψωμάκι και καμμιά παγωμένη μπυρίτσα μιας και η ζέστη μας ήρθε …για να μείνει τους επόμενους 4-5 μήνες.  Καλή δύναμη.

Υ.Γ. 1^ον  Η στραπατσάδα  σηκώνει πολύ πείραγμα και πείραμα, οπότε ότι σας βρίσκεται στο ψυγείο σας μπορείτε να το αξιοποιήσετε.

Υ.Γ 2^ον  Η φωτογραφία είναι δανεική από το Internet, και την αναρτώ γιατί μου δίνει ένα πολύ έντονο αίσθημα αισιοδοξίας.

Παγωτό Μπανάνα στα γρήγορα...

Μερικές πολύ ώριμες μπανάνες (που δεν θα την έβγαζαν καθαρή) βρήκαν τον δρόμο τους προς την κατάψυξη… έγιναν δηλαδή παγωτό :-)

Απλά σχετικά, και με μια σκέψη που αρχικά ξεκίνησε για μαρμελάδα μπανάνας, την οποία στο τέλος εγκατέλειψα μιας και μετά σκέφτηκα πως θα είναι πολύ γλυκιά και αμυλώδης ως μαρμελάδα και ίσως δεν αρέσει σε κανένα.

Έτσι το γύρισα σε παγωτό…

Καθάρισα  8 ή 9 μεγάλες ώριμες μπανάνες κόπηκαν με το μαχαίρι σε κομματάκια όπως της φωτογραφίας και μπήκαν στο multi μαζί με χυμό από ένα μεγάλο πορτοκάλι και δύο λεμόνια (για να τις προστατεύσουν από το μαύρισμα). 

Στην συνέχεια προωθήθηκαν σε κατσαρόλα αντικολλητική μαζί με μία κούπα ζάχαρη (η μπανάνα είναι ήδη αρκετά γλυκιά), μισό κουταλάκι κοφτό βανίλια που προστέθηκε προς το τέλος του βρασμού και λίγη σκόνη σαφράν για περισσότερο χρώμα.

Πήραν μια βράση μέχρι να δέσει κάπως η μαρμελάδα, την οποία ανακάτευα συχνά με ξύλινη κουτάλα γιατί το άμυλο της μπανάνας είναι επιρρεπές στο κόλλημα στον πάτο της κατσαρόλας.

Στην συνέχεια άφησα την μαρμελάδα (ας την πούμε έτσι) να κρυώσει.

Και μετά από κανένα 2-ωρο περίπου χτύπησα μια μεγάλη φυτική κρέμα (αυτή στον πράσινο κουτί) σε σαντιγύ (με ελάχιστη ζάχαρη άχνη) 3 φύλλα ζελατίνας διαλυμένα σε νερό (2-3 κουταλιές νερό στο οποίο θα μουλιάσουν τα φύλλα μέχρι να μαλακώσουν, μετά λίγο ζεστό νεράκι για να διαλυθούν τελείως) και ένωσα πια όλα τα πιο πάνω υλικά με την βοήθεια του μίξερ για 2-3 λεπτά ακόμη.

Τοποθέτησα το μείγμα σε βαθύ και αρκετά σκληρό πλαστικό τάπερ και μπήκε στην κατάψυξη. Σε λίγες ώρες (και επειδή ομολογώ πως το ξέχασα) το έβγαλα και ήταν έτοιμο προς κατανάλωση.

Δεν το ξαναχτύπησα, όπως συμβαίνει συνήθως με τα παγωτά που γίνονται με το χέρι, είπαμε το ξέχασα, αλλά δεν είχε πιάσει κρυστάλλους. Απλώς θέλει λίγο να το αφήσετε να ξεπαγώσει για πιο εύκολο σερβίρισμα και θυμίζει  κάπως στην υφή του το παρφέ παγωτό όταν μαλακώσει.

Συνοδεύεται πολύ ωραία από σάλτσα σοκολάτας ή καραμέλας αλλά και ξηρούς καρπούς ή καραμελωμένες μπανάνες σε φέτες (αυτές τις έφτιαξα την επόμενη μέρα).

Πολύ αρωματικό και όχι ιδιαίτερα παχυντικό θα έλεγα (αφού η ζάχαρη είναι σχετικώς περιορισμένη και η κρέμα γάλακτος είναι με φυτικά λιπαρά).