Περί ορέξεως...

Περί ορέξεως ...κολοκυθόπιτα!

Σε πολλούς δεν αρέσει η γλυκειά (και εμένα κάποιες που έχει τύχει να δοκιμάσω δεν μου άρεσαν καθόλου).
Στην αλμυρή πάλι πρέπει να πετύχεις κάποιες ανολογίες.
Σ' αυτές τις αναλογίες θα ήθελα τώρα ν' αναφερθώ, μιας και την πορτοκαλί κολοκύθα που παρέλαβα από την πεθερά (καθαρισμένη και τριμμένη, καλή της ώρα) κάναμε ψηφοφορία για το πως θα την φτιάξουμε και η ψήφος έπεσε στην αλμυρή.

Κατ' αρχάς να πω, πες στην περίπτωση αυτή έφτιαξα φύλλο με τα χεράκια μου. Δεν το κάνω πολύ συχνά πια. Αλλά αξίζει τον κόπο του.  Μέθοδοι υπάρχουν ανάλαγα με την κάθε περιοχή. Συνήθως προτιμώ αυτόν με την λογική του Ήλιου (στην Μακεδονία την αποκαλλούν Ήλιο της Βεργίνας), αλλά άμα πάτε στα διάφορα blogs: του Αστεριού, της Κικής , της Γαστερόπληξ,  θα βρείτε αυτόν που σας ταιριάζεικαι θα προχωρήστε στην δημιουργία του δικού σας φύλλου.

Εκείνο που μετρά ωστόσο είναι η γέμιση τούτης της πίτας.
Εγώ λοιπόν έβαλα :
περίπου 4 φλυτζάνια τριμμένη και όσο το δυνατόν πιο στραγγισμένη κολοκύθα,
300 γραμμάρια γραβιέρα πικάντικη τριμμένη στο χοντρό του τρίφτη
4 αυγά,
1 φλυτζάνι αλεσμένο αλατισμένο κάσιους,
1/2 φλυτζανιού ψιλές χυλοπίτες (για να απορροφήσει τα πρόσθετα υγρά της κολοκύθας).
1 κουταλάκι πιπέρι μαύρο,
1/2 κουταλάκι μοσχοκάρυδο,
1/2 κουταλάκι ξερό δυόσμο.

Το αποτέλεσμα ήταν τέλειο.
Η γεύση είχε μια νότα καπνιστού,  χάρη στα μπαχαρικά και το κάσιους με την ελαφρώς "βουτυράτη" γεύση.
Υγρά δεν υπήρξαν καθόλου, ενώ το φύλλο τραγανό και πλούσιο κράτησε την τέλεια ισορροπία.
Αν λοιπόν βρεθείτε με κολοκύθα στα χέρια, χάρη σε κάποιον ευγενικό χορηγό όπως στην δική μου περίπτωση, δοκιμάστε αυτήν την αλμυρή εκδοχή.  Έφαγαν και δεύτερο κομμάτι, οι ορκισμένοι "εχθροί" της κολοκύθας και του κολοκυθιού γενικότερα.