Ευτυχές το 2012

Ευτυχές το 2012!

Να μπει με το καλό στα σπιτικά σας 

και το δεξί ποδαρικό 

να είναι πάντα υπαρκτό μέσα στη χρονιά σας.

Χρόνια πολλά φίλες και φίλοι.

Το "τυπογραφικό" λάθος της εκατονταετίας οφείλεται σ' ένα μικρό χεράκι που δεν κατάφερε
να κάνει σωστά το "μηδέν" με το γλάσσο μας,
παρά ταύτα, εμείς σας ευχόμαστε ολόψυχα
 και τα επόμενα 100 να είναι όμορφα και ευτυχισμένα.

Κοιτώντας το Άστρο της Άγιας Νύχτας...

... οι βοσκοί της Βηθλεέμ περίμεναν κάτι μαγικό να συμβεί εκείνα, τα  μακρινά πια μέσα στο χρόνο, Χριστούγεννα!

Περιμένοντας λοιπόν και εμείς σήμερα με την σειρά μας το Θαύμα των Φετινών Χριστουγέννων να σας ευχηθώ ολόψυχα να 'ρθει το συντομότερο.

Να 'ρθει και ν' αγκαλιάσει με τον τρόπο του όλους μας, αλλά και τον καθένα μας ξεχωριστά, μιας και όλοι έχουμε ανάγκη αυτά τα Θαύματα (όπως τα βλέπουν τα μάτια των παιδιών μας) για να νοιώσουμε πιο δυνατοί και να προχωρήσουμε μέσα από τις "Συμπληγάδες" που μας περιβάλλουν.

Καλά Χριστούγεννα φίλες και φίλοι bloggers. 

Με  Υγεία και πολύ Δύναμη στην Νέα Χρονιά

και μην "ξεχνάτε" πως τα όνειρά σας είναι πηγή Χαράς.

Κουτσουράκια ή ρολάκια γευστικά και καρυδάτα.

Πριν λίγο καιρό, ψάχνοντας και διαβάζοντας διάφορες συνταγές μέσα σε φιλικά μαγειρικά blogs και sites, έπασε πάνω σε μια πανεύκολη συνταγή για κρουασανάκια, στο site των Μαγειρικών Διαδρομών.
Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι τα υλικά της ζύμης ήταν μόνον 3 και μάλιστα με κάτι που δεν φανταζόμουν. Την τύπωσα λοιπόν και ήρθε ο καιρός να μπω στην πρακτική εφαρμογή του θέματος.

Τα 3 βασικά τα είχα διαθέσιμα στο σπίτι. Απλώς εγώ έκανα όπως πάντα τα δικά μου και σ' αυτά πρόσθεσα το κάτι παραπάνω....
Έτσι η ζύμη μου έγινε από :
1 πακέτο βούτυρο τύπου Κερκύρας,
1 κουτί τυρί κρέμα των 300 γραμμαρίων,
400 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1/2 κούπας ζάχαρη άχνη,
και 1/2 κουταλάκι κοφτό βανίλια κρυσταλλική.

Ζυμώθηκαν όλα τα υλικά μαζί και με το χέρι.
Με το βούτυρο παγωμένο και κομμένο σε μικρά κομμάτια.
Αφού η ζύμη έγινε συμπαγής μπήκε στο ψυγείο για 3 ώρες τυλιγμένη σε μεμβράνη.

Όταν την έβγαλα από το ψυγείο την χώρησα σε 6 ίσα μέρη και με την βοήθεια μικρού ρολού την άνοιξα πάνω σε ένα στρογγυλό καπάκι απο τάπερ, ακολουθώντας τα βήματα όπως περιγράφονται και στην αρχική συνταγή.

Δεν είχα όμως διαθέσιμα φουντούκια, αλλά τριμμένο καρύδι το οποίο ανακάτεψα με κανέλλα, ζάχαρη κρυσταλλική άσπρη και ζάχαρη μαύρη. Το μείγμα αυτό το χρησιμοποίησα στο άνοιγμα του κάθε κομματιού ζύμης, αλλά μετά όπως αυτά είχαν πια διπλωθεί, τα ρολλάρισα και πάλι μέσα στην καρυδοζάχαρη.
Συνολικά βγήκαν κάτι παραπάνω από 30 κομμάτια. Προσωπικά μου θύμισαν λίγο "κουτσουράκια" δένδρων έτσι που βγήκαν χρυσοκαφετιά. Αλλά είναι πολύ γευστικά και αρωματικά και πραγματικά τα υλικά εκπλήσουν για το αποτέλεσμα που δίνουν.
Σας συνιστώ να τα δοκιμάσετε εάν έχετε χρόνο και διάθεση.

Καγιανάς, με μπρόκολο και μανιτάρια

Για να κάνεις τους άλλους να φάνε κάποια πράγματα, πρέπει να σκαρφίζεσαι κάθε μέρα διάφορα, ειδικά όταν μιλάμε για ορκισμένους εχθρούς κάποιων λαχανικών όπως το μπρόκολο και το κουνουπίδι (ως προς το τελευταίο συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου στο εχθρικό κοινό).
Αν όμως τα κάνεις "δελεαστικά" ως προς την σύνθεση και την παρουσίαση τότε έχεις μάλλον λαμπρά αποτελέσματα στην κατανάλωσή τους!

Κάπως έτσι μας προέκυψε και το ακόλουθο φαγάκι.  

Καγιανάς με μπρόκολο και μανιτάρια.

Είχαμε ξεχάσει ένα φρέσκο κουτί με μανιτάρια και όταν τα θυμήθηκα ήταν βραδάκι πια.
Είχε αγοράσει και πάτερ φαμίλιας φρέσκο μπρόκολο με σκοπό να "ταϊσει" την φτερωτή μας οικογένεια, οπότε έπρεπε να του το βράσω...  Έτσι λοιπόν, εκμεταλλεύτηκα τα δύο λαχανικά για ένα γρήγορα βραδινό φαγητό.

Καθαρίζετε τα φρέσκα μανιτάρια με τον τρόπο που εσείς συνηθίζετε (προσωπικά το έχω ξαναγράψει, τα ξεπλένω ελαφρώς μέσα σε λίγο νεράκι και τα σκουπίζω μετά). Παίρνετε μια μεγάλη τούφα μπρόκολο και της κόβετε τα μπουκετάκια μικρά. Τα ξεπλένετε επίσης καλά αφού τα αφήσετε για λίγο μέσα σε ξυδόνερο (μιας και έχουμε να κάνουμε  και με φυτοφάρμακα) .

Στην συνέχεια, λαμβάνετε βαρύ τηγάνι ανά χείρας και το τροφοδοτείτε με μια καλή κουταλιά της σούπας βούτυρο και μια  γενναία κουταλιά ελαιόλαδο. Το βάζετε να κάψει για να σωτάρετε τα μανιτάρια και τα μπουκετάκια του μπρόκολου. Τα αφήνετε να μαλακώσουν καλά ανακατεύοντας από καιρό σε καιρό.

Ρίχνετε μέσα λίγο μαύρο τριμμένο πιπέρι, λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο, λίγο τζίντζερ σκόνη και λίγη σκόνη σκόρδου. Ανακατεύετε να ενωθούν και τα μπαχαρικά μαζί με τα λαχανικά.
Όπως έχει πλέον διαμορφωθεί το μείγμα τώρα το εμπλουτίζετε με μισό φλιτζάνι τριμμένη φέτα (γι' αυτό και θέλει προσοχή στο αλάτισμα το φαγητό μας) ενώ σ' ένα μπολ σπάτε  4 αυγά τα οποία και χτυπάτε μαζί με λίγο γάλα φρέσκο ή εβαπορέ.

Όταν η φέτα έχει αρχίσει να λιώνει και να δένει με τα υπόλοιπα υλικά ρίχνετε και τα χτυπημένα αυγά.
Ανακατεύετε συχνά - πυκνά με ξύλινη κουτάλα μέχρι το μείγμα να ενωθεί και τα αυγά σας να έχουν ψηθεί.  Αφήνετε να τραβήξουν και είστε έτοιμοι για σερβίρισμα παρέα με λίγο φρέσκο ψωμάκι.
Απλό, εύκολο, χορταστικό και το μπρόκολο τρώγεται... πάρα, μα πάρα πολύ, ευχάριστα απ' όλους.

Αρωματικό Γαριδο-πίλαφο

Αποχή από τα κρεατικά μιας και τις μέρες των Χριστουγέννων πάλι πολλά θα γευτούμε από αυτά.

Προτιμώ σαφώς τα μεζεδάκια που έχουν σαν πρώτη ύλη κάποιο μέλος της θαλασσινής κοινωνίας (σικ) κι’ ας μην καταφέρνω να τα έχω πάντα την ώρα που τα επιθυμώ.

Το αρωματικό μου γαριδο-πίλαφο όμως τούτη την φορά έγινε τέλειο και γι’ αυτό σας το γράφω. 

Ξεφύγαμε για μια φορά ακόμη από την κλασσική συνταγή και κάναμε κάτι άλλο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1 πακέτο γαρίδες μεγάλου μεγέθους (καθαρισμένες τούτη την φορά για ευκολία)

1 μεγάλη ντομάτα χωρίς τους σπόρους της κομμένη σε κύβους,

1 μέτριο κόκκινο κρεμμύδι ψιλοκομμένο

1 σκελίδα σκόρδου ολόκληρη,

1 ματσάκι μαϊντανό ψιλοκομμένο,

1 ποτηράκι κρασί λευκό,

3 κουταλιές σάλτσα ή τσάτνυ από: βύσσινα, κράνα, δαμάσκηνα ή ανανά. Κάτι δηλαδή γλυκό αλλά και ελαφρώς ξινό ταυτόχρονα, γιατί αυτό θα κάνει την διαφορά στη γεύση.

Φρεσκό-τριμμένο πιπέρι, αλάτι, τζίντζερ σκόνη και πάπρικα γλυκιά.

1 ποτήρι ρύζι καστανό ή μπασμάτι (ανάλογα τις προτιμήσεις σας)

1 ποτήρι σπιτικό ζωμό ή απλώς ζεστό νεράκι.

Ξεπαγώνετε τις γαρίδες, τις ξεπλένετε καλά και τις αφήνετε για 15 λεπτά μέσα σε ξυδόνερο.

Σε κατσαρόλα βαθιά βάζετε ελαιόλαδο (μισό φλιτζάνι περίπου) για να σοτάρετε το ψιλοκομμένο κρεμμύδι και την σκελίδα του σκόρδου. Όταν πάρει να γυαλίζει, αφαιρείτε το σκόρδο και  ρίχνετε μέσα και την κομμένη ντομάτα μαζί με ελάχιστο νεράκι. Αφήνετε να βράσουν για 5 λεπτά και στην συνέχεια ρίχνετε μέσα τις γαρίδες (αφού τις έχετε στραγγίζει από το ξυδόνερο). Μπαίνουν πλέον και τα υπόλοιπα υλικά: μαϊντανός, τσάτνυ, κρασί καθώς και τα μπαχαρικά και το αλάτι.

Τα υλικά όλα μαζί βράζουν για 6-7 λεπτά και στην συνέχεια ρίχνετε και το ρύζι Συμπληρώνετε με το ζωμό ή το νερό και αφήνετε και πάλι να βράσουν χαμηλώνοντας την φωτιά. Λίγο πριν το τέλος σβήστε τελείως την φωτιά και αφήστε το ρυζάκι στην ησυχία του, να πιει τα υγρά και να γίνει σπυρωτό.

Σερβίρετε και απολαύστε με ένα ποτηράκι λευκό κρασί.

Τυρένια κέρατα, σαν αυτά του Ρούντολφ

"Τι είναι αυτές μαμά;

Πιπεριές, που τις λέμε: κέρατο παιδί μου.

Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι;

Πιπεριές παιδί μου, αλλά τις λένε κέρατο γιατί έχουν μακρύ σχήμα σαν κερατάκια. Βλέπεις;

Τα κερατάκια του Ρούντολφ, έτσι δεν είναι μαμά;"

E, τώρα αν αυτό εσείς το λέτε συνεννόηση... νομίζω πως έχετε και την κατάλληλη απάντηση για έναν σχεδόν πεντάχρονο, περίεργο νεαρό!

Πιπεριές κέρατο λοιπόν σαν αυτά του Ρούντολφ, είχαν στα "κοτσάνια" τους κάτι επιπλέον μέρες  παραμονής στο ψυγείο μας (κατά το έχουμε φορτωμένα στην πλάτη μας κάτι χρόνια πάρα πάνω) και για να μην πάνε οι έρμες χαμένες, γεμίστηκαν και έγιναν και αυτές τυρένιες!
Είπαμε, χωρίς τυρί εγώ δεν ζω...

200 γραμμάρια φέτα σε τρίμμα,
2 καλές κουταλιές της σούπας στραγγιστό γιαούρτι,
1 μεγάλη κουταλιά μουστάρδας,
λίγο πιπέρι τριμμένο,
λίγο μοσχοκάρυδο,
και 1 μικρό ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο.

Όλα μαζί τα υλικά της γέμισης ανακατεύτηκαν καλά μ' ένα πιρούνι.
Γεμίστηκαν οι πιπεριές που προηγουμένως είχαν πλυθεί και καθαριστεί από τα σπόρια τους.
Μπήκαν σε ταψάκι με ελάχιστο νεράκι, ελαιόλοδο καθώς τη λίγη γέμιση που περίσσεψε.
Τις έψησα στους 180 βαθμούς με αέρα μέχρι να ροδίσουν καλά και να γίνει ωραία και η σάλτσα τους.
Τα τυρένια κερατάκια του Ρούντολφ είχαν επιτυχία καθώς συνόδευσαν και την σούπα φακής, ενώ κάναμε και τον μικρό μας να τα γευτεί όλα με πολύ ευχαρίστηση, μιας και το παραμύθι κάνει τις μπουκιές να κατεβαίνουν πιο εύκολα :-)

Τυρένιο Σνακ ή αλλιώς λαδένια Τάρτα με 3 τυριά.

Τα γλυκά των ημερών ήθελαν και την «ισορροπία» τους, οπότε περάσαμε σε άμεση παραγωγή αλμυρού σνακ, για γρήγορο βραδινό κολατσιό, το υπόλοιπο μπήκε στην τσάντα για το γραφείο.

Τάρτα με 3 τυράκια και ζύμη αποκλειστικά φτιαγμένη από ελαιόλαδο (το δικό μας αφού έχουμε αρκετό) γιατί το βούτυρο είχε πάει όλο στα αστερομπισκότα :-)

Σε βαθύ μπολ  ανακάτεψα  τα ακόλουθα τυράκια: 150 γραμμάρια φέτα, 150 γραμμάρια κασέρι και 150 γραμμάρια τσένταρ. Την φέτα την έλιωσα μ’ ένα πιρούνι και τα μαλακά τα έτριψα στο χοντρό μέρος του τρίφτη.

Συμπλήρωσα το μείγμα με: 2 μέτρια αυγά, 1 κεσεδάκι γιαούρτι στραγγιστό και λίγο φρέσκο γάλα. 

Από μπαχαρικά: 1/3 κουταλάκι μαύρο τριμμένο πιπέρι και 1/3 κουταλάκι μοσχοκάρυδο τριμμένο.

Τέλος, έβαλα και λίγο ψιλοκομμένο ζαμπόν (εάν δεν το θέλετε μην βάλετε) και μια ντομάτα που καθαρίστηκε από τη φλούδα και τα σπόρια και κόπηκε σε μικρά κομματάκια.

Χτύπησα  καλά με τον αυγοδάρτη να ενωθούν τα στερεά με τα υγρά και το άφησα για λίγο στην άκρη μέχρι να ετοιμάσω τη ζύμη.

Για την ζύμη της τάρτας (για μέγεθος ενός μέτριου ταψιού φούρνου).

Χρειάστηκα  περίπου:  400 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 1/3 κουταλάκι ζάχαρη, 1/3 κουταλάκι αλάτι, 1μέτριο φλιτζάνι ελαιόλαδο, 1 μικρό αυγό και λίγη ρίγανη.

Ανακάτεψα τα υλικά με το χέρι  κάνοντας  «τσιμπιές» χωρίς να πολύ ζυμώνω με μεγάλες κινήσεις μέχρι να ενωθούν.

Άφησα την ζύμη για κανένα δεκάλεπτο να ξεκουραστεί και μετά την άπλωσα πάνω σε ελαφρώς λαδωμένο ταψί, ανοίγοντας την με τα δάχτυλα μέσα στο ταψάκι καλύπτοντας και τα πλαϊνά τοιχώματα.

Έτοιμη.

Με το πιρούνι την τρύπησα ελαφρώς σε διάφορα σημεία και την έψησα για 5-6 λεπτά  μόνη της σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς.

Στην συνέχεια την έβγαλα με προσοχή (γιατί καίει) και σ’ ένα σημείο που είχε λίγο φουσκώσει την τρύπησα με το πιρούνι, έκατσε το φούσκωμα και μετά τη γέμισα με  το τυρένιο (και όχι μόνον) μείγμα. Πάλι για ψήσιμο στους 180 βαθμούς μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια,  με πάνω κάτω αντιστάσεις ή μόνον με τον αέρα, ανάλογα πάντα με το φούρνο.

Τέλειο. Όπως ακριβώς θα ήθελα ένα τυρένιο σνακ, που τόσο λατρεύω.

Τέρμα οι απουσίες...μην χάσω και την τάξη του 2011!

Η αποχή μου από την κουζίνα κράτησε ακριβώς μια εβδομάδα.
Εκτός από τα μελομακάρονα που έφτιαξα, μέσα στην κουζίνα μου για μια εβδομάδα δεν ψήθηκε παρά μονάχα ελληνικός καφές!

Θα μου πείτε: και καλά, τι τρώγατε;

E, είχαμε προνοήσει… ενώ είχαμε ταυτόχρονα και τα τυχερά μας από τις συγγενικές πηγές!

Έτσι «παίξαμε μπάλα» με χυλοπίτες ορφανές, με μοσχαράκι ρολό συνοδεία καρότων, με ρολό κιμά γεμιστό με τυράκι και πιπεριές καθώς και χορτοσουπίτσα.
Δόξα το Θεό, την βγάλαμε καθαρή και επιβιώσαμε :-)

Αλλά πάει πέρασε κι’ αυτό και να 'μάστε...
Πιάσαμε ξανά κουτάλες και βουρ στις κατσαρόλες, γιατί η ψυχή μπορεί να βγει, αλλά το χουϊ πάντα μας αποχωρίζεται... τελευταίο!

Οπότε φτιάξαμε το ριζότο με τις γαρίδες μας, γιατί άλλο κρέας δεν θα το αντέξω!

Και μετά πιάσαμε τις γλυκές συναναστροφές.

Να λοιπόν η Χριστουγεννιάτικη Μαρμελάδα της αγαπητής Θείας Κικής.  

Mε κάποια όμως παραλλαγή, αφού προσωπικά ως κύρια βάση έβαλα αχλάδια, αντί για μήλα-κυδώνια, και φλούδες γλασσαρισμένες από πορτοκάλι αντί για βερίκοκα, ενώ τα άφησα να μαριναριστούν μέσα σε μαυροδάφνη παρέα με τον χυμό του πορτοκαλιού σχεδόν όλο το βράδι. Μιλάω για τα αποξηραμένα φρούτα (σύκα, σταφίδες μαύρες και ξανθές και δαμάσκηνα). Την επομένη έβρασα την μαρμελάδα σε δύο στάδια με ελάχιστο νεράκι και λίγο χυμό λεμονιού επιπλέον, γιατί τα αχλάδια είναι πιο "υγρά" σαν φρούτα. Το δεύτερο βράσιμο έγινε για να την κάνω να δέσει πιο καλά, όπως συνήθως κάνω και με τα γλυκά του κουταλιού και τώρα πια πήρε τον δρόμο προς τα βαζάκια που θα χαριστούν με αγάπη σε φίλους τούτες τις μέρες.

Αλλά και τα Μελένια Μπισκότα με Τζίντζερ της αγαπητής  Κωνσταντίνας από το Dinassweets ζυμώθηκαν χθες βράδυ, κόπηκαν σε αστέρια και ψήθηκαν για να μοσχομυρίσει η κουζίνα που είχε αρχίσει να μελαγχολεί με τις τόσες μέρες αποχής.

Σ' αυτά, όμως επίσης δεν μπορούσα να καθίσω ήσυχη και να ακολουθήσω κατά γράμμα τη συνταγή. Έτσι πρόσθεσα και ένα κουταλάκι κοφτό κανέλα, λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο, αντί για υγρή βανίλια, βανίλια σκόνη και ένα κουταλάκι μπέικιν πάουντερ. Οι αναλογίες βέβαια των υλικών μου αυξήθηκαν γιατί έπρεπε να "μπουκώσουμε" πολλά στοματάκια.

Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα στην συνταγή της Κωνσταντίνας είναι το λιώσιμο του βουτύρου μέσα στην κατσαρόλα μαζί με το μέλι και τη ζάχαρη. Διευκολύνει πολύ τα πράγματα και δεν χρειάζονται πολλά χτυπήματα. Προσωπικά όλα τα έκανα με τον αυγοδάρτη και λίγο χεράκι προς το τέλος για το ζύμωμα.

Ευχαριστώ σας πολύ και τις δύο αγαπητές συν-bloggers, που με κάνατε να πάρω και πάλι φόρα…

Είναι ωραίο πράγμα να σε "τσιγκλάνε" με τέτοιο τρόπο άνθρωποι που απλώς διαβάζεις μέσα στον "ιντερνετικό κόσμο".

Με το καλό και τούτες τις γιορτές στα σπιτικά σας.

Λαδιές, αναμνήσεις και συνταγές...

Στα όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα το λάδι που καταναλώναμε στο σπίτι μας, αλλά και αυτό των παππούδων μου, ήταν λάδι από τις δικές μας ελιές.

Ελιές που πέρασαν από τον προ-πάππο μου, στον παππού μου, που ως το «εγγράμματο» παιδί της πολύτεκνης οικογένειας του πήρε το μικρότερο μερίδιο σε γη.
Φρόντισε πάντως να βάλει κάποιες επιπλέον ρίζες μέσα στα στρέμματα που του αναλογούσαν και όσο ζούσε και μπορούσε πάντα παράστεκε στο μάζεμα της ελιάς.

Σαν παιδί είχα κάνει μαζί του πολλές φορές τον ποδαρόδρομο από το γειτονικό χωριό, προς το χωράφι και πάλι πίσω στο σπίτι που μας φιλοξενούσε για τα καλοκαίρια, μιας και σπίτι δικό μας στο χωριό δεν είχαμε.

Μετά, το χωράφι πέρασε στον πατέρα μου κι’ αυτός αφού δεν ζούσε πια στον τόπο καταγωγής του, απλώς πήγαινε μια δυο φορές το χρόνο να «δει» τις όμορφες ελιές δίνοντας την διαχείρισή σε συγγενικό πρόσωπο με τον τίτλο του «σέμπρου».

Ο πατέρας μου έφυγε.

Το χωράφι όμως έμεινε εκεί στον κάμπο…

Και πέρασε στα δυο παιδιά του εξ’ αδιαιρέτου.
Τη διαχείρισή του, πάντα την έχει ο «σέμπρος» και εμείς αν καμιά φορά μέσα στον χρόνο καταφέρουμε να πάμε να το δούμε από κοντά, πάει καλά! Αλλιώς … είμαστε στην «καλή διάθεση» του σέμπρου!

Δεν ξέρω πραγματικά ποια θα είναι η τύχη του στο μέλλον, μιας και τα «κατεχόμενα» εξ’ αδιαιρέτου συνήθως με προβλήματα προχωρούν… Πάντως φέτος είμαι χαρούμενη που κατάφερα να κάνω τα πρώτα μου μελομακάρονα και πάλι με δικό μας "καινούργιο" λάδι, και καθώς τα έφτιαχνα, να θυμηθώ χρόνια παλιότερα και κουβέντες που έρχονται μέσα από το παρελθόν.

Τηγανίτες, κουλουράκια λαδιού, λαλάγγια, λουκουμάδες, δίπλες, μελομακάρονα και ο παραδοσιακός μπακλαβάς της Πρωτοχρονιάς είχαν πάντα τη πρώτη θέση στις κουζίνες αυτών που σήμερα δεν είναι μαζί μου. 

Η νοσταλγία είναι μάλλον που με κάνει να θυμάμαι τις γεύσεις καλύτερες από αυτές που ίσως πραγματικά ήταν!

Και στο σημείο αυτό, που ίσως θα περιμένατε μια συνταγή για μελομακάρονα, δεν θα σας γράψω, θα σας βάλω απλώς φωτογραφία για του λόγου το αληθές, μιας και υπάρχουν πολλές συνταγές για μελομακάρονα  που μπορείτε να διαβάσετε  και θα σας πω, να δώσετε περισσότερη σημασία στα πράγματα που «βρίσκετε» μέσα σας κάθε φορά που χρησιμοποιείτε ένα υλικό του τόπου και της ιδιαίτερης πατρίδας σας.

Εκείνα έχουν αξία! 
Κι εκείνα είναι που θα κάνουν την συνταγή σας ξεχωριστή.

Αχλαδομηλόπιτα Express, κατά των νεύρων.

Ώρες-ώρες με πιάνει ένα περίεργο πράγμα.

Θυμός, οργή, αγανάκτηση και κάτι σαν "παραίτηση" μαζί, όλα σ’ ένα «πακέτο».

Η προχθεσινή μέρα ήταν μια τέτοια. Πολλά μαζεμένα.

Και φυσικά ξέρω ότι δεν θα είναι και τα τελευταία, αλλά το συναίσθημα είναι εκεί και με κάνει να θέλω να «δείρω» άνθρωπο.

Ότι δεν μπορώ να δείρω (πέρα από κάτι ξυλιές που τρώει ο Θ. στα οπίσθια όταν κάνει τις διάφορες σκανταλιές του) είναι αυτονόητο, οπότε τη «νύφη πληρώνουν» οι κατσαρόλες και τα ταψιά στην κουζίνα  μου, ακόμη και όταν δεν είναι ανάγκη!

Για να ηρεμήσω λοιπόν και για να μην κάνω και πράγματα με πολλούς μπελάδες και τζάντζαλα – μάντζαλα, τα μήλα και τα αχλάδια ήταν ότι έπρεπε!

Δύο μεγάλα ξινό-μήλα και τέσσερα αχλάδια έγιναν μια γρήγορη πίτα πάνω σε σφολιάτα.

Γλυκαθήκανε όλοι και εγώ ξεθύμανα!

Πλένετε τα φρούτα τα καθαρίζετε, αφαιρείτε κουκούτσια και λούζετε με τον χυμό από ένα μέτριο πορτοκάλι και ένα μέτριο λεμόνι.

Στρώνετε ένα ταψί στρογγυλό του φούρνου με λαδόχαρτο πάνω στο οποίο θα έχετε ανοίξει ένα φύλλο σφολιάτας με την βοήθεια ενός μικρού ρολού.

Στην σφολιάτα στρώνετε τα κομμένα φρούτα σε κύκλους καλύπτοντας και τα όποια κενά.

Πασπαλίζετε με χοντροκοπανισμένο καρύδι και σκορπάτε ανάμεσα και λίγες σταφίδες. Εάν έχετε κάποια μαρμελάδα μπορείτε να βάλτε επίσης μικρές και σκόρπιες κουταλιές.

Τέλος, πασπαλίζετε κανέλα και μαύρη ζάχαρη πάνω από τα φρούτα.

Τις άκρες της σφολιάτας που περισσεύει στα πλαϊνά τις κόβετε με το μαχαίρι, τις κάνετε λωρίδες στρώνοντας τες σκόρπια στην επιφάνεια της πίτας.

Ψήνετε στους 200 βαθμούς για 20-25 λεπτά σε καλά προθερμασμένο φούρνου, ώσπου να φουσκώσει και να ροδίσει η σφολιάτα.

Και καλά κουράγια…σε όλους μας.

Μους Κάστανου με σοκολατένιο πάτο και κορυφή...για τους πρωταθλητές

Είμαστε πια πρωταθλητές ...έρχονται άλλες  εποχές (τραγούδι των Φατμέ)  

δανεικό από μια εποχή δόξας για την Ελλάδα...

Έτσι για να αλλάξουμε και λιγάκι διάθεση, μιας και εμείς στην οικογένεια είμαστε φέτος πρωταθλητές με 3 πρώτα βραβεία, κάποια δεύτερα και τρίτα σε οδικά πτηνά και δη καναρίνια.
Είπα λοιπόν να "παινέψω" λίγο το σπίτι μου και το στεφάνι μου μην πέσει και με πλακώσει (!) μιας κι' από το τόσο χρόνο που περνάει παρέα με τα πουλιά του έχουμε χάσει πλέον τον μπούσουλα σε όλα τα υπόλοιπα.
Και για να μοιραστούμε μαζί σας την χαρά μας, να ένα κερασματάκι εποχής που έχει γεύση εξαιρετική.

Μους Κάστανου με σοκολατένιο πάτο και κορυφή!

Χρειαζόμαστε:
300 γραμ. κάστανα βρασμένα και καθαρισμένα, τα οποία θα αλέσετε στο multi.
250 γραμ. κρέμα γάλακτος,
400 γραμ. τυρί κρέμα (μασκαρπόνε ή φιλαδέλφεια ή μισό-μισό),
2 κουταλιές μέλι,
2 κουταλιές ζάχαρη,
2 κουταλιές καφέ στιγμής,
1/2 κοφτό κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική,
2 κουταλιές γάλα εβαπορέ,
2 κουταλιές μερέντα,
1 μεγάλο πακέτο μπισκότα σοκολάτας,
1 ποτηράκι λικέρ (πορτοκάλι, καφέ, ή καλούα).
Και τέλος, 3 κουταλιές σοκολατένιους κόκκους καφέ αλεσμένους (θα βρείτε στα ζαχαρώδη προϊόντα) ή αλλιώς σταγόνες πικρής κουβερτούρας .

Αλέθουμε αρχικά τα κάστανα και τα βάζουμε σε βαθύ μπολ.
Ζεσταίνουμε την κρέμα γάλακτος μαζί με το μέλι, μέχρι να ενωθούν καλά τα δύο υλικά, χωρίς να βράσουν.
Στη συνέχεια χτυπάμε με το μίξερ χειρός, το τυρί κρέμα μαζί με τη ζάχαρη, τη βανίλια, τον καφέ μέχρι να ενωθούν επίσης. Μέσα σ' αυτό το μείγμα ρίχνουμε το αλεσμένο κάταστανο και προσθέτουμε την κρέμα γάλακτος, χτυπάμε μια-δυο φορές ακόμη για πλήρη μίξη των υλικών μας.

Αλέθουμε τα μπισκότα στο multi.  Στρώνουμε σε μπολάκια σερβιρίσματος από μια καλή κουταλιά μπισκότο και τη βρέχουμε (μ' ένα κουταλάκι) λικέρ.

Ζεσταίνουμε το εβαπορέ σ' ένα μέτριο μπρίκι, βάζουμε μέσα τη μερέντα για να γίνει πιο ρευστή και το μείγμα αυτό το ανακατεύουμε με τους αλεσμένους σοκολατένιους κόκκους καφέ ή τις σταγόνες σοκολάτας καθώς και το υπόλοιπο αλεσμένο μπισκότο.

Προχωρούμε στην συναρμολόγηση του γλυκού μας:
Πάτος από σοκολατένιο μπισκότο αρωματισμένο με λικέρ.
Μούς κάστανου (5-6 κουταλιές) σε κάθε μπολάκι σε δεύτερο επίπεδο.
Εδώ θα κάνουμε διάλλειμα για μισή ώρα, αφήνοντας την μους να σταθεί και να πήξει κάπως (εκτός ψυγείου).
Επόμενο βήμα: την στολίζουμε με μια σοκολατένια κορυφή, βάζοντας 2 περίπου κουταλιές από το σοκολατένιο μείγμα:, μπισκότου, μερέντας και σταγόνες σοκολάτας.
Τοποθετούμε  τα μπολάκια τε στο ψυγείο για να στεθεροποιηθεί το όλο αποτέλεσμα και  σε 2-3 ωρίτσες είναι έτοιμη για να την απολαύσουμε.

Υ.Γ. οι προαναφερόμενες ποσότητες υλικών, μας έδωσαν 8 μπολάκια σαν αυτό της φωτογραφίας, οπότε εσείς κανονίζετε ανάλογα με τα άτομα που θέλετε να τρατάρετε.

Το Πνεύμα των Φετινών Χριστουγέννων... και τα Καρυδάτα γλυκά ψωμάκια.

Μπαίνουμε σιγά-σιγά στον δρόμο για τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Δειλά κάποια στολίδια έχουν κάνει την παρουσία τους σε βιτρίνες και μαγαζιά, με πρωταγωνιστές αυτά που πωλούν στολίδια και διακοσμητικά.
Αλλά από την άλλη, η ευημερία παλαιότερων χρόνων δεν φαίνεται να κάνει κι αυτή την παρουσία της. Αυτό είναι και καλό και κακό (κατά τη ταπεινή τουλάχιστον προσωπική μου άποψη).

Φώτα, λάμψη, χρυσόσκονη, αστρόσκονη, μπαμπακένιο χιόνι, εκτυφλωτικό κόκκινο και μαγικό βαθύ πράσινο, ίσως να μην βρουν τόσο εύκολα την θέση τους στα σπίτια των ανθρώπων φέτος.
Όλα μοιάζουν δύσκολα.
Όμως κάποιες μυρωδιές, κάποιες γεύσεις και κάποια άλλα υλικά είναι εύκολο να βρουν τον δρόμο τους προς αυτούς που τα έχουν ανάγκη, με την βοήθειά σας και μέσα από το περίσσευμά σας.
Οι "καλές πράξεις" άλλωστε είναι συνυφασμένες με τούτες τις μέρες!

Μια σακούλα με τρόφιμα που μπορεί να είναι τα βασικά (αλεύρι, ζάχαρη, καφές, μακαρόνια, ρύζι, γάλα εβαπορέ, όσπρια, κάποιες κονσέρβες με ζαμπόν ή κόρνε μπιφ) μαζί με λίγα φρούτα εποχής και ίσως και λίγες σοκολάτες  ΙΟΝ Γάλακτος (δεν κάνω διαφήμιση αλλά αυτή είναι αγαπημένη μικρών και μεγάλων) εύκολα μπορούν να βρουν έναν παραλήπτη που τα έχει ανάγκη.
Το κόστος της δεν είναι τόσο μεγάλο, πραγματικά. Για σκεφτείτε το.
Και είναι τελείως διαφορετικό να τα πάτε εσείς οι ίδιοι στο σπίτι που θα τα έχει ανάγκη, από το να τα δώσετε ίσως σε κάποιον φορέα (εάν είστε από αυτούς που φανερώνουν δυσπιστία σε κάτι τέτοιο).

Κοιτάξτε απλώς γύρω σας. Ρωτήστε. Δείτε τους συμμαθητές των παιδιών σας στο σχολείο. Παρατηρήστε τα παιδιά καλά, ενδεχομένως να διακρίνετε αυτά που έχουν ανάγκη, αρκετά εύκολα. Ακούστε τους γείτονες και τους συγγενείς σας.
Σίγουρα θα βρείτε κάποιον (άγνωστό σας, ίσως και όχι...)  που να έχει τέτοιες ανάγκες.
Το Πνεύμα των Φετινών Χριστουγέννων είναι στο χέρι μας και στις καρδιές μας.

Όλες αυτές τις σκέψεις και τις συζητήσεις τις κάναμε στο σπίτι μας, με μια αφορμή που μας δόθηκε... καθώς εγώ σκάρωνα τα Καρυδάτα Γλυκά Ψωμο-κεκάκια  που ακολουθούν.
Καρύδια, πορτοκάλι, κανέλα, γαρύφαλλο, είναι η μυρωδιά των Χριστουγέννων για μένα, που τώρα πια κάνει παρέα μαζί με πολλές έντονες αναμνήσεις.

Για 18 Καρυδάτα Γλυκά Ψωμάκια θα χρειαστείτε:

3 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις,
1 κούπα ζάχαρη,
1 ποτηράκι κρασιού πετιμέζι,
1/2 κούπας λάδι,
2 πορτοκάλια για το ξύσμα και τον χυμό τους,
2 μέτρια αυγά,
2 κουταλάκια μείγμα μπαχαρικών Σμυρνιό (αλλιώς κανέλα,γαρύφαλλο,μοσχοκάρυδο τριμμένο ανακατεμένα όλα μαζί από εσάς).
1/2 φακελάκι ξηρή μαγιά,
1 κουταλάκι μπείκιν πάουνερ,
1 φακελάκι βανίλια με άρωμα πορτοκάλι (υπάρχει έτοιμο, αλλιώς θα βάλετε απλή βανίλια σκόνη)
και τέλος μια κούπα καρύδια χοντροκομμένα
λίγη κανέλα έξτρα και λίγη ζάχαρη έξτρα (για πασπάλισμα)

Βάζετε σε βαθύ μπόλ όλα τα υγρά υλικά μαζί με την ζάχαρη, το ξύσμα και τ' αυγά. Ανακατεύετε καλά με τον αυγοδάρτη μέχρι να ενωθούν στην συνέχεια προσθέτετε την μαγιά, το μπέϊκιν, την βανίλια και συνεχίζετε το ανακάτεμα. Τελευταίο ενσωματώνετε το αλεύρι ανακατεύοντας συνεχώς μέχρι να έχετε έναν ωραίο χυλό. Τον αφήνετε να σταθεί για ένα τέταρτο και στην συνέχεια μοιράζετε σε θήκες για Muffins τα σχετικά χαρτάκια. Γεμίζετε με χυλό κατά το ήμισυ. Βάζετε πάνω από τον χυλό μερικά καρύδια. Τα σκεπάζετε και πάλι με λίγο χυλό. Βάζετε μερικά στην επιφάνεια και πασπαλίζετε με λίγη κανέλα και λίγη κρυσταλλική ζάχαρη κάθε ψωμοκεκάκι.
Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 20 λεπτά περίπου, μέχρι να μοσχομυρίσουν.

ΦΕΕΕΕΤΑ...και όχι μόνο!

Φέτα, ξέρω κάποιους ανθρώπους που δεν αντέχουν ούτε να την μυρίσουν!
Εγώ πάλι την λατρεύω και όπως φαίνεται και το παιδάκι μου ακολουθεί τα βηματά μου, ειδικά αν είναι απ' αυτές τις πλούσιες σε γεύση βαρελίσιες φέτες.
Σήμερα έδωσα λοιπόν στην προσωπική μου αδυναμία (ε, καλά δεν έχω μόνον μια...)  μια άλλη διάσταση.
Αυτή, της κυρίαρχης γέμισης σε ψητά μανιτάρια!

10  μεγάλα μανιτάρια portobello που ξεπλύθηκαν ελαφρώς μέσα σε λίγο νεράκι, γι' αυτή την μέθοδο με το νοτισμένο πανί απλά δεν την πολύ εμπιστεύομαι! Σκουπίστηκαν μετά με στεγνό χαρτί κουζίνας και στη συνέχεια τους αφαίρεσα το κεντρικό κοτσανάκι.
Τα έβαλα σε ταψί στρωμένο με λαδόχαρτο.

Σ' ένα μπολ έτριψα 300 γραμμάρια (περίπου ) φέτα βαρελίσια φερμένη από τα μέρη του Λεβιδίου, που πρόσφατα βρέθηκε ο πάτερ φαμίλιας μας, την οποία και δεν άφησα σκέτη, αλλά την εμπλούτισα βεβαίως-βεβαίως με :
100 γραμμάρια τριμμένο τσένταρ,
1 μέτριο αυγό,
2 κουταλιές ψιλοκομμένο άνηθο,
2 κουταλιές γάλα,
1 κουταλιά μουστάρδας,
λίγο πιπέρι μαύρο, λίγο κάρυ, λίγο μοσχοκάρυδο τριμμένο και λίγη σκόνη σκόρου.
Γέμισα τα μανιτάρια και τα έψησα για 30 λεπτα περίπου στους 170 βαθμούς με αέρα.

Αποτέλεσαν την συνοδεία για  μπιφτεκάκια που ήδη είχαμε από την προηγούμενη.
Απολαυστικά και ως μεζές και ως σύνθεση. 

Βράσε όρυζα...

Βράσε όρυζα... και μάλιστα αρωματική φασουλόρυζα!
Τώρα θα μου πείτε καλά ότι προλαβαίνεις μας λες ... αλλά σας υπόσχομαι πως τούτο το πιάτο θα σας μείνει αξέχαστο και θα θελήσετε να το επαναλάβετε σύντομα.

Τα πράγματα είναι σχετικά απλά και με υλικά πανεύκολα.

Για 4-5 μερίδες θα χρειαστείτε:
3/4 κιλού φασόλια χάντρες (τα ξεσπυρισμένα που έλεγε η γιαγιά μου) ή αλλιώς μπαρμπουνοφάσουλα.
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι (κόκκινο κατά προτίμηση γιατί είναι πιο γλυκό στην γεύση)
2 μέτριες σκελίδες σκόρδο,
2 φύλλα δάφνης,
την φλούδα από ένα μεγάλο πορτοκάλι καλά πλυμμένο,
1 κούπα χυμό ντομάτας,
3/4 κούπας ελαιόλαδο,
2 ποτήρια νερό,
αλάτι, πιπέρι, πάπρικα,
1 μέτριο φλιτζάνι ρύζι καστανό,
1 μεγάλη ντομάτα.

Αγοράζετε ένα κιλό φασόλια χάντρες και μπαίνετε στην διαδικασία να τα ξεσπυρίσετε.
Υπάρχουν και κατεψυγμένα καθαρισμένα, αλλά τα φρέσκα που θα καθαρίσετε με τα χεράκια σας, είναι σαφώς καλύτερα και γευστικότερα. Θα σας βγουν περίπου  600-700 γραμμάρια καθαρισμένα.
Τα ξεπλένετε και τ' αφήνετε για λίγο στην άκρη.

Σε μια κατσαρόλα βάζετε το λάδι και ρίχνετε το κρεμμύδι ψιλοκομμένο, ενώ τις σκελίδες σκόρδου ολόκληρες, τις οποίες και θα αφαιρέσετε μόλις πάρουν χρώμα και δώσουν το άρωμά τους στο λάδι.
Όταν έχουν πάρει να γυαλίζουν τα κρεμμυδάκια (κι' αφού αφαιρέσατε τα σκόρδα) ρίχνετε μέσα τα φασόλια και προσθέτετε στην κατσαρόλα: το χυμό ντομάτας, το νερό, τα φύλλα δάφνης και τη πορτο-καλόφλουδα. Στο σημείο αυτό να επισημάνω πως η φλούδα του πορτοκαλιού λόγω της βιταμίνης C, βοηθά στην πιο αποτελεσματική από τον οργανισμό μας απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών των οσπρίων, αλλά δίνει και υπέροχο άρωμα.
Μόλις πάρουν την πρώτη βράση βάζετε: την πάπρικα, το πιπέρι και το αλάτι.
Προσωπικά βάζω μισό  κουταλάκι του γλυκού, από όλα τα πιο πάνω.
Αφήνετε να βράσουν συνολικά για μισή ώρα.

Σβήνετε το μάτι της κουζίνας και μέσα στην κατσαρόλα ρίχνετε το ρύζι.
Ανακατεύετε καλά και μεταφέρετε το μείγμα σε μέτριο πυρέξ.
Συνεχίζετε το ψήσιμο του φαγητού στον φούρνο, για τρία τέταρτα περίπου ακόμη, στους 180 βαθμούς με αέρα. Και ανακατεύετε από καιρό σε καιρό με μια κουτάλα. Ενδεχομένως να χρειαστεί να προσθέσετε λίγο ζεστό νεράκι.
Δέκα λεπτά πριν κλείσετε τον φούρνο, στολίζετε την επιφάνεια του με την φρέσκια ντομάτα κομμένη σε ροδέλες, ώστε να ψηθεί κι' αυτή.

Σβήνετε, κι' αφήνετε να σταθεί τουλάχιστον ένα τεταρτάκι ακόμη για να "ηρεμήσει" και να έρθει σε καλή καλή θερμοκρασία το φαγητό, ώστε να το γευτείτε.
Σερβίρετε παρέα μ' ένα πικάντικο αλλαντικό της αρεσκείας σας ή λουκάνικο χωριάτικο που είτε θα τηγανίσετε, είτε θα ψήσετε στο γκριλ σας.

Γεύση μεστή, αλλά τόσο αρωματική, χάρη στο πορτοκάλι και την δάφνη που μεταμορφώνουν παντελώς τα όσπρια.

Πειραματικό κέικ ... με κάστανα και αμύγδαλα

Τα κάστανα βρασμένα μέσα στο σπίτι μας δεν είναι και πολύ αρεστά.

Τα ψητά τα τιμούμε περισσότερο, τουλάχιστον ο ενήλικος πληθυσμός.

Μας έφερε η καλή μας η γιαγιά μισό κιλό έτοιμα βρασμένα, αλλά ξέροντας ότι δεν θα τα τρώγαμε σ’ αυτήν την μορφή, καθαρίστηκαν και αλέστηκαν στο multi ώστε να γίνουν η βασική πρώτη ύλη για ένα κέϊκ ποικίλου περιεχομένου, μιας και η Μάρα στο Blog της  μου είχε δώσει την ιδέα.

Αλέστηκαν τα κάστανα, αλέστηκε και ένα φλιτζάνι αμύγδαλο.
Χτυπήθηκαν τέσσερα μέτρια αυγά παρέα μ' ένα φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη και μισό φλιτζάνι ελαιόλαδο.

Ανακατεύτηκαν τα στερεά υλικά παρέα με τρεις κουταλιές αλεύρι για όλες τις χρήσεις κι' ένα κουταλάκι μπέϊκιν πάουντερ.
Μπήκε και ο χυμός και το ξύσμα από δύο μέτρια πορτοκάλια.
Σ' ένα  ποτηράκι κρασιού με γάλα ζεστό, ανακατεύτηκαν  δύο κουταλιές στιγμιαίου καφέ
και τέλος, το εγχείρημα ολοκληρώθηκε με την προσθήκη από τρεις κουταλιές σούπας σταγόνες σοκολάτας.

Ένας χυλός μυρωδάτος και όχι πολύ αραιός που ψήθηκε σε προθερμασμένο φούρνο για 30 περίπου λεπτά στους 180 βαθμούς με αέρα. Να σημειώσω σ' αυτό το σημείο πως το μείγμα αυτό εγώ το μοίρασα σε δύο μέτρια ταψιά μιας χρήσης (γιατί είχα τους λόγους μου).

Όταν το κέϊκ κρύωσε ελαφρώς, στολίστηκε με γκανάζ. Σοκολάτα κουβερτούρα δύο πλάκες, λιωμένη μέσα σε μισή κούπα κρέμα γάλακτος παρέα με μία κουταλιά βούτυρο.

Στην αρχή είχα ενστάσεις από το μεγάλο αγόρι της οικογένειας, γιατί είχα βάλει μέσα στο κέϊκ κάστανα και είχα "χαραμίσει" την σοκολάτα!!
Αλλά όταν τελικά το δοκίμασε, όχι την ίδια μέρα αλλά την επομένη σε φιλικό σπίτι που πήγαμε και το σχετικό μας πεσκέσι, άλλαξε γνώμη και με την επιστροφή μας πια στο σπίτι... επιτέθηκε με άγριες διαθέσεις στο υπόλοιπο ταψάκι!

Τελικά τα πειράματα βγάζουν τα καλύτερα αποτελέσματα, αυτό είναι το προσωπικό μου πια συμπέρασμα. Ευχαριστώ σε Μάρα για την ιδέα καθώς και τη φίλη σου την Δέσποινα για την δημιουργία της.

Τα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων, με τέλειο Ρόδινο χρώμα

Σύμφωνα με την μυθολογία (θα βρείτε αρκετές πηγές μέσα στο διαδίκτυο) ένα από  τα ταξίδια του Ηρακλή, που πήγε μέχρι τον Κάτω Κόσμο και ξαναγύρισε, ήταν και αυτό που τράβηξε κατά τη Δύση. Πέρα από τον Ωκεανό, για να φέρει στον Ευρυσθέα, τα περίφημα Χρυσά Μήλα των Εσπερίδων.

Τα δέντρα με τα χρυσά μήλα φύτρωναν στον κήπο των Θεών και προέρχονταν από το πολύτιμο δώρο της θεάς Γης προς την Ήρα όταν έγιναν οι γάμοι της με τον Δία (ας πρόσεχε η έρμη η Θεά).
Στον κήπο έμεναν οι τρεις Εσπερίδες, κόρες της Νύχτας, οι οποίες μη αντέχοντας τον πειρασμό έκοβαν τα χρυσά μήλα της Θεάς.  Η  Ήρα για προστατέψει  την σοδειά της (είχε μεγάλη οικογένεια να θρέψει άλλωστε) έβαλε να φυλάει τα δέντρα της ένα εκατοντακέφαλο φοβερό φίδι, ο Λάδωνας (το γνωστό ποτάμι) το οποίο και δεν κοιμόταν ποτέ.

Ο Ηρακλής ξεκίνησε για τη νέα του αποστολή κινούμενος στην αρχή βόρεια και ύστερα έφτασε μέσω Ιλλυρίας στον Ηριδανό ποταμό. Εκεί οι Νύμφες του ποταμού τον προέτρεψαν να ρωτήσει το γερό- Νηρέα, θαλασσινό Θεό, ποιό δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει για να βρει τον κήπο των Θεών.
Ο Νηρέας δεν φάνηκε και πολύ πρόθυμος για  να βοηθήσει τον ήρωα μας, κι' αυτός με την σειρά του έπραξε τα δέοντα προκειμένου να τον «ζορίσει». Στην αρχή προσπάθησε να τον συλλάβει ενώ κοιμόταν, αλλά ο Νηρέας ξύπνησε και μεταμορφωμένος πότε σε νερό και πότε σε φωτιά προσπαθούσε να ξεφύγει. Ο Ηρακλής, όμως, τον έπιασε και αφού ο Νηρέας πήρε την αρχική του μορφή του έδειξε το δρόμο.

Να μην σας τα πολυλογώ... γιατί πρέπει να ξέρετε πως η μυθολογία μας είναι πραγματικά ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ σε περιπέτειες και ονόματα που συνδέονται μεταξύ τους, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (είναι όμορφη και καλό θα είναι να την διαβάζουμε συχνά - πυκνά) ο Ηρακλής κατάφερε να πάρει τα Χρυσά Μήλα, τα οποία και έφτασαν στον Ευρυσθέα.  Αυτός όμως δεν τα κράτησε. Τα χάρισε στον Ηρακλή ως ανταμοιβή για τον άθλο του. 

Ο τελευταίος δεν θέλησε επίσης να τα κρατήσει (παρά τον κόπο που είχε καταβάλει γι' αυτά) και τα δώρισε στη Θεά Αθηνά. 

Η οποία ως Θεά της Σοφίας και του Καθήκοντος που ήταν, τα επέστρεψε πίσω στον κήπο των Θεών μιας και η κλοπή τους ήταν ανίερο πράγμα (για να μην ξεχνιόμαστε και να πάρουμε κι' ένα ηθικό δίδαγμα από τον όλο μύθο).

Κάπου εκεί όμως, κάποιοι από τους καρπούς «ξεστράτισαν» και βρέθηκαν στα χέρια των ανθρώπων. Έτσι σήμερα έχουμε τα πολύ όμορφα μήλα αλλά και τα υπέροχα μυρωδάτα κυδώνια που ενδεχομένως να κατάγονται απ’ εκείνα τα πρώτα «Χρυσά Μήλα».

Δείτε λοιπόν πως μπορείτε να τα μεταμορφώσετε τα κυδώνια σ' ένα πραγματικά εκπληκτικό επιδόρπιο.

Πλένετε καλά 4-5 μεγάλα τα κυδώνια. Αυτά που κυκλοφορούν ευρέως πια στην αγορά, είναι χωρίς πολύ χνούδι ευτυχώς, οπότε το τρίψιμο δεν είναι και πολύ. Τα κόβετε στην μέση (κατά πλάτος) και κάθε ήμισυ το κόβετε πάλι στα δύο για να αφαιρέσετε πιο εύκολα τα κουκούτσια του.
Αλείφετε κάθε κομμένο κομμάτι με λεμόνι και στρώνετε τα κομμάτια μέσα σε ταψί με το μέρος που έχει την φλούδα προς τα πάνω.

Μέσα στο ταψί σας τώρα θα βάλετε: ένα ποτήρι νερό, μια μεγάλη κούπα ζάχαρη σκούρα ή άσπρη (ότι σας βρίσκετε) δύο ξυλαράκια κανέλας,  τρία κεφαλάκια γαρύφαλλο, ένα  κρασοπότηρο λικέρ κανέλας ή πορτοκάλι ή κονιάκ. Και τέλος μισό κουταλάκι γλυκού κοφτό σκόνη βανίλιας.

Σκεπάζετε το ταψί σας με αλουμινόχαρτο και το βάζετε σε φούρνο ελαφρώς προθερμασμένο.
Ψήνετε στους 200 βαθμούς με αέρα για μια ώρα. Στην ώρα επάνω, αφαιρείτε το αλουμινόχαρτο και συνεχίζετε το ψήσιμο για 20 λεπτά ακόμη, αφού χαμηλώσετε την θερμοκρασία στους 180 βαθμούς.
Αμέσως μετά σβήνετε τον φούρνο. Αφήνετε να κρυώσει ελαφρώς και είστε έτοιμοι για σερβίρισμα.

Το ζουμάκι τους έχει γίνει ένα πολύ ωραίο ρόδινο σιρόπι. Το χρώμα τους είναι φανταστικό. Πασπαλίζετε με καρυδόψιχα και σουσάμι και απολαμβάνετε. Ενώ, για πιο extreme καταστάσεις το παγωτό καϊμάκι και το πρόβειο γιαούρτι (γιατί το ξινό του έρχεται σε υπέροχη αντίθεση με την γλύκα των κυδωνιών) θα κάνουν εξαιρετικό συνδυασμό.

Ως συμβούλη:  μη βάλετε περισσότερη ζάχαρη (γιατί έχω διαβάσει μέχρι και μισό κιλό ζάχαρη στα 5 κυδώνια) δεν την χρειάζονται, θα γίνουν πάρα πολύ γλυκά και θα χάσουν την "ταυτότητα" τους ως φρούτα.

Το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο και ...

Ξέρω ότι σ’ αυτό το blog κάνουμε κατ’ ουσία ανταλλαγή απόψεων για συνταγές που με κάποιον τρόπο εγώ έφτιαξα και μας άρεσαν και  τις καταγράφω για να τις μοιραστώ μαζί σας.

Για μένα το blog είναι σαν ημερολόγιο, το έχω ξαναγράψει, που ωστόσο με βάζει στην διαδικασία να «εκθέσω» στα σχόλια και βλέμματά σας κάποια προσωπικά μου βιώματα.
Δεν ξέρω αν τις περισσότερες φορές «εννοούμε» όλοι μας τα σχόλια που κάνουμε...

Για κάποιους που με διαβάζουν και που έχω καταφέρει να τους γνωρίσω προσωπικά κάνοντας πολύ ή και λίγη παρέα μαζί τους, νομίζω πως αυτά  τα σχόλια είναι από βάθος καρδιάς.

Για τους άλλους, ας μου επιτρέψετε να έχω μια συγκρατημένη στάση και να αφεθώ απλώς στην καλή σας διάθεση και πρόθεση.  Τα αρνητικά θα τα αφήσω πίσω, μιας και λίγα ήταν αυτά στο καιρό που παραθέτω στα μάτια σας, τα τοις κουζίνας μου!  

Κατά καιρούς έχω γράψει και κάποια γενικά πράγματα, έχω δώσει εικόνες από τα ταξίδια μας. Για να δούμε (;) πότε θα καταφέρουμε να κάνουμε το επόμενο…

Όμως αυτό που θα σας παραθέσω πιο κάτω, δεν το κάνω για να μπείτε στον κόπο, ντε και καλά να το σχολιάσετε! Αν το διαβάσετε, θέλω να πιστεύω, πως θα καταλάβετε τι πραγματικά προσπαθώ να πω.

Θα σας μιλήσω για το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο και το Γάλα. 

Το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο που θα φτιαχτεί φέτος με κουτιά από Γάλα στην Πλατεία Κοτζιά. 

Είναι μια  καθαρά συμβολική κίνηση, με στόχο να ευαισθητοποιήσει τους Αθηναίους πολίτες να συνδράμουν με τρόφιμα και φάρμακα, στο έργο της οργάνωσης των Γιατρών του Κόσμου.

Το προτιμώ από οποιοδήποτε άλλο δένδρο ή ντεκόρ έχει δει η πλατεία αυτή, την τελευταία 20ετία.       

Διαβάστε την σχετική  συνέντευξη στο in.gr και σκεφτείτε εσείς με τι τρόπο μπορείτε να βοηθήσετε ώστε τούτο το Χριστουγεννιάτικο Δένδρο να γίνει το ψηλότερο της πόλης.

Δεν ξέρω, αλλά τα φετινά Χριστούγεννα νομίζω πως θα βρουν με την βοήθεια όλων μας, το πραγματικό τους νόημα.

Δείτε όμως και την σελίδα των Γιατρών του Κόσμου, γιατί μπορεί ίσως να έχετε τον τρόπο να βοηθήσετε ή να δείτε τι περισσότερο μπορείτε να κάνετε : στην Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, το Πέραμα ή κάποια άλλη μεριά της Ελλάδας…  

από σήμερα…για τα φετινά Χριστούγεννα…αλλά και για περισσότερο χρόνο!

Ααα.. αφράτα και αρωματικά μπισκότα.

Μπισκότα για κάθε χρήση και παντώς καιρού (με τέτοιο κρύο, όλοι θέλουν πιο πολλές θερμίδες και μάλιστα προς το γλυκό τους...).
Για πρωί ή απόγευμα.
Για καφέ ή τσάϊ.
Για το σπίτι, το σχολείο αλλά και το γραφείο (εκεί να δείτε τι έγινε, δεν τους προλάβαινα).
Ως γλυκάκι γρήγορο για να ξεγελάσουμε τους μικρούς ή μεγάλους λιχούδηδες.
Για να κάνετε ένα ωραίο δωράκι στο κάλεσμα που θα πάτε.
Ότι τέλος πάντων εσείς νομίζετε καλύτερο.

Οι παραλλαγές τους πολλές, αλλά εγώ θα σας γράψω για τούτο της φωτογραφίας μου.

Μαλακό, αφράτο, αρωματικό και πολύ γευστικό, τουλάχιστον για τις 2 μέρες που άντεξε η πρώτη δόση τους, γιατί κάναμε και δεύτερη!

Χρησιμοποιήθηκαν:
3 κούπες αλεύρι μαλακό (τα κάνει σαφώς πιο αφράτα, από το αλεύρι για όλες τις χρήσεις, το έλεγε σωστά η μανούλα μου).
1 και 1/2 κουταλάκι μπεϊκιν πάουντερ,
1 κουταλάκι σκόνη τζίντζερ,
3/4 κούπας ελαιόλαδο,
3/4 κούπας ζάχαρη ψιλή,
3 κουταλιές της σούπας πετιμέζι,
1 κουταλάκι εσσάνς πορτοκαλιού,
2 αυγά,
3/4 κούπας σταφίδες μαύρες και ξανθές (μπορείτε εδώ φυσικά να χρησιμοποιήσετε cranberries ή τριμμένη καρύδα, ή κάποιο άλλο αποξηραμένο φρούτο)
και τέλος ελάχιστο αλάτι (γιατί οι ζύμες ακόμη και οι γλυκές το χρειάζονται).

Όλα τα υλικά σας σε βαθιά λεκάνη όπου και θα τα ενώσετε με την βοήθεια και μόνον ενός κουταλιού Λίγα πράγματα δηλαδή για πλύσιμο μετά :-).

Τελευταίες θα ρίξετε τις σταφίδες.
Θα αφήσετε 5-6 λεπτά το μείγμα σας να ξεκουραστεί και στην συνέχεια σε ταψιά στρωμένα με αντικολλητικό χαρτί θα μοιράσετε το μείγμα.
Χρόνος παρασκευής τους όχι περισσότερος από 10 λεπτά (και πολύ λέω) και ποσότητα 25 μπισκότα περίπου.

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 10 λεπτάκια, με αέρα, μέχρι να ροδίσει η επιφάνειά τους. Μην τα παραψήσετε. Αφήνετε λίγο να κρυώσουν και είστε έτοιμοι να τα χαρείτε με όποιον τρόπο είναι πιο κατάλληλος για εσάς.

Και τούτα τα μπισκότα είναι "κέρασμα" 

για 3 αγαπητές food bloggers 

που θέλησαν να με τιμήσουν και πάλι μ' ένα βραβείο.

Ευχαριστώ αγαπητές : Σοφία Ζ (η δημιουργική αυτή την φορά),  Κική (η τόσο αγαπημένη θεία) και Ελένη (των Ταξιδιών). 
Θα πρέπει να το προσφέρω με την σειρά μου, αλλά ήδη έχει σταλεί σε όποιο φιλικό τουλάχιστον blog προς εμένα. Άργησα λίγο βλέπετε να κάνω την όποια ανάρτηση και ο χρόνος περιορισμένος για να κάνω μια πιο μεγάλη έρευνα.
Πάντως η παιχνιδιάρική διάθεσή του παραμένει και σας ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, οπότε είναι σαν να έκανα τις όποιες επιλογές μου.

Ελιά ... γιατί είναι μέσα στο DNA μας.

Ο μικρός άντρας της οικογένειας, έχει ιδιαίτερη αδυναμία στις ελιές, πράγμα λίγο παράξενο για μικρό παιδί έχω την αίσθηση. Αλλά προφανώς, φέρει στο DNA του καταγεγραμμένα γονίδια: παππούδων, προ-παππούδων και προ-προ- παππούδων που μεγάλωσαν μέσα στις ελιές και το λάδι του Μεσσηνιακού κάμπου!

Έτσι λοιπόν κατόπιν αιτήματος του, που γεννήθηκε χάρη στον παιδικό σταθμό και τις δραστηριότητες του τούτον το καιρό με θέμα την Ελιά. Και αφού, είχε γευτεί ψωμί με ελιές και λάδι ως «μάνα» εξ’ ουρανού, τρώγοντας και τις ελιές των πιτσιρικάδων που δεν τις ήθελαν, συνηγορούντος του πατρός ... που έλεγε : η μαμά αυτά τα φτιάχνει καλύτερα!
Έπρεπε η έρμη μάνα να μπει σε διαδικασία παραγωγής!

Ελιόψωμα παραγωγής μας λοιπόν και με την βοήθεια του αρτοπαρασκευαστή στο πρώτο στάδιο παραγωγής (για να προλάβουμε να κάνουμε και καμμιά άλλη δουλειά στο ενδιάμεσο).

Χρησιμοποιήθηκαν:

330 γραμμάρια νερό,

3 κουταλιές (σούπας) ελαιόλαδο,

3 κουταλιές γάλα πλήρες,

1 κουταλάκι ξύδι λευκό,

500 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

100 γραμμάρια αλεύρι ολικής άλεσης,

½ κουταλάκι αλάτι,

1 κουταλάκι ζάχαρη,

½ κουταλάκι τριμμένο μοσχοκάρυδο,

½ κουταλάκι τριμμένου αστεροειδή γλυκάνισου,

1 κουταλάκι ρίγανη,

1 φακελάκι ξηρή μαγιά.

Όλα τα πιο πάνω υλικά μπήκαν με αυτήν ακριβώς τη σειρά στο μηχάνημα για ζύμωμα.
Όταν μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά το ζύμωμα και το πρώτο φούσκωμα είχαν τελειώσει, έβαλα την ζύμη σ’ ένα πιάτο και την χώρισα σε μπαλάκια λίγο μεγαλύτερα από ένα μεγάλο καρύδι.

Την άνοιξα με την βοήθεια μικρού ρολού πάνω σε ελαφρώς αλευρωμένη επιφάνεια και μέσα έβαλα μια κουταλιά από ελιές πράσινες κομμένες και χωρίς κουκούτσι. 
Εσείς εδώ επιλέγετε τι σας αρέσει περισσότερο: πράσινες, μαύρες, πάστα ελιάς παρέα με λίγη ψιλοκομμένη πιπεριά και ντομάτα ή κάποιο άλλο συνδυασμό.

Τύλιξα τα ψωμάκια ως μικρά φρατζολάκια  και με την ένωση και τις άκρες γυρισμένες  προς τα  κάτων, μπήκαν σε ταψί (στρωμένο με λαδόχαρτο).
Τα  άλειψα με λίγο γάλα στην επιφάνεια και πασπάλισα με ρίγανη.
Μπήκαν σε ελαφρώς ζεστό φούρνο για ¾ ώρας, για το δεύτερο φούσκωμα.

Αφού είχαν διπλασιαστεί περίπου σε όγκο, ψήθηκαν με αέρα στους 180 βαθμούς για 30 περίπου λεπτά. Έτοιμα.

Παρέα με ντοματούλα και φέτα…για να μάθουμε πως στα απλά γεύματα υπάρχει μεγάλη χαρά και απόλαυση.
Καλή εβδομάδα σε όλους μας.

Κανελόνια ...λίγο διαφορετικά.

Τα ζυμαρικά είναι από τα πιο αγαπημένα φαγητά των περισσότερων νομίζω.

Κι εμείς τα αγαπάμε πολύ, αλλά προσπαθούμε να τα αποφεύγουμε, ή ποσότητα τους να είναι τέτοια που να μην βαρύνει ιδιαίτερο το όλο αποτέλεσμα.

Έτσι τα φαρδιά λαζάνια και τα κανελόνια μας προσφέρουν αυτήν την δυνατότητα αφού μπορούμε να τα συνδυάσουμε άριστα με περισσότερα λαχανικά, κιμά από κρέας ή πουλερικό και να γίνουν και πολύ γευστικά όταν μαγειρευτούν στον φούρνο.

Έτσι λοιπόν τούτη την δόση φτιάξαμε κανελόνια

αλλά με κιμά από κοτόπουλο και μεσογειακή μπεσαμέλ.

2 μεγαλούτσικα σε μέγεθος φιλέτα κοτόπουλου που ζήτησα από τον χασάπη να μου τα κάνει κιμά.

1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο,

2 σκελίδες σκόρδο, επίσης ψιλοκομμένες,

1 μεγάλο καρότο κομμένο σε μικρά κυβάκια,

1 κουταλάκι κάρυ,

½ κουταλάκι πάπρικα γλυκιά,

4-5 σπόρους  μπαχάρι,

1 ξυλαράκι κανέλας,

χυμό ντομάτας,

ελαιόλαδο (θα σας χρειασθεί για το σοτάρισμα 4-5 κουταλιές περίπου)

και τέλος αλάτι και πιπέρι (σύμφωνα με τις δικές σας συνήθειες).

Σοτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο στο ελαιόλαδο και στην συνέχεια ρίχνουμε και το ψιλοκομμένο καρότο, μόλις αρχίσει να μαλακώνει ρίχνουμε και τον κιμά του κοτόπουλου παρέα με όλα τα μπαχαρικά και τον χυμό ντομάτας

Να μαγειρευτούν μαζί μέχρι ν’ απορροφηθούν τα υγρά τους.

Κατεβάζουμε τον κιμά από την φωτιά και τον αφήνουμε να κρυώσει ελαφρώς.

Για ένα κανονικό πυρέξ φούρνου θα χρειαστούμε ένα πακέτο κανελόνια που θα τα βάλουμε για 3-4 λεπτά σε βραστό νερό (κυκλοφορούν πλέον και κάποια που δεν θέλουν βράσιμο, όπως τα φαρδιά λαζάνια). Θα τα σουρώσουμε και θα τα αφήσουμε στην άκρη για γέμισμα.

Ετοιμάζουμε μια «μπεσαμέλ», αλλά κάπως διαφορετική από τα κλασσικά και με υλικά πιο μεσογειακά.

Θα χρειαστούμε:
1 φλιτζάνι χυμό ντομάτας,
1 κουταλάκι βασιλικό αποξηραμένο,
1 κεσεδάκι γιαούρτι στραγγιστό με χαμηλά λιπαρά,
1 μεγάλο αυγό,
100 γραμμάρια φέτα τριμμένη με το χέρι και,
100 γραμμάρια κασέρι τριμμένο στον τρίφτη, τέλος
2 κουταλιές ελαιόλαδο.
Χτυπάμε με αυγοδάρτη για να ενωθούν τα υλικά μας και μένει στην άκρη, μέχρι να γεμίσουμε τα κανελόνια με τον κιμά.

Για πιο ευκολία στο γέμισμα χρησιμοποιήστε δύο κουταλάκια του γλυκού.

Με τ' ένα θα κρατάτε την μία άκρη (για να μην σας βγαίνει η γέμιση) και με το άλλο θα τα γεμίζετε.
Τ’ αραδιάζετε στο καλά λαδωμένο πυρέξ και τα σκεπάζετε με την «μεσογειακή μπεσαμέλ».

Ψήνετε στο φούρνο για 25 περίπου λεπτά με αέρα (και πάντα ανάλογα με τον φούρνο σας και τον τρόπο λειτουργίας του).

Αφήνετε το φαγητό να χλιάνει και είστε έτοιμοι για σερβίρισμα, παρέα με ωραία πράσινη σαλατούλα.

Αρωματική Τάρτα Πορτοκαλιού, 3D

Τα πορτοκάλια σιγά-σιγά έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Είναι πρωταγωνιστές σε πολλά από τα χειμερινά γλυκά, όπως άλλωστε συμβαίνει και με τα μήλα.

Προσωπικά έχω βάλει ήδη τις πρώτες μου πορτοκαλόφλουδες για λικέρ.

Ενώ έχω κάνει και μια μικρή δόση μαρμελάδας, όχι τόσο για άλειμμα σε ψωμάκι, όσο σε χρήση της σε άλλες συνταγές.
Το πορτοκάλι το χρησιμοποιώ συχνά και στα μαγειρέματά μου, γιατί δίνει υπέροχη γεύση στις σάλτσες, στα μαριναρίσματα, αλλά και χρώμα παρέα με τα αντίστοιχα μπαχαρικά, τούτο το τελευταίο το γράφω για την φίλη  Dark Chef που μου το σχολίασε στο προηγούμενο post και φυσικά είχε απόλυτο δίκιο.

Έτσι σήμερα θα σας δώσω μια από τις συνταγές για γλυκά με την απόλυτη γεύση του πορτοκαλιού. Είναι η τάρτα της  φωτογραφίας.

Τάρτα με πλήρες άρωμα πορτοκαλιού σε όλες τις στρώσεις της, 
γι’ αυτό και o χαρακτηρισμός  “3D”.

Στην πρώτη στρώση του μπισκότου, έχουμε αλεσμένα μπισκότα σοκολάτας, αλεσμένο αμύγδαλο, βούτυρο λιωμένο και όλα αυτά ανακατεμένα μ’ ένα κουταλάκι ξύσμα πορτοκαλιού.

Στην δεύτερη στρώση έχουμε κρέμα πορτοκαλιού που φτιάχτηκε από : ένα φλιτζάνι ζάχαρη άχνη, ένα μεγάλο πακέτο τυρί κρέμα, ένα κουτάκι κρέμα γάλακτος με κανονικά λιπαρά,  χυμό από δύο μεγάλα πορτοκάλια που τον ζέστανα ελαφρώς και μέσα στον οποίο διέλυσα 4 φύλλα ζελατίνας αφού προηγουμένως είχα μουλιάσει σε κρύο νερό,. Τέλος μερικές σταγόνες εσσάνς πορτοκαλιού καθώς και λίγο ξύσμα πορτοκαλιού.

Στο τρίτο επίπεδο στρώσης έχουμε σοκολάτα κουβερτούρα 70% κακάο, δύο μεγάλες πλάκες, ανακατεμένη με δύο  κουταλιές λιωμένο βούτυρο, μισή κουταλιά κανέλα σκόνη και τρεις κουταλιές μαρμελάδας πορτοκάλι.

Η κατασκευή της είναι σχετικά απλή. Αλλά πρέπει να της δώσετε λίγο χρόνο γιατί χρειάζεται να σταθεροποιείται καλά κάθε στρώση πρώτα, πριν πάτε στην επόμενη.

Φτιάχνετε την βάση μπισκότου, αλέθοντας τα μπισκότα και τα αμύγδαλα. Στην συνέχεια τ’ ανακατεύετε με το λιωμένο βούτυρο και το ξύσμα και τα στρώνετε σε φόρμα με αποσπώμενο πάτο, την οποία καλά θα είναι να έχετε καλύψει με λαδόχαρτο για πιο εύκολο ξεφορμάρισμα.

Βάζετε την βάση μπισκότου να παγώσει στο ψυγείο για τρία τέταρτα περίπου.

Στην συνέχεια φτιάχνετε την κρέμα πορτοκαλιού χτυπώντας μαζί, την ζάχαρη άχνη, την κρέμα τυριού και την κρέμα γάλακτος. Σταδιακά προσθέτετε τον χυμό πορτοκαλιού στον οποίο έχετε διαλύσει την νωπή πλέον ζελατίνα καθώς και τις σταγόνες εσσάνς.

Στρώνετε το μείγμα πάνω από την βάση του μπισκότου και το ξαναβάζετε στο ψυγείο για 3 ώρες. 

Τρίτη και τελευταία στρώση είναι αυτή της σοκολάτας με την γεύση πορτοκαλιού.

Ζεσταίνετε σε bain marie, την σοκολάτα μαζί με το βούτυρο. Όταν ενωθούν καλά τα δύο υλικά προσθέτετε και την μαρμελάδα. Ενώνετε καλά, στρώνετε πάνω από την κρέμα με την βοήθεια κουταλιού και βάζετε το γλυκό σας και πάλι στο ψυγείο.

Το ξεχνάτε για μερικές ώρες ... ίσως και για μια μέρα :-)  για καλύτερα αποτελέσματα.
Στη διακόσμηση μπορείτε να χρησιμοποιήσετε γλασσαρισμένες πορτοκαλόφλουδες ή λίγα ρινίσματα πορτοκαλιού ή τέλος κάτι εντελώς διαφορετικό (προσωπικά έβαλα μερικούς καρπούς από γλυκό φυστίκι Αιγίνης).

Ένα γλυκάκι πολύ γευστικό που «δικαιώνει» και το ιδιαίτερο δέσιμο της σοκολάτας με το πορτοκάλι!

Άγχη, απάτες, φτερά και πούπουλα…με μυρωδάτο κοτόπουλο για κατάληξη!

Οι μέρες που περνούμε είναι καθ’ όλα πιεσμένες.

Δεν ξέρω και δεν μπορώ ούτε σκέψη να κάνω για το πότε και με ποιο τρόπο θα ξεφύγουμε από την «κατάθλιψη» και την «ψυχασθένεια» που ζούμε.

Βλέπω κάποιες στιγμές ανθρώπους να χαμογελούν ή να γελούν με την καρδιά τους (στιγμές όμως) και σκέφτομαι πότε θα ξαναβρούμε αυτόν τον ρυθμό ζωής;

Δηλαδή να βλέπεις κάποιον να χαμογελά και να χαίρεσαι για λογαριασμό του.

 Όχι να τον κοιτάς με μισό μάτι, γιατί μοιάζει ντε και καλά να «ζει στον κόσμο του»!

Σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, έχουμε και τις «κομπίνες» που στήνονται σε βάρος μας, από το πουθενά και με όποιον «επιτήδειο» τρόπο γίνεται.

Εδώ απλώς θα σας πω, να κοιτάτε με προσοχή τις χρεώσεις στα κινητά σας τηλέφωνα!

Προσωπικά μπήκα σε μια περιπέτεια, αλλά επειδή είμαι και λίγο «τρελή» το πράγμα δεν θα το αφήσω εντελώς στην τύχη του. Δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος προστασίας, αλλά υπάρχει πάντα ένας τρόπος «φρεναρίσματος».

Μ’ όλα αυτά λοιπόν να συμβαίνουν... που καιρός για πολλά μαγειρέματα και εμπνεύσεις. Αλλά δεν μπορεί και το φαγάκι μας να γίνει «άχυρο» έτσι γιατί ο καθένας θεωρεί πως μπορεί να μας «κάτσει» στον σβέρκο ή να μας «δουλεύει» μέσα στα μούτρα μας. Αυτή ήταν η αντίδρασή μου τουλάχιστον μετά από μια ακόμη δύσκολη μέρα.

Εύκολο φαγητό, αλλά γευστικό και μυρωδάτο.
Κοτόπουλο με πολύχρωμες πιπεριές και πατάτες αλλά με πολλά αρωματικά.

Χρησιμοποιήθηκαν 3 μπούτια από κοτόπουλο (ολόκληρα όχι μόνον τα κοπανάκια) για 3 μερίδες φαγητού (εσείς προσαρμόζετε ανάλογα με τα άτομα για τα οποία μαγειρεύετε).

5 πατάτες κομμένες σε χοντρές ροδέλλες, 3 πιπεριές χρωματιστές (κόκκινη, κίτρινη, πορτοκαλί) χυμός από 1 λεμόνι και 1 πορτοκάλι, το ξύσμα από το πορτοκάλι και αρτύματατα: πιπέρι μαύρο, κουρκουμάς, κάρυ, αλάτι, σκόνη σκόρδου και ρίγανη.

Και τέλος ελαιόλαδο και νεράκι.

Καθαρίζετε και πλένετε τα μπουτάκια. Τα βάζετε σε ταψί φούρνου και γύρω-γύρω βάζετε τις ροδέλες πατάτας, τις πιπεριές σε χοντρούτσικα κομμάτια και πασπαλίζετε με τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά  (ξύσμα και ρίγανη) περιχύνετε με το χυμό λεμονιού-πορτοκαλιού και  τέλος προσθέτετε το ελαιόλαδο και το νεράκι.

Το ταψί στο φούρνο και ψήσιμο με αέρα στους 190 βαθμούς για 40 λεπτά περίπου.

Στο διάστημα αυτό γυρίζετε τα μπουτάκια για να ψηθούν καλά και από τις δύο πλευρές και κοιτάτε αν το φαγητό σας είναι καλό ως προς τα υγρά του, έτσι ώστε να ψηθούν ευπρεπώς οι πατάτες.

Καλή όρεξη…και καλά ξεμπερδέματα με τα κάθε λογής προβλήματα που έχουν πέσει στα κεφάλια μας.

Σκεπαστή αχλαδό-μηλό-πίτα ανθότυρου

Η ανάρτηση της φίλης Ελένης και των ταξιδιών της, για την πάστα φλώρα ήρθε την επόμενη μέρα, από αυτήν που είχα φτιάξει ένα κονφί με αχλάδια και μήλα.
Με έβαλε σε πειρασμό είναι η αλήθεια γιατί κάτι τέτοιο είχα κατά νου.
Από την άλλη όμως, ήθελα και μια πιο διαφορετική εκδοχή να κάνω.
Το πήγαινα από δω, το πήγαινα από 'κει... και τελικά κατέληξα σε κάτι πιο σύνθετο από μια αρωματική αξεπέραστη ωστόσο πάντα, πάστα φλώρα.

Σε μια σκεπαστή αχλαδομηλόπιτα με ελαφριά κρέμα ανθότυρου.
Μην τρομάξετε. Δεν είναι τόσο σύνθετη όσο ακούγεται σε πρώτη φάση, αν έχετε ήδη φτιάξει από πιο πριν το κονφί των φρούτων σας.

Δηλαδή μια μαρμελάδα με ολόκληρα κομμάτια φρούτων.
Στην προκειμένη περίπτωση 7-8 αχλάδια και 3 μεγάλα μήλα, που αφού πλύθηκαν καλά, καθαρίστηκαν κόπηκαν σε κομματάκια (όχι πολύ ψηλά) και μπήκαν στην κατσαρόλα μαζί με τον χυμό από ένα και μισό λεμόνι, ένα φλιτζάνι ζάχαρη κι ένα κουταλάκι κοφτό βανίλια κρυσταλλική.
Έβρασαν σε μέτρια προς δυνατή φωτιά μέχρι που μειώθηκε ο όγκος τους περίπου στο μισό. Το βάζετε σε καθαρό και αποστειρωμένο βάζο και το κρατάτε για χρήση της αρεσκείας σας.

Προσωπικά είχα προσανατολιστεί για πάστα φλώρα, αλλά τελικά τα βήματά μου με οδήγησαν αλλού. Αυτό το κουσούρι το έχω. 'Αλλα διαβάζω, άλλα σκέφτομαι και άλλα τελικά μπαίνω και κάνω μέσα στην κουζίνα μου!!

Έφτιαξα λοιπόν μια ζύμη με τ' ακόλουθα υλικά:
3 κουταλιές βούτυρο,
1 μεγάλο αυγό,
ξύσμα από ένα μεγάλο πορτοκάλι,
τον χυμό του πορτοκαλιού,
1 κουταλάκι σκόνη τζίντζερ,
1 κουταλάκι κοφτό μπέϊκιν πάουντερ
2 κουταλάκια λικέρ κανελλάδας (ή κάποιο άλλο λικέρ που έχετε όπως: βύσσινο, κράνο, πορτοκάλι ή και μαύρο ρούμι),
2 φλιτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις και τέλος
λίγο (περίπου μια κουταλιά) ελαιόλαδο.

Ανακατεύετε όλα τα πιο πάνω υλικά, με το βούτυρο παγωμένο και όχι λιωμένο, μέχρι να πάρετε μια ελαστική ζύμη και με προσοχή να μην το παρακάνετε με το ζύμωμα (όπως κάνουμε την ζύμη για τάρτες δηλαδή). Το ελαιόλαδο θα το χρησιμοποιήσετε στο τέλος απλώνοντας το στο χέρι σας για να κάνετε την ζύμη να ξεκολλήσει τελείως από τα χέρια σας, ενώ την ίδια στιγμή της προσθέτη ελαστικότητα.  Βάζετε την ζύμη σ' ένα μπολάκι και για 20 λεπτά την τοποθετείτε στο ψυγείο.

Σ' ένα μπολ ετοιμάζετε την γέμιση της τάρτας, κατά το διάστημα που η ζύμη παραμένει στο ψυγείο.
Θα χρειαστείτε:
200 γραμμάρια ανθότυρο,
2 αυγά,
1 κουταλάκι κοφτό μπέϊκιν πάουντερ,
1/2 κουταλάκι βανίλια κρυσταλλική
και τέλος περίπου 2 φλιτζάνια κονφί φρούτων (το υπόλοιπο που μου έμεινε θα χρησιμοποιηθεί σε κάτι άλλο στο άμεσο μέλλον, οπότε και επιφυλάσσομαι).

Λιώνετε το ανθότυρο μ' ένα πιρούνι και ανακατεύετε όλα τα υπόλοιπα υλικά, μην φοβηθείτε το τυρί σας παρακαλώ πολύ. Δένει υπέροχα όλο το αποτέλεσμα.

Βγάζετε την ζύμη από το ψυγείο και την χωρίζετε σε δύο μέρη, με αναλογία 2/3 και 1/3.
Το μεγάλο μέρος θα το ανοίξετε με πλάστη ή ρολλάκι πάνω σε μια κόλλα λαδόχαρτο.
Σε επιφάνεια κατάλληλη για το ταψί ή την φόρμα που θα χρησιμοποιήσετε.
Μεταφέρετε μαζί με το λαδόχαρτο και το στρώνετε στο ταψί σας.

Από πάνω μοιράζετε την κρέμα ανθότυρου-κονφί.
Το τελευταίο κομμάτι ζύμης το ανοίγετε επίσης σε δίσκο μικρότερης διαμέτρου για να καλύψετε την επιφάνεια της τάρτας και κατόπιν γυρίζετε και τα πλαϊνά του κάτω μέρους της ζύμης της προς τα μέσα, έτσι ώστε να σκεπαστεί όλη η γέμιση.

Ψήνετε με αέρα στους 190 βαθμούς (πάντα ανάλογα με τον φούρνο) μέχρι να ροδίσει η επιφάνεια της τάρτας, για 30-35 λεπτά περίπου. Κλείνετε τον φούρνο αφήνετε λίγο να σταθεί  και μετά σηκώνετε με την βοήθεια του λαδόχαρτου και ακουμπάτε πάνω στην σχάρα για να κρυώσει και να μπορέσετε να την σερβίρετε (άμα αντέξετε δηλαδή...)

Καλή σας απόλαυση.
Η ζύμη είναι εξαιρετική. Μυρωδάτη. Αφράτη και ταυτόχρονα μπισκοτένια.
 Όσο για την γέμιση νομίζω πως θα σας καταπλήξει με την ανάλαφρη γεύση της.

Καυκαλήθρες και μυρώνια…τώρα και χωρίς σεντόνια!

Τι θέλει να πει ο ποιητής;

Έλα ντε;

Ορισμένες φορές ξεφεύγω τελείως.

Φταίει μάλλον η κούραση που με κάνει να παραμιλάω και να φτιάχνω στιχάκια. 

Φταίνε όλα γύρω μου και μάλλον και κάποια «άλλα» μέσα μου, αλλά εσείς μην με ξεσυνερίζεστε :-))

Η παραγγελιά προς τον «κύρη» μου ήταν: αν βρεις καυκαλήθρες και μυρώνια πάρε μου λίγα, για να κάνω πίτα (μιας και το σπανάκι υπήρχε ήδη έτοιμο).

Και το απογευματάκι που επέστρεψα είχε φέρει και από τα δύο είδη καθώς και λίγα λάπατα!

Άμα θέλει όλα τα καταφέρνει…

Χάρηκα πολύ. Έκανα τα σχετικά μου (τα της επιστροφής) και μετά πήραν σειρά τα λαχανικά μας. Πλύθηκαν καλά, κόπηκαν με το μαχαίρι  και όδευσαν προς το τηγάνι  για το σχετικό «μάραμα».

Παρέα τους έκαναν: μπόλικο ψιλοκομμένο ξερό κρεμμυδάκι, το σπανάκι και ο άνηθος.

Αφού τελείωσε η διαδικασία, είπα δεν θα βάλω τα φύλλα που είχα, αλλά θα την κάνω κάπως σαν τον πλαστό.

Σε βαθιά λοιπόν λεκάνη, μπήκαν:

4 αυγά,

1 κεσεδάκι γιούρτι,

1 ποτήρι του νερού γάλα,

1 κουταλάκι μοσχοκάρυδο τριμμένο,

1 κουταλάκι πιπέρι τριμμένο,

1 κουταλάκι αλάτι (με λίγη προσοχή στην ποσότητα)

2 κουταλάκια μπεϊκιν πάουντερ,

400 περίπου γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

και μισό περίπου ποτήρι λάδι.

Ανακάτεψα όλα τα πιο πάνω καλά με τον αυγοδάρτη και στην συνέχεια πρόσθεσα όλα τα σοταρισμένα χορταρικά (καυκαλήθρες, μυρώνια, λάπατα, σπανάκι, άνηθο, κρεμμυδάκι).

Επόμενη προσθήκη:  400 γραμμάρια φέτα χοντροκομμένη και μετά όλα μέσα σε μεγάλο ταψί φούρνου που ήταν καλά λαδωμένο και πασπαλισμένο με λίγο καλαμποκάλευρο (εάν δεν έχετε βάλτε κανονικό αλεύρι).

Ίσιωσα την επιφάνεια μ’ ένα κουτάλι και πασπάλισα με σουσάμι ανακατεμένο με τριμμένο κεφαλοτύρι, περίπου 3 κουταλιές της σούπας (μιας και εδώ μάλλον δούλεψε το μάτι παρά οι αναλογίες).

Ψήθηκε σε καλά προθερμασμένο φούρνο στους 190 βαθμούς για περίπου 40 λεπτά,

Την αφήσαμε να κρυώσει κάπως, την πίτα μας χωρίς σεντόνια, χωρίς φύλλα δηλαδή και της δώσαμε και κατάλαβε. Νοστιμότατη πρέπει να σας πω. Θα έχουμε και κολατσιό αύριο στην δουλειά ...

Γυαλιστερά. Για να δούμε θα σας αρέσουν;

Στο σπίτι μου μέσα έχω δύο «σοκολατομανείς» που και μόνον στην ιδέα ότι μπορεί να τους αφήσω χωρίς σοκολάτα για δύο-τρεις μέρες, ενδεχομένως να τους κάνει να ξανασκεφτούν τον λόγο ύπαρξή μου μέσα σε τούτη τη πλάση :-)) έχετέ το κατά νου αυτό...

Αλλά σε τελική ανάλυση, δεν έχω βρει και πολλούς να μπορούν ν' αντισταθούν στα σοκολατένια παρασκευάσματα για μεγάλο διάστημα... οπότε ας μην «κακολογώ» το σπίτι μου, μην πέσει και με πλακώσει κιόλας!

Τα τρουφάκια προηγούμενου post είχαν πολύ μεγάλη επιτυχία. Έκτοτε τα έχω φτιάξει 3-4 φορές με μικρές παραλλαγές κάθε φορά. Στην τελευταία όμως "version" είπα να τους αλλάξω και λίγο εμφάνιση!

Έτσι αντί για «καφετί κουστούμι» απέκτησαν γυαλιστερό με γεύση μαστίχας και λεμονιού!

Η σύνθεσή τους ήταν ίδια με αυτήν της βασικής συνταγής, μόνον που είχαν ως πρόσθετα υλικά:  λικέρ από κράνα- 2 κουταλιές της σούπας κι' αντί για αμύγδαλo, καβουρδισμένο και αλεσμένο φουντούκι.

Η εκτέλεση και τα βήματα εφαρμογής παρέμειναν ακριβώς τα ίδια.
Μόνο που το στόλισμά τους έγινε με υποβρύχιο μαστίχα που ζεστάθηκε  (όχι να βράσει πολύ) παρέα με τον χυμό από μισό λεμόνι καθώς και λίγο ξύσμα του.

Μετά μ’ ένα κουταλάκι μοίρασα αυτό το γλάσσο πάνω από τα τρουφάκια και τα έβαλα και πάλι στο ψυγείο να παγώσουν.

Στο τέταρτο της ώρας, τα έπλασα με τα δάχτυλα (καθαρά χεράκια σας παρακαλώ πολύ) δίνοντάς τους σχήμα σφαιρικό. 

Η μαστίχα μοιάζει ελαφρώς με "πλαστελίνη" σ’ αυτήν την φάση κι' έτσι πήραν γυαλιστερή πατίνα αλλά και γεύση υπέροχη.

Το κίτρινο χωριάτικο ψωμί μας

Πριν ένα χρόνο (καλά πως περνά έτσι ο καιρός δεν λέγεται...) η αγαπητή μας  Ζαμπία στις ιστορίες της Κουζίνας της  είχε ποστάρει τόσες όμορφες λεπτομέρειες για τον κουρκουμά.

Με έβαλε στα αίματα και αγόρασα (αλλά μου ήρθε και ένα βαζάκι πεσκέκι πολύ-πολύ πρόσφατα) οπότε στο Κυριακάτικο τραπέζι μας που συνήθως έχω πάντα φρέσκο ψωμί (μιας και φτιάχνω πλέον μόνον μια φορά την εβδομάδα) το φραντοζολάκι μας είχε γεύση και χρώμα κουρκουμά αλλά και επίγευση χωριάτικου ψωμιού!

Προσωπικά όλα τα υλικά τα βάζω στον αρτοπαρασκευαστή κάνω το ζύμωμα και μετά μεταφέρω τη ζύμη στο ταψί που θα την ψήσω και αυτό με τη σειρά του το βάζω να φουσκώνει σε ζεστό μέρος για κανένα δύοωρο. Μετά περνώ στην φάση του ψησίματος. Τούτη τη φορά έκανα ένα έτσι, κ'ι ένα το αφήσα να ζυμωθεί και να ψηθεί μέσα στο μηχάνημα, για να το δώσω στα πεθερικά.

Γευστικώς ήταν σχεδόν τα ίδια, οπότε φαντάζομαι ότι αν ακολουθήσετε και την παραδοσιακή μέθοδο του πλήρους ζυμώματος με τα χέρια τα πράγματα θα είναι εξίσου όμορφα ή και καλύτερα.

Υλικά που θα σας χρειαστούν για ένα μέτριο καρβελάκι 

Κίτρινου Χωριάτικου Ψωμιού

500 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

200 γραμμάρια αλεύρι ολικής αλέσεως,

330 γραμμάρια νερό,

40 γραμμάρια ελαιόλαδο,

½ κουταλάκι αλάτι,

1 κουταλάκι κοφτό ζάχαρη,

1 κουταλάκι γεμάτο κουρκουμά,

και τέλος, 1 φακελάκι ξηρή μαγιά.

Με αυτήν την σειρά μπαίνουν τα υλικά στην μηχανή.
Αν ζυμώσετε στο χέρι ενώστε όλα τα στερεά υλικά (πλην της μαγιάς) σε μια λεκάνη ζυμώματος, στην συνέχεια ρίχτε το λάδι και το νερό και την μαγιά και αρχίστε το ζύμωμα. Εάν σας κολλά η ζύμη στα χέρια με λαδώστε τα ελαφρά και συνεχίστε.  Μόλις το ζυμαράκι σας γίνει ελαστικό, το μεταφέρετε στο ταψί που θα το ψήσετε (καλύτερο ν’ είναι αντικολλητικό και ελαφρώς λαδωμένο ή καλυμμένο με λαδόχαρτο.  Σκεπάστε το με καθαρή πετσέτα και μια κουβερτούλα (ας πούμε μια μικρή φλιζ) και βάλτε το στην άκρη για δύο ώρες.

Διαφορετικά προθερμάνετε ελαφρώς το φούρνο σας. Σβήστε τον και βάλτε εκεί το ταψάκι σας να περιμένει και να φουσκώσει μέχρι να έρθει η ώρα να το ψήσετε.

Πριν ξεκινήσετε το ψήσιμο μπορείτε να το ψεκάσετε με λίγο νεράκι και να το πασπαλίσετε με σουσάμι.

Καλή συνέχεια, καλή επιτυχία, καλό Εθνικό Εορταστικό 3ήμερο ...και με Yγεία το νέο μας Κούρεμα!

Βότανα, αφεψήματα & μαντσούνια μαγικά!

O χειμώνας είναι κατ’ εξοχή η περίοδος των αφεψημάτων!

Προσωπικά μου αρέσουν ιδιαίτερα και τα πίνω για να μου φτιάξουν τη διάθεση με το άρωμά τους κι όχι μόνον γιατί κάνει κρύο ή έχω ένα κρυολόγημα.

Ένα από τα πρόσφατα αγαπημένα μου είναι Μονάρδα, ή αλλιώς το αρωματικό βότανο (σε μορφή μικρού φυτού, όπως ο δυόσμος) Περγαμόντο. Την έχω 2-3 χρόνια στο μπαλκόνι του σπιτιού που κατοικώ τώρα, αλλά και παλαιότερα στο εξοχικό που διατηρούσαν οι γονείς μου.
Όχι, δεν μιλάμε για το δένδρο με τους όμορφους καρπούς, αλλά ένα φυτό με βαθύ πράσινο χρώμα, στα κάπως παχιά φυλλαράκια του, που όταν τα τρίψεις με τα ακροδάχτυλα βγάζουν έντονο το άρωμα του περγαμόντου.

Για όσους γνωρίζουν την γεύση του τσαγιού Ear Grey, θα καταλάβουν αμέσως αυτό το ιδιαίτερο άρωμα. Στο παρελθόν η Μονάρδα είχε χρήση στην θεραπεία με βότανα χάρη στις αντισηπτικές ιδιότητες για δερματικές μολύνσεις και πληγές με μικρό μέγεθος. Εκείνο όμως που εμένα μ’ έμαθε η γιαγιά μου είναι ότι κάνει καλό στο πονόλαιμο. Και τελικά είχε δίκιο όπως αποδείχτηκε πολύ πρόσφατα. Ότι δήλαδή το αφέψημά της το έπιναν για λοιμώξεις του λαιμού και του στόματος.
Μπορώ  από προσωπική πείρα να σας το επιβεβαιώσω.

Ο γιος μου είχε έναν βήχα κάπως έντονο και ξερό, έτσι μας γύρισε από τον παιδικό πριν μερικές μέρες... Δεν ήθελε με τίποτε να πιει σιρόπι, δεν είχε διάθεση για πολλά-πολλά γενικώς και το βιολί αυτό κράτησε δύο μέρες σχεδόν. 
Την δεύτερη μέρα της επιστροφής του το απογευματάκι αφού τον  ηρέμησα κάπως, του λέω: να σου φτιάξω ένα τσαγάκι ζεστό να το πιούμε μαζί κουταλάκι-κουταλάκι;
Αρνητικός όπως πάντα!
Εγώ θα φτιάξω για μένα και θα κάνω και για σένα, να μου κάνεις παρέα… (πιάνει καμιά φορά το κόλπο της μίμησης).

Για να μην σας τα πολυλογώ, έβαλα να βράσω ένα φλιτζανάκι νερό, μαζί με 5-6 φυλλαράκια και ανθάκια Μονάρδας, την οποία διατηρώ στο μπαλκόνι μου γιατί μου αρέσει το άρωμά της. Μέσα στο αφέψημα του έβαλα και μια κουταλιά μέλι από συγγενή παραγωγό και τον «πότισα» κουταλάκι-κουταλάκι φυσώντας πάντα για να μην καεί!

Μετά από 4 ώρες ο βήχας είχε εντελώς εξαφανιστεί!
Μου έκανε φοβερή εντύπωση το γεγονός, γι’ αυτό και σας το γράφω.
Έκατσα και έψαξα στο διαδίκτυο περισσότερες πληροφορίες που επιβεβαίωσαν τελικά αυτά που ήξερα από την γιαγιά μου, η οποία αγαπούσε πολύ τα βότανα.
Χάρη σ’ αυτήν της την «μανία» και σε μια λατρία που έχω προσωπικά στα αρώματα τους, σήμερα καλλιεργώ σε όλα τα μπαλκόνια μου: λουϊζα, δυόσμο, λεβάντα, βασιλικό, μονάρδα ή περγαμόντο, μαντζουράνα, μέντα, και δεντρολίβανο παρέα με άλλα φυτά.
Δώστε λοιπόν μια ευκαιρία στα αρωματικά βότανα, γιατί μπορεί να σας βγάλουν από δυσκολίες εκεί που δεν το περιμένετε, ενώ η χρήση τους μέσα στη μαγειρική και την ζαχαροπλαστική δίνει άλλη νότα με την ολόφρεσκια μυρωδιά τους!

Γευστικά, τραγανά και σοκολατένια!

Γαλατάκι με κακάο (γιατί αλλιώς δεν το πίνουμε) ή καφεδάκι με γάλα, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς την συνοδεία μπισκότων  ή γευστικών κουλουριών (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό).

Οπότε όταν έχουμε χρόνο και διάθεση, όλο και κάτι καινούργιο σκαρώνουμε, για να μας βρίσκεται και για να γλυκαίνουμε και κανέναν συνάνθρωπό μας!

Πάντα βρίσκω εθελοντές για να τα γευτούν τα πονήματά μου, μην νομίζετε…

Δείτε λοιπόν την τελευταία μας δημιουργία.

Για την οποία και χρειάστηκαν κάποια απλά υλικά:

½ φλιτζάνι κουάκερ (αν δεν έχετε, μπορείτε να το αντικαταστήσετε με δημητριακά ολικής αλέσεως)

½  φλιτζάνι χοντρό-αλεσμένο φουντούκι,

½  φλιτζάνι μαύρη ζάχαρη,

½ φλιτζάνι ελαιόλαδο (μπορείτε να βάλετε και λιωμένο βούτυρο φυσικά, απλώς εγώ προτίμησα το λάδι)
1 μεγάλο αυγό,

2 φλιτζάνι αλεύρι που φουσκώνει μόνο του,

1/3 κουταλιού μπέϊκιν πάουντερ,

2 κουταλιές της σούπας κακάο,

3 κουταλιές σταγόνες σοκολάτας γάλακτος,
ελάχιστο αλάτι,
και τέλος,  2-3 σταγόνες υγρής βανίλιας.

Όλα τα πιο πάνω υλικά μπαίνουν σε μεγάλη λεκάνη και με τον αυγοδάρτη τα ανακατεύετε καλά μέχρι να ενωθούν και να μοιάζουν με πυχτό χυλό.

Ταψάκια του φούρνου, στρωμένα με χαρτί αντικολλητικό και με την βοήθεια κουταλιού μοιράζεται γεμάτες κουταλιές (με κάποια απόσταση μεταξύ τους).

Ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 10-12 λεπτά. 

Βγαίνουν ελαφρώς νωπά, αλλά στεγνώνουν πολύ γρήγορα, γι' αυτό μην τα παραψήσετε.

Του τυριού και του λεμονιού...

Μετά από ένα ωραίο γεύμα το επιδόρπιο καθώς και ο μυρωδάτος καφές είναι ότι χρειάζεται.

Αφήστε που μόνον έτσι ολοκληρώνεται η καλή σας εικόνα ως οικοδεσπότη ή οικοδέσποινας :-)

Σ' ένα πρόσφατο γεύμα επέλεξα λοιπόν να φτιάξω ένα επιδόρπιο λεμονάτο και επειδή είχε άκρως θετική ανταπόκριση και μεγάλη επιτυχία είπα να το μοιραστώ μαζί σας και να μην το κρατήσω μυστικό.

Τιραμισού με γεύση λεμονιού

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά, χρειάζεστε:

1 κουτί τυρί Μασκαρπόνε

½ κουτιού τυρί Philadelphia (από την μεγάλη συσκευασία)

½ κούπα ζάχαρη άχνη,

χυμό και ξύσμα από ένα μεγάλο και φρέσκο λεμόνι,

1 φακελάκι ζελέ με άρωμα λεμόνι,

1/3  κουταλάκι βανίλια σκόνη,

και τέλος, ένα πακέτο μπισκότα σαβαγιάρ.

Σ’ ένα ζεστό ποτήρι νερό, διαλύετε καλά το ζελέ λεμονιού. Το αφήνετε λίγο να χλιάνει.

Στην συνέχεια σε βαθύ μπολ βάζετε όλα τα υλικά (εκτός από το ζελέ) και τα χτυπάτε  με το μίξερ.
Το χλιαρό ζελέ το ρίχνετε σταδιακά κατά την διάρκεια του χτυπήματος μέχρι να ενσωματωθούν όλα τα υλικά. Βάζετε το μπολ στο ψυγείο να σφίξει κάπως η κρέμα (για κανένα τέταρτο περίπου).

Λαμβάνετε ανά χείρας μακρόστενη φόρμα του κέϊκ (την πιο μεγάλη που διαθέτετε) και την στρώνετε με μεμβράνη φαγητού, έτσι ώστε να καλυφθεί καλά αφήνοντας και αρκετή απ’ έξω από τα τοιχώματα της (αυτά τα περισσεύματα θα τα χρειαστείτε αργότερα).

Σ’ ένα μπολ βάζετε ένα ποτηράκι κρασιού limonccello και 3 κουταλιές της σούπας γάλα εβαπορέ αδιάλυτο (ή φρέσκο γάλα) βρέχετε ελαφρώς τα σαβαγιάρ ένα-ένα. Στρώνετε σε όλο τον πάτο της φόρμας, από πάνω βάζετε κρέμα. Συνεχίζετε με δεύτερη στρώση σαβαγιάρ (πάντα τα βρέχετε λίγο) τελειώνετε με την κρέμα.

Με την ανάποδη ενός κουταλιού στρώνετε καλά το μείγμα, πιέστε ελαφρώς και τα σαβαγιάρ αν δείχνουν ν’ ανεβαίνουν προς την επιφάνεια. Γυρίστε τις άκρες της μεμβράνης προς τα μέσα και σκεπάστε.

Βάλτε την φόρμα στο ψυγείο για 5-6 ώρες, ίσως και περισσότερο (προσωπικά το έφτιαξα μεσημέρι και το σερβίρισα βραδάκι πια).

Με την βοήθεια της μεμβράνης αναποδογυρίστε το γλυκό σε μακρόστενη πιατέλα και στολίστε το με λίγο ξύσμα λεμονιού, συνοδεία του αγαπημένου σας καφέ.

Η φωτογραφία μάλλον το αδικεί, γιατί δεν προλάβαινα τις κουταλιές των παρευρισκομένων!
Καλή σας απόλαυση και φροντίστε να είστε παρέα με φίλους γιατί οι δύσκολοι καιροί το απαιτούν.

Ένα ακόμη παιχνίδι των 7

Δύο βραβεία…δύο φίλες bloggers  που (προσωπικά) προσπαθώ να διαβάζω συχνά.

Τι να πω;

Σας ευχαριστώ για την επιλογή σας.

Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις πως έστω και μέσα από αυτόν τον «εικονικό» κόσμο του διαδικτύου υπάρχουν άτομα με τα οποία ταυτίζονται: οι ιδέες, οι σκέψεις, οι καθημερινές επιλογές σου...γιατί αυτή είναι τελικά η ζωή μας και όχι όλα τα υπόλοιπα που μας βομβαρδίζουν καθημερινά.

Ευχαριστώ σε, αγαπητή Κική.   Ευχαριστώ σε, αγαπητή Ελένη.

7 πράγματα, ως τυχαία επιλογή, που με χαρακτηρίζουν δεν είναι μάλλον εύκολο να επιλέξω και να το παραθέσω μέσα σε τούτο το blog, αλλά θα σας έλεγα ποια είναι η  σχέση μου με τα «λόγια» μέσα από 7 προσωπικές τάσεις.

Θα έλεγα πως είμαι άνθρωπος των πράξεων (και μάλιστα των άμεσων και ίσως ακραίων κάποιες φορές)  και λιγότερο των λόγων, με μια τάση να έχω εγώ πάντα τον τελευταίο λόγο σε θέματα που με θίγουν άμεσα.

Επίσης αγαπώ τα όμορφα και σοφά λόγια μέσα από τα καλογραμμένα βιβλία, μια αγάπη που κρατάει πολλά-πολλά χρόνια.

Χωρίς να μου αρέσουν ωστόσο καθόλου οι άνθρωποι που είναι όλο λόγια, υποσχέσεις  και ψευτοκολακείες!

Από την άλλη, μπορώ να σταθώ με τις ώρες για να ακούσω ανθρώπους μορφωμένους και εκπαιδευμένους, με το έμφυτο και ιδιαίτερο χάρισμα της επικοινωνίας να δονεί τον χώρο που αυτοί κινούνται.

Τα παιδικά λόγια του γιου μου, πολλές φορές με γεμίζουν χαρά, χαμόγελο και αισιοδοξία.

Άλλες πάλι, με κάνουν να «κολλάω» με την πλάτη μου στον τοίχο αναλογιζόμενη πως  ένα τετράχρονο συνδυάζει τέτοιες κουβέντες!

Είμαι άνθρωπος που μάλλον μετρά  πολύ τις κουβέντες και τα λόγια του τώρα πια.
Η ζωή και η πορεία μου μέσα σ’ αυτήν με διαμόρφωσαν έτσι, παρά το γεγονός ότι οι σπουδές μου είχαν σαν αντικείμενό τους την επικοινωνία και τον διαφημιστικό λόγο!

Πόσο μπορεί να σας φώτισα με αυτά που έγραψα δεν ξέρω, αλλά είναι σίγουρα αυτή η σχέση μου με τα λόγια.  Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσκαλέσω άλλους 15 bloggers να "παίξουν"  (αν κατάλαβα καλά τους όρους του παιχνιδιού). 

Ζητώ συγγνώμη εκ' των προτέρων που δεν θα το κάνω. 

Γιατί όλοι που ίσως θα μπορούσα να προσκαλέσω, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ήδη συμμετάσχει, ενώ την ίδια στιγμή θεωρώ πως  θα ήταν καλύτερο να δώσω την ευκαιρία σε κάποιους που με διαβάζουν και δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να σχολιάσουν οτιδήποτε μέχρι τώρα, να πάρουν αυτήν την "σκυτάλη" και να γράψουν όσα εκείνοι θέλουν για τα δικά τους 7.

Κάντε το φίλοι αναγνώστες.

Η πρόσκληση είναι ανοιχτή για όλους.

Και μια αλλαγή στην παρουσίασή μου, ήταν λιγάκι απαραίτητη, με την αλλαγή της εποχής.