Ευτυχές το 2012

Ευτυχές το 2012!

Να μπει με το καλό στα σπιτικά σας 

και το δεξί ποδαρικό 

να είναι πάντα υπαρκτό μέσα στη χρονιά σας.

Χρόνια πολλά φίλες και φίλοι.

Το "τυπογραφικό" λάθος της εκατονταετίας οφείλεται σ' ένα μικρό χεράκι που δεν κατάφερε
να κάνει σωστά το "μηδέν" με το γλάσσο μας,
παρά ταύτα, εμείς σας ευχόμαστε ολόψυχα
 και τα επόμενα 100 να είναι όμορφα και ευτυχισμένα.

Κοιτώντας το Άστρο της Άγιας Νύχτας...

... οι βοσκοί της Βηθλεέμ περίμεναν κάτι μαγικό να συμβεί εκείνα, τα  μακρινά πια μέσα στο χρόνο, Χριστούγεννα!

Περιμένοντας λοιπόν και εμείς σήμερα με την σειρά μας το Θαύμα των Φετινών Χριστουγέννων να σας ευχηθώ ολόψυχα να 'ρθει το συντομότερο.

Να 'ρθει και ν' αγκαλιάσει με τον τρόπο του όλους μας, αλλά και τον καθένα μας ξεχωριστά, μιας και όλοι έχουμε ανάγκη αυτά τα Θαύματα (όπως τα βλέπουν τα μάτια των παιδιών μας) για να νοιώσουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε μέσα από τις "Συμπληγάδες" που μας περιβάλλουν.

Καλά Χριστούγεννα φίλες και φίλοι bloggers. 

Με  Υγεία και πολύ Δύναμη στην Νέα Χρονιά

και μην "ξεχνάτε" πως τα όνειρά σας είναι πηγή Χαράς.

Κουτσουράκια ή ρολάκια γευστικά και καρυδάτα.

Πριν λίγο καιρό, ψάχνοντας και διαβάζοντας διάφορες συνταγές μέσα σε φιλικά μαγειρικά blogs και sites, έπασε πάνω σε μια πανεύκολη συνταγή για κρουασανάκια, στο site των Μαγειρικών Διαδρομών.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι τα υλικά της ζύμης ήταν μόνον 3 και μάλιστα με κάτι που δεν φανταζόμουν. Την τύπωσα λοιπόν και ήρθε ο καιρός να μπω στην πρακτική εφαρμογή του θέματος.

Τα 3 βασικά τα είχα διαθέσιμα στο σπίτι. Απλώς εγώ έκανα όπως πάντα τα δικά μου και σ' αυτά πρόσθεσα το κάτι παραπάνω....
Έτσι η ζύμη μου έγινε από :
1 πακέτο βούτυρο τύπου Κερκύρας,
1 κουτί τυρί κρέμα των 300 γραμμαρίων,
400 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1/2 κούπας ζάχαρη άχνη,
και 1/2 κουταλάκι κοφτό βανίλια κρυσταλλική.

Ζυμώθηκαν όλα τα υλικά μαζί και με το χέρι.
Με το βούτυρο παγωμένο και κομμένο σε μικρά κομμάτια.
Αφού η ζύμη έγινε συμπαγής μπήκε στο ψυγείο για 3 ώρες τυλιγμένη σε μεμβράνη.

Όταν την έβγαλα από το ψυγείο την χώρησα σε 6 ίσα μέρη και με την βοήθεια μικρού ρολού την άνοιξα πάνω σε ένα στρογγυλό καπάκι απο τάπερ, ακολουθώντας τα βήματα όπως περιγράφονται και στην αρχική συνταγή.

Δεν είχα όμως διαθέσιμα φουντούκια, αλλά τριμμένο καρύδι το οποίο ανακάτεψα με κανέλλα, ζάχαρη κρυσταλλική άσπρη και ζάχαρη μαύρη. Το μείγμα αυτό το χρησιμοποίησα στο άνοιγμα του κάθε κομματιού ζύμης, αλλά μετά όπως αυτά είχαν πια διπλωθεί, τα ρολλάρισα και πάλι μέσα στην καρυδοζάχαρη.
Συνολικά βγήκαν κάτι παραπάνω από 30 κομμάτια. Προσωπικά μου θύμισαν λίγο "κουτσουράκια" δένδρων έτσι που βγήκαν χρυσοκαφετιά. Αλλά είναι πολύ γευστικά και αρωματικά και πραγματικά τα υλικά εκπλήσουν για το αποτέλεσμα που δίνουν.
Σας συνιστώ να τα δοκιμάσετε εάν έχετε χρόνο και διάθεση.

Καγιανάς, με μπρόκολο και μανιτάρια

Για να κάνεις τους άλλους να φάνε κάποια πράγματα, πρέπει να σκαρφίζεσαι κάθε μέρα διάφορα, ειδικά όταν μιλάμε για ορκισμένους εχθρούς κάποιων λαχανικών όπως το μπρόκολο και το κουνουπίδι (ως προς το τελευταίο συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου στο εχθρικό κοινό).
Αν όμως τα κάνεις "δελεαστικά" ως προς την σύνθεση και την παρουσίαση τότε έχεις μάλλον λαμπρά αποτελέσματα στην κατανάλωσή τους!

Κάπως έτσι μας προέκυψε και το ακόλουθο φαγάκι.  

Καγιανάς με μπρόκολο και μανιτάρια.

Είχαμε ξεχάσει ένα φρέσκο κουτί με μανιτάρια και όταν τα θυμήθηκα ήταν βραδάκι πια.
Είχε αγοράσει και πάτερ φαμίλιας φρέσκο μπρόκολο με σκοπό να "ταϊσει" την φτερωτή μας οικογένεια, οπότε έπρεπε να του το βράσω...  Έτσι λοιπόν, εκμεταλλεύτηκα τα δύο λαχανικά για ένα γρήγορα βραδινό φαγητό.

Καθαρίζετε τα φρέσκα μανιτάρια με τον τρόπο που εσείς συνηθίζετε (προσωπικά το έχω ξαναγράψει, τα ξεπλένω ελαφρώς μέσα σε λίγο νεράκι και τα σκουπίζω μετά). Παίρνετε μια μεγάλη τούφα μπρόκολο και της κόβετε τα μπουκετάκια μικρά. Τα ξεπλένετε επίσης καλά αφού τα αφήσετε για λίγο μέσα σε ξυδόνερο (μιας και έχουμε να κάνουμε  και με φυτοφάρμακα) .

Στην συνέχεια, λαμβάνετε βαρύ τηγάνι ανά χείρας και το τροφοδοτείτε με μια καλή κουταλιά της σούπας βούτυρο και μια  γενναία κουταλιά ελαιόλαδο. Το βάζετε να κάψει για να σωτάρετε τα μανιτάρια και τα μπουκετάκια του μπρόκολου. Τα αφήνετε να μαλακώσουν καλά ανακατεύοντας από καιρό σε καιρό.

Ρίχνετε μέσα λίγο μαύρο τριμμένο πιπέρι, λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο, λίγο τζίντζερ σκόνη και λίγη σκόνη σκόρδου. Ανακατεύετε να ενωθούν και τα μπαχαρικά μαζί με τα λαχανικά.
Όπως έχει πλέον διαμορφωθεί το μείγμα τώρα το εμπλουτίζετε με μισό φλιτζάνι τριμμένη φέτα (γι' αυτό και θέλει προσοχή στο αλάτισμα το φαγητό μας) ενώ σ' ένα μπολ σπάτε  4 αυγά τα οποία και χτυπάτε μαζί με λίγο γάλα φρέσκο ή εβαπορέ.

Όταν η φέτα έχει αρχίσει να λιώνει και να δένει με τα υπόλοιπα υλικά ρίχνετε και τα χτυπημένα αυγά.
Ανακατεύετε συχνά - πυκνά με ξύλινη κουτάλα μέχρι το μείγμα να ενωθεί και τα αυγά σας να έχουν ψηθεί.  Αφήνετε να τραβήξουν και είστε έτοιμοι για σερβίρισμα παρέα με λίγο φρέσκο ψωμάκι.
Απλό, εύκολο, χορταστικό και το μπρόκολο τρώγεται... πάρα, μα πάρα πολύ, ευχάριστα απ' όλους.

Αρωματικό Γαριδο-πίλαφο

Αποχή από τα κρεατικά μιας και τις μέρες των Χριστουγέννων πάλι πολλά θα γευτούμε από αυτά.

Προτιμώ σαφώς τα μεζεδάκια που έχουν σαν πρώτη ύλη κάποιο μέλος της θαλασσινής κοινωνίας (σικ) κι’ ας μην καταφέρνω να τα έχω πάντα την ώρα που τα επιθυμώ.

Το αρωματικό μου γαριδο-πίλαφο όμως τούτη την φορά έγινε τέλειο και γι’ αυτό σας το γράφω. 

Ξεφύγαμε για μια φορά ακόμη από την κλασσική συνταγή και κάναμε κάτι άλλο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1 πακέτο γαρίδες μεγάλου μεγέθους (καθαρισμένες τούτη την φορά για ευκολία)

1 μεγάλη ντομάτα χωρίς τους σπόρους της κομμένη σε κύβους,

1 μέτριο κόκκινο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 σκελίδα σκόρδου ολόκληρη,

1 ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο,

1 ποτηράκι κρασί λευκό,

3 κουταλιές σάλτσα ή τσάτνυ από: βύσσινα, κράνα, δαμάσκηνα ή ανανά. Κάτι δηλαδή γλυκό αλλά και ελαφρώς ξινό ταυτόχρονα, γιατί αυτό θα κάνει την διαφορά στη γεύση.

Φρεσκό-τριμμένο πιπέρι, αλάτι, τζίντζερ σκόνη και πάπρικα γλυκιά.

1 ποτήρι ρύζι καστανό ή μπασμάτι (ανάλογα τις προτιμήσεις σας)

1 ποτήρι σπιτικό ζωμό ή απλώς ζεστό νεράκι.

Ξεπαγώνετε τις γαρίδες, τις ξεπλένετε καλά και τις αφήνετε για 15 λεπτά μέσα σε ξυδόνερο.

Σε κατσαρόλα βαθιά βάζετε ελαιόλαδο (μισό φλιτζάνι περίπου) για να σοτάρετε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και την σκελίδα του σκόρδου. Όταν πάρει να γυαλίζει, αφαιρείτε το σκόρδο και  ρίχνετε μέσα και την κομμένη ντομάτα μαζί με ελάχιστο νεράκι. Αφήνετε να βράσουν για 5 λεπτά και στην συνέχεια ρίχνετε μέσα τις γαρίδες (αφού τις έχετε στραγγίζει από το ξυδόνερο). Μπαίνουν πλέον και τα υπόλοιπα υλικά: μαϊντανός, τσάτνυ, κρασί καθώς και τα μπαχαρικά και το αλάτι.

Τα υλικά όλα μαζί βράζουν για 6-7 λεπτά και στην συνέχεια ρίχνετε και το ρύζι Συμπληρώνετε με το ζωμό ή το νερό και αφήνετε και πάλι να βράσουν χαμηλώνοντας την φωτιά. Λίγο πριν το τέλος σβήστε τελείως την φωτιά και αφήστε το ρυζάκι στην ησυχία του, να πιει τα υγρά και να γίνει σπυρωτό.

Σερβίρετε και απολαύστε με ένα ποτηράκι λευκό κρασί.

Τυρένια κέρατα, σαν αυτά του Ρούντολφ

"Τι είναι αυτές μαμά;

Πιπεριές, που τις λέμε: κέρατο παιδί μου.

Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;

Πιπεριές παιδί μου, αλλά τις λένε κέρατο γιατί έχουν μακρύ σχήμα σαν κερατάκια. Βλέπεις;

Τα κερατάκια του Ρούντολφ, έτσι δεν είναι μαμά;"

E, τώρα αν αυτό εσείς το λέτε συνεννόηση... νομίζω πως έχετε και την κατάλληλη απάντηση για έναν σχεδόν πεντάχρονο, περίεργο νεαρό!

Πιπεριές κέρατο λοιπόν σαν αυτά του Ρούντολφ, είχαν στα "κοτσάνια" τους κάτι επιπλέον μέρες  παραμονής στο ψυγείο μας (κατά το έχουμε φορτωμένα στην πλάτη μας κάτι χρόνια πάρα πάνω) και για να μην πάνε οι έρμες χαμένες, γεμίστηκαν και έγιναν και αυτές τυρένιες!
Είπαμε, χωρίς τυρί εγώ δεν ζω...

200 γραμμάρια φέτα σε τρίμμα,
2 καλές κουταλιές της σούπας στραγγιστό γιαούρτι,
1 μεγάλη κουταλιά μουστάρδας,
λίγο πιπέρι τριμμένο,
λίγο μοσχοκάρυδο,
και 1 μικρό ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο.

Όλα μαζί τα υλικά της γέμισης ανακατεύτηκαν καλά μ' ένα πιρούνι.
Γεμίστηκαν οι πιπεριές που προηγουμένως είχαν πλυθεί και καθαριστεί από τα σπόρια τους.
Μπήκαν σε ταψάκι με ελάχιστο νεράκι, ελαιόλοδο καθώς τη λίγη γέμιση που περίσσεψε.
Τις έψησα στους 180 βαθμούς με αέρα μέχρι να ροδίσουν καλά και να γίνει ωραία και η σάλτσα τους.
Τα τυρένια κερατάκια του Ρούντολφ είχαν επιτυχία καθώς συνόδευσαν και την σούπα φακής, ενώ κάναμε και τον μικρό μας να τα γευτεί όλα με πολύ ευχαρίστηση, μιας και το παραμύθι κάνει τις μπουκιές να κατεβαίνουν πιο εύκολα :-)

Τυρένιο Σνακ ή αλλιώς λαδένια Τάρτα με 3 τυριά.

Τα γλυκά των ημερών ήθελαν και την «ισορροπία» τους, οπότε περάσαμε σε άμεση παραγωγή αλμυρού σνακ, για γρήγορο βραδινό κολατσιό, το υπόλοιπο μπήκε στην τσάντα για το γραφείο.

Τάρτα με 3 τυράκια και ζύμη αποκλειστικά φτιαγμένη από ελαιόλαδο (το δικό μας αφού έχουμε αρκετό) γιατί το βούτυρο είχε πάει όλο στα αστερομπισκότα :-)

Σε βαθύ μπολ  ανακάτεψα  τα ακόλουθα τυράκια: 150 γραμμάρια φέτα, 150 γραμμάρια κασέρι και 150 γραμμάρια τσένταρ. Την φέτα την έλιωσα μ’ ένα πιρούνι και τα μαλακά τα έτριψα στο χοντρό μέρος του τρίφτη.

Συμπλήρωσα το μείγμα με: 2 μέτρια αυγά, 1 κεσεδάκι γιαούρτι στραγγιστό και λίγο φρέσκο γάλα. 

Από μπαχαρικά: 1/3 κουταλάκι μαύρο τριμμένο πιπέρι και 1/3 κουταλάκι μοσχοκάρυδο τριμμένο.

Τέλος, έβαλα και λίγο ψιλοκομμένο ζαμπόν (εάν δεν το θέλετε μην βάλετε) και μια ντομάτα που καθαρίστηκε από τη φλούδα και τα σπόρια και κόπηκε σε μικρά κομματάκια.

Χτύπησα  καλά με τον αυγοδάρτη να ενωθούν τα στερεά με τα υγρά και το άφησα για λίγο στην άκρη μέχρι να ετοιμάσω τη ζύμη.

Για την ζύμη της τάρτας (για μέγεθος ενός μέτριου ταψιού φούρνου).

Χρειάστηκα  περίπου:  400 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 1/3 κουταλάκι ζάχαρη, 1/3 κουταλάκι αλάτι, 1μέτριο φλιτζάνι ελαιόλαδο, 1 μικρό αυγό και λίγη ρίγανη.

Ανακάτεψα τα υλικά με το χέρι  κάνοντας  «τσιμπιές» χωρίς να πολύ ζυμώνω με μεγάλες κινήσεις μέχρι να ενωθούν.

Άφησα την ζύμη για κανένα δεκάλεπτο να ξεκουραστεί και μετά την άπλωσα πάνω σε ελαφρώς λαδωμένο ταψί, ανοίγοντας την με τα δάχτυλα μέσα στο ταψάκι καλύπτοντας και τα πλαϊνά τοιχώματα.

Έτοιμη.

Με το πιρούνι την τρύπησα ελαφρώς σε διάφορα σημεία και την έψησα για 5-6 λεπτά  μόνη της σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς.

Στην συνέχεια την έβγαλα με προσοχή (γιατί καίει) και σ’ ένα σημείο που είχε λίγο φουσκώσει την τρύπησα με το πιρούνι, έκατσε το φούσκωμα και μετά τη γέμισα με  το τυρένιο (και όχι μόνον) μείγμα. Πάλι για ψήσιμο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια,  με πάνω κάτω αντιστάσεις ή μόνον με τον αέρα, ανάλογα πάντα με το φούρνο.

Τέλειο. Όπως ακριβώς θα ήθελα ένα τυρένιο σνακ, που τόσο λατρεύω.

Τέρμα οι απουσίες...μην χάσω και την τάξη του 2011!

Η αποχή μου από την κουζίνα κράτησε ακριβώς μια εβδομάδα.
Εκτός από τα μελομακάρονα που έφτιαξα, μέσα στην κουζίνα μου για μια εβδομάδα δεν ψήθηκε παρά μονάχα ελληνικός καφές!

Θα μου πείτε: και καλά, τι τρώγατε;

E, είχαμε προνοήσει… ενώ είχαμε ταυτόχρονα και τα τυχερά μας από τις συγγενικές πηγές!

Έτσι «παίξαμε μπάλα» με χυλοπίτες ορφανές, με μοσχαράκι ρολό συνοδεία καρότων, με ρολό κιμά γεμιστό με τυράκι και πιπεριές καθώς και χορτοσουπίτσα.
Δόξα το Θεό, την βγάλαμε καθαρή και επιβιώσαμε :-)

Αλλά πάει πέρασε κι’ αυτό και να 'μάστε...
Πιάσαμε ξανά κουτάλες και βουρ στις κατσαρόλες, γιατί η ψυχή μπορεί να βγει, αλλά το χουϊ πάντα μας αποχωρίζεται... τελευταίο!

Οπότε φτιάξαμε το ριζότο με τις γαρίδες μας, γιατί άλλο κρέας δεν θα το αντέξω!

Και μετά πιάσαμε τις γλυκές συναναστροφές.

Να λοιπόν η Χριστουγεννιάτικη Μαρμελάδα της αγαπητής Θείας Κικής.  

Mε κάποια όμως παραλλαγή, αφού προσωπικά ως κύρια βάση έβαλα αχλάδια, αντί για μήλα-κυδώνια, και φλούδες γλασσαρισμένες από πορτοκάλι αντί για βερίκοκα, ενώ τα άφησα να μαριναριστούν μέσα σε μαυροδάφνη παρέα με τον χυμό του πορτοκαλιού σχεδόν όλο το βράδι. Μιλάω για τα αποξηραμένα φρούτα (σύκα, σταφίδες μαύρες και ξανθές και δαμάσκηνα). Την επομένη έβρασα την μαρμελάδα σε δύο στάδια με ελάχιστο νεράκι και λίγο χυμό λεμονιού επιπλέον, γιατί τα αχλάδια είναι πιο "υγρά" σαν φρούτα. Το δεύτερο βράσιμο έγινε για να την κάνω να δέσει πιο καλά, όπως συνήθως κάνω και με τα γλυκά του κουταλιού και τώρα πια πήρε τον δρόμο προς τα βαζάκια που θα χαριστούν με αγάπη σε φίλους τούτες τις μέρες.

Αλλά και τα Μελένια Μπισκότα με Τζίντζερ της αγαπητής  Κωνσταντίνας από το Dinassweets ζυμώθηκαν χθες βράδυ, κόπηκαν σε αστέρια και ψήθηκαν για να μοσχομυρίσει η κουζίνα που είχε αρχίσει να μελαγχολεί με τις τόσες μέρες αποχής.

Σ' αυτά, όμως επίσης δεν μπορούσα να καθίσω ήσυχη και να ακολουθήσω κατά γράμμα τη συνταγή. Έτσι πρόσθεσα και ένα κουταλάκι κοφτό κανέλα, λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο, αντί για υγρή βανίλια, βανίλια σκόνη και ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ. Οι αναλογίες βέβαια των υλικών μου αυξήθηκαν γιατί έπρεπε να "μπουκώσουμε" πολλά στοματάκια.

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην συνταγή της Κωνσταντίνας είναι το λιώσιμο του βουτύρου μέσα στην κατσαρόλα μαζί με το μέλι και τη ζάχαρη. Διευκολύνει πολύ τα πράγματα και δεν χρειάζονται πολλά χτυπήματα. Προσωπικά όλα τα έκανα με τον αυγοδάρτη και λίγο χεράκι προς το τέλος για το ζύμωμα.

Ευχαριστώ σας πολύ και τις δύο αγαπητές συν-bloggers, που με κάνατε να πάρω και πάλι φόρα…

Είναι ωραίο πράγμα να σε "τσιγκλάνε" με τέτοιο τρόπο άνθρωποι που απλώς διαβάζεις μέσα στον "ιντερνετικό κόσμο".

Με το καλό και τούτες τις γιορτές στα σπιτικά σας.

Λαδιές, αναμνήσεις και συνταγές...

Στα όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα το λάδι που καταναλώναμε στο σπίτι μας, αλλά και αυτό των παππούδων μου, ήταν λάδι από τις δικές μας ελιές.

Ελιές που πέρασαν από τον προ-πάππο μου, στον παππού μου, που ως το «εγγράμματο» παιδί της πολύτεκνης οικογένειας του πήρε το μικρότερο μερίδιο σε γη.
Φρόντισε πάντως να βάλει κάποιες επιπλέον ρίζες μέσα στα στρέμματα που του αναλογούσαν και όσο ζούσε και μπορούσε πάντα παράστεκε στο μάζεμα της ελιάς.

Σαν παιδί είχα κάνει μαζί του πολλές φορές τον ποδαρόδρομο από το γειτονικό χωριό, προς το χωράφι και πάλι πίσω στο σπίτι που μας φιλοξενούσε για τα καλοκαίρια, μιας και σπίτι δικό μας στο χωριό δεν είχαμε.

Μετά, το χωράφι πέρασε στον πατέρα μου κι’ αυτός αφού δεν ζούσε πια στον τόπο καταγωγής του, απλώς πήγαινε μια δυο φορές το χρόνο να «δει» τις όμορφες ελιές δίνοντας την διαχείρισή σε συγγενικό πρόσωπο με τον τίτλο του «σέμπρου».

Ο πατέρας μου έφυγε.

Το χωράφι όμως έμεινε εκεί στον κάμπο…

Και πέρασε στα δυο παιδιά του εξ’ αδιαιρέτου.
Τη διαχείρισή του, πάντα την έχει ο «σέμπρος» και εμείς αν καμιά φορά μέσα στον χρόνο καταφέρουμε να πάμε να το δούμε από κοντά, πάει καλά! Αλλιώς … είμαστε στην «καλή διάθεση» του σέμπρου!

Δεν ξέρω πραγματικά ποια θα είναι η τύχη του στο μέλλον, μιας και τα «κατεχόμενα» εξ’ αδιαιρέτου συνήθως με προβλήματα προχωρούν… Πάντως φέτος είμαι χαρούμενη που κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου μελομακάρονα και πάλι με δικό μας "καινούργιο" λάδι, και καθώς τα έφτιαχνα, να θυμηθώ χρόνια παλιότερα και κουβέντες που έρχονται μέσα από το παρελθόν.

Τηγανίτες, κουλουράκια λαδιού, λαλάγγια, λουκουμάδες, δίπλες, μελομακάρονα και ο παραδοσιακός μπακλαβάς της Πρωτοχρονιάς είχαν πάντα τη πρώτη θέση στις κουζίνες αυτών που σήμερα δεν είναι μαζί μου. 

Η νοσταλγία είναι μάλλον που με κάνει να θυμάμαι τις γεύσεις καλύτερες από αυτές που ίσως πραγματικά ήταν!

Και στο σημείο αυτό, που ίσως θα περιμένατε μια συνταγή για μελομακάρονα, δεν θα σας γράψω, θα σας βάλω απλώς φωτογραφία για του λόγου το αληθές, μιας και υπάρχουν πολλές συνταγές για μελομακάρονα  που μπορείτε να διαβάσετε  και θα σας πω, να δώσετε περισσότερη σημασία στα πράγματα που «βρίσκετε» μέσα σας κάθε φορά που χρησιμοποιείτε ένα υλικό του τόπου και της ιδιαίτερης πατρίδας σας.

Εκείνα έχουν αξία! 
Κι εκείνα είναι που θα κάνουν την συνταγή σας ξεχωριστή.

Αχλαδομηλόπιτα Express, κατά των νεύρων.

Ώρες-ώρες με πιάνει ένα περίεργο πράγμα.

Θυμός, οργή, αγανάκτηση και κάτι σαν "παραίτηση" μαζί, όλα σ’ ένα «πακέτο».

Η προχθεσινή μέρα ήταν μια τέτοια. Πολλά μαζεμένα.

Και φυσικά ξέρω ότι δεν θα είναι και τα τελευταία, αλλά το συναίσθημα είναι εκεί και με κάνει να θέλω να «δείρω» άνθρωπο.

Ότι δεν μπορώ να δείρω (πέρα από κάτι ξυλιές που τρώει ο Θ. στα οπίσθια όταν κάνει τις διάφορες σκανταλιές του) είναι αυτονόητο, οπότε τη «νύφη πληρώνουν» οι κατσαρόλες και τα ταψιά στην κουζίνα  μου, ακόμη και όταν δεν είναι ανάγκη!

Για να ηρεμήσω λοιπόν και για να μην κάνω και πράγματα με πολλούς μπελάδες και τζάντζαλα – μάντζαλα, τα μήλα και τα αχλάδια ήταν ότι έπρεπε!

Δύο μεγάλα ξινό-μήλα και τέσσερα αχλάδια έγιναν μια γρήγορη πίτα πάνω σε σφολιάτα.

Γλυκαθήκανε όλοι και εγώ ξεθύμανα!

Πλένετε τα φρούτα τα καθαρίζετε, αφαιρείτε κουκούτσια και λούζετε με τον χυμό από ένα μέτριο πορτοκάλι και ένα μέτριο λεμόνι.

Στρώνετε ένα ταψί στρογγυλό του φούρνου με λαδόχαρτο πάνω στο οποίο θα έχετε ανοίξει ένα φύλλο σφολιάτας με την βοήθεια ενός μικρού ρολού.

Στην σφολιάτα στρώνετε τα κομμένα φρούτα σε κύκλους καλύπτοντας και τα όποια κενά.

Πασπαλίζετε με χοντροκοπανισμένο καρύδι και σκορπάτε ανάμεσα και λίγες σταφίδες. Εάν έχετε κάποια μαρμελάδα μπορείτε να βάλτε επίσης μικρές και σκόρπιες κουταλιές.

Τέλος, πασπαλίζετε κανέλα και μαύρη ζάχαρη πάνω από τα φρούτα.

Τις άκρες της σφολιάτας που περισσεύει στα πλαϊνά τις κόβετε με το μαχαίρι, τις κάνετε λωρίδες στρώνοντας τες σκόρπια στην επιφάνεια της πίτας.

Ψήνετε στους 200 βαθμούς για 20-25 λεπτά σε καλά προθερμασμένο φούρνου, ώσπου να φουσκώσει και να ροδίσει η σφολιάτα.

Και καλά κουράγια…σε όλους μας.