Ύστερα από σχεδόν δύο μήνες... έρχομαι να καταγράψω κάτι στο blog.
Μετά την περιπέτεια που είχαμε στο ΚΑΤ (με συγγενικό μου πρόσωπο) και αφού άρχισα να σκέφτομαι λίγο πιο θετικά... Χθες το βράδυ είχα μια σκέψη (που την πάλευα τις ημέρες και τις ώρες που περνούσαν εντός νοσοκομείου...). ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ διαθέσιμα κλινοσκεπάσματα για μέρες για τους ήδη υπάρχοντες ασθενείς. Τα καθαρά που δινόντουσαν με το "σταγονόμετρο" ήταν κυρίως για τις νέες εισαγωγές, ενώ ότι περίσσευε πήγαινε στους υπόλοιπους. Και έτσι τα μικρόβια έκαναν παντού το δικό τους "πάρτι"! Δεδομένο δε, ότι σχεδόν κανείς δεν αποφεύγει την ενδονοσομειακή λοίμωξη!!! Οι συγγενείς έπρεπε να το αποδεχτούν, ενώ νοσηλευτές και γιατροί το έχουν ως καθημερινή πραγματικότητα και σου το λένε, σχεδόν απροκάλυπτα!
Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί, δεν υπάρχουν πόροι στο κράτος να υποστηρίξει νοσοκομεία (και όχι μόνον). Τα σεντόνια, οι μαξιλαροθήκες και τα μικρά υποσέντοντα μεταφοράς επί κλίνης είναι είδος προς εξαφάνιση. Όλα τα νοσοκομεία "κινούνται" με τον εξοπλισμό που είχαν από το 2004, λόγω Ολυμπιακών αγώνων! Μετά όμως...Μετά τα άφθονα πλυσίματα με σκληρά απολυμαντικά και απορρυπαντικά (όπως είναι το σωστό) είναι φυσικό να υπάρχει φθορά στην ύλη, αλλά αντικατάσταση καμία ή σχεδόν καμία. Οπότε οι ασθενείς μένουν ακάλυπτοι μέσα στην ταλαιπωρία τους!!! Να μην κάνω δε, κουβέντα, για τις κουβέρτες των δωματίων. Με την ίδια μπορεί να έχουν σκεπαστεί πάνω από 10-20 άτομα, μέχρι ενδεχομένως να πάει για πλύσιμο.
Η σκέψη μου λοιπόν ήταν μία, αυτή της ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ. Να μπορέσω να απευθυνθώ σε ιδιώτες με μικρή ή μεγαλύτερη οικονομική δυνατότητα και να μπούμε στην λογική μιας ανθρώπινης δωρεάς προς συνανθρώπους μας.
Να βρούμε ίσως κάποιους φιλάνθρωπους κατέχοντες (εάν γνωρίζουμε) και με την δική μας προσωπική συμβολή να αγοράσουμε κλινοσκεπάσματα για κάποιες από τις πτέρυγες του νοσοκομείου ΚΑΤ, ξεκινώντας από την ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ που δεν σταματά ποτέ να έχει εισαγωγές.
Να βρούμε ίσως κάποιους φιλάνθρωπους κατέχοντες (εάν γνωρίζουμε) και με την δική μας προσωπική συμβολή να αγοράσουμε κλινοσκεπάσματα για κάποιες από τις πτέρυγες του νοσοκομείου ΚΑΤ, ξεκινώντας από την ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ ΚΛΙΝΙΚΗ που δεν σταματά ποτέ να έχει εισαγωγές.
Αν εσείς οι φίλες και οι φίλοι μου αναγνώστες του blog, αλλά και φίλοι στο FB, βρίσκετε την σκέψη μου σωστή, επικοινωνήστε τούτο το μήνυμα και σε δικούς σας φίλους και ελάτε να κάνουμε ένα σωματείο-σύλλογο ανθρώπινης συμπαράστασης για το ΚΑΤ. Προσωπικά όσο ελεύθερο χρόνο έχω, θα προσπαθήσω να τον διαθέσω σ' αυτόν τον σκοπό γιατί αλλιώς μην περιμένετε από κανέναν να μας ΔΕΙ σαν ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σε όποιο δημόσιο νοσοκομείο κι' αν βρεθούμε.
Θα είμαστε απλώς ένα ακόμη ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ (περαστικό ή μη), όπως λέγεται ο καθένας μας, στην γλώσσα των νοσηλευτών, ιατρών και λοιπών αρμοδίων ενός νοσοκομείου.
Θα είμαστε απλώς ένα ακόμη ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ (περαστικό ή μη), όπως λέγεται ο καθένας μας, στην γλώσσα των νοσηλευτών, ιατρών και λοιπών αρμοδίων ενός νοσοκομείου.
Ακούω τις σκέψεις και τις προτάσεις όλων σας. Αν δε, γνωρίζετε κάποιον ιδιώτη που θα ήθελε να κάνει από μόνος του μια δωρεά. Θα ήθελα πολύ να τον γνωρίσω και να τον κάνω να δώσει λίγη σημασία στα όσα γράφω πιο πάνω.
Σας εύχομαι ολόψυχα ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και να έχετε όλες και όλοι ΥΓΕΙΑ.
Πρέπει να γράψω ως συνέχεια και το σχόλιο που ήδη έκανα στο FB : "" Επειδή κάποια φίλη με ρώτησε... θα ήθελα να αναφέρω πως τα 300-350 πρώτα Euros για την δωρεά που σκέφτομαι να κάνω στην Πανεπιστημιακή Κλινική του ΚΑΤ, τα δίνω από την τσέπη μου. Είναι μια κίνηση για την μνήμη των γονιών μου, αλλά και για το γεγονός ότι κατάφερα και έβγαλα την θεία μου ζωντανή ακόμη... από εκεί. Είναι ας πούμε το προσωπικό μου τάμα στη ΠΑΝΑΓΙΑ. Αν κάποιος θελήσει να κάνει το ίδιο, μπορώ να τον ενημερώσω σχετικά με λεπτομέρειες επί της αγοράς. Εκτός και έχει διάθεση και καλή πρόθεση να με εμπιστευτεί και να προσθέσει χρήματα στα δικά μου, για να αγοράσουμε περισσότερα λευκά είδη"" Καλό βράδυ σε όλους σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγγνώμη, να ρωτήσω: έκανα ένα σχόλιο χθες αλλά δεν εμφανίζεται... Τί μπορεί να έχει γίνει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω Μαρία, τι μπορεί να έγινε. Είναι μέρες τώρα που αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα με το blog, αλλά δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ με πολύ προσοχή. Θα κοιτάξω και τα σχόλια που είναι προς επιβεβαίωση... Καλό απόγευμα.
ΔιαγραφήΚαι να το που το βρήκα...στα σχόλια προς έγκριση :Νομίζω ότι η κινητοποίηση και όλη αυτή η ενέργεια (και μπράβο σου) θα ήταν πολύ πιο χρήσιμη ως πίεση στον απολύτως αρμόδιο φορέα (το υπουργείο Υγείας). Είμαι πολύ σκεπτική (με αποδείξεις) ως προς την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία συνήθως: Α) Ζητάει ανταλλάγματα που μεταφράζονται συνήθως σε ρουσφέτια (όχι στην περίπτωσή σου φυσικά) Β) Δεν έχει συνέχεια και συστηματικότητα (κάτι που το έχουν ανάγκη τα νοσοκομεία) και Γ)Αφαιρεί από το κράτος (και μάλιστα πολύ βολικά!) τις κατεξοχήν αρμοδιότητες του Πάντως σε ό,τι και να αποφασίσεις να κάνεις, σου εύχομαι καλή επιτυχία! (θα τα "ξαναλέμε" από δω) σε Ανθρώπινη ιδιωτική πρωτοβουλία, μια πρώτη σκέψη
ΔιαγραφήΜαρία, απαντώ στο σχόλιο σου (που τελικά κατάφερα και το βρήκα. Συμφωνώ ιδιαίτερα ως προς το τρίτο σημείο της αναφοράς σου. Ξέρω πως με τέτοιες πρωτοβουλίες μπορεί να "απαλάσουμε" το κράτος και τους μηχανισμούς του από αυτά που πρέπει να κάνει και για τα οποία πληρώνουμε αδρούς φόρους ως πολίτες και ως εργαζόμενοι. Αλλά από την άλλη λέω, πως χρειάζεται και μια κοινωνική αφύπνηση.
ΔιαγραφήΜέρες έβλεπα ένα τηλεοπτικό ή κινηματογραφικό (αν ήταν για ντοκιμαντέρ) συνεργείο σε όλους τους ορόφους του ΚΑΤ. Πολύ ήθελα να ρωτήσω τους ανθρώπους του, τι κατέγραφαν και τι ήθελαν να παρουσιάσουν... Ομολογώ όμως πως δεν βρήκα το θάρρος και τη δύναμη να κάνω αυτή την ερώτηση. Πολύ θα ήθελα να τους πάω στις κοινόχρηστες τουαλέτες (για ασθενείς και επισκέπτες). Στους θαλάμους, στις αποθήκες ιματισμού κ.λ.π. Αλλά δεν είχα τα "κότσια" όπως σκέφτομαι τώρα! Ή ίσως δεν είχα τις αντοχές γιατί άρχισαν να εξαντλούνται δραματικά μετά τον πρώτο μήνα παραμονής της συγγενούς μου εντός του ΚΑΤ.
Από κει και πέρα τα νοσοκομεία είναι σε δραματική κατάσταση. Τα έζησα και πριν 6 χρόνια με άλλο συγγενικό πρόσωπο, αλλά με το πέρας του χρόνου έγιναν σαφώς χειρότερα!
Η σκέψη μου τώρα ήταν σαφής και άκρως αυθόρμητη. Και έτσι την κατέγραψα. Πραγματικά δεν είχα πρόθεση να ζητήσω ανταλλάγματα ή ρουσφέτια. Άλλωστε δεν είναι του χαρακτήρα μου για όποιον με γνωρίζει και μόνον μετά από πολύ οργή, κατάφερα να φτάσω σε όσα έγραψα και σκέφτηκα...
Καλή συνέχεια εύχομαι Μαρία και θα τα λέμε από εδώ... καθώς προσπαθώ να βρω και πάλι κάποιους φυσιολογικούς ρυθμούς καθημερινότητας και μέσα στο blog. Σ' ευχαριστώ θερμά για το σχόλιο.